Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
komiksowekomiksowe
Niekoniecznie jasno pisane: Magia w przewodach„To najbardziej kretyńska historia, jaką w życiu słyszałem” – tak mówi jedna z postaci występujących w komiksie „Ronin”. Usłyszała właśnie krótkie streszczenie tego, co się do tej pory wydarzyło. Czy rzeczywiście jest aż tak dziwacznie? Zajrzyjmy do pierwszego, w pełni autorskiego komiksu Franka Millera – sześcioodcinkowej opowieści, wydanej przez Detective Comics między lipcem 1983 a sierpniem 1984 roku. Cyberpunk spotyka średniowieczną Japonię.
Marcin KnyszyńskiNiekoniecznie jasno pisane: Magia w przewodach„To najbardziej kretyńska historia, jaką w życiu słyszałem” – tak mówi jedna z postaci występujących w komiksie „Ronin”. Usłyszała właśnie krótkie streszczenie tego, co się do tej pory wydarzyło. Czy rzeczywiście jest aż tak dziwacznie? Zajrzyjmy do pierwszego, w pełni autorskiego komiksu Franka Millera – sześcioodcinkowej opowieści, wydanej przez Detective Comics między lipcem 1983 a sierpniem 1984 roku. Cyberpunk spotyka średniowieczną Japonię. 
Wyszukaj / Kup Swą fascynację orientem (w szczególności Japonią), jego kulturą, sztuką, historią, filozofią, kodeksem samurajów i sztukami walki autor wyraził już w poprzedzającym „Ronina” „Daredevilu”. Szczególnie mocno intrygowała go „instytucja” ronina, czyli samuraja z czasów feudalnej Japonii, który stracił swego pana – a tym samym cel życia. Jedną z historii o takim, wyrzuconym poza nawias społeczeństwa, średniowiecznym wojowniku była manga z pierwszej połowy lat siedemdziesiątych – „Kozure Okami”, wydana w Polsce jako „Samotny wilk i szczenię” w 2006 roku przez nieistniejącą już Mandragorę. Frank Miller był zafascynowany wspomnianą mangą, a japoński sposób opowiadania obrazem stał się potem kluczowy w „Roninie”. Z drugiej strony doceniał również ówczesny komiks europejski z Moebiusem na czele – wpływ prac Jeana Girauda na „Ronina” jest niezaprzeczalny. Frank Miller dokonał niesamowitej fuzji wschodniej i zachodniej sztuki komiksowej i jednocześnie wpasował się idealnie w rodzący się na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych nowy nurt w popkulturze – cyberpunk. Miller zakończył swą pracę nad „Daredevilem” w lutym 1983 roku, na numerze 191. Wspiął się wtedy na Parnas komiksu amerykańskiego, mógł rysować co chciał i gdzie chciał – pożądali go praktycznie wszyscy wydawcy za oceanem. Szczególnie mocno walczyło o niego Detective Comics, które obiecało mu całkowitą swobodę twórczą (co było wówczas ewenementem) i sowite wynagrodzenie. Miller skorzystał w oferty i zaproponował komiks idący zdecydowanie pod prąd oczekiwań czytelników, rynku i wydawnictwa. Dzieło oryginalne, dziwaczne i bezkompromisowe – może jeszcze nie genialne (na to przyjdzie poczekać trzy lata, kiedy ukaże się „Powrót mrocznego rycerza”), ale trwale zapisane w historii medium.  Akcja komiksu rozpoczyna się w średniowiecznej Japonii. Młody, bezimienny i bezgranicznie wierny swemu panu samuraj, zostaje nagle roninem – jego zwierzchnik, pan Ozaki, zostaje zabity przez zmiennokształtnego demona Agata, który próbuje odzyskać zaklęty miecz, skradziony mu kiedyś przez Ozakiego. Ronin musi „zmyć hańbę” i rozpoczyna polowanie na demona – udaje mu się go w końcu zabić, tracąc przy tym swoje własne życie. Akcja skacze osiemset lat do przodu, do lat trzydziestych dwudziestego pierwszego wieku. Jesteśmy w zniszczonym Nowym Jorku, gdzie na poziomie ulic panuje prawo dżungli, a ponad nimi rządzą gigantyczne megakorporacje. Jedną z nich jest spółka „Aquarius Corporation” założona przed laty przez trójkę idealistów i zajmująca się produkcją „hodowlanych układów komputerowych” imitujących żywą tkankę. To niemal sztuczne życie, które może w pewnym momencie zacząć ewoluować samodzielnie w zupełnie nieprzewidywalny sposób. Całość procesu nadzoruje sztuczna inteligencja o nazwie „Virgo”, która obecnie pracuje nad produkcją zaawansowanych technologicznie sztucznych kończyn. Prowadzi jednocześnie eksperymenty na Billym – bezrękim i beznogim od urodzenia człowiekiem, obdarowanym mocą telekinezy. Może on dosłownie zawiadywać biomechanicznymi rękami siłą woli. Billy ma niestety problem – dręczą go dziwne wizje, w których wciela się w średniowiecznego, japońskiego ronina.  I teraz uwaga – oto, co się dzieje dalej. Ronin i demon, zaklęci w mieczu Ozakiego, przedostają się do Nowego Jorku dwudziestego pierwszego wieku, w wyniku badań jakie przeprowadza korporacja Aquarius nad odnalezionym w Ameryce Południowej „tajemniczym ostrzu”. Duch ronina opanowuje ciało Billy’ego, któremu nie dość, że „wyrastają” zaawansowane technologicznie protezy kończyn to jeszcze zmienia się całkowicie osobowość i aparycja. Średniowieczny wojownik ląduje w środku świata, którego nie rozumie (tutaj tylko przemoc jest jedynym, wspólnym językiem). Zmiennokształtny, przez co praktycznie niewykrywalny, demon Agat panoszy się w korporacji i zrobi wszystko, aby odnaleźć i zlikwidować swego oponenta oraz odzyskać miecz. W pościg za roninem ruszają doborowe jednostki Aquariusa z jedną z założycielek na czele – szefową ochrony Casey McKenną. No tak, w sumie nic dziwnego, że każdy z mieszkańców komiksowego świata, który słyszy taką relację, nazywa ją „kretyńską historią”. Nie pomaga nawet powtarzane przez McKennę nieustanne „Panowie, to dwudziesty pierwszy wiek. Musicie mieć otwarte umysły”. Wszystko na szczęście zmierza do jak najbardziej logicznego, zaskakującego i naprawdę przeszywającego do głębi finału. „Nowy Jork jest cudowny. Pełen walki, zdesperowany, pozbawiony nadziei, zły do szpiku kości – taaak… Agat znalazł nowy dom” – tak mówi demon, który czuje się w świecie przyszłości wprost znakomicie. Ronin przeciwnie – wszystko czego doświadcza jest zaprzeczeniem wszelkich wartości kodeksu samuraja. Futurystyczne Big Apple to piekielna dżungla opanowana przez groteskowe gangi jakby wyjęte prosto z „Mad Maxa” albo „Ucieczki z Nowego Jorku”, poubierane w ciuchy z wypożyczalni BDSM oraz kultywujące bezsensowną i do niczego nie prowadzącą przemoc. W podziemiach panoszą się zmutowani kanibale, cofnięte w rozwoju imbecyle, które przywodzą na myśl „Robale”, z którymi walczył millerowski Daredevil w kanałach Hells Kitchen, a także „Mutantów” – oponentów a potem sprzymierzeńców podstarzałego, również millerowskiego, Batmana. Świat jest na krawędzi zagłady – to już trzeci z rzędu komiks w cyklu, w którym znajdujemy totalnie zdegenerowany świat przyszłości. Ronin ma szansę stać się „Elvisem przemocy” jak nazywa go pewien stary hippis, który rzekomo pomaga mu odnaleźć się w rzeczywistości a tak naprawdę chce wykorzystać go do własnych celów.  Zepsutym do cna światem rządzą ponadnarodowe korporacje, których działania nie respektują żadnych granic – ani politycznych, ani moralnych. Aquarius Corporation, założona z bardzo humanistycznych pobudek, przeobraziła się w monstrualny byt zarządzany przez sztuczną inteligencję o bardzo mętnych motywacjach. Tutaj również następuje szybka i nieodwracalna dehumanizacja. Zaciera się granica pomiędzy człowiekiem i maszyną – fuzja umysłu i metalu (który tak naprawdę jest tu czymś pośrednim między żywą tkanką a stalowym ciałem), bionika, wszczepy, sztuczna inteligencja i przerażająca technologiczna osobliwość. Dziś nie są to w żadnym wypadku tematy nowe – czterdzieści lat temu jednak tego rodzaju motywy dopiero pojawiały się w masowej popkulturze. To były czasy filmowego „Blade Runnera”, gibsonowskiego „Neuromancera” oraz szalonego „Incala” Alejandro Jodorowskyego. Cyberpunk się rodził, a „Ronin” był jednym z jego prekursorów. Niewiarygodność „kretyńskiej” historii bierze się z konieczności całkowitej rezygnacji z racjonalnego, zdroworozsądkowego myślenia podczas analizy tego, co się dzieje. Wszyscy bohaterowie z przyszłości są osobami ściśle związanymi z nauką – zostają tymczasem zderzeni z magią, mitami i całkowitą fantazją. W kablach siedzą prawdziwe „demony”, takie bardziej dosłowne niż te, które kilka lat później pojawią się w „pancerzu” (patrz: „Ghost in the Shell”). Frank