Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 czerwca 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

Twórczość

Magazyn CCXXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Jewgienij T. Olejniczak
‹Czarny punkt›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Jewgienij T. Olejniczak
Tytuł	Czarny punkt
Opis	Któż z nas nie napotkał na stojący przy drodze Czarny punkt? A są tacy, co obok niego wciąż mieszkają…
Gatunek	groza / horror

Czarny punkt

Jewgienij T. Olejniczak

« 1 2 3 4

Jewgienij T. Olejniczak

Czarny punkt

– Czemu nie zapalisz światła – spytał Aleksander, sprawdzając fryzurę w lustrze. – Ciemno tu jak w grobowcu.

– Bo to jest grobowiec – odparła zimno. – Jeszcze tego nie zauważyłeś?

– O co ci chodzi?

Nie odpowiedziała, tylko westchnęła teatralnie, odwróciła się do niego plecami i z nadąsaną miną wróciła do sypialni. Kiedy tam za nią wszedł, siedziała na rozgrzebanym łóżku, wpatrując się w telewizor. Usiadł obok niej i przez minutę czy dwie wspólnie oglądali reklamy, a potem finał teleturnieju, w którym główną nagrodą była wycieczka do Meksyku. Sprawiał wrażenie rozkojarzonego. Wciąż przygładzał włosy i wystukiwał palcami na kolanie jakieś skomplikowane rytmy. Jego buty były oblepione błotem.

– Zdarzył się wypadek – odezwał się wreszcie, wciąż wpatrzony w ekran, na którym pojawiły się cztery odpowiedzi do wyboru. – Pewnie wiesz. Są dwa trupy.

Miała już na końcu języka pytanie, które powinna była w tej chwili zadać, ale przecież postanowiła, że w ogóle nie będzie poruszać tego tematu. Odgrywanie roli obrażonej kobiety zaczęło jej się nawet odpowiadać. Poczuła się trochę jak bohaterka telenoweli.

– Islamabad! Stolica Pakistanu! – krzyknął nagle, aż się wzdrygnęła. – To już było. Dlaczego oglądasz wczorajszy teleturniej?

– Z nudów – odparła. – Po prostu się nudzę.

Wstał i zanim zdążyła zareagować, wyłączył telewizor. Potem podszedł do okna, odsunął odrobinę popielatą zasłonę i spojrzał na drogę. Przez uchyloną szparę do sypialni wsączyło się światło w kolorze wodnej zieleni. Alicja poczuła delikatne ukłucie niepokoju. Mężczyzna odwrócił się z dziwnym uśmiechem, mrugnął do niej i ni stąd, ni zowąd zaczął recytować:

„Przecież nie wiem, skąd ta nuda.
Wyglądam kogoś za każdym szelestem,
Ach, i zawsze sama jestem!
Przykro mi, że bez ustanku
Wiatr mną jak piórkiem pomiata
Nie wiem, czy jestem z tego, czy z tamtego świata.”

– To moja kwestia – powiedziała odruchowo.

– Więc jak idzie dalej?

– Nie pamiętam – skłamała.

– No to co z ciebie za aktorka? – poklepał się po kieszeniach marynarki w poszukiwaniu papierosów. – Czego potrzebujesz duszeczko, żeby się dostać do nieba?

– Przestań mnie męczyć. Nie mam dzisiaj nastroju. Po co przyszedłeś?

– Nic mnie, nic mnie nie potrzeba. Masz papierosy?

– Są na lodówce.

– Nie miej takiej obrażonej miny. Mówiłem ci już, że jesteś piękna jak rusałka, kiedy się dąsasz? Poważnie. Jesteś piękna jak zwiewna rusałka unosząca się nad burzanami. Albo w oparach mgły jesiennej nad polnymi chwastami. Albo pośród wierzb. Najlepiej w koronie z kwiatów.

Oderwał się od okna, minął jej łóżko i szybkim krokiem ruszył w stronę kuchni. Gdy przechodził przez sień, pod jego stopami zaskrzypiały klepki podłogi. Potem znów usłyszała tubalny głos:

„Lecz nie płacz, piękna dziewico!
Oto przed moją źrzenicą
Odkryto przyszłe wyroki:
Jeszcze musisz sama jedna
Latać z wiatrem przez dwa roki,
A potem staniesz za niebieskim progiem”.

Pomyślała, że dłużej tego nie wytrzyma. Napięcie rosło w niej dramatycznie, a te dziwaczne, rymowane słowa, których w zasadzie nigdy do końca nie pojmowała, tylko pogarszały sprawę. Podniosła się z łóżka, założyła kapcie i powoli podeszła do okna. Chociaż miała na sobie gruby szlafrok, poczuła, że ogarnia ją chłód. Ścisnęło ją w dołku. Odsunęła całkowicie nie tylko zasłony, ale i firankę, wyjrzała przez okno w kierunku ukrytej za ciemnymi drzewami drogi. Na szybie widniały widmowe ślady palców.

„Dziś modlitwa nic nie zjedna.”

Podwórko było puste, podobnie jak przebiegająca obok niego piaszczysta droga, ale nieco dalej, pomiędzy szeroko rozstawionymi pniami prastarych buków, na tle rozciągających się daleko zrudziałych pól Alicja dostrzegła jakiś ruch. Jakieś kształty. Już są, pomyślała.

– Dalej nie pamiętam! – krzyknął z kuchni Aleksander. – Ładny ze mnie Guślarz, no nie? Gdzie masz popielniczkę?

A może to tylko wysoka trawa uginała się od podmuchów wiatru? Z takiego daleka niewiele właściwie było widać. Cały ten posępny krajobraz zdawał się przecież martwy – nic, tylko kolczaste zarośla, błoto, glina i piach, brązowy żwir, kolejowy nasyp, na którym nigdy nie pojawił się żaden pociąg. A dalej pustka. Tory prowadziły donikąd. Za tymi polami nie było ani lasu, ani rzeki, ani słupów telegraficznych, ani miasta. Nie było nawet nieba. Alicja pochyliła się do przodu, aż dotknęła czołem chłodnej szyby. Parapet był czarny od kurzu.

– Idą – powiedziała do siebie.

Brzęk naczyń świadczył o tym, że Aleksander wyjął popielniczkę ze zlewu. Na zewnątrz zaczął ujadać pies. Potem Alicja usłyszała złowróżbne krakanie.

– Idą – powtórzyła głośniej i zadrżała – nie tyle ze strachu, co z podniecenia. – Już są.

Zbliżali się. Szli na przełaj w stronę drogi, częściowo ukryci za drzewami. Ich ciemne, widmowe sylwetki, które do tej pory zlewały się z jednolicie szarym tłem, stawały się coraz wyraźniejsze, i po chwili Alicja zaczęła rozpoznawać poszczególne osoby. Kiedy pojawili się na wąskiej drodze, aż westchnęła z wrażenia

Pierwszy szedł oczywiście ksiądz Marek, wysoki i sztywny jak gromnica. Mimo wiatru i kłopotów z nogą starał się poruszać majestatycznie. Przypominał feretron, świętą figurę niesioną na ramionach wiernych podczas religijnej uroczystości, brakowało tylko dźwięków orkiestry dętej oraz żałobnego śpiewu. Śnieżnobiała komża mocno kontrastowała z brunatnobrązowym kolorem drogi i ciemnoszarymi chwastami. Wyprzedzał o krok pana Mostowiaka, którego trudno byłoby poznać w tym żałobnym garniturze, gdyby nie szerokie bary i nieodłączny filcowy kapelusz na głowie. Nieco dalej Alicja dostrzegła dwie kruche kobiety w czerni – panią Chojnicką spod trójki i panią Krawczyk spod ósemki – ostrożnie prowadzące pod rękę jakiegoś długonogiego mężczyznę z brodą, a za tą grupą jeszcze jedną nieznajomą postać, ze spuszczoną głową, niższą i dużo bardziej krępą, próbującą iść samodzielnie, chociaż widać było, że sprawia jej to dużą trudność. To oni, pomyślała Alicja. To właśnie ci dwaj oszołomieni mężczyźni. Usiłowała przyjrzeć im się dokładniej, ale byli zbyt daleko, zamiast twarzy widziała tylko szarawe plamy. Poprawiła kosmyk włosów, który wysunął jej się zza ucha, i zaczęła bezwiednie wodzić kciukiem po szybie. Aleksander, który właśnie wrócił z kuchni, objął ją od tyłu w pasie i przyciągnął do siebie.

– Dwaj Niemcy – powiedział szeptem. – Czterdzieści i pięćdziesiąt sześć lat. Jechali chyba do Drezna. Ten starszy był kierowcą mikrobusu. Zasnął za kółkiem.

– Gdzie ich prowadzą? – spytała dziewczyna.

– Na razie będą mieszkać u księdza dobrodzieja – zaciągnął się głęboko i wypuścił dym nosem. Ręka odrobinę mu się trzęsła. – A potem znajdzie się im jakieś kwatery.

– Tylko dwóch? – spytała po chwili, mimo wszystko lekko zawiedziona. – Podobno było mnóstwo ofiar. Burska mówiła, że takiego wypadku jeszcze tutaj nie było.

– W sumie zginęły trzy osoby – odparł Aleksander. – Cztery są ranne.

– W takim razie gdzie jest ta trzecia?

– Trzecia do nas nie przyjdzie – odparł szybko, a potem uśmiechnął się szeroko i dodał: – Była Świadkiem Jehowy.

– Pytałam poważnie – powiedziała uwalniając się z jego objęć. – Czemu nie odpowiesz po ludzku? Nie jestem taka tępa, jak ci się wydaje. Ta osoba była od nas jakaś lepsza, prawda? Poszła gdzie indziej?

– No cóż…

Właściwie nie musiał odpowiadać. Od dawna już domyślała się prawdy. Kiedyś wydawało jej się, że jedyne, co łączy ją z pozostałymi mieszkańcami wsi, to gwałtowna śmierć na drodze. Na t e j drodze. Bo wszyscy bez wyjątku zginęli w wypadkach: państwo Burscy, którzy dziesięć lat temu wylądowali na drzewie, a potem trzeba było rozcinać dach poloneza, żeby wydobyć ich ciała; Karolina, potrącona przez pijanego kierowcę, kiedy w trakcie Białego Tygodnia szła z matką poboczem do kościoła; pan Mostowiak, który na pożyczonym od brata motorze przejechał się tylko raz; ksiądz proboszcz, jedyna śmiertelna ofiara zderzenia czołowego – czy wreszcie ona sama, śpiąca na tylnym siedzeniu BMW, kiedy pewnego sierpniowego popołudnia uderzyła w nich ciężarówka na słowackich numerach. Reszta mieszkańców również poniosła śmierć na tej szosie. Dwadzieścia osiem ofiar. Nawet pies, który ujadał teraz wściekle, zakończył swoje psie życie w przydrożnym rowie.

Gwałtowna śmierć. To ich niewątpliwe łączyło. Ale wiedziała już, że nie tylko.

– Są jakieś inne miejsca – powiedziała, patrząc mu prosto w twarz. – Miejsca, do których trafiają ci bardziej, jak ty to mówisz, uduchowieni, prawda?

– Chyba tak – wzruszył ramionami. – Ale są też pewnie gorsze. Przecież tutaj właściwie niczego wam nie brakuje.

Ze złością odwróciła się od niego i znowu spojrzała przez okno.

– To niesprawiedliwe – powiedziała, obserwując sunący przez wieś kondukt. – Ja też tutaj nie pasuję.

Nie odpowiedział.

– Uważasz, że nie ma żadnej różnicy między mną a Burskim? Według ciebie jestem taka sama jak oni? Pięknie ci dziękuję.

Szli środkiem wąskiej, porośniętej paprociami drogi, a nad ich głowami krążyły pokraczne wrony. Minęli już dom państwa Burskich i zbliżali się do kamiennego krzyża. Byli już na tyle blisko, że Alicja mogła dostrzec twarze Niemców, ściągnięte i nieobecne. Gdzieś w środku orszaku pojawiła się nagle Karolina ze swoim falującym na wietrze welonem. Może była z nimi przez cały czas, ukryta za czyimiś plecami, a może przybiegła dopiero teraz. Pierzasty aniołek musiał być zawsze w centrum wydarzeń.

– To niesprawiedliwe – powtórzyła Alicja.

W ręku pana Mostowiaka ujrzała powitalną półlitrówkę.

Aleksander również przyglądał się nadchodzącym.

Niemłody już mężczyzna o miękkich, falujących włosach. Dłoń, w której trzymał palącego się papierosa bez filtra, drżała coraz bardziej, druga – równie nerwowa – spoczywała w kieszeni spranych do imentu spodni. Blady i zarośnięty, wyglądał teraz niczym zmożony kacem pijaczek, zatracił gdzieś cały swój sławetny blask. Poszarzał, jak wszystko wokół.

Był po prostu na wskroś zmęczony.

Kolejni mieszkańcy, kolejne trudne, czy wręcz beznadziejne przypadki. Bezduszni zmarli, z których wypadałoby coś wykrzesać. Tylko jak to zrobić? Z trzydziestu ofiar tego odcinka drogi aż dwadzieścia cztery trafiły pod jego opiekę, a on – przynajmniej jak do tej pory – nie mógł pochwalić się żadnym sukcesem. Materiał okazał się wyjątkowo oporny. Często zastanawiał się, kto tutaj właściwie poddawany jest większej próbie – ci ludzie, czy on sam? No i na czym ta próba ostatecznie polega?

Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego głównym zadaniem jest pomóc ofiarom w duchowym przebudzeniu. Wszyscy, którzy tutaj trafili, byli jak gdyby pogrążeni we śnie. Zobaczył ludzi szarych i niemrawych, nie zdających sobie sprawy ze swych duchowych potrzeb. Nie szczędził więc wysiłków, robił wszystko, aby dotrzeć do każdego z osobna, aby w każdym z mieszkańców odnaleźć coś, co można by w miarę możliwości rozwijać, coś, co pozwoliłoby wznieść się im na wyższy poziom, dotrzeć do własnej stacji docelowej.

Tyle że, jak się okazuje, nie wszyscy chcą być zbawieni. Nie wszyscy chcą się dostroić do wyższego poziomu. Ta wieś bez nazwy, to duchowe pustkowie wydaje się niektórym w zupełności wystarczać. Mają swoje ogródki, swoją knajpę, swoje papierosy, seriale i teleturnieje – słowem, wszystko jak za życia. Na swój sposób są chyba nawet szczęśliwi. Po cóż więc zawracać im głowę teatrem, medytacją, grą na skrzypcach czy budową gwiazd?

– Dzisiaj nie będzie już próby – zwrócił się do Alicji. – Chyba przeniesiemy ją na przyszły tydzień. Muszę się teraz zająć Niemcami.

– Ja nie przyjdę.

Ta dziewczyna była dla niego największą zagadką. Czy to właśnie o nią w tym wszystkim chodzi? Tylko o nią?

– Musisz przyjść.

– To bez sensu.

Ilu punktów brakowało jej jeszcze, aby się stąd wyrwać? Czy w ogóle była jakakolwiek nadzieja? Zaczynał powoli w to wątpić.

– Nie bądź niemądra. Bez ciebie, rusałko, wszystko się zawali.

– Niech moją rolę zagra Burska. Nie ma przecież między nami żadnej różnicy, prawda?

Aleksander uśmiechnął się, zdusił papierosa w popielniczce w kształcie buta i przetarł palcami podrażnione dymem oczy. No cóż, do tej roboty trzeba mieć naprawdę anielską cierpliwość.

« 1 2 3 4

9 lutego 2006

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »