Fińska grupa muzyczna Nightwish koncepcyjnym albumem „Imaginaerum”, utrzymanym w baśniowo-marzycielskich tonacjach metalu symfonicznego, powraca po dość długiej przerwie i zaskakuje innowacyjnością rozwiązań. Jednocześnie udowadnia, że nie jest zakładnikiem wyznaczonych przez samych siebie standardów, a tym bardziej niewolnikiem dezyderatów gatunkowych.
Spacer esplanadą wyobraźni
[Nightwish „Imaginaerum” - recenzja]
Fińska grupa muzyczna Nightwish koncepcyjnym albumem „Imaginaerum”, utrzymanym w baśniowo-marzycielskich tonacjach metalu symfonicznego, powraca po dość długiej przerwie i zaskakuje innowacyjnością rozwiązań. Jednocześnie udowadnia, że nie jest zakładnikiem wyznaczonych przez samych siebie standardów, a tym bardziej niewolnikiem dezyderatów gatunkowych.
Nightwish
‹Imaginaerum›
| Utwory | |
| CD1 | |
| 1) Taikatalvi | |
| 2) Storytime | |
| 3) Ghost River | |
| 4) Slow, Love, Slow | |
| 5) I Want My Tears Back | |
| 6) Scaretale | |
| 7) Arabesque | |
| 8) Turn Loose the Mermaids | |
| 9) Rest Calm | |
| 10) The Crow, the Owl and the Dove | |
| 11) Last Ride of the Day | |
| 12) Song of Myself | |
| 13) Imaginaerum | |
Po lekkiej zadyszce, która objawiła się przeciętnym „Dark Passion Play” (chyba najsłabszym w dyskografii), po przesunięciach kadrowych, po wyrugowaniu wystylizowanej na diwę operową Tarji Turunen i zatrudnieniu szwedzkiej frontmenki Anetty Olzon, można było nabyć podejrzeń, czy wytyczona przez zespół droga, aby na pewno wiedzie ku właściwemu celowi. Dlatego nadchodząca premiera „Imaginaerum” miała pełnić funkcję papierka lakmusowego i ostatecznie potwierdzić słuszność przeprowadzonych zmian.
Pod względem treści „Imaginaerum” koncentruje się wokół kontrastów między starością oraz młodością. Oto minstrela, maga opowieści, barda nad bardami, malarza marzeń, dopada starcza rutyna stagnacji. Jedynym remedium na drążącą duszę staje się eskapistyczna peregrynacja i ponowne odnalezienie w sobie utraconego źródła dawnej dziecięcej pasji. Przewodnikiem podczas oczyszczającej wędrówki będzie chłopiec, w którego sercu mistrz dostrzega swe wcielenie sprzed lat. Całość warstwy lirycznej utkano poetycką przędzą, a ostateczny wydźwięk przybiera postać gorzkiej refleksji nad zanikiem ducha oraz wiary wobec pustego pragmatyzmu i postępującej technicyzacji świata.
Maestro Holopainen przyzwyczaił, że komponowane przez niego melodie koherencyjne ilustrują teksty, co w przypadku albumu koncepcyjnego nabiera szczególnego znaczenia.
Płytę otwiera kameralne „Taikatalvi”. Zaraz potem słyszymy rytmiczne dźwięki instrumentów klawiszowych oraz perkusji, następnie dochodzą ostre gitarowe riffy zapowiadające singlowy „Storytime”. Już w tym miejscu widać metamorfozę, jaką przeszła Anette Olzon. O ile piosenki z ostatniego krążka sprawiały wrażenie, jakby napisanych specjalnie pod sopran Tarji Turunen, a wokalistce ze Szwecji przyszło mimo woli ubrać operowy uniform, tak teraz wszystko współgra; Anette śpiewa swobodnie, naturalnie, bez jakichkolwiek kompleksów na punkcie utalentowanej poprzedniczki. Co więcej, efekt baśniowości „Imaginaerum” zawdzięcza w dużej mierze jej walorom wokalnym.
„Ghost River” utrzymano w agresywnych tonacjach. Dynamika oraz poszerzenie repertuaru akustycznych chwytów o dziecięce chórki, sugestywnie podkreśla bijącą z utworu plastyczność wyobrażenia rwącej rzeki. Z kolei „Slow, Love, Slow”, poprzez stylizację na bluesa, to świadome nawiązanie do korzeni muzyki metalowej. Jednak już „I Want My Tears Back” nie zaskakuje żadną nowością, to odgrzewany kotlet przyprawiony folkiem i podany w sosie á la „Last Of The Wilds”, z delikatną grą intertekstualną, odwołującą się do „Dance Of Death” Iron Maiden.
„Scaretale”, inicjowane potępieńczymi pogłosami, wprowadza słuchacza na arenę cyrkową. Groteskowe maszkarony, duchy, ghule, pająki, przy akompaniamencie chóru oraz orkiestry symfonicznej, defilują makabrycznym pochodem. Hietala, ze swym mocnym wokalem, odgrywa rolę impresaria, natomiast Anette śpiewa skrzekliwym głosem wrednej wiedźmy.
Potem krótkie intermedium skomponowane w orientalny deseń, a następnie trzy melancholijnie urzekające utwory, z czego pierwszy inspirowany klimatami westernowymi. Po czym następuje ogłuszające tąpnięcie w postaci „Last Ride Of The Day”. Płytę zamyka ponad trzynastominutowa kompozycja „The Song Of Myself”, wprowadzająca rozbudowaną i urozmaiconą melorecytację. Do finałowego, a zarazem tytułowego „Imaginaerum” posiadam ambiwalentny stosunek, bowiem nie jest to nic innego, jak instrumentalna składanka poszczególnych utworów zamieszczonych na krążku. Jednak o lenistwo, albo brak konceptu nie śmiem Holopainena podejrzewać.
Mimo wszystko ów eklektyzm form, stylów i zapożyczeń sprawdza się świetnie, całości płyty nadając klimatyczne baśniowe brzmienie. Ostentacyjna obecność chórów i orkiestr, co rusz atakuje zmysł słuchu kaskadami dźwięków. Szczególna wartość „Imaginaerum” leży w komplementarności. Trudno byłoby wybrać spośród zamieszczonych na krążku utworów zdecydowanego faworyta na przebój, bowiem po jednej stronie sadowią się epickie i porywające dynamiką kawałki, po drugiej zaś czarujące nastrojowością utwory. O sile nowego albumu Nigtwisha decyduje wysoki poziom wykonania każdego elementu, dopracowanie każdego detalu. Również na plus trzeba zapisać wokal Anetty Olzon, do której głosu Holopainen znalazł klucz i potrafił wydobyć drzemiące w nim pokłady energii.
Ostateczny werdykt, jest jak najbardziej pozytywny. „Imaginaerum” nie tylko zachwyca, ale również uzależnia, sprawia, że albumu chce się słuchać po raz kolejny i od początku, a przy tym dostarcza nigdy niegasnącej przyjemności.
– kanał informacyjny ogólny
"Imaginaerum" to świetny album, natomiast nie zgadzam się z negatywną oceną "Dark Passion Play", już tam czuło się powiew świeżości w stosunku do wcześniejszych płyt. Rezygnacja z wokalu Tarji wg mnie sprawiła, że piosenki stały się bardziej zróżnicowane, ballady przestały być przesłodzone, no i "The Islander" śpiewany przez Hietalę bez growlingu był miłą niespodzianką :) Jest natomiast faktem, że utwory z "Imaginaerum" dużo lepiej wykorzystują możliwości wokalne Anette :)