Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Barbara Konopka |
| Tytuł | Lagasz. Za cenę krwi |
| Opis | Magister kulturoznawstwa, specjalistka ds. marketingu i public relations, absolwentka Uniwersytetu Śląskiego. Inne publikacje: Sznur Inanny, „Esensja” 07(CIX)/2011; Sordino, „Qfant” nr 19/2013; Anakranateum w: Dziecko w domu. Antologia grozy, „Esensja”, październik 2015 (wszystko pod dawnym nazwiskiem Maturska). Publikacje naukowe: Szum informacyjny i jego rola w kształtowaniu warunków medialnych i kulturowych, „Transformacje. Pismo Interdyscyplinarne” nr 1–2(104–105)/2020; Fobia społeczna, hikikomori, kokonizm – o potrzebie odosobnienia w społeczeństwie informacyjnym, „Media – Kultura – Komunikacja Społeczna” nr 3(16)/2020. |
| Gatunek | fantasy |
Lagasz. Za cenę krwiBarbara Konopka
Barbara KonopkaLagasz. Za cenę krwiZdążali pustkowiem w to samo miejsce, gdzie Hassem złożył Hefirhenn w ofierze, ale tym razem ścieżka wyglądała zupełnie inaczej. Kamienie były młode, lśniące i gładkie. Znaki i zaklęcia jarzyły się błękitnym światłem, jasnym i czystym jak blask pełni księżyca. Drzewo w centralnej części starożytnej świątyni rosło żywe i pełne zdrowych, grubych liści. Rozłożyste gałęzie rzucały szeroki cień. Ciemnozielona korona drzewa dominowała władczo nad kolumnadą i niewielkim budynkiem świątyni. Lampart zatrzymał się i spojrzał na nią znacząco. Był tylko przewodnikiem. Nie mógł pójść dalej. Hefirhenn sama minęła bramę wejściową… Zbudziła się drżąca w mroku. Sen stał się mglisty bardzo szybko i nie potrafiła przypomnieć sobie niczego więcej poza niesamowitym uczuciem siły i mocy. Śpiący obok Nasserheh oddychał miarowo, otaczając ją ramieniem, a ona łapczywie próbowała pochwycić blednące szczegóły snu, jakby od tego miało zależeć jej życie, jakby zdarzyło się coś doniosłego, co koniecznie musiała zapamiętać, wbrew ograniczeniom własnego umysłu. • • • Hegal poszedł za radą Hassema, gdy odkrył w swym łożu jadowitego skorpiona. Poskromił pierwszy odruch lęku i odrazy. Potraktował to zdarzenie jak naturalną kolej losu, nieuchronność, która musiała się wydarzyć. Zatrzasnął pajęczaka w alabastrowym pudełku, następnie wtajemniczył swą matkę w prosty, choć niebezpieczny, plan. Sypialnie jego i Girunhema sąsiadowały ze sobą. Wiedział więc, że dostanie się tam bez przeszkód. Ale, w odróżnieniu od brata, nie zamierzał pozostawić spraw dziełu przypadku. Czekał cierpliwie do późnej nocy, gdyż chciał mieć pewność, że brat będzie głęboko spał. Dopiero wówczas zakradł się do jego komnaty, otworzył szkatułkę i wypuścił pajęczaka na poduszkę Girunhema. Skorpion był zdezorientowany i rozwścieczony siedzeniem w puzderku. Kolec jadowy ugodził ciało chłopca niemal natychmiast, a Hegal przerażony uciekł, nie chcąc, by ktoś go zobaczył. Jeszcze wiele dni później miał przed oczami brata, którego zabił. Sumienie nie pozwalało mu spać. Drżał na całym ciele, wyobrażając sobie jego głos pełen oskarżeń. Matka Hegala, piękna Sermin, od dawna nie była już faworytą. Władca kochał teraz inną. Ale nadal często gościła w jego sypialni. Wzywał ją do siebie, gdyż lubił jej towarzystwo, była też niezrównaną tancerką. Czasem rozmawiali do późnych godzin nocnych. Kapłan Gizzoh szepnął później Hassemowi, że musiało to być przeznaczenie, gdyż wezwał Sermin właśnie tamtej nocy. Hegal już wcześniej zdążył poprosić matkę o pomoc. Pokazał jej skorpiona, którego znalazł i wtajemniczył ją w swe obawy. Ona również nie miała wątpliwości, że synowi coś grozi. Nie powiedziała mu, co zamierza, ale myślała o tym już wcześniej – o tym, że musi zabezpieczyć jego przyszłość. Była biegła w szacownej sztuce ogrodnictwa i hodowała wiele roślin, których mieszanki mogły zarówno uleczyć, jak i zaszkodzić. Zdecydowana na wszystko, by uratować syna, napełniła małą fiolkę trującym eliksirem i udała się do króla. Tej samej nocy Ensi Szaachann zmarł. Opowiadano później, że, gdy słudzy donieśli mu o tragicznym zgonie ukochanego syna Girunhema, chwycił się za serce i pobladły, nie mogąc złapać tchu padł na ziemię. • • • Hassem niezwłocznie udał się do Hegala, gdy tylko mały kapłan doniósł mu, jak potoczyły się wydarzenia. Chłopiec wyglądał jakby tej jednej nocy postarzał się o kilka lat. Oczy miał mroczne i smutne, plecy zgarbione, odzienie w nieładzie. Hassem bez słowa otworzył ramiona. Następca tronu rzucił się w nie bez namysłu, łkając niekontrolowanie. Skwapliwie korzystając z chwili pocieszenia przyjął otuchę i wsparcie bezwarunkowo. Tuląc go niemal jak własne dziecko, Hassem uśmiechnął się z ponurą satysfakcją, a może również z odrobiną dumy. Może sprawy nie ułożyłyby się tak pomyślnie, gdyby sam, osobiście wbił ostrze w serce Szaachanna. Czy odczuwałby równie przewrotną satysfakcję, co teraz? Wiedząc, że zdołał nastawić syna przeciw rodzonemu ojcu? Czując ten podwójny triumf, gdy mógł obserwować z bezpiecznej odległości rozwój zdarzeń, którym nadał tempa? Oczywiście, że nie. – Nie płacz, chłopcze. Nie miałeś wyboru. Musiałeś ratować życie. Hegal z trudnością opanował łzy. Otarł nos rękawem i dopiero po chwili, gdy emocje opadły, pokiwał głową. – Tak. Wiem o tym. Wiem. Poza tym… Ja niczego nie zrobiłem – usprawiedliwiał się przed samym sobą. – Zrobił to ten sam skorpion, którego mi podrzucił. Użyłem jego własnej broni przeciwko niemu, dokładnie tak jak mówiłeś. A… Matka dopilnowała reszty, z miłości do mnie. – Musisz o tym zapomnieć, rozumiesz? Śmierć Girunhema to zwykły wypadek, a twój ojciec zmarł z przyczyn naturalnych. Zapomnij albo oszalejesz. To, o czym mówisz, nigdy się nie wydarzyło. Skup się na chwili obecnej. Dopilnowałem, żeby wierni nam wojownicy otoczyli twoje komnaty kordonem. Jesteś bezpieczny. Ale trzeba działać szybko. Możesz mi zaufać. Będę ci doradzał, dopóki nie staniesz się dostatecznie dojrzały, by rządzić sam. Potrafisz na mnie polegać? – Ufam ci. – Wciąż są w tym mieście ludzie, którzy uważają, że w tych dwóch jednoczesnych śmierciach jest coś niegodziwego, coś więcej niż przypadek i wola bogów, ale jesteśmy silni i uciszymy te głosy. Nie pozwolimy im się rozprzestrzenić. Potraktujemy nieposłusznych tak, jak na to zasługują. Raduj się zamiast płakać, Hegalu, gdyż zwyciężyłeś. – Dlaczego więc czuję się tak podle? – Bo zwycięstwo zawsze niesie z sobą cenę krwi i ciężar, który na wieczność plami sumienie. • • • O wschodzie słońca, nazajutrz po śmierci Ensi Szaachanna kapłani i urzędnicy zebrali się u stóp zigguratu, aby złożyć hołd nowemu władcy. W powietrzu unosił się zapach mułu, gdyż rzeka wylała tej nocy, błogosławiąc spękaną ziemię. Hegal we wspaniałych szatach i diademie nadszedł w towarzystwie triumfującego Hassema, za którym podążali Sermin oraz kapłan Gizzoh. W pałacu mówiono, że ta trójka nie odstępuje młodego księcia na krok i że to oni będą sprawować prawdziwą władzę. Stało się to więcej niż pewne, gdy dotychczasowych doradców zmarłego króla usunięto z miasta. Stary kapłan podszedł do Hegala i pokłonił się głęboko, z szacunkiem i czcią. – Ty, któryś został wybrany przez bogów na sprawcę ich woli na ziemi, bądź błogosławiony. Ty bowiem rządzisz i chronisz Lagasz. Przyjmij nasze modlitwy i usługi. Pozostań zawsze zdrowy i silny i przekazuj nam głos bogów. Jesteśmy na twoje rozkazy. – Przyjmuję wasze życie, wasze modlitwy i usługi – rzekł Hegal i pobłogosławił najstarszego kapłana kładąc mu rękę na głowie. Niewolnicy wnieśli młode drzewko w wazie wotywnej, następnie ceremonialnie postawili je u stóp króla. Ensi Hegal spojrzał na Hassema i, gdy ten uśmiechnął się pokrzepiająco, dopełnił najważniejszego obowiązku – napełnił ofiarne naczynie wodą z poświęconej sadzawki i podlał święte drzewo. – Przysięgam strzec Lagasz aż po kres swych dni – wyszeptał Ensi Hegal, przyjmując na siebie królewskie obowiązki. Najwyższy kapłan powstał, aby przynieść święte symbole królewskie. – Z boskiej woli przekazujemy ci topór, pręt mierniczy i sznur. • • • Zachodzące słońce oblewało salę purpurową łuną. Niewolnice rozsunęły ciężkie kotary, aby wpuścić rześkie powietrze nadchodzącej nocy, potem bezszelestnie przysiadły u stóp podwyższenia. Powietrze drżało od pięknej muzyki. Zdawało się, że pod jej wpływem ożywały wizerunki na płaskorzeźbach. Nasserheh rozparł się na tronie z brązu. Zasłuchany, pił chłodne wino, rozkoszując się chwilą, dotykiem pięknego pucharu i radością niedawnego triumfu, który pozwolił mu podbić to miejsce. Sycił się obecnością Hefirhenn, którą darzył nie tylko namiętnością, ale wielością jaskrawych i silnych uczuć, karmiących go pragnieniem i radością życia. Smukłe palce dziewczyny trącały struny, dobywając z nich najpiękniejszą muzykę, jaką kiedykolwiek słyszał. Wspomniał moment, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Wtedy też siedziała z harfą na marmurowym stopniu, ale dziś miała włosy wysoko upięte. Patrzył z zachwytem na jej odsłonięty smukły kark. Dawniej jej rysy wypełniały złość i pogarda, dziś miała na twarzy spokój, a może nawet spełnienie… może szczęście, jeśli tylko mógł to sprawić. Jej spojrzenie było pełne ciepła i troski, gdy patrzyła na niego, szukając jego wzroku, tak jak szukała jego dłoni i ust, gdy tylko byli sami. A mimo to melodia niosła mrok tęsknoty i bólu. |
@Paweł- "toksynami zwierzęcymi czy roślinnymi, działającymi albo dopiero po kilku-kilkudziesięciu minutach, czyli NIE OD RAZU - nie znali takich technlogii! - ale wyłącznie ŚMIERTELNIE…" Powiedz to wszystkim ofiarom kurary, której działanie jest praktycznie natychmiastowe, a tylko od dawki zależy, czy ofiara umrze, czy też zostanie sparaliżowana na dłuższy czas. W rejonie Środkowego Wschodu podobną rolę mógł pełnić tojad albo cis.
PS- topór jako broń sieczna? Jestem sobie to w stanie wyobrazić, ale tylko w trakcie pokazowego pojedynku. Nie bez powodu zalicza się go do broni obuchowych- zadaje rany tzw. "rąbano-szarpane" o bardzo niekształtnych brzegach, trudne do opatrzenia, często zawierające elementy uszkodzonego/rozerwanego uzbrojenia.
Niestety, F, nie masz racji.
