Ha, widzę, że i tak spodobała Ci się dużo bardziej niż mnie.
Niedostatek wiedzy o świecie i niewiarygodne relacje między postaciami też mi się nie podobały, ale jak dla mnie ta książka była po prostu nudna (przez większość czasu bohaterka snuje się po wyspie-pałacu), i stylistycznie słaba.
Jakby ktoś był ciekaw, pozwolę sobie na autoreklamę:
https://beatryczenowicka.malopolska.pl/index.php/2023/05/29/muir-tamsyn-gideon-z-dziewiatego-recenzja-29-05-2023/

Książka zaskoczyła mnie na plus. Bo mimo niedostatków kreacji czytała mi się całkiem przyzwoicie (nie zerkałem, ile mi jeszcze zostało do końca), a poza tym urzekło mnie to, że niby jest młodzieżowa, ale w sumie tego się nie czuje. Co już samo w sobie uznaję za niezłe osiągnięcie. Prawda to jednak, że snujstwo w pewnym momencie jest wręcz deprymujące (co mnie, czytelnika, obchodzi nudzenie się Gideon, skoro wszystko, co istotne, dzieje się w innym miejscu?).

Kwestia gustu zapewne - mnie się nie czytało aż tak dobrze. No i ja generalnie nie lubię nekromantów i wszelkiej maści ożywieńców, więc też mnie cała ta otoczka niespecjalnie nęciła (niektóre stwory z kości były względnie pomysłowe).
Ale dobrze, że Ci się podobało. Ja raczej po kontynuację nie sięgnę.

Osobiście po książce mam pewien przesyt nekromantami (zwłaszcza że nie wiem, czemu tylko oni tu występują, tak jakby nic poza nekromancją nie istniało na świecie) i raczej też nie sięgnę po następny tom, ale tak, odbiór zależy od gustu. U mnie lekturę wspomógł m.in. niezłej próby humor. Książek jest mnóstwo i nikt nie powiedział, że wszystkie mają się nam podobać w równym stopniu. ;)

Jest mnóstwo - ale niestety takich wyróżniających się ogólnie rzecz ujmując jakością, jest niewiele.

Matka mnie ostatnio prosiła, żebym jej jakąś fantastykę pożyczyła - to zaniosłam jej kilka książek takich, które mnie się na tyle spodobały, że je sobie zostawiłam, a nie rozdałam. O jednej mi pisze, że zaczynało się nieźle, ale dialogi leżą i to brzmi jak, cytuję, "literatura amatorska", druga no OK ale bez rewelacji, w trzeciej bohaterowie nieprzekonujący (z tym się akurat zgodzę, ale opisy mi się tam podobały). Inna z kolei literacko przeciętna, choć pomysły bardzo dobre... Konkluzja była taka, że ona by chciała, coś, co jej się spodoba tak jak cykl wiedźmiński. Niestety, tego rodzaju serie ukazują się rzadko.

(inna sprawa, że lata temu matka ma z zapałem czytała "Miecz prawdy", od którego ja się odbiłam po jakichś 50 stronach).

Swoją drogą, jeśli chodzi o Polaków, to w przyszłym roku ma wyjść książka Brzezińskiej z tego samego świata, co "Wody głębokie...", wyjdzie też - choć urwany - tom "Księgi całości". No i Sapkowski też się zapowiadał z powrotem, choć sądząc z jakości "Sezonu burz" cudów się nie spodziewam (choć pewnie kupię).