Miller wyraża to, co w cyberpunku stało się potem jednym z motywów przewodnich – obawę o to, że sztuczna inteligencja przekroczy kiedyś taki stopień zaawansowania, po którym jakakolwiek kontrola nad nią będzie już niemożliwa a ludzki gatunek zostanie przez nią zniewolony lub zlikwidowany. Tak właśnie – to przecież Virgo, zarządzająca kompleksem Aquarius, okazuje się ostatecznie największym wrogiem. Arthur C. Clarke powiedział kiedyś, że „każda wystarczająco zaawansowana technologia jest nieodróżnialna od magii”. Tak możemy odczytywać symbolikę wydarzeń w „Roninie” – walczymy z demonami, ulegamy czarom i klękamy przed bóstwami z tego tylko powodu, że obserwowane zjawiska przekraczają nasze zrozumienie. Nasze ludzkie, nawet najbardziej racjonalne myślenie nie przewidzi „czarów” jakie może nam zaserwować sztuczna inteligencja.  Styl Millera zaczynał już wtedy przybierać kształt, jaki ostatecznie przyjął w czasach „Sin City”. Widać to chociażby w trzecim rozdziale, kiedy ronin walczy z oddziałami Casey McKenny. Miller rozrysowuje cyberpunkowe scenografie (wielkie konstrukty z „żywego metalu”, wnętrze kompleksu Aquarius, miasto „pożarte” przez wytwory korporacji) na wielkich, często cało- lub dwustronnych panelach i nie sposób nie zauważyć wielkiego wpływu jaki wywarły nań dzieła Moebiusa. Te wszystkie kropkowania, kreskowania, kompozycje kadrów i „zarządzanie” postaciami są przecież charakterystyczne. Z drugiej strony nieostre kontury, umowność teł, brak dbałości o szczegóły, specyficzne prowadzenie walk i scen dynamicznych to zalążki „typowego Millera”, którego tak cenimy. „Ronin” to świetny materiał na film. Najpierw New Line Cinema planowało zekranizować komiks powierzając pieczę nad reżyserią Darrenowi Aronofskyemu. Reżyser miał wtedy na koncie tylko swoje debiutanckie „Pi” – trzeba przyznać, że „Ronin” zrealizowany w tak skrajnej formie jak wspomniana historia genialnego matematyka, mógłby być bardzo intrygujący. Dziewięć lat później, na fali popularności kinowej adaptacji „300”, podjęto kolejną próbę – tym razem reżyserować miał Sylvain White. No i wreszcie w roku 2014 stacja SyFy wyszła z inicjatywą nakręcenia serialu. Jak do tej pory nic nie wyszło z tych planów – pozostaje nam czekać. „Ronin” nie jest może kamieniem milowym światowego komiksu. Pełni za to taką rolę w karierze Franka Millera, który „poszedł na swoje”, zrobił dokładnie to, co chciał i jeszcze szerzej otworzył sobie drzwi do kariery absolutnej.  22 marca 2020 | ||||
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
więcej »
W 24 zestawieniu najlepiej sprzedających się komiksów, opracowanym we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu, czas się cofnął. Na liście znalazły się bowiem całkiem nowe przygody pewnych walecznych wojów z Mirmiłowa i ich smoka… Ale, o dziwo, nie na pierwszym miejscu.
więcej »
Wiosna w pełni także na rynku komiksowym. Jest z czego wybierać i aż strach pomyśleć, co będzie się działo w maju.
więcej »Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
Ten cwany rysownik!
— Dagmara Trembicka-Brzozowska
Krótko i porządnie
— Dagmara Trembicka-Brzozowska
Łabędzi śpiew
— Marcin Knyszyński
Po rewolucji
— Marcin Knyszyński
Jedenaście strzałów
— Marcin Knyszyński
Lekko w dół
— Marcin Knyszyński
Cokolwiek ci zrobi, nie krzycz
— Marcin Knyszyński
Hardboiled Berserker
— Marcin Knyszyński
Istota absolutnie zła
— Marcin Knyszyński
Zmierzch rewolucji
— Marcin Knyszyński
Beznadziejna piątka
— Marcin Knyszyński
Oto koniec znanego nam świata
— Marcin Knyszyński
Po komiks marsz: Kwiecień 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch
Miecze i sandały
— Marcin Knyszyński
Z rodzynkami, czy bez?
— Marcin Knyszyński
Hola, hola, panie Straczynski!
— Marcin Knyszyński
Żadna dziura nie jest dość głęboka
— Marcin Knyszyński
Uczta ekstremalna
— Marcin Knyszyński
Straczynski Odnowiciel
— Marcin Knyszyński
Cztery wywiady, coś tam pomiędzy i pogrzeb
— Marcin Knyszyński
Ronin spoko ale oczywiscie kazdy powinien przeczytac Kozure Okami bo seria jest genialna.