Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
komiksowekomiksowe
Komiksowe inspiracje: Na początku była wojnaKonrad Wągrowski „Wieczna wojna”
 Szeregowiec Mandella Czasem jednak, gdy za adaptację weźmie się twórca ambitny, utalentowany, z wizją, możemy otrzymać dzieło autonomiczne, czerpiące z oryginału, ale naznaczone piętnem twórcy adaptacji, który będzie potrafił wykorzystać nowe możliwości, jakie daje mu inny rodzaj sztuki. Nie trzeba daleko szukać takiego przykładu wśród filmowych adaptacji literatury – na naszych ekranach królują dwie części „Władcy Pierścieni” Petera Jacksona. Myśląc o komiksie, przychodzi do głowy szczególnie jedno dzieło – „Wieczna wojna” Marvano, na podstawie powieści Joe Haldemana, wydana w Polsce w 1990 roku w ramach „Komiksu – Fantastyki”. Powodem dla którego warto przypomnieć dziś ten komiks jest wydanie przez Egmont „Wiecznej wolności”, pierwszej części kontynuacji cyklu (również adaptacji powieści Haldemana). Dziś, po 13 latach od wydania „Wiecznej Wojny” w Polsce, wielu młodych czytelników może już tego komiksu nie pamiętać. Warto ich więc zachęcić do jego poszukania, a wydawców do wznowienia. Witamy w Wietnamie, panie Haldeman Na początku była powieść. Nie, to nieprawda. Na początku była wojna. Nie ta trwająca tysiąc lat między odmiennymi cywilizacjami, lecz zwyczajna, ziemska wojna. Wojna w Wietnamie, w której uczestniczył młody pisarz fantastyki naukowej Joe Haldeman. Powołany do wojska w 1968 roku, wziął udział w kilku potyczkach, a jego żołnierska kariera zakończyła się wejściem na minę i odwiezieniem do domu z „jakimiś dwustoma ranami”, jak sam wspomina. Dla młodego, 25-letniego człowieka, wojna była straszliwym przeżyciem. W 1972 roku opublikował pierwszą powieść do niej nawiązującą – naturalistyczny „War Year”. Będąc z zamiłowania twórcą fantastyki naukowej nie mógł nie wykorzystać swej ulubionej konwencji do ponownego nawiązania do swych wojennych przeżyć. Tak powstała „Wieczna wojna” – pisana z pasją, osobista powieść science fiction, która otrzymała dwie najważniejsze nagrody w światowej fantastyce – Hugo i Nebulę.  Porucznik Mandella Z książką mogliśmy zapoznać się w Polsce dopiero w 1995 roku, dzięki wydawnictwu Zysk i s-ka, choć należy wspomnieć, że nieco zmieniony ostatni rozdział, wydany w formie obszernego opowiadania zatytułowanego „Ostatnia runda” opublikowała „Fantastyka” już w roku 1982. W 1990 roku zapoznaliśmy się z komiksową adaptacją. Kosmiczna kolonizacja Akcja powieści zaczyna się w 1997 roku (w komiksie przesunięto tą datę do 2010, gdyby miał kiedyś powstać film, pewnie przesunięto by początek jeszcze dalej). Od 12 lat ludzkość zna tajemnicę podróży międzygwiezdnych, szybszych od światła i rozpoczyna kolonizację odległych układów gwiezdnych. Jeden ze statków kolonizacyjnych zostaje zniszczony przez nieznanego przeciwnika. Ludzie nie próbują negocjować – od razu idą na wojnę. William Mandella jest jednym z setki młodych ludzi o nadzwyczajnej sprawności i wysokiej inteligencji, którzy zostają zmobilizowani jako pierwsi, tworząc grupę uderzeniową. Po morderczym szkoleniu na Charonie (księżyc Plutona) wyruszają do odległego układu gwiezdnego na swą pierwszą akcję bojową. Po powrocie, ze względu na efekty relatywistyczne, zastaną już zupełnie inną Ziemię. I tak to się będzie toczyć – między kolejnymi kampaniami na Ziemi mogą minąć nawet setki lat, każda wyprawa oznacza pożegnanie się ze wszystkimi znajomymi i przyjaciółmi, a wojna rozciąga się w nieskończoność. Haldeman wymienia paralele do wojny wietnamskiej: zaczyna się ona w wyniku fikcyjnego ataku, ludzkość/naród od wojny jest całkowicie izolowana, wojna ciągnie się bardzo długo, a wracający weterani zastają całkowicie odmieniony kraj. Kluczowym pomysłem sci-fi jest wykorzystanie faktu, że między kolejnymi kampaniami mijają wieki rozwoju technologicznego – w potyczce można więc spotkać zarówno wroga niebywale zaawansowanego technologicznie, jak i wyposażonego w archaiczny sprzęt. Szeregowiec Margano Adaptacji komiksowej powieści Haldemana dokonał holenderski grafik Marvano (prawdziwe nazwisko Mark van Oppen), rozpoczynając pracę w 1987 roku. Komiks został podzielony na 3 albumy, mniej więcej odpowiadające rozdziałom książki: „Szeregowiec Mandella”, „Porucznik Mandella” i „Major Mandella”. Pomimo tego, że jako scenarzysta pojawia się Haldeman, scenariusz jest w całości dziełem Marvano, który wykorzystał w nim oczywiście też dokładne cytaty z powieści Haldemana. Mark van Oppen urodził się w 1953 roku. Początkowo publikował swe ilustracje do opowiadań science fiction w holenderskim czasopiśmie „Orbit”, następnie był ilustratorem powieści, dopiero później wziął się za tworzenie komiksów, łącząc ich rysowanie z pracą wydawniczą. Do „Wiecznej wojny” zaczął przymierzać się na początku lat 80-tych. Pozostała jego największym i niewątpliwie najważniejszym dziełem.  Major Mandella Marvano, dla zachowania osobistego charakteru relacji Williama Mandelli i nie stracenia jego zjadliwych komentarzy, zdecydował się na wykorzystanie narzędzia nie lubianego zbytnio przez uznanych twórców komiksowych, przekładających wymowę rysunku nad tekst – zdecydował się narrację pozakadrową. Istotą tej opowieści komiksowej jest nieustający komentarz głównego bohatera do rysunków prowadzących fabułę. Nadaje to osobistego charakteru opowieści i wspomnieniom Mandelli, opowiadającego po latach historię wojny i swojego w niej udziału. Marvano nie uważa się za pisarza lepszego od Haldemana i tam gdzie może, wykorzystuje dokładne cytaty z książki. Zmiany w komiksie Van Oppen zdecydował się zmienić niektóre wątki powieści, nie tracąc jej ogólnej wymowy. Niektóre sceny zyskały dużo silniejsze emocjonalne nacechowanie w porównaniu do pierwowzoru. Marvano sprawia wrażenie, że ma jeszcze gorsze niż Haldeman zdanie o rasie ludzkiej, która jest zdolna do najgorszych oszustw i łajdactw, nawet wobec swego gatunku. Największe zmiany w komiksie wobec książki dotyczą sekwencji ziemskiej, mającej miejsce po zakończeniu pierwszej kampanii Williama Mandelli. Haldeman dokładnie opisuje Ziemię przyszłości – u niego jest to świat degenerującej się ludzkości, przemocy, biedy i braku możliwości na normalne życie. Marvano skraca tą sekwencję, kładąc nacisk na totalitaryzm ziemskich rządów, inwigilację i kłamstwa medialne dotyczące przebiegu wojny. Przynajmniej w dwóch miejscach skomiks siłą przekazu bije książkę na głowę – tak jest w scenie pierwszej bitwy z obcymi, w której Marvano dużo silniej od Haldemana zasygnalizował wpływ efektu hipnotycznego na żołnierzy, którzy w szale rzucają się na praktycznie bezbronnego przeciwnika. Jest tak również w scenie pożegnania z Marygay. Niedbałość i dynamika Marvano nie jest wybitnym grafikiem, jego rysunkom daleko do ideału. Lepiej sprawdza się w rysowaniu przedmiotów martwych, urządzeń technicznych (są one na szczęście nieodzownym elementem futurystycznej, militarnej scenerii), niż przedstawianiu ludzi i zwierząt. Jednakże w „Wiecznej wojnie” to nie przeszkadza – pewna niedbałość nadaje temu komiksowi charakter, scenom dynamikę, a całości siłę przekazu i prawdziwość wojennej relacji. Dużo w tym komiksie techniki, dużo też krwi i brutalności. Nie może się bez tego obyć historia kosmicznej wojny.  Okładka książki „Wieczna wojna” to znakomity przykład na to, jak razem może współistnieć i wzajemnie inspirować się literatura i komiks. To także jedna z najlepszych komiksowych historii. Znakomita robota. Wydanie polskie Kilka słów na koniec należy się jedynemu polskiemu wydaniu, a nie będą to niestety zbyt miłe słowa. „Wieczna wojna” wydana została w serii „Komiks – fantastyka”, którą to serią na początku lat 90. czasopismo „Fantastyka” chciało zająć nowe obszary. Komiks Marvano był bodajże trzecią pozycją wydaną w ramach tego periodyku, po „Funky’m Kovalu” i „Yansie”, należy więc pochwalić redakcję za znakomity dobór tytułu i szybkość reakcji – komiks pojawił się w Polsce niewiele ponad rok od światowej premiery. Uzupełniony został też obszernymi komentarzami Haldemana i van Oppena. I to niestety już wszystko co można o polskim wydaniu powiedzieć dobrego. Jakość poligraficzna jest bowiem na wyjątkowo niskim poziomie, być może nawet jak na owe czasy. Jedną z zalet komiksu jest jego kolorystyka – tu prawie nie sposób tego stwierdzić, kolory są przekłamane i często niedbale nałożone. Niestety to nie wszystko. Ogromną wpadką jest przekład Barbary Janickiej. Są w nim błędy, jest nienajszczęśliwsze miano obcej rasy „Bykrianie” (polskie tłumaczenie słowa „Taurans"; w powieści zdecydowano się na lepiej brzmiące „Taurańczycy”). Najlepiej widać niedbałość tłumacza w tym, że w części pierwszej jedna z kluczowych postaci dla całej historii, Marygay Potter jest …mężczyzną („Było widoczne, że Potter odetchnął z ulgą”). Do tego należy dodać idiotyczne okładki części drugiej i trzeciej, przedstawiające jakieś półnagie kobiety z kiczowatych produkcji sci-fi, z pomniejszoną oryginalną wersją okładki serii w rogu. Czyżby to miało zwiększyć sprzedaż? Wszystko to powoduje, że wydawcy powinni zdecydować się na wznowienie tej serii w jakości odpowiadającej jej poziomowi jakości. Miejmy nadzieję, że fakt wydania pierwszej części kontynuacji tej serii, „Wiecznej wolności” jest właśnie zapowiedzią ponownego wydania całej „Wiecznej wojny”.  1 marca 2003 „Wieczna wojna” (Forever war) Scenariusz: Joe Haldeman Rysunek: Marvano Cz 1. „Szeregowiec Mandella” (2010 – 2020) Cz 2. „Porucznik Mandella” (2020 – 2203) Cz 3. „Major Mandella” (2458 – 3183) |
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
więcej »
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
więcej »
W 24 zestawieniu najlepiej sprzedających się komiksów, opracowanym we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu, czas się cofnął. Na liście znalazły się bowiem całkiem nowe przygody pewnych walecznych wojów z Mirmiłowa i ich smoka… Ale, o dziwo, nie na pierwszym miejscu.
więcej »Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski
Po komiks marsz: Maj 2023
— Sebastian Chosiński, Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Statek szalony
— Konrad Wągrowski
Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski
Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski
Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski
Migające światła
— Konrad Wągrowski
Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski
Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski
Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski
