Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Milena Wójtowicz
‹Łowy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	Łowy
Opis	I oto kolejna wesoła (no, dla niektórych bohaterów nieco mniej) przygoda bohaterów „Statystyki magii”.
Gatunek	fantasy

Łowy

Milena Wójtowicz

1 2 3 4 »

Herbert nic nie powiedział, tylko w bardzo wymowny sposób zapatrzył się w przestrzeń. Tygrys westchnął. Kochał Iskierkę do szaleństwa od momentu, kiedy nie pytając nikogo o zdanie po prostu weszła sobie do strzeżonej przez niego świątyni i zabrała amulet. Mniej więcej w tej samej chwili wkroczyła zwyczajnie w jego nieśmiertelne życie i, chociaż Tygrys często przeklinał tę chwilę, to nie wyobrażał sobie życia bez ciemnookiej wiedźmy, nawet jeśli życie z nią nie było sielanką. W tej chwili miał ponurą pewność, że pozostawienie pierworodnej adoptowanej latorośli w lesie nie spotka się z jej aprobatą. Dlatego pstryknął palcami i obaj z Herbertem znaleźli się przed wejściem do jaskini.

Milena Wójtowicz

Łowy

Milena Wójtowicz
‹Łowy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	Łowy
Opis	I oto kolejna wesoła (no, dla niektórych bohaterów nieco mniej) przygoda bohaterów „Statystyki magii”.
Gatunek	fantasy

Ach, jak wspaniale jest żyć
z antałka wino pić,
przemierzać cały świat,
nie zważać na upływ lat,
zobaczyć miejsc tysiące,
w nich panny z emocji drżące…

– Czy możecie się zamknąć? – poprosił Romboid Łowca Potworów znękanym głosem.

Trzech bardów jadących na osiołkach spojrzało na siebie, kiwnęło głowami i jednocześnie nabrało tchu.

Jak wiatr niesie wieść
przez wzgórz pasm sześć,
z ust nowinę wyrywa,
imię tak znane wzywa,
oto przybywa!
Romboid Łowca Potworów,
on ocali naaaaaaaaas…

– Nie chodzi mi o to, żebyście śpiewali o mnie – przerwał im Romboid. – Chcę żebyście w ogóle przestali śpiewać.

Trzej bardowie spojrzeli na niego podejrzliwie.

– Dlaczego?

– Bo jedziemy przez las pełen nie wiadomo czego i wszyscy w promieniu kilku kilometrów wiedzą, że nadjeżdżamy.

– To co?

– No właśnie, to co?

– Co „to co?”?

– W lesie mogą być potwory – wyjaśnił cierpliwie Romboid. – Albo zbóje. Nie byłoby rozsądnie uprzedzać ich, że się zbliżamy. Mogą przygotować zasadzkę. Napadną na nas, może nawet już się szykują. Mogą mieć łuczników albo tresowane strzygi. W takiej okolicy wszystko jest możliwe.

– Jesteś Romboid Łowca Potworów.

– Potwory to dla ciebie mięta.

– Zbóje też.

– Mogliby zabić was znienacka, zanim ja zdążyłbym cokolwiek zrobić – nie ustępował Romboid.

– Rombi, no coś ty – Kałuża spojrzał na niego pobłażliwie.

– Każdy wie, że bardów się nie zabija – dodał Strumyk. – My sobie tylko patrzymy, nie bijemy się z nikim.

– Dajemy świadectwo wydarzeniom. W naszych pieśniach przetrwa historia – uzupełnił Bajoro.

Romboid pokiwał smętnie głową. Przeklinał chwilę, gdy poznał trzech bardów. Przeklinał tradycjonalistów, którzy uważali, że z każdego wydarzenia powinna powstać relacja w formie śpiewanej. Przeklinał siebie, bo przy całej wiedzy na temat potworów był całkowicie bezradny wobec uporu i poczucia misji braci Wodnistych. Pozostawało mu tylko prosić bogów, żeby jednak ktoś ich napadł i wyrżnął bardów. Oczywiście potem Romboid musiałby zabić jego, ale obiecywał, ze w uznaniu przedśmiertnych zasług zrobi to delikatnie. Wznosił oczy do nieba, ale na daremnie. Bogowie co prawda byli w pobliżu, ale akurat nie słuchali. Mieli ważniejsze rzeczy na głowie.

Między drzewami migała czerwona peleryna Czerwonego Kapturka. Drzewa szumiały, słoneczko świeciło, a zza pnia dębu wyskoczył bardzo zły wilk i szczerząc zęby zapytał:

– Dokąd idziesz, dziewczynko?

– Spadaj – warknął Czerwony Kapturek i prawym sierpowym zmiażdżył mu nos.

Wilk zrobił zeza, patrząc na harmonijkę, w którą zmienił się jego nos i płynnym ruchem upadł na ziemie, gdzie pozostał.

– Stop – wrzasnął zza krzaków chuderlawy człowieczek w czarnych rajtuzach i przekrzywionym czarnym placku na głowie. – To nie tak miało być! – w nerwowych podskokach, trzymając się za głowę, zbliżył się do Czerwonego Kapturka.

– Czego? – Czerwony Kapturek odwrócił się i spojrzał na niego w sposób wybitnie nieżyczliwy.

Człowieczek w czerni zdębiał. Spodziewał się spojrzeć w niewinną twarzyczkę blondwłosej, niebieskookiej podrzędnej aktoreczki i nie był przygotowany na to, co zobaczył. Przede wszystkim, o ile wiedział, ogień może płonąc w kominku, palenisku, na szczycie pochodni. Nie powinien płonąc wewnątrz czyichś oczu. Bardzo pięknych oczu, które jednak nie należały do zestawu pożądanych w tej sytuacji cech.

