Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 8 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Grzegorz Wiśniewski
‹Mój brat, Kain›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Grzegorz Wiśniewski
Tytuł	Mój brat, Kain
Opis	Grzegorz Wiśniewski debiutował na łamach „Nowej Fantastyki” znakomicie przyjętym opowiadaniem cyberpunkowym „Manipulatrice”. Publikowany tekst „Mój brat, Kain” należy również do tego gatunku, rzadko podejmowanego przez rodzimych autorów.
Gatunek	cyberpunk, SF

Mój brat, Kain

Grzegorz Wiśniewski

« 1 2 3 4 5 6 »

Grzegorz Wiśniewski

Mój brat, Kain

Rano Kain mija się z młodą dziwką w drzwiach. Zauważam jego zaskoczenie, gdy widzi mnie w łóżku nagiego – bez blokerów. Natychmiast zaczyna zachowywać się ostrożnie, aby zminimalizować ryzyko wyzwolenia impulsu.

– Zastanawiam się czy ta mała wie, jakie miała szczęście. – odzywa się siadając w fotelu. Uśmiecham się. – To musi być nieliche przeżycie. Robić to z tobą, bez blokerów.

Wstaję i zaczynam się przeciągać.

– Musimy jechać do Badhoevedorp. – stwierdza nieco strofującym tonem. – Znam tam jednego takiego, który ma podłączoną fałszywkę. Porozumiem się przez nią z Borsig-ViviTechem i ustalę warunki spotkania.

– Przez fałszywkę? – pytam i zaczynam wciągać na siebie ubranie. – Twierdziłeś, że ten, jak mu tam, Haase jest wiarygodny. Czy jest coś o czym ja nie wiem? – patrzę na niego spod zmarszczonych brwi.

– Załóż wreszcie blokery – prosi spokojnie, bez cienia obawy w głosie. – Sprzedawanie komukolwiek zbyt wielu informacji na raz jest niebezpieczne. Dyrektor Borsig-ViviTechu powinien wiedzieć tylko tyle, ile potrzeba. To będzie i tak za wiele.

– Zawsze pozostaje jeszcze autorytet Chwały, z którym musi się liczyć – mówię patrząc mu w oczy. Nie odpowiada. Więc robi to za plecami yakuzy? Tak. To coś, czego jeszcze u niego nie widziałem. Nielojalność. I to z mojego powodu.

Czuję, że w jakiś sposób mi to schlebia. Wpadam w dobry nastrój.

Po kwadransie jestem gotów do wyjścia. Poprawiam blokery pod płaszczem, sprawdzam po raz ostatni czy działają. Kontrolki na wszystkich palą się zielono, więc wychodzimy. Autotaksówka już na nas czeka.

Przelatujemy przez miasto tranzytową arterią na Schiphol. Tego dnia deszcz nie pada, na niebie unoszą się jedynie ciężkie, granatowe chmury. Za oknami miga krajobraz miejskiego molocha. Wysokie, odrapane wieżowce; kanciaste supermarkety porośnięte gąszczem reklam i holoprojekcji; skłębione ludzkie fale, przelewające się kanionami ulic, spowite kłębami mgieł i dymu z kominów; toporna bryła automatycznej fabryki Dorniera, rozpychająca się między niskimi budynkami starego Amsterdamu.

Przypominam sobie nagle, że kiedyś i ja byłem w tym tłumie. Ja i Kain. Nie minęło od tamtej pory wiele czasu, ale nie czuję żadnego sentymentu patrząc na widok za oknem. Przestaję przez nie wyglądać. Kain jak zwykle nic nie mówi. Siedzi nieruchomo ze wzrokiem utkwionym przed siebie.

Tuż przy wylocie z miasta zjeżdżamy w bok, na popękaną, betonową drogę. Trafiamy między stare, rozsypujące się budynki przedmieść. Na chodnikach kręci się mało ludzi; na skrzyżowaniu spostrzegam kilku żebraków, grzejących się przy ognisku. Mijamy ich i zatrzymujemy się pod dwupiętrowym domem w staroflamandzkim stylu.

– To tu – mówi Kain wysiadając.

Staję obok niego na potrzaskanym chodniku i rozglądam się. Ulica jest pusta, ani żywego ducha. Kain rusza w kierunku domu i mija miejsce po wyrwanej furtce. Za przerdzewiałym ogrodzeniem rozciąga się mały, zarośnięty chaszczami ogródek. Gdy ruszam za nim hotelowa autotaksówka natychmiast odjeżdża. Podchodzimy do drzwi. Z góry ogląda nas oko niewielkiej kamery.

– Otwórz, Goerner. Poznajesz mnie chyba? – rzuca Kain w kierunku obiektywu. Drzwi otwierają się ze szczękiem. Wchodzimy.

Przechodzimy przez krótki korytarzyk, na końcu którego zza drugich drzwi z włókna węglowego wita nas właściciel domu. Goerner jest niskim, grubym facetem o podgolonym karku i świńskich oczkach. Ma na sobie wypłowiały battledress, którego zasobniki i kieszenie pełne są precyzyjnych narzędzi.

– Dawno cię nie widziałem, Kain. – odzywa się. W jego amsterdaams słychać silny niemiecki akcent. – Jak zwykle zjawiasz się, gdy mam pełno roboty. Po co?

– Potrzebuję skorzystać z fałszywki. – wyjaśnia Kain. – Najlepiej jakiejś odległej. Wiem, że masz tu taką.

Goerner zaprasza nas gestem za opancerzone drzwi i zamyka je. Jego dom ma wyburzone wewnątrz ściany, zastąpione oszczędnymi podporami ze stali. Powstała w ten sposób sala jest nadspodziewanie jasna, i nic dziwnego – dach stanowi jedną wielką mozaikę świetlików. Większość miejsca zajmuje oryginalna przeplatanka luksusowych mebli i stosów optotronicznego sprzętu, jarzących się dziesiątkami kontrolek i ekranów. Pod przeciwległą do wejścia ścianą dostrzegam rozległy stół montażowy, oświetlony silnym światłem.

– Przepraszam, że przeszkodziliśmy w pracy. – mówię.

Goerner muska mnie pełnym dezaprobaty spojrzeniem, ale nie odpowiada. Drepczemy za nim poprzez środek pomieszczenia wprost do piwnicznych schodów. Pod podłogą optotronicznego złomu jest jeszcze więcej niż nad nią, upchnięto tu też jeszcze jeden stół montażowy. Piętrzą się na nim pęki światłowodów, moduły dekryptażu, multiprocesory i inne takie. Goerner odsuwa to wszystko łokciem na bok i ustawia na środku konsoletę stacjonarnego videofonu, powiększoną o kilka dodatkowych modułów i gniazd.

– Możecie gadać do dwudziestu minut, potem rozmówca zorientuje się w sytuacji – stwierdza pukając palcem w ekran urządzenia. – A jeżeli mają jakiś nowszy sprzęt, to może do tego dojść szybciej.

– Dwadzieścia minut wystarczy. Dzięki. To wszystko.

Aluzja jest najwyraźniej czytelna. Goerner bez protestu opuszcza piwnicę.

Kain włącza videofon i wsuwa w czytnik C-Dysk. Na ekran wypływa logo Borsig-ViviTechu.

– Jesteś pewien, że ta fałszywka jest sprawna? – pytam Kaina.

– Niewątpliwie. Korzystałem z niej parę razy. – odpowiada – Procedury śledzące lokalizują tę konsolę gdzieś w Madrycie. Jeżeli Haase będzie chciał nas znaleźć, to może sobie przeszukać całą Kastylię nawet tuzin razy.

W tym samym momencie logo znika i na ekranie pojawia się srebrnowłosy, posunięty w latach mężczyzna.

– A! Herr Sanchez! Miło mi pana widzieć – odzywa się prawie swobodnym głosem – Kto jest z panem?

– To mój brat, Abel – stwierdza Kain – Znalazłem to, co pana interesuje, Herr Haase.

Mężczyzna na monitorze na chwilę nieruchomieje, po czym pozwala sobie na lekki uśmiech.

– Pan jest niesamowity, Herr Sanchez. Niesamowity. – Powtarza, jakby rozważając własne zdumienie. – Przestałem już liczyć na sukces w tej sprawie. Minęło przecież tak dużo czasu…

– Nasza umowa nie określała żadnego konkretnego terminu. – stwierdza Kain spokojnie – Liczę też na to, że pamięta pan warunki jej realizacji. Wszystkie warunki.

– Ależ tak, tak… – zapewnia gorliwie Haase i wbija wzrok we mnie. – I to jest on, tak? Hm… Staranny projekt. Bez widocznych zmian fizjologicznych. A co z somatyką?

– Jest całkiem normalny, jeśli o to chodzi. – Kain wzrusza ramionami. – Jeśli chce pan jakichś szczegółów, niech go zbadają jajogłowi koncernu.

– Bardzo chętnie. – odpowiada Haase i patrzy na monitor poza polem widzenia videofonu. – Gdzie jesteście?

– Punta del Sol. – kłamie Kain bez zmrużenia oka. – Ale nie będziemy tu długo. Mamy swoje własne interesy.

– Przylećcie do nas, do Düsseldorfu. Mamy tu kompletne laboratorium. Uporamy się z testami w kilka godzin.

– Bardziej po drodze byłby Amsterdam. Jeżeli mamy się gdzieś spotkać, to tam.

– Amsterdam? – Haase kręci delikatnie głową. – Nie wiem, czy zdołamy przerzucić tam potrzebny nam sprzęt.

– Bioskanery nie są ani ciężkie, ani duże. Dacie sobie radę.

– Z tym tak, ale rezonatora neuronowego nie damy rady zataszczyć na jakąś melinę. A wiem, że lubisz organizować spotkania w takich miejscach.

Nim Haase kończy mówić, czuję jak cierpnie mi skóra na karku. Gdy Kain wydobył mnie z bagna Turniejów, trafiłem do prywatnej kliniki Chwały. Mieli tam najnowszy i najlepszy sprzęt, mieli też rezonator neuronowy. Zbadali mnie nim. Tylko raz. To cholernie bolesna, paskudna i mało skuteczna procedura. Jej jedyną zaletą było odświeżenie w mojej głowie tych strzępów pamięci, które tam jeszcze zostały.

Tylko, że teraz nie miałem zamiaru wspominać swojej przeszłości.

Najmniejszego, cholernego zamiaru.

– Tego nie będzie w umowie. – cedzę siląc się na spokój. – Żadnych badań rezonansem neuronowym. Nie pozwolę na to. A jeżeli ty, Haase, spróbujesz mnie do tego nakłonić, to pokażę ci, co potrafię.

Kain nadal trzyma mnie w ogniu swojego chmurnego wzroku.

– Abel, zapewniam cię…

– Nie, Kain. Nic z tego. – rzucam i opuszczam piwnicę. Kain mnie nie goni.

Jestem wściekły, lada chwila spodziewam się aktywacji impulsu. Czuję nieprzepartą chęć wyjścia na zewnątrz. Świeże powietrze. Tak, to może pomóc mi się uspokoić. Ruszam do drzwi.

– Lepiej nie wychodzić na zewnątrz. – Goerner podnosi wzrok znad stołu montażowego i patrzy na mnie. – To przedmieście, dzieją się tu różne rzeczy.

Nie słucham go. Pcham blokadę kompozytowych drzwi, pokonuję korytarzyk i wypadam na ulicę. Rozglądam się. Pusto. Z nieba siąpi deszcz.

Oddycham głębiej i ruszam wolnym krokiem do najbliższego skrzyżowania, widocznego parędziesiąt metrów dalej. Uspokajam się. Trochę. Myśli nadal skaczą mi dziko po głowie.

« 1 2 3 4 5 6 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »