Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Esensja ogląda: Październik 2015 (1)
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Przyzwoita porcja krótkich recenzji filmowych. Dziś piszemy o „Legendzie” Briana Helgelanda z podwójną rolą Toma Hardy’ego, o „Sypiając z innymi”, kontynuacji „Więźnia labiryntu” i płytowego wydania „Annabelle”.

Grzegorz Fortuna, Gabriel Krawczyk, Jarosław Loretz, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Esensja ogląda: Październik 2015 (1)
[ - recenzja]

Przyzwoita porcja krótkich recenzji filmowych. Dziś piszemy o „Legendzie” Briana Helgelanda z podwójną rolą Toma Hardy’ego, o „Sypiając z innymi”, kontynuacji „Więźnia labiryntu” i płytowego wydania „Annabelle”.
Kino
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Legend
(2015, reż. Brian Helgeland)
Grzegorz Fortuna [50%]
Trochę trudno uwierzyć, że Brian Helgeland, odpowiadający za scenariusze do „Tajemnic Los Angeles” i „Rzeki tajemnic”, podpisał się pod czymś takim jak „Legend”. Gdyby nie to, że zdarza mi się czasami w przypływie masochizmu pójść na nowy film Allena, to nie pamiętałbym, kiedy ostatnio widziałem w kinie tak koszmarnie napisaną narrację z offu – nie dość, że niepotrzebną (bo opowiadającą o tym, co widzimy na ekranie), to jeszcze prowadzoną przez najmniej ciekawą postać w filmie.
„Legend” na zmianę próbuje być romantycznym filmem gangsterskim w starym stylu, czarną komedią Guya Ritchiego i zadłużoną u Martina Scorsesego brutalną opowieścią o sile więzów krwi. Ostatecznie przy każdej z tych prób wykłada się w taki sam sposób, więc po dwóch godzinach zostajemy ze zlepkiem tropów, które ani przez chwilę nie starały się ulepić konkretnej wizji. Tymczasem Helgeland, zamiast jakoś to wszystko uporządkować, na każdy scenariuszowy problem stosuje dokładnie ten sam lek – Toma Hardy′ego.
Co najzabawniejsze, przez pierwszą godzinę to się rzeczywiście sprawdza, bo Hardy, wcielający się w podwójną rolę bliźniaków Kray, daje fabule kopniaki dokładnie wtedy, kiedy „Legend” tego potrzebuje. W końcu film Helgelanda i tak się rozpada, staje się męczący i nudny, ale talent Hardy′ego nie przestaje imponować. Do tego stopnia, że gdyby ktoś nakręcił remake „Boyhood”, w którym wszystkie role odgrywałby nowy Mad Max, to obejrzałbym go bez wahania.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Sypiając z innymi
(2015, reż. Leslye Headland)
Gabriel Krawczyk [80%]
Przespali się z sobą jeden jedyny raz. Był to ich pierwszy raz. Po raz kolejny spotykają się wiele lat później, po wypłynięciu na erotyczne szerokie wody – bo na zgrupowaniu seksoholików. Żadne z nich nie wytrzymuje do końca. Oboje wychodzą w trakcie spotkania. On (Jason Sudeikis) to nałogowy kobieciarz; ona (Alison Brie) – uzależniona od niewłaściwego faceta pięknotka o niewinnych oczach. Tyle starcza im gorliwości w dążeniu do poprawy, by nie iść z sobą ponownie do łóżka, by pożegnać się i wrócić grzecznie do domów. Przeznaczenie jednak już ich dopada, porozumienie dusz prędzej czy później musi nastąpić. Oglądamy przecież komedię romantyczną. Jak przewrotny to romans, niech zaświadczy fakt, że mamy do czynienia z porozumieniem promiskuitycznych dusz, dokonywanym jednak nie za pomocą języka miłości, a za pomocą, po prostu!, szczerych rozmów. Choć to przypadek niespotykany, może właśnie przez swoją wyjątkowość okazuje się zaskakująco wiarygodny.
Rzeczone spotkanie powinno zaspokoić widzów spragnionych strawy pokrzepiającej, według przepisu eskapistycznego gatunku, a przy tym pikantnie doprawionej – jak przystało na owoc wykwitły w rozerotyzowanym Nowym Jorku, w którym rzecz się dzieje, tym pocztówkowym mieście małych grzeszków i wielkich namiętności. W „Sypiając z innymi” otwartym rozmowom o łóżkowych wyskokach towarzyszy rzadko spotykana czułość; bezpruderyjne dialogi noszą znamiona flirciarskich gierek. Humor i autoironia w wydaniu świadomych swoich zalet i wad bohaterów w odpowiednich momentach rozładowują sentymentalne emocje, błyskotliwie dublując pozbawionych tego dystansu filmowych konkurentów w wyścigu o serce widza.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Więzień Labiryntu: Próby ognia
(2015, reż. Wes Ball)
Agnieszka ‘Achika’ Szady [60%]
Całkiem dobry film nakręcony na podstawie marnej książki. Oczywiście ocenę „dobry” należy skalibrować według odbiorcy: widz podatny na atmosferę zagrożenia oraz tak zwany „efekt hyc” będzie się emocjonował, podczas gdy inny się wynudzi. Tak czy siak, całość jest nieźle zagrana, scenografia w większości wygląda przekonująco, zaś muzyka zarazem wtapia się w tło i podkręca napięcie. Główny bohater, Thomas, który w poprzedniej części wypadł nieco blado, tu wyrasta na przywódcę i prawdziwego bohatera. Twórcom doskonale udało się wykreować nastrój wszechobecnego zagrożenia, podejrzeń i lęku. Każda osoba może znienacka okazać się zdrajcą, a każde zdarzenie – jak widzieliśmy w finale „Więźnia labiryntu” – zaaranżowane. Sytuacji nie ułatwia fakt, że istniejąca w tym świecie technika umożliwia dowolne kasowanie i przywracanie wspomnień.
Wszystko razem byłoby niezłą receptą na film przygodowy. Niestety, cykl książkowy, który stał się inspiracją, oparty jest na bzdurnym pomyśle. Coś jakby szukać szczepionki przeciwko AIDS za pomocą budowania stacji orbitalnej z dodatkowym wymogiem trzymania się prawą ręką za lewe ucho. Mamy otóż grupę ludzi, których krew to klucz do uratowania ludzkości. Co robimy: chronimy ich jak skarb? Próbujemy rozmnażać? Nie! Poddajemy jakimś nie wiadomo czemu służącym „eksperymentom”, w czasie których większość ginie. Do tego irytować mogą chwyty typowe dla gatunku post-apo: mimo zdegradowania Ziemi i upadku cywilizacji (dziesiątki lat wcześniej, jeżeli osądzać po stanie ruin miast) nie ma żadnego problemu z dostępem do paliwa, żywności, skomplikowanych urządzeń oraz energii elektrycznej w ilości nieograniczonej – patrz poruszanie gigantycznych, betonowych bloków w „Więźniu labiryntu”. Konwencja konwencją, ale utwór pozujący na boleśnie wręcz realistyczny mógłby się trzymać przynajmniej pozorów logiki. W filmie występują też istoty podobne do zombie, które w marszu poruszają się niczym popsute marionetki, za to w biegu i wspinaniu się są niezwykle sprawne. Charakteryzatorzy zresztą niepotrzebnie spotęgowali ich obrzydliwy wygląd: i tak największą grozę wzbudziły we mnie dwie osoby, które niemal bez przerwy przyjaźnie się uśmiechały.
DVD / BD
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Annabelle
(2014, reż. John R. Leonetti)
Jarosław Loretz [40%]
Film bardzo piękny wizualnie, choć nie wolny od kilku dość poważnych potknięć, jak na przykład szeregu scen kręconych niezbyt dobrą cyfrową kamerą, dającą obraz gryzący się tak z realiami (lata 1970.), jak i ogólnym wysokim poziomem realizacji. Cóż jednak po świetnych zdjęciach i ładnej scenografii, skoro historia wyraźnie się dłuży, straszaki – rzadkie i wrzucone trochę na pół gwizdka – są dość prymitywne i oklepane, a aktorzy niezupełnie przemęczają się swoimi rolami, przeważnie starając się odgrywać ciepłe, wyrozumiałe małżeńskie stadło, wręcz tonące w melasie wzajemnego zrozumienia. I gdy w końcu wydaje się, że coś zaczyna w tym wszystkim drgać, że te wszystkie podchody doprowadzą wreszcie do bardziej spektakularnej konfrontacji, film – dotąd nieporadnie usiłujący grać klimatem – jednym ruchem przeradza się w śmiechu warte jasełka. Bo oto na ekranie pojawia się… Szatan we własnej osobie. Czarny, pazurzasty demon, okrutnie łasy na duszyczkę przypadkowego człowieka. No bez tej duszyczki ani rusz.
Później jest jeszcze bardziej głupio, bo okazuje się, że w kraju, w którym blisko 60% społeczeństwa wierzy w osobowe Zło, demoniczne opętania i skuteczność egzorcyzmów, istnieje ktoś, kto – chodząc regularnie do kościoła! – nie za bardzo wie, kim tak naprawdę jest Szatan. I aż musi sięgać po odpowiednią literaturę fachową, by poznać na przykład takie pojęcie, jak pentagram.
Na tle „Obecności”, z którą „Annabelle” w pewien sposób koresponduje, film z demoniczną lalką wypada więc bladziutko, wręcz ordynarnie. Broni się w nim tylko warstwa wizualna, powodująca, że nawet gdy akcja ucina sobie kolejną drzemkę, opowieść nie morduje jakoś specjalnie. Tylko czy dla paru kwadransów oglądania cudzych mieszkań i cudzego życia rodzinnego naprawdę jest warto sięgać po płytę z „Annabelle"…?
koniec
19 października 2015

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Marzec 2018 (2)
— Sebastian Chosiński, Grzegorz Fortuna, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski

Marzec 2018 (1)
— Piotr Dobry, Marcin Mroziuk, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Luty 2018 (2)
— Jarosław Loretz, Anna Nieznaj, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Luty 2018 (1)
— Marcin Mroziuk, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Styczeń 2018 (1)
— Jarosław Loretz

Grudzień 2017 (4)
— Konrad Wągrowski

Grudzień 2017 (3)
— Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Grudzień 2017 (2)
— Sebastian Chosiński

Grudzień 2017 (1)
— Piotr Dobry, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk

Listopad 2017 (3)
— Jarosław Loretz, Kamil Witek

Tegoż twórcy

Klątwa pierwszej części?
— Agnieszka Szady

Nowości: Listopad 2003
— Piotr Dobry

Niewarte grzechu
— Piotr Dobry

Miłość, zbroje i rock’and’roll
— Eryk Remiezowicz

Tegoż autora

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Po komiks marsz: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Z filmu wyjęte: Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.