– Nie jesteś moim Czerwonym Kapturkiem – jęknął człowieczek w czerni.

– Nie da się ukryć – odparł niedoszły Czerwony Kapturek, odwrócił się i odszedł.

Za osłupiałym człowieczkiem w czerni podniósł się wilk z pyskiem zwiniętym w harmonijkę i zdjął sobie łeb.

– Ja może dobrze nie pamiętam – powiedział aktor, oglądając zniszczony element swojego kostiumu – ale tego chyba w tej bajce nie było.

Kilka drzew dalej blondwłosa, niebieskooka aktoreczka podskakiwała karnie, nucąc coś pod nosem. To była jej wielka szansa. Jakiś wielmoża, miłośnik sztuki i baśni, zdecydował się dać złoto na wystawienie przedstawienia w autentycznych realiach. Dzisiaj mieli pierwszą próbę poza teatrem i Czerwony Kapturek zaczął podejrzewać, że się zgubił. Poprzestał na podejrzeniach, bo zobaczył wilka. Nie był to prawdziwy wilk, taki, jak powinien być. Za bardzo przypominał człowieka, ale to już nie była sprawa Czerwonego Kapturka. Gorsze było to, że zupełnie nie zwracał na nią uwagi.

– La la la la LA!!!! – zanucił z naciskiem Czerwony Kapturek.

Wilk podniósł głowę i przyjrzał jej się z wyrazem zerowego zrozumienia na pysku. Czerwony Kapturek westchnął w myślach nad amatorszczyzną niektórych.

– Jestem Czerwony Kapturek – wyseplenił w miarę wyraźnie.

– Stokrotka – powiedział wilk.

Czerwony Kapturek rozejrzał się, ale wokół rosły tylko konwalie.

– Gdzie? – zapytał nieufnie.

– Ja jestem Stokrotka – przedstawił się wilk.

Czerwony Kapturek zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem ktoś nie zmienił scenariusza.

– Idę do domku mojej babci… – zawiesił znacząco głos.

– To miło – zgodził się wilk.

– Niosę jej obiadek – kontynuował desperacko Czerwony Kapturek.

– To bardzo miło – zauważył wilk.

– I tak sobie pomyślałam, ze może ja tu poczekam i pozrywam kwiatków, a ty szybko pobiegniesz do domku mojej babci…

Wilk podrapał się w nos.

– Powiedzieć jej, że się spóźnisz?

– No…Niezupełnie. Powiesz że jesteś mną, ona cię wpuści, a ty ją pożresz…

– Wykluczone – zaprotestował gorąco wilk. – Ja jestem wegetarianinem, chyba że masz wiejski gulasz.

– A potem podasz się za nią, jak ja przyjdę – ciągnął zdeterminowany Czerwony Kapturek – i pożresz mnie, a potem pójdziesz spać…

Wilk spojrzał na nią ze zgrozą.

– Wariatka, jak mamę kocham! Co się dzieje z tą dzisiejszą młodzieżą! – poderwał się i zwiał.

Romboid i trzej bardowie zatrzymali się na skraju wioski. Była nieduża, ale schludna i zadbana. Mieszkańcy wyglądali na spokojnych i nie przejawiali zbytniego zainteresowania przybyszami. Trzej bardowie wymienili spojrzenia, a potem wyszli na środek placu. Bajoro szarpnął strunami lutni.

Jak wiatr niesie wieść
przez wzgórz pasm sześć,
z ust nowinę wyrywa,
imię tak znane wzywa,
oto przybywa!
Romboid Łowca Potworów,
on ocali nas!

– Przybędzie i ocali naaaaaass! – dołączyli do niego bracia.

Przez dolin sznury, łańcuchy rzek,
gór mury i morza brzeg.
Kto żyw, kto czuje w swym sercu strach,
Nadchodzi Romboid on ocali was!

– Nadchodzi, by ocalić waaaaaass! – zawtórowali mu Kałuża i Strumyk.

Romboid zastanowił się, czy gdyby teraz zawrócił i popędził konia, to ci upiorni bracia dogoniliby go. Miał poważne obawy, że tak.

– Panie – jakiś staruszek pociągnął go za rękaw. – Wy jesteście ten Romboid, łowca stworów straszliwych?

Romboid pokiwał głową.

– My tu mamy potwora – powiedział konspiracyjnie staruszek. – Straszy od paru miesięcy i do lasu dziatwa boi się chodzić. Uradziliśmy, że może jakiegoś potworobója by zatrudnić, a wy nam tu spadacie jak z nieba!

– Jaki to potwór?

– A bo my to wiemy? Różne postacie przybiera.

– W dzień straszy czy w nocy?

– A jak mu się uwidzi.

– Pożarł już kogoś?

– Z miejscowych nie, ale podobnoż podróżnych kilku w lesie przepadło. Nasi się boją tam chodzić.

Romboid skinął głową.

– Zobaczymy, co to. Zaraz ruszam zbadać okolicę. Hej, bardowie – krzyknął na swoich uciążliwych towarzyszy. – Jedziecie ze mną? – obiecał sobie w myślach, że zanim bestię ukatrupi, podetknie jej pod nos przekąskę w postaci trzech pulchnych śpiewaków.

Bardowie poszeptali chwilę.

– Nie – zdecydowali. – Zaczekamy w gospodzie i pośpiewamy ludziom na pociechę.

– A co ze świadectwem zdarzeń? – zapytał kąśliwie Romboid.

1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »