Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Agnieszka Hałas |
| Tytuł | Ale nas zbaw ode złego |
| Opis | Nie. Naprawdę nie mówcie, że nie wiecie, kim jest Agnieszka Hałas i/lub czego się spodziewać po jej tekstach. Mrocznych fantasy, choć – tym razem bez udziału Krzyczącego w Ciemności. Nikt Wam w to przecież nie uwierzy… |
| Gatunek | groza / horror |
Ale nas zbaw ode złegoAgnieszka HałasAle nas zbaw ode złegoBlok, w którym zmarł Philippe. Pierwsze piętro… mieszkanie numer 46… Stała na parterze, pojedyncza żarówka oświetlała schody. Gdzieś z góry dobiegł płacz dziecka, a może zawodzenie kobiety? Blanche wytarła spocone, lodowate ręce o spodnie. Nie mogła opanować drżenia. Opasali drzwi żółtą taśmą… Nie chcę tam iść! Ale nogi, jak w złym śnie, już same prowadziły ją na górę… I wtedy schody na powrót stały się korytarzem pełnym pajęczyn. Blanche z westchnieniem ulgi ruszyła naprzód w nadziei, że uda się jej znaleźć wyjście z budowli. W pewnej chwili coś ją tknęło; obejrzała się i zobaczyła, że krok w krok za nią idzie Konstantin. – Czego chcesz? – spytała ostro. – Pilnuj swoich spraw! – Kotku, najpierw posłuchaj, co mam do powiedzenia, a dopiero potem krzycz. Te korytarze potrafią zmieniać położenie. Jeśli budowla wyczuje, że nie wiesz, gdzie jesteś, zrobi wszystko, żebyś nie trafiła tam, dokąd chcesz. Projektował ją… powiedzmy, że dość złośliwy architekt. Jakby na potwierdzenie jego słów, w ścianie tuż obok nich otworzył się drugi korytarz, z którego powiało ciężką wonią pleśni. Po podłodze walały się zetlałe szmaty, stare zabawki i inne śmieci. Koło nóg Blanche przemknął szczur. Wzdrygnęła się, a zaraz potem krzyknęła mimo woli, gdy Konstantin ujął ją za ramię. – Nie patrz tam, to niedobre miejsce. Chodź. – Nie dotykaj mnie! – wyszarpnęła rękę. – Przepraszam. Rusz się, dziewczyno! Koniecznie chcesz się przekonać, co się stanie, jeśli nie posłuchasz? W zaśmieconym korytarzu gęstniała sina mgiełka. Blanche nagle poczuła, że drapie ją w gardle, a oczy zaczynają łzawić. Gaz?! Konstantin tymczasem od niechcenia machnął ręką i ściany przeformowały się niczym obraz w kalejdoskopie, formując kolejne dwa przejścia. Nie zwlekając wybrał lewe; otrząsnęła się z zaskoczenia w samą porę, żeby podążyć za nim. Sekundę później mur za ich plecami zrósł się na nowo. Zbiegli po chwiejnych schodkach, które zmaterializowały się znikąd, i zatrzymali się w sali, gdzie na długich stołach piętrzyła się zakurzona aparatura – jakieś urządzenia z pokrętłami, sploty kabli. Szyby w dużych, okratowanych oknach były tak brudne, że prawie nie przepuszczały światła. – No, chwilowo jesteśmy bezpieczni – skonstatował mężczyzna. – Co to za miejsce? – Po prostu miejsce. Punkt w labiryncie. – W takim razie czym jest labirynt? Czym jest cała ta budowla? Wzruszył tylko ramionami, ale postanowiła drążyć kwestię. – Śmieci, zabawki i maszyny to symbole, prawda? Co oznaczają? Jakim kluczem kierował się architekt? – Och, architekt nie projektował w szczegółach wnętrza budowli. On tylko nakreślił ogólny plan, a korytarze i sale wypączkowują same. Chcesz wiedzieć, co w nich mieszka? – Konstantin zawiesił głos. – Wspomnienia potępionych. Martwe wspomnienia martwych ludzi, którzy utracili je z chwilą przybycia tutaj. Teraz ich przeszłość żyje w tych murach własnym życiem. Nie chcesz wiedzieć, co by się stało, gdybyś za długo się tu błąkała. Przypomnij mi, Blanche, dokąd ty właściwie chcesz trafić?  Ilustracja: Agnieszka Majchrzak – Do Mamki Gorylicy. – Wiesz chociaż, gdzie ją znaleźć? Pewnie, że nie wiesz, bo gdybyś wiedziała, to by cię tu nie było. – Powiedziano mi, że mam szukać w tej budowli… – Kto ci powiedział? Kiedy? Opowiedziała mu o staruszku od żołnierzyków. – Kłamał, jak to demony – skwitował Konstantin. – Mamka Gorylica nie mieszka tutaj, tylko w osadzie. Jest przełożoną wylęgarni. Mogę cię tam zaprowadzić, jeśli chcesz. Sama nie wydostaniesz się z labiryntu. Nie czekając na odpowiedź szepnął coś, przyciskając dłoń do ściany i mur rozstąpił się, ukazując spopielony krajobraz doliny. Blanche wyszła śladem swojego dziwnego przewodnika na otwartą przestrzeń. Cuchnący spalenizną wiatr zmierzwił jej włosy. Staruszek zniknął; w pyle walały się porzucone zabawki. Okaleczone postacie nadal snuły się między ruderami, całkowicie ignorując przybyszy. Konstantin zaprowadził ją do niskiego drewnianego baraku i pchnął skrzypiące drzwi. – Tu mieszka Mamka Gorylica – oznajmił. – Witaj w wylęgarni. Powietrze w środku było nagrzane, ciężkie, wydawało się oblepiać ciało jak miód. Z rusztowań zwieszały się kokony w kształcie z grubsza ludzkich sylwetek – jedne wielkości arbuza, inne tak duże, jak dorosły mężczyzna. Na wysypanej słomą podłodze baraszkowały małe diabełki. Od stojącego w kącie pieca buchało gorąco. W stojącym na ogniu wielkim garze mieszała kopyścią przedziwna osoba. Suknia z grubo tkanej wełny, która na Blanche wisiałaby niczym żagiel, na niej opinała się tak ciasno, że biust, brzuch i biodra omal nie rozsadzały szwów. Włosy demonicy były skołtunione, a ciało porośnięte sierścią. Wolną ręką podtrzymywała przy piersi niemowlę, któremu z kędzierzawej czuprynki sterczały różki. Na widok przybyszy uśmiechnęła się szeroko, pokazując kły. – Co ja widzę, goście? I to ktoś nowy? Skąd się wzięłaś na dole, kochaniutka? Przecież wszyscy wiedzą, że grzeczne dziewczynki idą do nieba, a ty mi na niegrzeczną nie wyglądasz. – Co pani robi? – spytała Blanche, zafascynowana zawartością gara, w którym w czarnej mazi kłębiły się jakieś na wpół rozpoznawalne kształty. – Gotuję moim maleństwom potrawkę ze skorpionów i żmij w sosie a la Sziwa. W tym wieku muszą się dobrze odżywiać. Gdy urosną duże i silne, zostaną wojownikami Belzebuba. Nie odpowiedziałaś mi na pytanie, maleńka. Co cię tu sprowadza? Ach, przepraszam, już nie musisz nic mówić, widzę. Prywatna krucjata, co? Konstantin nie straszył cię jeszcze, że powinnaś sobie dać z tym spokój i wrócić na górę? – Mamka Gorylica znowu obnażyła kły w uśmiechu. – Biedaczysko. Pamiętam, jak dawno temu nadszedł gościńcem od strony bramy, z takim samym ślicznym znakiem na czole, jak ty teraz. Jak w tanim melodramacie, zstąpił do piekieł, by szukać ukochanej. Nie znalazł jej i musiał tu zostać. Oniemiała Blanche popatrzyła na mężczyznę. Ten skinął głową. – Tak, takie jest prawo, ciebie też ono dotyczy. Dopóki łaska Pana jest z tobą, nie masz się czego obawiać, ale znamię zniknie, jeśli Pan uzna, że nie zasługujesz już na jego opiekę, a wówczas przepadło, nie ma powrotu na górę – znowu zaśmiał się swoim nieprzyjemnym śmiechem. – Większość schodzących tak kończy. Widzisz, kotku, idealizm nie popłaca. Trzeba było grzecznie siedzieć w raju… Dziewczyna odruchowo przycisnęła palce do czoła. Zaczynało jej się kręcić w głowie, może od nadmiaru wrażeń, a może od panującego w wylęgarni zaduchu. Wymamrotawszy półgłosem przeprosiny, uciekła na otwartą przestrzeń. Usiadła opierając się plecami o ścianę baraku i z braku lepszego pomysłu zaczęła się modlić. Ojcze nasz, któryś jest w niebie, bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi… Jak zawsze, wspomnienia przypłynęły nie wołane. Jej starszy brat – prezenter radiowy, oczko w głowie całej rodziny… Tak długo nie umieli przyjąć do wiadomości, że dzieje się z nim coś złego. Kiedy Blanche po lekcjach ćwiczyła grę na wiolonczeli i śpiew, on imprezował z podejrzanym towarzystwem. Kiedy ona zdała egzaminy na muzykologię, on wyleciał z pracy za prochy. Kiedy ich ojciec otrząsnął się z pierwszego szoku, zareagował nadspodziewanie trzeźwo, bez kłótni, krzyków i obwiniania kogokolwiek. Mamy problem, rozwiążemy go. Załatwił synowi odwyk. Jeden, drugi, trzeci. Ale kiedy za którymś razem z kolei Philippe krótko po powrocie z ośrodka znowu miał źrenice jak szpilki, a z domu zaczęła ginąć już nie gotówka – bo tej nie trzymali na wierzchu – ale głośniki od komputera, aparat cyfrowy, biżuteria, oboje z żoną doszli do wniosku, że nie mają już siły. Za namową terapeuty spakowali rzeczy syna do torby, wystawili torbę za drzwi i wymienili zamki. Philippe zniknął. Przez rok nie dawał znaku życia. Aż któregoś wieczoru, bodajże w lutym, zadzwonił do Blanche, która wtedy nie mieszkała już z rodzicami. Był na głodzie i nieskładnie prosił o pieniądze. W tajemnicy przed wszystkimi poszła do mieszkania, gdzie nocował u kumpli. Jeszcze teraz robiło jej się zimno na wspomnienie tamtej wizyty. Mieszkanie okazało się norą, w której smród dławił za gardło. Od czasu, kiedy ostatni raz go widziała, Philippe schudł tak, że został z niego cień człowieka. Rozmawiał unikając jej wzroku, trząsł się, było widać, że myśli zaprząta mu tylko jedno. Na podłodze między brudnymi naczyniami kątem oka dostrzegła okopconą łyżkę i strzykawkę. Wcisnęła bratu w rękę kilka banknotów i uciekła. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Innego końca świata nie będzie
— Miłosz Cybowski
Brune, gdzie jesteś?
— Marcin Mroziuk
Gdy tropikalny raj staje się piekłem na ziemi
— Marcin Mroziuk
Groza na rajskich wyspach
— Anna Nieznaj
Esensja czyta: Marzec 2017
— Dawid Kantor, Daniel Markiewicz, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Esensja czyta: Styczeń 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Osty kłują
— Magdalena Kubasiewicz
I potępieni mogą marzyć
— Marcin Mroziuk
Esensja czyta: Sierpień 2015
— Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Marcin Mroziuk, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Esensja czyta: Kwiecień 2015
— Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Marcin Mroziuk, Joanna Słupek
Mysle, ze obawy i scatrhy maja zawsze duze znaczenie, juz samo ogladanie filmow, ktore powoduja strach sprawia, ze w takie czy inne frekwencje wchodzimy, wtedy nie ma sie co dziwic, ze cos sie przykleja, co w danych frekwencjach dziala.Mam znajomych, ktorzy swiadomie, regularnie dziela sie energia, ktora w tym celu otrzymuja. Ludzie , ktorzy jednak na codzien nie zajmuja sie zbieraniem i zawiadowaniem wlasna energia nie powinny dawac sie z niej okradac, kazdy ma swoja energie prenatalna i energie, ktora moze zebrac, w chwili kiedy ta, ktora mozna odnowic ulega wyczerpaniu zostaja pozytkowana energia prenatalna, tej odnowic sie nie da, w takich przypadkach mozna sobie narobic szkody nieodwracalnej. Mialam czas kiedy naiwnie pozwalam na pobieranie nie majac czasu na odnawianie az doszlo do tego, ze zostala nadszarpnieta energia prenatalna, to nie sa juz zarty, wtedy zaczyna byc powaznie. Energie kazdy moze nauczyc sie zbierac i nia zawiadowac, jednak cwaniacy wybieraja najlatwiejszy sposob.Niektorzy uciekaja kiedy zostaja rozpoznani, jezeli dawca rozpozna, co sie dzieje, a czasem nawet zobaczy kto zacz, biorca ucieka w panice. Moze byc, ze biorca zobaczy, ze moze byc inny sposob postepowania jak branie (podczas gdy ktos chetnie daje )i to go jakos poruszy i spowoduje jakas w nim zmiane.Znajomi, ktorzy codziennie przekazuja energie potrzebujacym i w tym celu ja otrzymuja twierdza, ze zmiany w bioracach pod wplywem milosci i ich checi dawania moga nastapic, ale maja na mysli tych, ktorzy sa przysylani przez przewodnikow aby od nich dostac, ci sa na zmiany gotowi.Trzeba pamietac o tym, ze aby dawac trzeba miec i to nie w ten sposob, ze sobie wziac od kogos ale samemu to wypracowac, wtedy mozna dac tez komus , kto spontanicznie sie pojawil, np. znajomy jest w dolku i wlasnie pomyslal o tobie, jego podlecenie wtedy nie wynika z powodu checi wziecia energii, ale jest to swego rodzaju sygnal, ze sam potrzebuje i nie jest teraz w stanie nic zrobic, taki rodzaj nieswiadomej prosby, w takich przypadkach szybko sie daje i chetnie, ale jezeli wlasnie czlowiek sam sie nie czuje na silach to powinien to zrobic potem, kiedy juz sil nabierze. Oddawanie na prawo i lewo bo wszedzie jest nie jest dobre dla dawcy, najpierw trzeba samemu byc w dobrej formie , zadbac o nia itd. inaczej szybko mozna sie znalezc po drugiej stronie i byc bardzo potrzebowskim.Wielu swietnych bioterapeutow zmarlo wlasnie dlatego, ze sie szybko wyczerpali, dzialali nawet gdy sami zle sie czuli, to powazny blad, dzialania dawania bez zwracania uwagi na swoja forme energetyczna do pewnego czasu nie szkodza, ale potem zaczyna byc ostro, a czasem nie da sie juz tego odwrocic.