Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Anna ‘Cranberry’ Nieznaj |
| Tytuł | Szczeniaki |
| Opis | Alternatywny fanfik gwiezdnowojenny rozgrywający się tuż przed „Zemstą Sithów”. Prequel do „Drugiej strony Mocy” i historii Darth Beyre (m.in. „Przed burzą”, „Obława”). |
| Gatunek | space opera |
Gwiezdne wojny: SzczeniakiAnna ‘Cranberry’ NieznajGwiezdne wojny: SzczeniakiRoogla tańczyło nad dłonią Cranberry. – Nie wiem – pokręciła głową. – Nie mam pojęcia. Poprosił Anakina, żeby mnie przyprowadził. Oparła się o parapet, zatykając kciuki za pas. Błyskawicznym ruchem przyciągnęła i złapała spadający owoc. – Cran! Zapomniałaś o tym roogla, nie udawaj, że to było celowe. – Tylko na moment – przyznała niechętnie. – Ale wystarczyło, żeby zaczęło spadać. Tak jak wczoraj rano wystarczyło, żeby Nessie założyła ci dźwignię na nadgarstek. Nie rozpraszaj się. Zaczynamy się z Qui-Gonem zakładać, ile razy jeszcze dasz sobie wyciąć taki numer. Uśmiech zgasł mu na ustach. Na jasne policzki Cranberry wystąpił gwałtowny rumieniec, Moc zadrżała w wyczuwalny sposób. – Cranberry – twarz Mace Windu nie wyrażała w zasadzie nic poza zainteresowaniem – żartowałem. Odrobina poczucia humoru na swój temat jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Cran wbiła wzrok w czubki butów. Potem zaczęła powoli sprzątać naczynia. – Jeżeli chcesz zająć się śmigaczem Nessie, to idziemy – odezwał się Mace Windu swobodnym tonem i wstał zza stołu. – Trzy minuty, mistrzu. Umyć zęby, wziąć płaszcz i jestem w hangarze. Cran wyczołgała się spod śmigacza i ponownie zaczęła opukiwać tylne dysze antygrawitatora. – I co? – spytał mistrz. – Jeszcze chwila – mruknęła bez przekonania. Windu zeskoczył miękko z maski swojego pojazdu. Przeszedł powoli przez mały hangar, rozglądając się i rozważając coś. – Wiesz co, Cran? Daruj sobie dziś tę robotę. Niech się tym zajmą technicy. – Nie będzie mi żaden mechanik… – dobiegło zza śmigacza. – Ja się tak zastanawiam – zawahał się, a w jego głosie było coś, co sprawiło, że Cranberry oderwała się od rozmontowywania dyszy i wstała. – Myślę nad tym, co ci się wczoraj w tym śmigaczu zdarzyło. Nad tym przeczuciem. Cran przygryzła usta. – Nie leć nim dzisiaj. Potem zobaczymy. – Myślisz, mistrzu, że o to chodzi? Że może mi się coś stać? – zabrzmiało w tym powątpiewanie. – Świat się nie zawali, jeżeli nie polecisz, prawda? Zresztą na razie i tak się na to nie zanosi. – Dobrze, chociaż… Nie wydaje mi się. Cranberry poskładała narzędzia, spryskała dłonie mydłem w piance i wytarła w papierowy ręcznik. Potem włożyła płaszcz, przewieszony przedtem przez drzwi pojazdu, i uruchomiła komunikator na przegubie. – Anakin? Wpadnij po mnie, dobrze? Ten złom Nessie już chyba nigdy nie wystartuje. Tak, wiem, że mam swój śmigacz, wyobraź sobie, że nie miałam wczoraj czasu na wymianę tych drzwi, nie będę wypominać, przez kogo trzeba je wymieniać. Nie czekali długo, prawie zaraz przy wlocie do hangaru zawisł pojazd Skywalkera. Padawan skłonił się zza sterów. – Pamiętaj, Cran. Daleko idąca powściągliwość – rzucił półgłosem Mace Windu. Cranberry skinęła głową i jednym susem znalazła się na fotelu pasażera. Mistrz patrzył za nimi przez chwilę i ruszył do wyjścia, rozglądając się czujnie po hangarze. Kanclerz Palpatine zaczynał im dawać delikatnie, bardzo elegancko, do zrozumienia, że audiencja zbliża się ku końcowi. Rozmawiali w aneksie wypoczynkowym na uboczu wielkiego gabinetu, z dala od biurka i fotela do pracy umieszczonych majestatycznie na tle okna i panoramy miasta. – Moi drodzy, podsumowując: ostatnie wydarzenia dowodzą, że sytuacja jest naprawdę poważna. Powiem wam tak szczerze, od serca. Większość tych, którzy kierują teraz Republiką, to moje pokolenie. Praktycznie całe dorosłe życie spędzili w czasach pokoju, nie licząc błahych, lokalnych konfliktów. Tymczasem teraz stoimy w obliczu realnej groźby secesji. I to od was, młodych, zależy, jak na nią zareagujemy. Musicie umieć wychwycić z ciągu drobnych, pozornie nieznaczących zdarzeń zapowiedź nadchodzących radykalnych zmian. Bardzo was uczulam na to, że nie możemy przykładać starych miar do tego, co dzieje się teraz. Zapadła cisza. Po chwili przerwał ją kanclerz, rzucając pogodnie: – Dobrze, cieszę się, że mnie odwiedziliście, i mam nadzieję, że niedługo znów się zobaczymy. Wszyscy troje oczywiście. Padawanowie ukłonili się głęboko i wyszli.  Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady – Widzisz – odezwał się Anakin, kiedy już oddalili się od gabinetu kanclerza. – To bardzo mądry człowiek. I mówiłem, że przypadniecie sobie do gustu. Skinęła głową. – Cran, masz jeszcze trochę czasu? Chcę ci coś powiedzieć. Chodźmy w jakieś spokojniejsze miejsce. Przeszli przez część tarasu zajętą przez jedną z wielu senackich kawiarni, w której jak zwykle o tej porze trudno było znaleźć wolny stolik. Minęli robota z tacą, pędzącego do kolejnego śpieszącego się klienta, i znaleźli się na pustym chodniku oddzielonym od kawiarni donicami z bujną roślinnością. Oparli się o balustradę. Miasto tonęło w oślepiającym wiosennym słońcu. Wiatr rozwiewał im płaszcze i szarpał padawańskie warkoczyki. Patrzyli przed siebie na budynek Banku Galaktycznego i Świątynię Jedi. Tak było im łatwiej rozmawiać. – Padmé jest w ciąży. Cran zawahała się. – Eee… Gratulacje? – Tak, tak, gratulacje! – rozpromienił się, ale zaraz spochmurniał. – Ale teraz wszystko musi się zmienić. Nie może być jak do tej pory. – Masz na myśli… – Tak! Mam na myśli tajny ślub i to całe ukrywanie się. To upokarzające. – Ale przecież wielu Jedi tak żyje. Nikt się z tym nie afiszuje, ale też nie jest to jakiś wielki problem. No wiesz – chciała to powiedzieć, ale tak, żeby zabrzmiało delikatnie – Qui-Gonowi i twojej mamie to odpowiadało. Oni nawet nie byli małżeństwem. I w sumie to jednak ona zostawiła jego, a nie on ją. Anakin syknął i pokręcił głową. – Cran, sama widzisz, co kobieta jest w stanie zrobić dla stabilizacji. Lars? Kto to jest? Jakiś farmer? Zamiast Jedi? Cran, to by było śmieszne, gdyby nie… Jinnowi się wydawało, że jest taki dobry, wyzwolił ją i w ogóle – Anakin skrzywił się. – Ale nie potrafił zapewnić jej bezpieczeństwa. Nie było go przy niej, kiedy… Cran zapatrzyła się na pojazdy sunące nisko pod ich stopami. Ważyła każde słowo, ale jej zdaniem lojalność wobec przyjaciela wymagała od niej szczerości nawet, jeżeli miałoby mu się nie spodobać to, co teraz powie. – Anakin, ja to widzę inaczej. Twoja mama była silną kobietą, to się czuje, wiesz, co mam na myśli. To była jej decyzja, wolała Larsa, bo… bo go wolała. Stabilizacja nie ma tu nic do rzeczy. Radziła sobie sama w znacznie gorszych okolicznościach, nie potrzebowała teraz małżeństwa z rozsądku. – Teraz? – spytał podchwytliwie. – Teraz, prawda? A co wcześniej przeszła? Ile obelg, upokorzeń? I… Nie chcę, żeby moje dzieci na każdym kroku słyszały… Nie wiesz, jak to jest. Urwał, pojął, jak bardzo się zagalopował. – Cran, przepraszam. Bardzo cię przepraszam. – Nie szkodzi. To dawne czasy, właściwie mało co pamiętam. Inne życie. – Chcę, żeby moje dzieci nosiły moje nazwisko, rozumiesz? Szczerze mówiąc, nie, pomyślała. Nie wiedziała, dlaczego nazwisko Skywalker miałoby być lepsze niż Naberrie, które otwierało wszystkie drzwi w Galaktyce. Zamiast tego powiedziała: – Wasza sytuacja jest inna. Zupełnie inna. – Chcę, żeby było normalnie. – To znaczy? Jak to sobie konkretnie wyobrażasz? – Nie wiem – westchnął. – Mam jeszcze trochę czasu na zastanowienie. Rozmawiałem o tym… – I co ona na to? – Ona? Oczywiście z Padmé też rozmawiałem. – Więc co o tym sądzi Kenobi? – Nie powiedziałem mu. I na razie nie powiem. – Aaa… Aha. Rozumiem. – Muszę już iść. Chciałbym się jeszcze dziś zobaczyć z Padmé. Mogę cię nie odwozić do Świątyni? – Jasne. Skywalker skinął jej głową i zniknął w kłębiącym się w kawiarni tłumie. Cranberry stała jeszcze chwilę, patrząc na lśniące budynki przed sobą. Założyła warkoczyk za ucho i zatopiona w myślach ruszyła do głównego wyjścia. Przecięła rozległy plac i zamiast wejść na most dla pieszych prowadzący na środkowe piętra sąsiedniego drapacza chmur, wspięła się na łuk wznoszący się nad chodnikiem i nadający mostowi charakterystyczny kształt. Konstrukcja była potężna, więc krzywizna łagodna, rama szeroka i warunki, rzecz jasna dla Jedi, spacerowe. Jedynie ostry, jeszcze chłodnawy wiatr dodawał wycieczce pikanterii. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Nocą wszystkie koty są czarne
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
całkiem,całkiem,lekkie masz pióro dziewczynoxd