Trylogia „Więzień labiryntu” to całkiem dobre filmy przygodowe osadzone w idiotycznie pomyślanym świecie, w którego funkcjonowanie może uwierzyć tylko ktoś, kto sądzi, że jedzenie bierze się ze sklepu, a prąd – z gniazdka w ścianie, Innymi słowy, dziecko. Oczywiście dla dzieci film jest zbyt brutalny, ale widz, który jest w stanie zawiesić niewiarę na solidnym kołku, będzie się nieźle bawił. Reżyser z całą pewnością wie, jak wywołać emocje montażem (ścieżka dźwiękowa też ma wielkie zasługi), zaś aktorzy sprawili sią bardzo dobrze. Nieustanne napięcie powodowane jest również faktem, że mamy do czynienia z fabułą, w której nawet dziesięciolatek może umrzeć w okrutny sposób, a zatem – w przeciwieństwie do większości filmów przygodowych – nie sposób przewidzieć, kto dożyje do końca. Czasem ratunek pojawia się efektownie w ostatniej sekundzie, ale innym razem o parę minut za późno albo wcale, o czym dobitnie przekonaliśmy się w poprzednich częściach.

Znudziło mi się już powtarzanie, że dobry film przygodowy opiera się głównie na bohaterze, ale tak właśnie jest również tutaj. W pierwszej części główny Thomas był kompletnie bezbarwny, lecz w drugiej wyrósł na dobrego przywódcę i tak samo jest w trzeciej. Z jednej strony to idealista, dla ratowania przyjaciela rzucający się w coś znacznie gorszego niż paszcza lwa, z drugiej – zwykły nastolatek, który wolałaby być gdzieś indziej, ale musi robić to, co trzeba. Ten realizm wyszedł bardzo dobrze: nawet dorosły widz lepiej wczuje się w osobę, która nieustannie walczy z własnym strachem, niż w jakiegoś chojraka rzucającego ironiczne komentarze w momentach największego ryzyka.

W „Gniewie” dominująca na ekranie postać Orlando Blooma jest swoistym papierem lakmusowym dla całego filmu. Małomówny, wybuchowy, z czającymi się gdzieś pod skórą bólem, miota ciężkimi jak młot tematami trochę na oślep. Od pierwszych kadrów nie mamy wątpliwości, że charakterystycznie przystojnego Malky’ego ewidentnie coś gryzie. Uprawia seks z całych sił, okalecza się, szuka wszędzie fizycznej zaczepki. Źródeł takich sposobów na radzenie sobie z tajemniczą traumą nie trzeba będzie daleko szukać. Twórcy bowiem rzucają przed widza serię mało zgrabnych zamaszystych metafor. Malky pracuje w ekipie wyburzającej stare kościoły. Z oczywistych względów przenosi stare relikwie i religijne symbole, zatem skierowanie w jego stronę chęci pomocy w dźwiganiu krzyża to tylko kwestia czasu. Mimo tego „Gniew” miał potencjał, by stać się filmem mocnym i ważnym. Film podejmuje temat wciąż mało eksploatowany w kinie – seksualnego wykorzystywania w Kościele. Co więcej, odwraca wektor skupienia widza z piętnowania oprawców w stronę skrzywdzonych ofiar, lecz trąci przy tym trywializmami. Drugi plan w „Gniewie” to plejada pojawiających się i znikających postaci – wypierającej wszystko matki, szukającej komunikacji dziewczyny czy oferującego wsparcie nawróconego wiarą samozwańczego kaznodziei. Owe schematy dałoby się zaakceptować nawet bez bólu, gdyby twórcy nie obrali sobie za cel wykreowania w „Gniewie” drugiego dna znacznie powyżej możliwości tak swoich, jak i fabuły. Całość, oparta w pewnym sensie na fasadzie kina zemsty, w kulminacji przeobraża się w mało autentyczną i rozczarowującą opowieść o dwukierunkowym przebaczeniu i wewnętrznej autorefleksji. A każdy, kto ma za sobą seans „Spotlightu”, wie doskonale, iż w Kościele takowe uczucia zbyt często nie funkcjonują.

Michel Hazanavicius, twórca nagrodzony Oscarem za niemego „Artystę” znów sięga do klasyki kina – tym razem kręcąc biograficzny film o kilku latach z życia Jean-Luca Godarda (twórcy „Do utraty tchu”, „Pogardy” i „Alphaville”), gdy ten po nakręceniu filmu „Chinka” związał się z własną aktorką, młodziutką Anne Wiazemsky. To czas kryzysu, czas, gdy 37-letni Godard zaczyna zdawać sobie sprawę, że może już nigdy nie nakręcić takich filmów, jak te, które przyniosły mu sławę, gdy zaczyna zastanawiać się nad rozdźwiękiem między wymową jego dzieł, a jego własnym zaangażowaniem w politykę. To czas, w którym we Francji wrze, trwają studenckie bunty roku 1968, w które próbuje angażować się reżyser, próbując jednak pozostać odrębnym bytem, co nie przynosi mu sympatii wśród rewolucjonistów. Film jest zaskakująco poprawną, klasyczną opowieścią biograficzną, znakomicie zagraną przez Louisa Garrela (Godard) i Stacy Martin (Wiazemsky), ambiwalentnie traktującą samego Godarda, ale nie szukającą nietypowej formy czy nowatorskich metod przekazu. Na osłodę parę żartów metafilmowych, jak rozmowa całkiem nagich bohaterów, dyskutujących o bezsensowności rozbieranych scen w kinie.

Polscy dystrybutorzy chyba biorą widzów za idiotów, bo każdy film z wątkiem romansowym obowiązkowo musi mieć tytuł zawierający słowo „miłość” albo „kochać”. Więc z „The Big Sick” zrobili „I tak cię kocham”. Tymczasem ja w ogóle nie nazwałabym tego dzieła romansem ani tym bardziej komedią romantyczną, raczej filmem obyczajowym obracającym się wokół wątku miłosnego. Najważniejsza część fabuły rozgrywa się między Kumailem a rodzicami Emily: początkowo są do chłopaka niechętnie nastawieni, bo wiedzą od córki, że niedawno się z nim dość burzliwie rozstała. W końcu się zaprzyjaźniają – nie jest to urocza sitcomowa rodzinka jak w „Ja cię kocham, a ty śpisz”, z którym ten film bywa porównywany – lecz zwyczajni ludzie, bez trudu mogłam sobie na ich miejscu wyobrazić wielu moich znajomych.

W tle mamy rodzinę głównego bohatera, która wciąż usiłuje go wyswatać z jakąś miłą Pakistanką (to jest dość zabawne z początku, kiedy mamusia przy okazji kolejnych rodzinnych obiadów przedstawia kolejne kandydatki, które akurat „całkiem przypadkowo” przejeżdżały obok ich domu, jednak potem żal mi było i Kumaila, i tych dziewczyn), a kiedy on wreszcie oznajmia, że nie tylko nie życzy sobie aranżowanego małżeństwa, ale też od dawna się nie modli, przestają się do niego odzywać.

Emily przez większość filmu leży nieprzytomna w szpitalu, zapadłszy na jakąś rzadką chorobę – i to też wcale nie jest zabawne: jedna operacja, druga operacja, półprzytomni rodzice koczują w poczekalni, zdenerwowany ukochany zawala ważny występ… Jeżeli to jest komedia, to znaczy, że mam inne podejście do tego gatunku.

Trzeba przyznać, że nowy japoński film o Godzilli jest naprawdę widowiskowy, a przy tym interesujący również z innych względów. Sposób przedstawienia reakcji władz na pojawienie się gigantycznego potwora, który może zagrozić całej Japonii, trudno byłoby wszak odebrać inaczej niż ostrą krytykę elit politycznych Kraju Kwitnącej Wiśni. Ludzie na szczytach władzy, którzy muszą podjąć decyzje w tej kryzysowej sytuacji, myślą tutaj bowiem głównie o własnej karierze, a nie o skutecznym działaniu w interesie obywateli. Z kolei młodzi, którzy prawidłowo oceniają skalę zagrożenia i chcą szybko działać, nie mają odpowiedniej pozycji i aby cokolwiek osiągnąć muszą dostosować się do reguł płynących ze ściśle określonej hierarchii. Ciągnące się bez końca narady i spotkania to tylko strata niezwykle cennego w tych okolicznościach czasu. Jakby tego było mało, Japonia jest przedstawiona jako państwo w znacznym stopniu uzależnione od USA – nawet premier potulnie przyjmuje polecenia płynące z Waszyngtonu! Na tym tle ciekawie wypada wątek relacji między przedstawicielami młodszego pokolenia, gdyż kierujący zespołem mającym opracować metodę powstrzymania Godzilli Rando Yaguchi potrafi skutecznie negocjować z przybyłą ze Stanów Zjednoczonych Kayoko Ann Patterson, która z kolei potrafi dostrzec w nim wartościowego sprzymierzeńca.

Oczywiście dla samego widowiska najważniejszy jest jednak Godzilla. Ogrom zniszczeń, które są jego dziełem, robi wrażenie, ale przede wszystkim ciekawy jest pomysł z przyspieszoną ewolucją potwora. Dzięki temu możemy bowiem podziwiać kilka etapów rozwoju Godzilli i chociaż w momencie pierwsze pojawienia się na ekranie wypada trochę sztucznie, to później jest zdecydowanie lepiej, a w wersji finalnej jego potęga budzi prawdziwy respekt. W każdym razie „Shin Gojira” powinien przypaść do gustu wielbicielom japońskich filmów o potworach.