Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Amélie Fléchais
‹Czerwone wilczątko›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCzerwone wilczątko
Scenariusz
Data wydaniasierpień 2017
RysunkiAmélie Fléchais
Wydawca Kultura Gniewu
ISBN9788364858574
Format80s. 190x270 mm
Cena49,90
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Czerwony kapturek je puszystego króliczka
[Amélie Fléchais „Czerwone wilczątko” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Czerwone wilczątko” jest w gruncie rzeczy zwyczajnym Czerwonym Kapturkiem a rebours. Ale za to jak pięknie narysowanym!

Konrad Wągrowski

Czerwony kapturek je puszystego króliczka
[Amélie Fléchais „Czerwone wilczątko” - recenzja]

„Czerwone wilczątko” jest w gruncie rzeczy zwyczajnym Czerwonym Kapturkiem a rebours. Ale za to jak pięknie narysowanym!

Amélie Fléchais
‹Czerwone wilczątko›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCzerwone wilczątko
Scenariusz
Data wydaniasierpień 2017
RysunkiAmélie Fléchais
Wydawca Kultura Gniewu
ISBN9788364858574
Format80s. 190x270 mm
Cena49,90
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Był sobie mały wilczek, który lubił zakładać czerwony kapturek i dlatego nazywany był Czerwonym Wilczątkiem. Pewnego dnia mama wilczka postawowiła go wysłać do babci, by zaniósł jej pyszne, soczyste, chrupiące króliczki na obiad - babcia bowiem nie potrafiła już sama polować. Wilczątko otrzymało na drogę jedną radę – miało nigdy nie schodzić z głownej ścieżki, a w szczególności nie zapuszać się do Lasu Martwych Drzew. Mieszka tam bowiem myśliwy z córką, a oni oboje nienawidzą wilków, bezwzględnie na nie polując i nieustannie zabijając. Czerwone wilczątko rusza sobie w trasę, pogodna jest piękna, las cudowny. No i jak to bywa, wilczek zapomniał o przestrogach mamusi, skręcił w złą stronę lasu i na domiar złego poczuł głód. A przy sobie miał przecież pysznego króliczka dla babci. Najpierw więc lekko go nadgryzł, potem zjadł nóżki, potem uszka i… nawet się nie obejrzał, gdy zostało już tylko kilka kostek. Iść do babci bez jedzenia sensu nie było, z drugiej strony wstyd wracać. Co robić? Na szczęście na drodze pojawia się sympatyczna dziewczynka, obiecuje pomoc i prowadzi Czerwone Wilczątko do miejsca, gdzie bez problemu zdobędzie nowego króliczka. Już się domyśliiście? Żadnych króliczków nie będzie, a miła z pozoru dziewczyna okazuje się być słynną córką leśnika…. to znaczy, córką myśliwego.
Znacie? No pewnie, że znacie, od strony fabularnej „Czerwone wilczątko” jest po prostu odwróconą wersją bajki o Czerwonym Kapturku. No, prawie odwróconą, bo jednak pełnej symetrii nie ma. Wilki robią sympatyczne wrażenie, ale jednak żywią się miłymi króliczkami (bardzo ładnie zresztą narysowanymi), pointa też jest nieco inna. Bo w bajce Amélie Fléchais nie chodzi po prostu – jak u Perraulta – o moralizatorstwo („słuchaj mamy, bo jak nie, to zje cię straszny wilk/złowrogi myśliwy’). Ciekawszym nurtem będzie tu odmienne postrzeganie tragicznej historii żony myśliwego, ukazanej z punktu widzenia ludzi i wilków – dając czytelnikowi możliwość wyboru wersji, którą uzna za prawdziwą.
Czy „Czerwone wilczątko” to komiks? Dzieło zostało wydane przez Kulturę Gniewu w swoim cyklu dla dzieci „Krótkie gatki”, zwyczajowo klasyfikujemy je w Esensji jako komiks (podobnie jak „Podróż” Francisci Sanny, czy „Wyprawa Shackletona” Williama Grilla), choć to kwestia dyskusyjna. Mamy tu bowiem do czynienia z całostronicowymi ilustracjami i śladowym tekstem, najczęściej obejmującym to, co mówią bohaterowie. W terminologii angielskiej funkcjonuje tu termin „picturebook”, ale nie da się tego przełożyć na swoje „ksiażka z obrazkami”. To pojęcie kojarzy się bowiem z ilustorwanym tekstem, w którym jednak słowo pisane jest ważniejsze, a w przypadku „Czerwonego wilczątka” obraz i tekst sie wzajemnie uzupełniają i żadne nie może istnieć bez drugiego.
I właśnie ten obraz decyduje o wartości książeczki. Bo ilustracje są po prostu piekne, bajkowe, niezwykle zakomponowane, wyglądające jak staranne kolaże, przypominające projekty plastyczne z animacji „Sekret księgi z Kells” i „Sekretów morza”. Kolorowy las przechodzący w mroki chaty myśliwego, czasem piękne barwy, czasem – jak w opowieści o losie mamy dziewczynki – powracające do czerni i bieli, twarze bohaterów zmieniające swój charakter, płynne przejścia od pogodnej bajki do sennego koszmaru – choć nie ma tu nic naprawdę strasznego, przy wszystkich mroczniejszych wątkach „Czerwone wilczątko” wciąż pozostaje przewrotną baśnią dla dzieci.
koniec
21 grudnia 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Holmes w tunelu czasoprzestrzennym
Maciej Jasiński

26 IV 2024

„Sherlock Holmes Society” to popkulturowy miszmasz, w którym mieliśmy w jednej historii zombie, Kubę Rozpruwacza, pana Hyde’a i wiele różnych innych motywów. Czwarty album serii domykał większość wątków, dlatego ostatnie dwa albumy to jakby nowe otwarcie. A skoro tak, to autorzy postanowili przebić to, co już było. Nic więc dziwnego, że piąta część rozpoczyna się od wybuchu bomby atomowej w samym centrum Birmingham.

więcej »

Zagubiony w samym sobie
Andrzej Goryl

25 IV 2024

„Czarny Młot” to seria, która miała bardzo intrygujący początek, ciekawie się rozwijała, ale jej zakończenie było co najmniej rozczarowujące. Po drodze ukazało się też kilka komiksów pobocznych, które w większości nie prezentowały zbyt wysokiego poziomu. Podobnie sprawa się ma z najnowszą publikacją z tego uniwersum – albumem „Pułkownik Weird. Zagubiony w kosmosie”.

więcej »

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Piękna baja!
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Kac Vegas w Zakopanem
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.