Mnie dziwić nie przestanie nazwanie Tiffany Aching (z "Wolnych Ciutludzi" Pratchetta) Akwilą Dokuczliwą. Pomijając brak jakichkolwiek powiązań między imionami - Akwila to imię MĘSKIE. Na plus policzyć należy jednak tłumaczce zgrabne przełożenie "Nac Mac Feegle" na polski. Tymczasem PWC, słynący przecież ze zgrabnych tłumaczeń, w jednej z "dyskowych" powieści zostawił nazwę w oryginale.
Najbardziej jednak irytują mnie w tłumaczeniach... przekleństwa. Dokładniej zaś mówiąc: kalki gramatyczne. Np. "Give me that f-ing gun" nagminnie tłumaczone jest jako "Daj mi ten sypany pieprzem pistolet". A ja bym chciał swojskie: Dawaj, przecinek, ten pistolet". Użycie imiesłowu przymiotnikowego biernego zdecydowanie wydłuża komunikat - co w przypadku ostrego polecenia osłabia jego siłę. A chodzi o moc właśnie - i tu jak ulał pasuje ulubiony polski znak przestanKowy. No cóż... Spotkałem się w życiu z bodaj jedną książką, w której przekleństwa potraktowano z należytą atencją. Szkoda, że sama książka kiepska... A zabiło mnie "piece of shit" przetłumaczone jako... "kawałek gówna"

IMO o ile w języku potocznym "sypiący pieprzem pistolet" jest trochę nienaturalny, to już "jedzący banany pistolet" zdarza się nagminnie, więc chyba nie o imiesłów przymiotnikowy tu chodzi. ;)

Co do ostatniej uwagi Agnieszki: Andrzej Sapkowski pisał też, że akcja fantasy wcale nie dzieje się w rzeczywistej przeszłości, lecz zupełnie w innym świecie; stąd też nie ma potrzeby ani sensu stosować archaizmów ani unikać współczesnych słów wyrażeń. I chyba miał tutaj rację. Cykl wiedźmiński czyta się przecież świetnie; otwarte nawiązania do np. genetyki odbiorowi książki wcale mu, moim zdaniem, nie szkodzą.

Tłumacz ma jednak zwykle jeszcze jeden problem. Mianowicie taki, że nigdy nie wie, co mu autor w kolejnej książce wymyśli. A jakoś dziwnie tak się dzieje, że nasz ulubiony ciąg dalszy jednak powstaje. I coś, co tłumacz w pierwszym tomie cyklu w dobrej wierze popełnił, może mu się czkawką odbijać przy przekładzie tomów kolejnych. Weźmy chociażby tłumaczenie nazwisk czy imion coś oznaczających. Różne tu są szkoły i techniki (pono żadna doskonała), ale skłaniałbym się raczej ku tłumaczeniu na polski tych imion i nazwisk, które z jakiegoś względu są istotne dla treści lub łatwe do tłumaczenia. Ale zaraz by się na takiego tłumacza obrażać poczęli czytelnicy, że jak to, że te imiona tłumaczy, a tamtych nazwisk to już nie? A no, mogłoby tak być, że właśnie nie. I miałby tłumacz rację, bo akurat autor wprowadził na karty powieści jakiegoś osobnika o zabawnie/szyderczo/dziwacznie brzmiącym nazwisku, i nic ponadto. Osobnik pojawił się, powiedział 2 zdania albo był jedynie wymieniony przez narratora - i już. Wszystko. Tłumaczyć jego nazwisko? Niekoniecznie. A może w brzmieniu przypominało ono jakiś nowy wszystko-piorący proszek, którego reklamę natrętnie serwowano na kanale oglądanym sporadycznie przez pisarza? I autor, dając niesympatycznej postaci nazwisko kojarzące się z brzmienia z owym proszkiem, chciał w ten sposób dać małego prztyczka w nos reklamodawcy? Może tak, a może twórcy po prostu wpadło do głowy coś dość osobliwego w brzmieniu i postanowił przelać to na papier.
I wracamy do punktu wyjścia, czyli do naszego biednego tłumacza, który musi domyślać się, co autor miał na myśli. A autor - kawalarz - zawsze mu może w kolejnej książce rozbudować całą barwną historię zbudowaną wokół znaczenia nazwiska, które biedny, nie podejrzewający niczego tłumacz pozostawił w oryginalnym brzmieniu...
I znowu się nasz tłumacz będzie musiał wykazać inwencją, bo czytelniczy są coraz bardziej wymagający, już i na forach komentować jakość tłumaczenia potrafią, niewdzięcznicy.

Hmmm - zawsze można na zasadzie kompromisu tłumaczenie imion umieszczać w przypisach. Lepsze to, niż wcale ich nie zamieszczać.

Odnośnie tłumaczeń imion i nazw - z jednej strony trochę szkoda, że nazwiska rodowe i nazwy miejsc w "Pieśni ognia i Lodu" zostają w oryginale, bo czytelnik nie znający angielskiego wiele traci... z drugiej tłumaczenia na polski, brzmiałyby dosyć karkołomnie, no bo jak np. zgrabnie przetłumaczyć takie Winterfell... bo przecież nie Zimospad a Nadejście Zimy brzmi trochę za długo.

Casus "Mechanicznej Pomarańczy" i rosyjskiego przypomniał mi o własnym doświadczeniu czytelniczym. Książka pisana po angielsku, jedna z bohaterek ma rosyjskie korzenie i jak się wzburzy, to zaczyna mówić językiem naszych wschodnich sąsiadów. Zapis zgodny z angielską fonetyką, która do rosyjskiej przystaje bardzo słabo - czytało mi się to co najmniej dziwacznie, a jak próbowałam pokombinować nad tłumaczeniem tak, żeby oddać specyfikę faktu, że bohaterka mówi po rosyjsku z wymową angielską... Umysł zawiązał mi się w supeł.

Natomiast w poruszanym w w komentarzu tłumaczeniu "Pieśni Lodu i Ognia" irytowało mnie to, że część nazw jest przekładana na polski, a część nie, choć też są "znaczące". Nie mogę ścierpieć, że obok siebie funkcjonuje Koniec Burzy i Królewska Przystań, a obok Winterfell i Casterly Rock. Odbieram to jako pewnego rodzaju "poddanie się" tłumacza.

To prawda, że mógł się już zdecydować w jedną stronę i albo tłumaczyć wszystko, albo nie tłumaczyć wcale.
Ha, pamiętam, jak kiedyś mieliśmy z kumplami spory ubaw wymyślając, jak można by tłumaczyć imiona i nazwy z "Pieśni" "na Łozińskiego".
Ot choćby Teodor Szaradość, Edward Surowy, Jańcio Śnieg...