Kurara, i to ta najzjadliwsza, działa po kilkunastu sekundach ALE WYŁĄCZNIE WSTRZYKNIĘTA w konkretnej dawce ze STRZYKAWKI wprost do głównych naczyń krwionośnych.
Człowiek UKŁUTY igłą z kurarą domięśniowo, a w opku TYLKO to mogło mieć miejsce, zaczyna to odczuwać dopiero po kilku-kilkunastu minutach.
Cis i tojad - a przeczytasz to nawet w wiki, działają głównie oraz najefektywniej po bezpośrednim SPOŻYCIU - i też DOPIERO po dłuższym czasie. Co najmniej kilkudziesięciu minutach, a nawet po paru godzinach. Sam wyciąg z cisu czy tojadu, którym posmarowano by igłę (bo nadal powtórzę - w Sumerze STRZYKAWEK jeszcze nie wynaleziono) i wkłuto ją w mięsień może najwyżej doprowadzić do lokalnego podrażnienia. Itd itp. Toksykologia piękną nauką jest.
Topór ówczesny owszem, był bronią przede wszystkim sieczną. Przypominał nieco zwyczajną dzisiejszą siekierę na długim trzonku, coś jak przerośniętą ciupagę ze znacznie szerszym ostrzem. Właśnie do zadawania CIĘĆ. Obuszek takich toporów był znacznie mniej skuteczny.
I w niczym nie zmienia to faktu, że MIECZE ówczesne, oraz SZTYLETY - wszystkie z brązu, były zdecydowaie za miękkie, by ciąć i pruć ciała niczym japońskie katany czy szable z bułatu. Zatem służyły niemal wyłącznie do zadawania PCHNIĘĆ. I nawet wówczas potrafiły się zwyczajnie wygiąć na byle skórzanej zbroi. Twardy i ostry (PRAWIE jak śedniej twardości stal) BRĄZ BERYLOWY wynaleziono dopiero ze sto lat temu.
Materiałoznawstwo, i to solidne, właśnie dlatego (obok toksykologii ;) podstawą pisania o wojnach starożytności jest!
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Czyta się nieźle. Ale wrażenie psują braki w researchu.
Z powodu niewielkiej zawartości fantastyki (brzytwa Lema się kłania!) zwróciłem uwagę na błędy że tak je nazwę - technologiczne.
Mezopotamia, Sumer - to mniej więcej opisany stopień rozwoju cywilizacyjnego (świadczą o tym także nazwy bóstw).
Otóż wtedy w uzbrojeniu królował brąz. Dość prymitywny jeszcze brąz, czyli brąz stosunkowo MIĘKKI.
Podstawowym uzbrojeniem wojowników na rydwanach była więc broń kłująca - czyli dzidy/ oszczepy oraz sieczna - ale nie miecze, tylko topory. A do tego łuki. Miecze z brązu były głównie uzbrojeniem pieszych falang - i służyły do dźgania przeciwnika, czyli robienia w nim głębokich dziur, a nie masywnych cięć opisanych przez Autorkę. Tego typu cięcia "rozpruwające ciało od pachwinny po udo" były takimi mieczami czy sztyletami (także używanymi do DŻGANIA a nie cięć - po prostu absolutnie niemożliwe - to stało się dopiero możliwe po upowszechnieniu się wysokogatunkowej stali, czyli dopiero za czasów BARDZO późnego cesarstwa rzymskiego.
I druga sprawa - te "strzałki ze środkieem obezwładniającym". NIE BYŁO TAKIEJ OPCJI w owej epoce histpryczno-technologicznej. Ówczesne strzałki nie mogły wyglądać jak strzykawki - bo ich wówczas nie znano. Zatem jeśli nawet były czymś zatrute, to nie opioidami, czy syntetykami, a najwyżej toksynami zwierzęcymi czy roślinnymi, działającymi albo dopiero po kilku-kilkudziesięciu minutach, czyli NIE OD RAZU - nie znali takich technlogii! - ale wyłącznie ŚMIERTELNIE, albo przewlekle, ale dopiero po dłuższym czasie (godziny, dni, tygodnie).
Powtórzę - czyta się nieźle, ale przez te technologiczne solidne anachronizmy, z miejsca włącza się kryterium niewiary. Szkoda.