Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 12 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Milena Wójtowicz
‹Łowy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	Łowy
Opis	I oto kolejna wesoła (no, dla niektórych bohaterów nieco mniej) przygoda bohaterów „Statystyki magii”.
Gatunek	fantasy

Łowy

Milena Wójtowicz

« 1 2 3 4 »

Milena Wójtowicz

Łowy

Romboid zawahał się. Kodeks zabraniał tykać smoków, ale bestię należało przepłoszyć i uratować chłopca. Sięgnął po leżący na trawie drąg.

W tym momencie ktoś zdzielił go w głowę czymś naprawdę ciężkim.

Kiedy otworzył oczy, zobaczył nad sobą kamienny sufit. Następnie zauważył porozwieszaną wszędzie broń, częściowo przez coś ponadgryzaną. A potem usłyszał głosy.

– Nie mam pojęcia, po co on go zabrał. Ten drań chciał zamierzyć się na Amadeusza! – to była kobieta, ta w czerwonej sukni.

– Biorąc pod uwagę, że miał przed sobą możliwość bycia zaaportowanym – tego głosu Romboid nie znał. Należał do mężczyzny. Prawdopodobnie dużego mężczyzny.

– To także twoje dziecko!!

– Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Jednak postaw się w jego sytuacji…

– Wystarczy, że stoję w swojej! Jego mi już nie potrzebna!

– Myślę, ze powinieneś stąd jak najszybciej iść – rozległ się tuż koło niego głos chłopca. – Jak skończą się kłócić i dalej będą w złych humorach, to mogą ci zrobić krzywdę.

– Skąd ja się tu w ogóle wziąłem?

– Humanitaryzm – wyjaśnił chłopiec. – Czytałem, że bohater powinien zachowywać się humanitarnie w stosunku do bezbronnych i słabszych. Jak Iskierka ci przyłożyła, to byłeś bezbronny i nieprzytomny. Zgodnie z zasadami bohatera należało ci pomóc. Bo ja chcę zostać bohaterem, ale Tygrys mówi, że humanitaryzm jest dla idiotów i mięczaków.

– Tygrys?

– Starożytny bóg wojny. Jestem jego uczniem.

– Aha – Romboid pokiwał głową. – Oczywiście, mogłem się domyślić. Chyba już pójdę. Wolałbym nie wchodzić mu w drogę – łowca nie bał się potworów, ale bał się wariatów.

– Już wszedłeś – oznajmił chłopiec. – Chciałeś rzucić się z drągiem na jego dziecko.

Romboid zatrzymał się.

– Tego smoka?

Herbert pokiwał głową.

– I tak byś mu nie zrobił krzywdy, bo on by cię zaaportował, ale podobno liczą się intencje. Myślę, że powinieneś wyjechać gdzieś daleko.

– Nie będzie łatwo. Zatrudniono mnie do usunięcia potwora z lasu.

– To nie Amadeusz straszy w lesie.

– Kto?

– Smok. To nie on. On tylko aportuje. W lesie straszy Syk.

– Jaki syk?

– Bożek szaleństwa wojennego – wyjaśnił chłopiec, odprowadzając go do wyjścia. – Ale teraz nie straszy, bo się zakochał.

– Aha.

– Więc chyba musisz wyjechać.

– Chyba tak. Dzięki za radę – Romboid oddalił się pośpiesznie.

Dotychczasowy zwiad nie był owocny. Potworów: jeden, ale mały i na oko niegroźny. Wariatów: troje. Mało prawdopodobnych pogłosek o potworach: jedna. Łowca ruszył w głąb lasu, wytężając wszystkie zmysły.

Na najbliższej polanie brzydki człowieczek klęczał przed jasnowłosą dziewczyną. „Klęczał” nie było słowem w pełni oddającym sytuację. Czołgał się, bił pokłony, podrywał się i padał do jej stóp, a ona cały czas patrzyła w przeciwną stronę.

– Serce moje, błagam cię!

– Nie – odparła stanowczo wybranka jego serca. – Z żadnymi upiorami i strzygami do czynienia mieć nie będę. Matuś by zemdlała, jakby się dowiedziała.

– To nie są żadne upiory – skamlał brzydal. – To jest moja rodzina. Trochę dziwaczna, ale nie aż taka straszna. Raptem paru bogów, wiedźma, wilkołak, smok i wścibski smarkacz. Mogło być gorzej. Oni są nawet znośni.

– Żadnych nadprzyrodzonych stworów oglądać sobie nie życzę.

Ilustracja: Robert ‘Blutengel’ Łada

– Mnie też nie?!?

– Iiii. Ty to co innego.

– Jakie to tam nadprzyrodzone – zaprotestował brzydal. – Trochę boskości jeszcze z nikogo nie zrobiło nadprzyrodzonej istoty!

– Żadnych niezwykłych żyjątek. To nie wypada. Ja powinnam wyjść za jakiegoś porządnego łowcę potworów, a nie za monstrum. – oznajmiła stanowczo. – Wracam do domu.

– Fiołka! – jęknął brzydal. – Proszę!!! Fiołka! – krzyknął za odchodzącą. – Ona mnie nie kocha!!! – jęknął w przestrzeń.

– Dramatyzujesz jak zwykle – na polanę wyszedł potężny brodacz z naręczem gałęzi. – Kocha cię, tylko trochę zgłupiała. Każdej się to czasem zdarza – rzucił gałęzie na środek polany. – Iskierka chce zrobić piknik, żeby rodzina się integrowała. Czas na kiełbaski!

Za nim na polanę weszli chłopiec i ten w brązowym kapturze, tylko że już bez kaptura. Pod kapturem był wilkołakiem. Obaj nieśli koce i koszyki z prowiantem. Ustawili je na polanie. Ostatnia na polanę weszła niezadowolona piękność w czerwonej sukni. Obok niej podskakiwał rozbawiony smok.

– Kochanie, bądź tak miła – odezwał się brodacz.

Kobieta klasnęła w dłonie i gałęzie zapłonęły. Wilkołak odsunął się od płomieni.

– Ognia się w lesie palić nie powinno – jęknął. – To niebezpieczne!

– Dla kogo? – zainteresował się brodaty.

Wilkołak tylko westchnął. Iskierka siadła pod drzewem, mrucząc pod nosem coś o niewinnych zwierzątkach i brutalności niektórych drani.

Romboid oddalił się pośpiesznie widząc, że smok zaczyna zerkać w jego stronę. Nie uszedł daleko, bo wpadł na trupę aktorów, którzy w końcu znaleźli się nawzajem i dyskutowali właśnie nad zmianami w historii o Czerwonym Kapturku.

– O bogowie, toż to Romboid Łowca Potworów!!! – aktor w kostiumie wilka otworzył szeroko oczy. – Słyszałem o nim, ale żeby tak go spotkać tak twarzą w twarz…

– Ach tak? – rozległ się z boku zimny głos furii w czerwonej sukni. Obok niej smok wystawiał zdobycz, machając intensywnie ogonem. W dłoni kobiety pojawiła się ognista kula. – Jakiś znany przestępca? Psychopata krzywdzący biedne dziatki? Element niezdolny do resocjalizacji?

– Ależ skąd!!! To jest Romboid, Wielki Łowca Potworów, obrońca biednych bezbronnych ludzi! – wykrzyknął reżyser, mnąc z przejęcia swoje artystyczne nakrycie głowy.

– Bezbronnych, ha! – furia zrezygnowała z kuli ognia i drwiąco złożyła ręce na piersi. – Bezbronni ludzie z kosami i widłami straszą i mordują biedne żyjątka z całą tą swoją niewinnością i bezbronnością w dłoniach. Chciałabym zobaczyć, jak ci „bezbronni” wyglądaliby po uzbrojeniu! – zatrzymała smoka, który chciał zabrać łowcy miecz. – Chodź misiaczku! Mamusia zrobi ci kiełbaskę pieczoną na ognisku – smok podbiegł i polizał ją po twarzy. – Wy też powinniście się stad wynosić – poleciła kategorycznie aktorom. – To niebezpiecznie zostawać w lesie z jakimś podłym złoczyńcą.

Odwróciła się i odeszła. Przez chwilę panowała cisza, a potem wybuchł gwar, przez który przebijał się piskliwy głos reżysera.

– Wynosić?! Nigdy! – wołał z zapałem, przyciskając swój kapelusz jedną ręką do piersi, a drugą unosząc dramatycznym ruchem w górę. – Pójdę z tobą, dzielny łowco, napisze sztukę o twoich czynach, ukazując w teatrze prawdziwe życie. Będę tym, który pokaże ludziom prawdziwe, krwawe oblicze świata! Wyrwę ich z klatek złudnych myśli o bezpieczeństwie, pokażę im realizm!!!!

Trupa zaczęła bić brawo. Romboid jęknął w duchu i zaczął się wycofywać i wyszedł z rozpędu na polanę. Spojrzało na niego sześć par oczu. Dwie wyrażały zainteresowanie mierne, jedna szalone, dwie żywiołową niechęć, a ostatnia, smocza, życzliwość i sympatię.

– Romboid Łowca Potworów – westchnął Herbert, który jak zwykle podsłuchiwał, co się dzieje w lesie.

Brzydal spojrzał na łowcę z nienawiścią.

– Romboid morderca naszych niewinnych współziomków, chciałaś powiedzieć – poprawiła zjadliwie furia.

– Iskierka, kochanie, ile razy mówiłaś, że ludzi nie ocenia się od pierwszego wejrzenia? – zapytał niewinnie brodacz.

– A to takie indywidua w ogóle się do ludzi zaliczają? – odparła Iskierka, zionąc jadem.

Smok zaczął merdać ogonem.

– To na pewno ten Romboid – Herbert mrugnął oczami, które zrobiły się podobne do talerzyków. – Ten, co pokonał klątwę skarabeusza i ocalił Psigród od monstrum!

– To wszystko wina zawyżonego poziomu adrenaliny – mruknął wilkołak, obracając kijek z marchewką nad ogniskiem.

– Mordercy i tyle – skwitowała Iskierka, przytrzymując smoka. – Amadeuszu, zabraniam ci zbliżać się do takich kreatur.

– Czemu? Może by go tak zaaportował… – mruknął brzydal.

– Cisza – zażądał brodaty. – Mniejsza o kwestie etyczne…

« 1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »