Zachęcająca recenzja wybitnej książki. Zabrakło mi jednak akapitu nawiązującego do "Czasu apokalipsy", który jest bądź co bądź wspaniałą ekranizacją.

Tłumaczenie Anieli Zagórskiej stało się "oficjalnie" przestarzałe, bo kilka lat temu Znak wydał nowy, pieczołowity przekład "Jądra ciemności" autorstwa Magdaleny Heydel. Na Xięgarni znajdziemy niedługi wywiad z Heydel, a przekład Zagórskiej trafił do Wolnych Lektur.
http://xiegarnia.pl/artykuly/tlumacze-sa-niewidzialni-magdalena-heydel-w-swietach-z-tlumaczami/
(W tej samej serii Znak opublikował też nowego "Lorda Jima", którego przetłumaczył z kolei Michał Kłobukowski).

Kiedyś myślałem, że geniusz Conrada polegał na tym, że nauczył się tak dobrze pisać po angielsku, mimo tego, że był Polakiem. Dopiero niedawno zrozumiałem, że jego wyjątkowość polega na tym, iż polski styl ubierał w angielskie słowa (analogicznie jak Nabokow).

Jak patrzę na tę okładkę to mnie rozpacz bierze. A można było po prostu na czarnym albo zielonym tle dać autora i tytuł...

Ach, jak ja kocham takie wyłuskiwanie "drugiego dna" po stu latach od wydania książki, odczytywanie dzieła "na nowo". Autor miał swoje poglądy na kolonializm i ludność Afryki i takie opisał. Odnoszę wrażenie, że niektórzy krytycy usilnie chcą znaleźć w książkach więcej niż sam autor napisał.

Tak się jeszcze wtrącę, nie do końca na temat - osobiście lubię stare przekłady. Szekspira najbardziej lubię w tłumaczeniu Paszkowskiego, np. Barańczaka do mnie mniej przemawia. "Biesów" czytałam egzemplarz wydany w latach dwudziestych ubiegłego wieku, z dziwną dla mnie pisownią ("paznogcie" zwłaszcza utkwiły mi w pamięci) i bardzo mi się podobało a Don Kichota wprawdzie nie najstarsze, bo przekład państwa Czernych - był przesmakowity.

A tak, przypomniał mi się jeszcze przekład "Kubusia Puchatka" jako "Fredzia Phi Phi"... nie zmogłam. Ponoć Irena Tuwim dodała sporo od siebie, ale nic to, lektura "Fredzi", rzekomo bliższej oryginałowi boli.

Też preferuję przekłady starsze, to taka dziwna maniera - czasami nowszy przekład niespecjalnie oddaje ten "klimacik". Ostatnio czytałem na pewnej stronie (nie wiem czy wolno mi popełnić kryptoreklamę, najwyżej ciekawi sobie wygooglują) artykuł o różnicach w przekładach Małego księcia. Okazało się, że różnic było zaskakująco dużo, czasami zmieniał się nawet lekko sens zdań.

Żeby już kończyć ten off-topic: "Fredzia Phi-Phi" to koszmarny "genderystyczny" literacki potworek. Jak Puchatek to tylko pani Tuwim i basta!
A okładka naprawdę lekko pulpowa.

@Beatrycze: Tak, masz rację, zabrzmiałem autorytatywnie, jakby każdy nowy przekład był lepszy od starego. Oczywiście, ani tak nie jest, ani tak nie uważam. W poezji ta zasada w ogóle nie obowiązuje, bo każdy przekład to inna interpretacja. Ale co do prozy, cóż, język się zmienia, a jeżeli autor książki sprzed stu lat nie archaizował, to (mądrze) uwspółcześniony przekład będzie chyba zazwyczaj lepszy od "staroświeckiego" tłumaczenia.

Akurat jak czytam literaturę napisaną wcześniej niż w XX wieku, lubię mieć to poczucie "dawności" i starsza polszczyzna mi je zapewnia. Ale to oczywiście subiektywna rzecz, mnie się podoba ten klimat przeszłości w starych przekładach a sama treść - jeśli jest uniwersalna, to do mnie przemawia niezależnie od języka, jakim ją wyrażono.