Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
komiksowekomiksowe
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | JLA – Amerykańska Liga Sprawiedliwości #1 |
| Tytuł oryginalny | JLA: The Deluxe Edition, Vol. 1 |
| Scenariusz | Grant Morrison |
| Data wydania | 27 stycznia 2016 |
| Rysunki | Howard Porter, John Dell |
| Przekład | Krzysztof Uliszewski |
| Wydawca | Egmont |
| Cykl | JLA – Amerykańska Liga Sprawiedliwości |
| ISBN | 978-83-281-1612-2 |
| Format | 176s. 170×261mm; oprawa twarda |
| Cena | 79,99 |
| Gatunek | superhero |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
| Wyszukaj w | Amazon.co.uk |
Niekoniecznie jasno pisane: Superhero na sterydachMarcin KnyszyńskiNiekoniecznie jasno pisane: Superhero na sterydach Robi się coraz dziwniej i coraz bardziej Morrisonowo. Generał Elling, kolejny łotr zaginający parol na Ligę Sprawiedliwości, powołuje do życia – podobnie jak poprzedni przeciwnicy – negatyw naszej drużyny. Oddział Ultrażołnierzy rzuca wyzwanie Lidze i choć wydaje nam się, że trafiliśmy znów do czyjegoś pokręconego snu, to dopiero kolejna opowieść, „Atak z piątego wymiaru”, rzuca wyzwanie nam, czytelnikom. Powykrzywiana rzeczywistość, zapętlony czas, fabuła-LSD niemal jak w „Doom Patrolu” i podsumowanie Plastic Mana: „Coś mi mówi, że najbardziej bezsensowna przygoda Ligi dobiegła końca”. Działo się – a to dopiero przygrywka do wielkiego finału Morrisona. Jego erę w „JLA” kończy wielkie wydarzenie, czyli „Trzecia Wojna Światowa”, kontynuująca i rozwiązująca – niektóre – wątki z „Wiecznej skały”. Luthor zakłada nowy, odmieniony Gang Niesprawiedliwości i znów atakuje Ligę Sprawiedliwości. Morrison wprowadza jednak do gry moce o wiele potężniejsze niż największy wróg Supermana – prosto z odwiedzanego już wcześniej Czwartego Świata. Z „wielkiego grawitacyjnego zapadliska” uwolnił się Mageddon, machina zagłady zbudowana przez Starych Bogów, poprzedników Nowych Bogów Jacka Kirby’ego – czarne słońce niszczące całe układy gwiezdne i zmierzające prosto do naszego układu. Nie bez powodu Metron, Mister Miracle, Orion i Big Barda odwiedzali Strażnicę JLA. Na pomoc Lidze przybywa między innymi Animal Man, jakże odmieniony dekadę wcześniej właśnie przez Granta Morrisona. No, to jest fabuła jaką finał runu Szalonego Szkota obiecywał i potrzebował. Czterdziesty pierwszy numer serii, wydany w maju 2000 roku, kończy erę Morrisona w „JLA” – pałeczkę po nim przejął inny wielki scenarzysta, który napisał kilka wcześniejszych zeszytów – przerywników. Mark Waid, płynący na fali wydanego w 1996 roku, słynnego „Kingdom Come”, już na początku wypalił z grubej rury i zaprezentował historię „Wieża Babel”, w której Ra’s al Ghul, wielki wróg Batmana, wykradł dane na temat członków Ligi i knuje własne, nikczemne plany. Grant Morrison odszedł z DC Comics, aby rewolucjonizować świat mutantów Marvela – jego „New X-Men” okazał się tak samo ożywczy i po prostu znakomity jak omawiany dziś komiks. Seria „JLA” miała w sumie sto dwadzieścia pięć odcinków – zakończyła się w kwietniu 2006 roku podczas wspomnianego już eventu „Nieskończony kryzys”, a symbolicznym zakończeniem jej dziejów (przynajmniej w tej właśnie serii) było zburzenie Strażnicy na Księżycu. Morrison wrócił do DC i napisał takie hity jak „JLA. Classified” (tę historię znajdziemy w czwartym tomie „JLA” Egmontu, zaraz po „Trzeciej Wojnie Światowej”), „All-Star Superman” (jeden z najważniejszych komiksów z Człowiekiem ze Stali w historii) oraz rewelacyjne, omawiane już przeze mnie „Siedmiu żołnierzy” i „Ostatni kryzys” (nie wspominając już o przejęciu serii „Batman” w 2006 roku).  Granta Morrisona porównuje się często ze skonfliktowanym z nim innym brytyjskim scenarzystą – samym Alanem Moore’em. „Strażnicy” Czarownika z Northampton uczłowieczyły superbohaterów, sprowadziły ich na ziemię i podały w wątpliwość (albo przynajmniej kazały się nad nim zastanowić) cel ich misji. Morrison bardzo chciał ich od tej ziemi ponownie oderwać, stworzyć ich bohaterami większymi niż życie i zrobić z nich dosłownie Panteon Uniwersum DC Comics. Każde wydarzenie, w jakim biorą udział, ma skalę wprost gigantyczną. Już na samym początku Hiperklan i jego uzdrawianie Ziemi jest dokładnie tym samym, co robił Moore we wspomnianym już „Miraclemanie” – walki superbohaterów z superzłoczyńcami są w wersji Morrisona starciami bogów, od których ziemia drży, a niebo przecinają błyskawice. Pojawiają się przecież istoty, takie jak Nowi Bogowie, niebiańskie zastępy Pax Dei, Starro Zdobywca wielkości Zatoki Hudsona (!), Prometeusz z Phantom Zone, Sandman i odbierający zmysły Mageddon. Wieża strażnicza na księżycu jest swego rodzaju Olimpem, a przeciwnicy JLA stanowią niemal w każdym przypadku ich antytezę. Jakby Grant Morrison kazał mitycznym bogom-herosom patrzeć w lustro i cały czas przypominał, jak niewiele dzieli ich własna „boskość” od „demoniczności” ich wrogów. To nie są potyczki Spider-Mana z Zielonym Goblinem, ani nawet X-Menów z Magneto – tu niebo zasnuwają czarne chmury a wulkany nagle eksplodują. A Lois Lane mówi: „Żyjemy się w szczęśliwych czasach. Urodziłyśmy się w świecie pilnowanym przez Supermana”.  Cała ta przeszarżowana momentami scenografia i stylistyka nawiązują w prostej linii do lat sześćdziesiątych – do Srebrnej Ery (Morrison lubi ten okres, czemu bez żadnego skrępowania daje wyraz w swej najnowszej serii „Green Lantern”). Złowieszcze plany jeszcze bardziej złowieszczych łotrów, którzy są źli, bo „po prostu tak”; inne wymiary, kosmici, artefakty, proste motywacje, ale skomplikowana narracja – Srebrna Era w nowoczesnym wydaniu. „Gdy byłem dzieckiem zawsze podobał mi się koncept niepokonanych, uśmiechniętych i niezłomnych herosów radzących sobie wspólnie z każdym niebezpieczeństwem. Średniowieczny epos o Jerzym, który zabija smoka – to powinno stać u podstaw komiksu superbohaterskiego. W Marvelu wszyscy byli ciągle na siebie źli, wściekli i nie ufali sobie za grosz. Nie podobało mi się to” – powiedział Morrison, i tak właśnie zbudował założenia „JLA”. W tej serii Batman, który przecież nigdy nie ma i nie mógł mieć w sobie nic boskiego, został naszym przedstawicielem, ludzkim ambasadorem na Olimpie. I świetnie się w tej roli sprawdził – jest to postać poprowadzona wzorcowo. A więc Liga Sprawiedliwości to superhero na sterydach – trzeba było nie lada odwagi, aby pójść tą drogą. Szalony Szkot wynosi herosów wysoko ponad nasze głowy, ale nie zapomina też o stawianiu trudnych pytań. Czy bohaterowie DC robią za dużo czy za mało? Kiedy interwencja staje się dominacją? Trzeba pozwolić ludziom iść ku własnemu przeznaczeniu samodzielnie czy poprowadzić ich za ręce? Dlaczego herosi ratują ludzi przed głupawo ubranymi złoczyńcami, a nie na przykład przed tsunami? Czemu nie nawadniają Sahary? W sumie my to wiemy, kto by chciał czytać o irygacji pustyni, skoro może – o pojedynku Supermana z Darkseidem. Grant Morrison jest całkowicie świadomy, w jakim uniwersum pisze i jaka jest jego historia, do której potrafi znakomicie nawiązywać, dbając jednocześnie o ogólnie przyjęte zasady utrzymywania ciągłości świata DC. Znajdziemy tu zmodernizowane wersje starych postaci DC z lat sześćdziesiątych lub późniejszych – Profesor Ivo, T.O. Morrow, Trzy Demony, Neron, The Key, Injustice Gang, Starro, Kudłaty Człowiek, Triumph, Hector Hammond, i wielu innych. Szalony Szkot zrobił to samo co Neil Gaiman, czy Alan Moore przed nim – dał nowe życie mieszkańcom krainy zwanej Limbo (patrz: „Animal Man”), czyli miejsca, do którego zsyłani są bohaterowie, kiedy scenarzyści komiksowi przestają angażować ich w fabuły własnych komiksów. Autor robi tu już (nieświadome) przymiarki do swoich kolejnych wielkich projektów, czyli „Ostatniego kryzysu” i „Multiwersum” – wszak to właśnie w „JLA” tak często odwiedzamy „Zaświaty” (w jeszcze nie wyklarowanej ostatecznie formie – jako Phantom Zone, czy Strefa Duchów), czy nawet Niebo, Śnienie i Piekło. Pojawiają się takie smaczki jak Wolverine i Doktor Doom z Marvela, na których Hiperklan wykonuje wyrok śmierci. Morrison przepisuje na nowo niektóre stare zeszyty – robi na przykład „Avengers” numer 8 z 1964 roku w wersji dla DC Comics (patrz: awantura z Tomorrow Woman).  „JLA” jest również przez cały czas zgodna z ciągłością uniwersum. Superman w pierwszych dwóch tomach nosi dziwny niebieski kostium i włada energią elektryczną; miejsce zmarłej księżniczki Diany zajmuje jej matka (choć wiadomo, że w końcu oryginalna Wonder Woman wróci, wszak herosi DC są nieśmiertelni). Morrison zmuszony był zatem do uwzględnienia nie swoich pomysłów fabularnych we własnym komiksie, ale takie są zasady – skoro Neron spalił (!) duszę Wonder Woman w jej własnej serii, to fakt ten (i mnóstwo innych) musiał mieć odzwierciedlenie w „JLA”. Ale i tak omawiany dziś komiks wprost kipi od autorskich, nieszablonowych i czasem dziwnych pomysłów Szalonego Szkota. Księżyc opadający na Ziemię, przekrzywiony domek w Strefie Widmo, istoty ze zestalonego światła, Oddział Ultrażołnierzy napromieniowany Proteum, atak z piątego wymiaru – pomysłów jest mnóstwo, a wszystkie poupychane są na bardzo małej przestrzeni. Grant Morrison wyznawał zasadę, wedle której nie należy chomikować dobrych pomysłów w nadziei na późniejsze wykorzystanie – kto wie, czy w ogóle będzie na to szansa? Trzeba się ich pozbyć, uwolnić głowę, dać je czytelnikowi, a potem najwyżej wymyśli się nowe – dokładnie tak robił potem Gerard Way, wielki przyjaciel Granta Morrisona, autor „Umbrella Academy”, pozostający pod wielkim wpływem swego mentora. Zgodnie z niepisanymi zasadami komiksów lat dziewięćdziesiątych mamy mnóstwo akcji, przygody goniącej za nieustanną uwagą czytelnika, czyli założenia niejako idące zgodnie z linią bardzo ekspresyjnego fabularnie i narracyjnie wydawnictwa Image. Run „JLA” Szalonego Szkota był inspiracją dla wszystkich późniejszych twórców przygód Ligi. Ten zespół jest mniej więcej taki, jakim wykreował go Morrison aż po dziś dzień – Zack Snyder jednoznacznie mówi o tym, skąd czerpał wenę podczas kręcenia swojej filmowej wersji „Ligi Sprawiedliwości”. „JLA” była motorem napędowym DC Comics w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych i pomogła wyjść wydawnictwu z kryzysu tamtych czasów. Dla fanów superbohaterszczyzny rzecz obowiązkowa.  |
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
więcej »
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
więcej »
W 24 zestawieniu najlepiej sprzedających się komiksów, opracowanym we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu, czas się cofnął. Na liście znalazły się bowiem całkiem nowe przygody pewnych walecznych wojów z Mirmiłowa i ich smoka… Ale, o dziwo, nie na pierwszym miejscu.
więcej »Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
Po komiks marsz: Styczeń 2016
— Esensja
Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński
JLA wita wiek XXI
— Marcin Knyszyński
Jest nadzieja dla Ligi
— Andrzej Goryl
Krótko o komiksach: Listopad 2003, cz. 2
— Sebastian Chosiński, Daniel Gizicki, Wojciech Gołąbowski, Tomasz Kontny, Piotr Niemkiewicz, Konrad Wągrowski
Błękitnooka, zielonooka, pomarańczowooka i jednooki
— Daniel Gizicki
Beznadziejna piątka
— Marcin Knyszyński
Oto koniec znanego nam świata
— Marcin Knyszyński
Po komiks marsz: Kwiecień 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch
Miecze i sandały
— Marcin Knyszyński
Z rodzynkami, czy bez?
— Marcin Knyszyński
Hola, hola, panie Straczynski!
— Marcin Knyszyński
Żadna dziura nie jest dość głęboka
— Marcin Knyszyński
Uczta ekstremalna
— Marcin Knyszyński
Straczynski Odnowiciel
— Marcin Knyszyński
Cztery wywiady, coś tam pomiędzy i pogrzeb
— Marcin Knyszyński
