Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Milena Wójtowicz
‹Statystyka magii›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	Statystyka magii
Opis	Po „(Nie)Szczęśliwym trafie” oraz „Kocha? Lubi? Szanuje???” przyszedł czas na opublikowanie trzeciej części trylogii fantasy pełnej ciepłego humoru…
Gatunek	fantasy

Statystyka magii

Milena Wójtowicz

1 2 3 … 8 »

Musiałek nabzdyczył się i próbował wymyślić jakąś ciętą ripostę. Nie zdążył, bo dojeżdżali właśnie do rozstaju dróg, na którym wybuchło drobne zamieszanie.
Drobna anomalią statystyczną był fakt, że brali w nim udział: rosły młodzian w koronie, czerwona papuga i szary wilkołak.
Papuga tarzała się po piasku i dostawała spazmów. Książę siedział na koniu z wyrazem cierpienia na twarzy. Wilkołak przekonywał go, że nie wszystkie wilkołaki są wegetarianami i któryś z jego kuzynów na pewno zjadłby ptaszka bez wahania.

Milena Wójtowicz

Statystyka magii

Milena Wójtowicz
‹Statystyka magii›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	Statystyka magii
Opis	Po „(Nie)Szczęśliwym trafie” oraz „Kocha? Lubi? Szanuje???” przyszedł czas na opublikowanie trzeciej części trylogii fantasy pełnej ciepłego humoru…
Gatunek	fantasy

Porządny rycerz powinien mieć tak ze dwa metry wzrostu, potężne bary, byczy kark, parę kilo muskułów poupychanych w różnych miejscach i możliwie olśniewającą aparycję. Takie elementy jak średnia inteligencja, mierne poczucie humoru, mania prześladowcza i romantyczne spojrzenie na świat nie zawsze są uwzględniane w opisach. Ale te cechy dotyczą każdego typowego rycerza.

Magowie powinni być egocentryczni, samolubni, natchnieni i żądni mocy. Powinni działać z rozmachem. Mało kto wspomina o oślim uporze i umyśle ściśle ścisłym. Ale prawie każdy mag taki jest.

Statystycznie rzecz biorąc statystyczny rycerz ma ze statystycznym magiem tyle wspólnego co butelka z kalafiorem.

Nie wszyscy wierzą w statystyki.

Musiałek lord Wężogrodu uważał je za mało istotny element krajobrazu. Rzecz jasna wiedział czym, mniej więcej, były i do czego, mniej więcej, służyły. Po prostu, gdy obmyślał fortel mający pomóc mu w dostaniu się do zamku wroga, wiedza o statystycznym powodzeniu tego typu przedsięwzięć niekoniecznie była mu niezbędna. Musiałek zgadzał się z twierdzeniem, że wiedza jest potęgą. Zwłaszcza, kiedy dotyczyła ona tajnych przejść do rzeczonego zamku.

Nieco innego zdania był Skarpeta LeFlądr. Jego zdaniem wiedza była potężna, jeśli wiedziało się jak z niej korzystać. Jego prywatnym zdaniem, tych, co korzystali z niej bez odpowiednich uprawnień należało wieszać za uszy nad stawem pełnym piranii.

Musiałek i Skarpeta znali się od momentu, gdy jeden z nich (do dziś nie rozstrzygnięto który) przyłożył drugiemu grzechotką. To był początek wspaniałej przyjaźni, która, wbrew statystykom, przetrwała chwilę, kiedy Musiałek został rycerzem, a Skarpeta magiem i trwała nadal. Można nawet powiedzieć, że kwitła.

Obecnie kwitła w środku średnio miłego lasu, który był średnio ponury i średnio radosny. Niektórzy bali się tu chodzić. Oni się nie bali.

Jakiś czas temu postanowili wyruszyć w podróż, razem i w tym samym kierunku, chociaż przyświecały im różne cele. Musiałek szukał przygód, które mógłby rozwiązać siłą lub sprytem. Skarpeta szukał tych, co jego zdaniem nie znali się na wiedzy, żeby ich przekonać do nie korzystania z niej.

Jak dotąd, żaden z nich nie osiągnął celu.

Ta sytuacja mogła się wkrótce zmienić. Przede wszystkim dlatego, że w ciągu ostatnich trzech godzin pięć razy przebiegł im drogę smok. Nie w jakichś wrogich zamiarach – zdaje się, że nawet ich nie zauważył. Był zbyt zajęty gonieniem motylka.

– Myślisz, że to jakiś tutejszy zwyczaj? – spytał nieufnie Musiałek, gdy smok przebiegł im drogę szósty raz.

– Nie – stwierdził stanowczo Skarpeta. – Myślę, że to jest smok goniący motylka.

– To może być pułapka. Wiesz, smok przebiega nam drogę sześć razy…

– Już siedem.

– …siedem. A może nawet osiem. A za dziewiątym, kiedy już przestaniemy zwracać na niego uwagę…

– Trudno nie zwracać na niego uwagi. Raz nas prawie stratował.

– No to może myśli, że uznamy go za niegroźnego i wtedy, kiedy za tym dziesiątym…

– Dziewiątym – poprawił mag.

– Co? – Musiałka wytrąciło z toku myślenia.

– Mówiłeś, ze za dziewiątym razem.

– Może być i za dziewiątym – zgodził się rycerz. – No i wtedy wybiegnie, niby za motylkiem, a nagle hop! I rzuci się na nas. Ale my będziemy przygotowani – poklepał rękojeść miecza. – Bestia nie wie, na kogo się porywa.

– Na moje oko – powiedział z namysłem Skarpeta – to on jest za mały, żeby porywać się na przyjezdnych.

– To może być fortel. Najpierw jest mały smok, a potem nagle hop! I jest duży smok.

– Nie wygląda na takiego.

– Może współpracować z dużym smokiem. Wiesz, smoki to zmyślne bestie. Mógł umówić się z jakimś dużym, że będzie nas zwodził tak długo, aż wpadniemy w zęby tego dużego. A mały dostanie swoją część. Na przykład moją nogę i twoją rękę.

– Szczerze mówiąc, to wygląda całkiem sympatycznie. I niegroźnie. Jak przerośnięty kurczak z mordą jaszczurki. Takiej jaszczurki, co ma dziób.

– Pewnie żeby łatwiej odrywać od ciebie kawałki.

– Ja myślę – powiedział Skarpeta – że to jest po prostu mały smok, który chce się pobawić z motylkiem.

– Być może – zgodził się niechętnie Musiałek. – To by oznaczało, że gdzieś tu jest jego mamusia. I uważam, że miecz powinienem trzymać w pogotowiu.

Skarpeta wzruszył ramionami. Smok nie przebiegł im już drogi ani razu.

– Pewnie zorientował się, z kim ma do czynienia – stwierdził z satysfakcją Musiałek.

– Myślę, że po prostu złapał motylka – powiedział spokojnie mag.

Musiałek nabzdyczył się i próbował wymyślić jakąś ciętą ripostę. Nie zdążył, bo dojeżdżali właśnie do rozstaju dróg, na którym wybuchło drobne zamieszanie.

Drobna anomalią statystyczną był fakt, że brali w nim udział: rosły młodzian w koronie, czerwona papuga i szary wilkołak.

Papuga tarzała się po piasku i dostawała spazmów. Książę siedział na koniu z wyrazem cierpienia na twarzy. Wilkołak przekonywał go, że nie wszystkie wilkołaki są wegetarianami i któryś z jego kuzynów na pewno zjadłby ptaszka bez wahania.

Musiałek i Skarpeta zbliżyli się ostrożnie, zaintrygowani. Tamci nie zwrócili na nich uwagi. Skarpeta chrząknął. Nie było żadnej reakcji.

– Przepraszam – powiedział głośno i wyraźnie. – Czy możemy w czymś pomóc?

Młodzieniec w koronie zwrócił na niego melancholijne spojrzenie.

– Nie – powiedział smutno. – Zgubiliśmy się.

– Mamy mapę – odparł Skarpeta, nie zwracając uwagi na szepty Musiałka, dotyczące groźnych wilkołaków.

– Wcale się nie zgubiliśmy – wtrącił jednocześnie zirytowany wilkołak. – Ja doskonale wiem gdzie jesteśmy i gdzie mamy jechać.

Na te słowa papuga przestała się tarzać i poderwała się na nogi.

– Wstrętny sabotażysta! – wrzasnęła. – Wcale nie chcesz mi pomóc! Chcesz, żeby mnie ktoś zjadł, żebym ja nigdy nie była z powrotem księżniczką i żebym nigdy nie poślubiła księcia, a ty sobie wrócisz do kucharki i będziesz jadł sałatkę z marchewki! – wybuchła płaczem.

– Aż tak ci nie życzę – mruknął wilkołak. – Wystarczy, żeby ci odpadł język.

– Wredny i podły tyran! Sadysta! Kat nieszczęsnych księżniczek – rozwrzeszczała się papuga.

Musiałek podjął decyzję i sięgnął po miecz.

– Nikt nie będzie żadnych księżniczek dręczył w mojej obecności – krzyknął i zamierzył się na wilkołaka, który wzdrygnął się nerwowo. – Zapłacisz mi za to, podła kreaturo!

Papuga patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, młodzian w koronie się zdziwił. Skarpeta próbował zatrzymać przyjaciela. Musiałek uniósł miecz w górę.

Spomiędzy drzew wybiegł smok goniący motylka. Na widok grupki na rozstaju wyhamował i zamerdał ogonem. Potem zobaczył miecz w ręce Musiałka. Wystrzelił jak strzała i znikł za horyzontem, wyrywając po drodze rycerzowi miecz i zabierając broń ze sobą.

Przez chwilę wszyscy patrzyli za nim. Pierwszy otrząsnął się wilkołak, który nie patrzył za smokiem, tylko upewniał się, że Musiałek nie ma drugiego miecza. Fakt, że go nie miał, poprawił wilkołakowi humor.

– Mówiłem, że jesteśmy blisko – stwierdził.

Papuga otrząsnęła się z piasku.

– Może i nie jesteś sabotażystą, ale i tak wiem, że mi źle życzysz.

– Mam wrażenie – odezwał się nagle młodzieniec patrząc potępiająco na rycerza – że to trochę nieładnie napadać znienacka na przypadkowych przechodniów.

– To jest wilkołak, a nie żaden przypadkowy przechodzeń – zaprotestował Musiałek.

– Rasista – mruknął wilkołak.

– Mój przyjaciel – wyjaśnił Skarpeta – ma bardzo dobre serce i słysząc awanturę, żale tej… – zająknął się – …i wezwania pomocy, pośpieszył na ratunek.

– Najpierw należy myśleć, a dopiero potem, jeśli to absolutnie konieczne i nie ma innych opcji, można użyć argumentów siłowych – odparł łagodnie ten w koronie.

– Awantura – prychnęła śmiertelnie obrażona papuga. – Nie było żadnej awantury. Najwyżej drobna sprzeczka. I do tego prywatna. Rodzinna.

– Rodzinna? – Skarpeta spojrzał z niedowierzaniem.

Papuga rzuciła mu niechętne spojrzenie.

– Wścibstwo jest nieeleganckie – dumnie przefrunęła na ramię młodzieńca. – Jedźmy – zażądała. – On pobiegł tam – machnęła skrzydłem.

– Tak się składa, że pobiegł w przeciwną stronę – wtrącił słodkim głosem wilkołak.

1 2 3 … 8 »

Komentarze

04 XII 2014 08:25:57

Ooo, archiwum wyniosło na powierzchnię jedno z zabawniejszych opowiadań fantasy, jakie czytałam. Polecam bardzo!

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »