Podczas seansu najnowszego filmu Daniela Espinosy nasuwa się szereg skojarzeń z jakże bogatą tradycją kina science fiction, w tym przede wszystkim ze zrealizowanym w roku 1979 „Obcym” Ridleya Scotta. Oba obrazy łączą podobieństwa zarówno fabularne, jak i w jakimś stopniu estetyczne. Traktowanie ich jako odmiennych realizacji tej samej opowieści pozwala na dostrzeżenie subtelnej różnicy między solidnym produkcyjniakiem a arcydziełem.
Wyczuwalne tętno
[Daniel Espinosa „Life” - recenzja]
Podczas seansu najnowszego filmu Daniela Espinosy nasuwa się szereg skojarzeń z jakże bogatą tradycją kina science fiction, w tym przede wszystkim ze zrealizowanym w roku 1979 „Obcym” Ridleya Scotta. Oba obrazy łączą podobieństwa zarówno fabularne, jak i w jakimś stopniu estetyczne. Traktowanie ich jako odmiennych realizacji tej samej opowieści pozwala na dostrzeżenie subtelnej różnicy między solidnym produkcyjniakiem a arcydziełem.
Recenzja nadesłana na konkurs Esensji.
Daniel Espinosa
‹Life›
WASZ EKSTRAKT: 70,0 (80,0) %  |
|---|
| Zaloguj, aby ocenić |
|---|
|
| Tytuł | Life |
| Dystrybutor | UIP |
| Data premiery | 24 marca 2017 |
| Reżyseria | Daniel Espinosa |
| Zdjęcia | Seamus McGarvey |
| Scenariusz | Rhett Reese, Paul Wernick |
| Obsada | Rebecca Ferguson, Jake Gyllenhaal, Ryan Reynolds, Hiroyuki Sanada, Olga Dihovichnaya, Ariyon Bakare, Alexandre Nguyen, Hiu Woong-Sin |
| Muzyka | Jon Ekstrand |
| Rok produkcji | 2017 |
| Kraj produkcji | USA |
| WWW | Polska strona |
| Gatunek | SF, thriller |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
| Wyszukaj w | Amazon.co.uk |
Mamy do czynienia z kolejnym wariantem dobrze znanej historii. Grupa astronautów powraca na ziemię z misji badawczej na Marsie i przewozi odkryty tam, prymitywny jak się początkowo wydaje, organizm, będący ostatecznym dowodem na istnienie życia poza błękitną planetą. To, co początkowo ma postać zaledwie prymitywnego komórkowca, okazuje się jednak rozwijać w zastraszająco szybkim tempie, błyskawicznie zyskując też takie przymioty jak niebywała siła i inteligencja. Organizm staje się więc śmiertelnym zagrożeniem zarówno dla załogi, jak i dla całej planety, jeśli oczywiście uda mu się dotrzeć bezpiecznie do ,,bazy”.
Prostota historii ze scenariusza spółki Rhett Reese i Paul Wernick prosi się o nasycenie jej elementami, pozwalającymi widzowi na poszukiwanie czegoś odświeżającego ten archetypiczny schemat. Reżyser zatrzymuje się w pół drogi: z jednej strony pozostaje wierny tradycji Scotta, i realizuje horror w statku kosmicznym (co wychodzi nieźle), z drugiej decyduje się momentami na elementy typowe dla science fiction opartego na spektakularnej akcji (tutaj trochę gorzej). Już scena otwierająca film pozwala zauważyć tendencję do łączenia tych dwóch biegunów. Oto w jednym długim ujęciu (zdjęcia Seamusa McGarveya można zaliczyć do udanych aspektów produkcji) kamera penetruje ciemne zakątki statku, budując scenę, na której za kilkadziesiąt minut rozegra się główny dramat. Napięcie wynikające z eksploracji nieznanego terenu szybko zostaje jednak przekute w napięcie towarzyszące efektownej sekwencji wyłapywania przez bohaterów przewożącego cenne próbki satelity, który zboczył z właściwego kursu. Ciszę zastępuje więc hałas, a ciemność korytarzy – pędzące z ogromną prędkością zagrożenie.
Wrażenie rozchwiania na tych dwóch polach – dusznego horroru i efektywnego akcyjniaka, pozostaje już do końca trwania seansu. Z jednej strony można uznać to za próbę dialogu z dwiema tradycjami kina, z drugiej za rażącą niekonsekwencję. Z racji mimo wszystko nijakiego wydźwięku całości i średnio angażujących scen akcji, bliższa prawdzie wydaje się jednak opcja numer dwa. Nie brak tu jednak świetnych i świeżych pomysłów scenariuszowych, jak motyw ukrycia się kosmity, wykorzystującego do tego celu jednego z bohaterów. Broni się też wizja obcego organizmu – prawdopodobnie najbardziej intrygującego kinowego potworka z innej planety od dobrych kilku lat. Tym bardziej potencjał jawi się jednak jako boleśnie niewykorzystany i ostatecznie pozostawiający widza z rosnącym poczuciem zobojętnienia.
Tym, co w „Life” zawodzi bowiem najmocniej, jest obojętność wobec zarysowanych na ekranie bohaterów. Jeśli porównać załogę z filmu Espinosy z grupą zamieszkującą pokład Nostromo, łatwo dostrzec to, co pierwszy tytuł ciągnie do dołu, a drugi wynosi na wyżyny. W jednej scenie wspólnego spotkania załogi z filmu Scotta mamy bowiem więcej życia niż w całym „Life”. Powiedzieć, że bohaterowie zarysowani są szczątkowo, to nic nie powiedzieć. Zgodnie z ostatnim hollywoodzkim trendem do politycznego dywersyfikowania członków kosmicznych eskapad mamy więc czarnoskórego naukowca, świeżo upieczonego tatę Azjatę oraz pobrzmiewającą twardą, wschodnią angielszczyzną dowódcę. Poza tym dwóch amerykańskich chłopców, z których jeden niespecjalnie ma ochotę na powrót do domu, i panią naukowiec, w której w odpowiednim momencie odezwą się wyrzuty sumienia związane z przeprowadzanym eksperymentem. To tyle… nihil novi sub sole.
Trudno przejąć się losami postaci, o których wiemy niewiele, jednak nie jest to ich największa bolączka. Można bowiem nakreślić bohaterów szczątkowo, a mimo to starać się utrzymać zainteresowanie widza ich losami. Najwyraźniej w „Life” zawiodły inne elementy konstrukcji ekranowego czynnika ludzkiego. Nie pomagają aktorzy, którzy grają co najwyżej średnio. Trudno się jednak dziwić skoro dialogi, które każe im wygłaszać reżyser do spółki ze scenarzystami, wołają o pomstę do nieba (jak w scenie, gdy Jake Gyllenhaal czyta fragment dryfującej w statku książeczki dla dzieci). Z tego faktu wynika kolejny irytujący aspekt produkcji – brak jakiejkolwiek chemii pomiędzy członkami załogi. Kiedy w toku fabuły zawiązuje się coś na kształt delikatnego wątku romansowego między parą bohaterów, naprawdę trudno uwierzyć w jego autentyczność. Kolejne zgony można potraktować więc z przymrużeniem oka i z satysfakcją wspomnieć zdradzieckiego androida Kane’a z pokładu Nostromo, który wzbudzał więcej emocji niż cała, w stu procentach ludzka, załoga badająca życie na Marsie.
Mimo wszystko dość ciekawie wypada oldskulowe, horrorowe zakończenie i cały seans upływa dość szybko, mimo że nie wzbudza większych emocji. Są jednak w „Life” sceny kapitalne (zgon pierwszego z członków załogi), które sprawiają, że przez jakiś czas ma się wrażenie obcowania z czymś zgoła nieprzeciętnym. Z racji deficytu tego typu filmów warto więc wybrać się do kina. Tropienie smaczków i snucie porównań może się okazać dobrą rozrywką. Jednak jeśli czyjekolwiek oczekiwania są niebotycznie wysokie lepiej zaczekać na majową premierę nowego „Obcego”, i przekonać się jak sam Scott wypadnie w porównaniu ze swoim klasykiem sprzed ponad trzech dekad.
– kanał informacyjny ogólny
