Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 12 czerwca 2024
w Esensji w Esensjopedii

Neal Stephenson
‹Żywe srebro, tom III›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŻywe srebro, tom III
Tytuł oryginalnyQuicksilver
Data wydania21 października 2005
Autor
PrzekładWojciech Szypuła
Wydawca MAG
CyklCykl Barokowy
ISBN83-7480-006-2
Format352s. 135×205mm
Cena25,—
Gatunekfantastyka
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Żywe srebro, tom III

Esensja.pl
Esensja.pl
Neal Stephenson
« 1 2 3 4 5 »

Neal Stephenson

Żywe srebro, tom III

Zdanie to ciągnął przez następny kwadrans. Zanim litościwie je uśmiercił, zdążył w nie wpleść po kilka panegiryków dla doktorów Hammonda i Griffina (pierwszego porównał do Asklepiosa, drugiego zaś do Hipokratesa), nie zaniedbując przy tym rzuconych niby od niechcenia pochlebnych uwag na temat umiejętności wszystkich innych lekarzy, którzy przez ostatni miesiąc przewinęli się w promieniu stu jardów od króla. Przy okazji (Daniel był pełen podziwu) dał wszystkim obecnym jasno do zrozumienia, jak potworną tragedią byłaby śmierć króla i oddanie kraju w ręce obłąkanego papisty, księcia Yorku, a przy tym, używając niemal tych samych fraz, a z pewnością tych samych słów, zapewnił, że York jest tak wspaniałym jegomościem, iż na dobrą sprawę powinni czym prędzej pognać do królewskiej sypialni i udusić Karola II jego własnym materacem. Dalej, posługując się powtarzalną jak takty fugi konstrukcją ze zdań złożonych, zdołał również wyrazić przekonanie, że Drake Waterhouse był najlepszym królewskim poddanym pod słońcem, twierdząc zarazem, że wysadzenie go w powietrze za pomocą tony prochu strzelniczego było niepodważalnym dowodem (w zależności od punktu widzenia) królewskiego geniuszu, który unieśmiertelniał Karola, albo niepohamowanego despotyzmu, który przemawiał za zastąpieniem go Jakubem.
Daniel i dwójka medyków słuchali tej przemowy, przemierzając w ślad za Rogerem korytarze, westybule, galerie, przedpokoje, przedsionki i kaplice Whitehallu, wyważając barkiem oporne drzwi i strząsając tony kurzu z wiszących w przejściach kotar. Na początku pałac z pewnością ograniczał się do jednego budynku, nikt już jednak nie wiedział, który fragment postawiono pierwszy – tym bardziej, że oblepiano go kolejnymi budowlami w możliwie jak najszybszym tempie, ograniczanym tylko szybkością dostaw kamienia i zaprawy. Skrzydła Whitehallu, które uznano za zbyt odległe, łączono galeriami. W ten sposób powstawały dziedzińce, które z czasem ulegały dalszym podziałom, kurczyły się pod naporem nowych dobudówek, a na koniec ginęły w ich masie. Późniejsi budowniczowie dali upust swej pomysłowości zamurowując jedne przejścia i przebijając inne, następnie zabudowując nowo przebite i odtwarzając te stare, oraz tworząc jeszcze inne, uprzednio nieistniejące. Każdą komnatą, każdym załomem korytarza i każdym gabinecikiem zawładnęła z czasem osobna dworska klika lub koteria – podobnie jak w Niemczech każdy skrawek kraju miał własnego barona. Gdyby Roger z orszakiem przemieszczali się w milczeniu, ich wędrówka od schodów do królewskiej sypialni obfitowałaby w konflikty graniczne i byłaby najeżona trudnościami natury protokolarnej. Na szczęście markiz Ravenscar, pewnym krokiem przemierzając pałacowy labirynt, nie ustawał w swej oracji, co było sztuką równie niewiarygodną, jak nawlekanie igieł na grzbiecie konia pędzącego galopem przez piwniczkę z winem. Daniel stracił rachubę sekt i kamaryli, które na swej drodze napotkali, pozdrowili i zostawili za sobą. Zwrócił jednak uwagę, że sporą część mieszkańców pałacu stanowią katolicy, wśród których w dodatku nie brakowało jezuitów. Obrana przez Rogera trajektoria przypominała zygzakowaty łuk, z dala omijający apartamenty królowej, które już dość dawno przeobraziły się w coś na kształt portugalskiego klasztoru żeńskiego, zdobionego wyłącznie modlitewnikami i makabrycznymi przedmiotami kultu, a przy tym tętniącego własnymi spiskami. Za każdym razem, gdy napotykali na swej drodze uchylone drzwi, z drugiej strony rozlegały się pospieszne kroki, ktoś z trzaskiem zamykał drzwi i przekręcał klucz. Minęli również prywatną królewską kapliczkę, która stała się bazą wypadową dla tej katolickiej inwazji. Taki stan rzeczy niespecjalnie zaskoczył Daniela, ale gdyby stało się powszechnie wiadomym, jak wygląda życie w Whitehallu, dziewięć dziesiątych terytorium Anglii ogarnęłyby zamieszki.
Wreszcie stanęli pod drzwiami królewskiej sypialni, gdzie Roger przestraszył wszystkich tym, że nagle skończył piętnastominutowe zdanie. Udało mu się jakimś cudem oddzielić Daniela od lekarzy i zamienić z tymi ostatnimi dwa zdania na osobności, zanim wpuścił ich do króla.
– Co im powiedziałeś? – spytał Daniel, kiedy markiz wrócił do niego.
– Że jeżeli odważą się wyjąć lancety, oberwę im jądra i użyję ich zamiast piłeczek tenisowych. A teraz mam dla ciebie zadanie: idź do księcia Yorku i poinformuj go o stanie zdrowia jego brata.
Daniel wstrzymał oddech. Nagle poczuł się niewiarygodnie zmęczony.
– Mógłbym uczynić w tym miejscu jakąś narzucającą się uwagę, na przykład taką, że każdy mógłby to zrobić, a prawie każdy zrobiłby to lepiej ode mnie, ty zaś odpowiedziałbyś w sposób, który zrobiłby ze mnie durnia, czyli…
– Rozumiem twoją troskę o naszego obecnego króla, ale nie możemy z jej powodu zaniedbywać dobrych stosunków z następnym monarchą.
– My? To znaczy kto?
– No jak to? – żachnął się Roger. – Towarzystwo Królewskie!
– Naturalnie. Co mam mu powiedzieć?
– Że ponieważ w pałacu zjawili się najlepsi londyńscy medycy, nie powinno to już długo potrwać.

Mógł uniknąć wystawiania się na ziąb i wiatr i przejść przez Privy Gallery, ale miał szczerze dość Whitehallu, wyszedł więc na zewnątrz, przemierzył kilka podwórek i znalazł się przed frontem Banqueting House, nieopodal szafotu, na którym Karol I przed laty stracił głowę. Ludzie Cromwella więzili króla w pałacu St. James, skąd przeprowadzili go przed park St. James na miejsce kaźni. Drake wziął Daniela na barana, dzięki czemu czterolatek mógł śledzić każdy krok króla.
Tego wieczora trzydziestodziewięcioletni Daniel miał przemierzyć tę samą drogę, co wówczas Karol I, tyle że w przeciwnym kierunku.
Dwadzieścia lat wcześniej Drake pierwszy by przyznał, że restauracja zniweczyła większość dokonań Cromwella, ale przynajmniej Karol II był protestantem – a w każdym razie miał dość przyzwoitości, by protestanta udawać. Daniel nie powinien więc był traktować swojego spaceru jak złego omenu; tego by tylko brakowało, żeby jak Isaac zaczął się we wszystkim doszukiwać okultystycznych symboli i aluzji. Nie mógł się jednak powstrzymać, żeby nie wyobrazić sobie, jak czas cofa się coraz bardziej, do czasów panowania Elżbiety, i dalej, do epoki Krwawej Marii. Wtedy to właśnie John Waterhouse, dziadek Drake’a, uciekł przez morze do Genewy, prawdziwej wylęgarni kalwinistów. Wrócił dopiero po intronizacji Elżbiety, w towarzystwie syna Calvina (ojca Drake’a) i wielu Anglików i Szkotów, którzy podzielali jego religijne zapatrywania.
W każdym razie Daniel przeszedł właśnie przez stary Tilt Yard i zszedł po schodach do parku St. James, udając się na spotkanie z człowiekiem, który miał zadatki na następną Krwawą Marię. Jakub mieszkał z królem i królową w pałacu Whitehall, dopóki zamiłowanie Anglików do wszczynania zamieszek i palenia przeróżnych dużych przedmiotów na ulicach na każdą, choćby najmniejszą wzmiankę o księciu Yorku nie skłoniła Karola do wysłania go najpierw do Brukseli, a następnie do Edynburga. Od tamtej pory Jakub stał się polityczną kometą, skazaną na przemierzanie mrocznych rubieży kraju i tylko z rzadka nawiedzającą Londyn, którego mieszkańcy, śmiertelnie przerażeni jej pojawieniem się, odpędzali ją z powrotem w ciemność płomieniami ognisk i podpalanych kościołów katolickich. Kiedy król ostatecznie stracił cierpliwość, zawiesił parlament, wyrzucił wszystkich Bolstroodów i wtrącił do więzienia dysydenckie niedobitki, Jakubowi pozwolono wrócić i osiedlić się w Londynie – ale nie w Whitehallu, lecz w pałacu St. James.
Z Whitehallu szło się tam pięć minut, przechodząc po drodze przez kilka ogrodów, parków i deptaków. Szatański Wicher, który powiał nad Anglią w dniu śmierci Cromwella, powalił większość starych drzew, toteż w dzieciństwie błąkający się po Pall Mall Daniel widział, jak sadzono nowe, małe drzewka. Kiedy zobaczył, jak bardzo się od tamtej pory rozrosły, był przerażony.
Wiosną i latem dworzanie i służący króla, udający się na spacery, które z czasem nabierały rytualnego charakteru procesji, wydeptywali wśród tych drzew głębokie ścieżki, ale teraz okolica była pusta, a grunt – skorupa zmrożonego błota, zastygła na grzęzawisku ze sporą domieszką końskiego gnoju – jednolicie szarobury. Buty Daniela przy każdym kroku przebijały pierwszą, skrzepniętą warstwę i nurzały się w bagnie, do czasu, aż nauczył się omijać półksiężycowate odciski kopyt koni, należących do gwardzistów Johna Churchilla, którzy parę godzin wcześniej ćwiczyli w tej okolicy musztrę, a przy okazji galopowali w tę i z powrotem, ścinając głowy słomianym ludzikom z szablami. Kukły nie był wprawdzie poprzebierane za wigów i dysydentów, ale i bez tego wymowa parady była oczywista dla Daniela i tłumów londyńczyków, którzy zgromadzili się na obrzeżach Charing Cross i palili ogniska w intencji króla.
« 1 2 3 4 5 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Barok w pigułce
— Kamil Armacki

Read me?
— Daniel Markiewicz

Siła spokoju
— Daniel Markiewicz

Esensja czyta: Grudzień 2009
— Jędrzej Burszta, Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Marcin T.P. Łuczyński, Daniel Markiewicz, Beatrycze Nowicka, Monika Twardowska-Wągrowska, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski

Teologia Matrixa
— Michał Foerster

Środek, co rumieńców nabiera
— Michał R. Wiśniewski

Zimny początek
— Eryk Remiezowicz

Rozszyfrować świat
— Eryk Remiezowicz

Techno-thriller
— Janusz A. Urbanowicz

Krótko o książkach: Marzec 2002
— Magda Fabrykowska, Wojciech Gołąbowski, Jarosław Loretz, Eryk Remiezowicz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.