Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Joanna Karpowicz, Jerzy Szyłak
‹Kwaśne jabłko›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKwaśne jabłko
Scenariusz
Data wydaniawrzesień 2017
RysunkiJoanna Karpowicz
Wydawca Timof i cisi wspólnicy
ISBN9788365527523
Format56s. 210x280 mm
Cena49,00
Gatunekobyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Modlitwa
[Joanna Karpowicz, Jerzy Szyłak „Kwaśne jabłko” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Kwaśne jabłko” to wstrząsająca opowieść kobiety doświadczającej każdego dnia przemocy ze strony swojego męża. Systematycznie bita, poniżana i gwałcona, poszukuje ratunku w modlitwie. Niestety, jak można się spodziewać, nie jest to najskuteczniejsza strategia radzenia sobie z problemem.

Paweł Ciołkiewicz

Modlitwa
[Joanna Karpowicz, Jerzy Szyłak „Kwaśne jabłko” - recenzja]

„Kwaśne jabłko” to wstrząsająca opowieść kobiety doświadczającej każdego dnia przemocy ze strony swojego męża. Systematycznie bita, poniżana i gwałcona, poszukuje ratunku w modlitwie. Niestety, jak można się spodziewać, nie jest to najskuteczniejsza strategia radzenia sobie z problemem.

Joanna Karpowicz, Jerzy Szyłak
‹Kwaśne jabłko›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKwaśne jabłko
Scenariusz
Data wydaniawrzesień 2017
RysunkiJoanna Karpowicz
Wydawca Timof i cisi wspólnicy
ISBN9788365527523
Format56s. 210x280 mm
Cena49,00
Gatunekobyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Motywem przewodnim tej opowieści jest modlitwa. Narracja sprowadza się do dialogu z bogiem, któremu udręczona kobieta dziękuje za szczęście jakie ją spotkało. Tym szczęściem jest silny, mądry, dobry i piękny mąż. Pracowity, przystojny, wykształcony mężczyzna mógł mieć przecież każdą, a wybrał właśnie ją. Pewnego razu na tym idealnym wizerunku pojawia się jednak rysa zamieniająca się stopniowo w mroczną czeluść. Idealny mąż wraca późno z pracy i jest… pijany. Co więcej, zamiast wytłumaczyć się z tego incydentu i przeprosić, po raz pierwszy uderza swoją żonę. Od tego momentu wszystko się zmienia. Życie pod jednym dachem staje się prawdziwym koszmarem, a każdy dzień przynosi ból i upokorzenie. Kobieta znosi to wszystko w milczeniu, kontynuując swoją modlitwę i wytrwale usprawiedliwiając czyny znęcającego się nad nią sadysty.
I to właśnie jest w tej opowieści najbardziej poruszające. Brutalne sceny przemocy są bez wątpienia wstrząsające, ale tym co szokuje równie mocno jest całkowita bierność kobiety i milcząca zgoda na trwanie tej sytuacji. Czytelnik podczas lektury coraz bardziej nerwowo czeka na jakieś działanie – bunt, ucieczkę, cokolwiek – ale kolejne plansze przynoszą tylko obwinianie samej siebie o ten stan rzeczy. Być może w ten sposób autorzy komiksu chcieli podkreślić, że ich dzieło nie jest literacką fikcją, ale czymś co ma odzwierciedlać rzeczywiste problemy. Nie chodzi jednak o to, że miałaby to być historia oparta na faktach, ale o to, że rzeczywistości, inaczej niż w filmach, czy komiksach, takie rozgrywające się w zaciszu domowym historie niestety rzadko kończą się happy endem. Tu też próżno oczekiwać szczęśliwego zakończenia, a jedyny zwrot akcji dający nadzieję (kobiecie na wyzwolenie, a czytelnikom na satysfakcjonujący finał) okazuje się być czystą fantazją. Jakby tego było mało, nawet za tę wyobrażoną zemstę udręczona kobieta od razu w myśli przeprasza. Przesłanie komiksu - samo w sobie niezwykle mocne - zyskuje dodatkową wymowę w kapitalnym zakończeniu. Ostatnia plansza długo nie daje spokoju.
Choć scenariusz jest interesujący, a odwołanie się do modlitwy jako motywu przewodniego stwarza wiele możliwości budowania emocji, to główną siłą komiksu pozostają rysunki Joanny Karpowicz. Tyle tylko, że słowo rysunki jest tu niezbyt adekwatne. Plansze komiksu to po prostu małe akrylowe obrazy utrzymane w ascetycznej stylistyce. Dzięki temu, że powstały na papierze o specjalnej fakturze, wyglądają, jakby były namalowane na płótnie. Sposób kadrowania oraz rozmieszczenie obiektów na poszczególnych panelach przywołują pewne skojarzenia z obrazami Edwarda Hoppera. Wnętrza, w których rozgrywa się dramat są czyste, uporządkowane i niemal sterylne. Utrzymane w ciepłych barwach pomieszczenia, mogłyby wręcz posłużyć jako sceneria dla jakiejś familijnej opowieści o szczęśliwej rodzinie, jakich mnóstwo pojawia się dziś w reklamach czy serialach. Kiedy jednak zaczyna się festiwal przemocy, wnętrza nagle stają się mroczne, nieprzyjazne i przerażające, niczym komnaty z opowiadań grozy Edgara Allana Poe. Zapowiedź tego opartego na kontrastach sposobu narracji stanowi intrygująca okładka. Widzimy na niej uśmiechniętą kobietę popijającą sobie kawę. Jednak ciemne, zasłaniające oczy okulary i plamy krwi pod nosem każą wątpić w szczerość tego uśmiechu. Za sprawą takich kontrastów przesłanie tej historii jest jeszcze bardziej wstrząsające. Bardzo często bowiem prawdziwe dramaty skrywają się za fasadą uśmiechniętych twarzy i wysprzątanych pokojów.
Mówienie i pisanie na temat przemocy domowej jest bez wątpienia sprawą niezwykle trudną i niemożliwe jest uniknięcie pewnych pułapek. Dyskusje na temat komiksu Jerzego Szyłaka i Joanny Karpowicz, jakie toczą się w internecie, pokazują jak łatwo tu o różne nieporozumienia. Można w tych sporach znaleźć głosy mówiące o nadmiernym epatowaniu przemocą i seksualnością, niewiarygodnym przedstawieniu bohaterki i jej bierności graniczącej rzekomo niemal z zachętą do stosowania przemocy, ale da się także usłyszeć opinie o uzasadnionym zastosowaniu przez autorów terapii szokowej, pochwały pod adresem konstrukcji postaci oraz krytykę tych, którzy oskarżają bohaterkę tej opowieści o prowokowanie przemocy, jakiej doświadcza. Choć przebieg tego sporu nie nastraja optymistycznie, to sam fakt, że komiks narobił już sporo hałasu w mediach jest niezwykle pozytywny. O przemocy wobec kobiet na pewno trzeba rozmawiać i bardzo dobrze, że jest kolejna okazja do takiej dyskusji. Żeby to w pełni docenić warto przypomnieć, że scenariusz tej opowieści powstał już kilka lat temu, ale przeleżał do dziś na półce, bo jego autor nie mógł znaleźć chętnych do wydania tego komiksu.
„Kwaśne jabłko” jest bez wątpienia ważnym głosem w dyskusji o przemocy wobec kobiet, ale przede wszystkim jest to bardzo dobry komiks. Poruszająca fabuła i świetna oprawa graficzna sprawiają, że lektura komiksu jest doświadczeniem długo pozostającym w pamięci. Trzeba jednak pamiętać, że dzieło Jerzego Szyłaka i Joanny Kartpowicz nie stanowi próby pogłębionej analizy zjawiska przemocy domowej, na podstawie której można byłoby formułować jakieś ogólne wnioski. Jest to raczej pełne emocji i bólu wołanie o pomoc. Jakiekolwiek uogólnianie sytuacji przedstawionej na planszach komiksu, oskarżanie ofiar przemocy o bierność, obwinianie religii i religijności o ten stan rzeczy, upolitycznianie i instrumentalizacja zjawiska przemocy domowej są niestosowne i mogą prowadzić do rozmywania problemu. Warto potraktować tę opowieść jako studium przypadku – refleksję na temat wyjątkowej sytuacji, w jakiej znalazła się bezbronna kobieta. Trzeba raczej zastanowić się nad tym, jak można pomagać takim jak ona. Bo choć jest to sytuacja wyjątkowa i niepowtarzalna, to jednocześnie stanowi ona przecież element bardzo powszechnego problemu. Problemu, na który składają się być może setki jeśli nie tysiące takich niepowtarzalnych i wyjątkowych sytuacji.
koniec
3 listopada 2017

Komentarze

09 XI 2017   23:48:54

Nie obśmiewam poruszonego problemu, bo jest poważny. Nie czytałem też omawianego komiksu. Jednak autor recenzji niby nie obwinia o przemoc domową religii, ale z jakiegoś powodu "Bóg" pisze z małej litery. Freudowska pomyłka czy lekceważenie polskiej ortografii?
Chyba, że chodzi o Ozyrysa, Odyna czy innego Zeusa. Wtedy OK, "bóg" może być z małej litery.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zagubiony w samym sobie
Andrzej Goryl

25 IV 2024

„Czarny Młot” to seria, która miała bardzo intrygujący początek, ciekawie się rozwijała, ale jej zakończenie było co najmniej rozczarowujące. Po drodze ukazało się też kilka komiksów pobocznych, które w większości nie prezentowały zbyt wysokiego poziomu. Podobnie sprawa się ma z najnowszą publikacją z tego uniwersum – albumem „Pułkownik Weird. Zagubiony w kosmosie”.

więcej »

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Krótko o komiksach: Listopad 2005
— Artur Długosz, Daniel Gizicki, Wojciech Gołąbowski, Tomasz Sidorkiewicz, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Opowieść w stylu „futrzany noir”
— Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Dyskretny urok showbiznesu
— Paweł Ciołkiewicz

Piękny umysł
— Paweł Ciołkiewicz

Mieć chaos w sobie
— Paweł Ciołkiewicz

Blask z innej przestrzeni
— Paweł Ciołkiewicz

Między prawdą a kłamstwem
— Paweł Ciołkiewicz

Nosferatu ponad wszystko
— Paweł Ciołkiewicz

Obrzęd przejścia
— Paweł Ciołkiewicz

Szklane domy
— Paweł Ciołkiewicz

Miejska pułapka
— Paweł Ciołkiewicz

Przeciwstawić się losowi
— Paweł Ciołkiewicz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.