Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 22 maja 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Twórczość

Magazyn CCXXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Julia Szajkowska
‹Zdrowaś Matko›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Julia Szajkowska
Tytuł	Zdrowaś Matko
Opis	Autorka pisze o sobie: Urodziłam się w Łodzi (wyborny rocznik ’81), a obecnie mieszkam w Oławie niedaleko Wrocławia. Skończyłam fizykę na Politechnice Łódzkiej. Zawodowo od lat zajmuję się tłumaczeniem z angielskiego na polski - głównie książek, ale nie tylko. Umiem i lubię czytać. Umiem też stawiać literki we właściwej kolejności, co w wolnych chwilach z upodobaniem robię. Ocenę tego, czy umiejętność układania ich w słowa i zdania przekłada się na umiejętność pisania (a może nawet Pisania), pozostawiam innym. Prywatnie mam jednego męża i jednego wrednego kota.
Gatunek	fantasy

Zdrowaś Matko

Julia Szajkowska

« 1 2 3 4 5 … 15 »

Julia Szajkowska

Zdrowaś Matko

Musieli przerwać, bo kelnerka pojawiła się znów przy stole, stawiając przed nimi wypełnioną w trzech czwartych butelkę bez etykiety i dwie zaskakująco czyste szklanki. Rudy wyciągnął z kieszeni kurtki kilka zmiętych banknotów, by pozbyć się czekającej na zapłatę kobiety.

– Rokita, uprzedzam cię uczciwie: jak tylko się stąd wyniesiemy i przestanie mi grozić, że stopa przymarznie mi do twojej dupy, skopię ci tyłek tak, że popamiętasz – warknął, ledwie znów zostali sami.

– Dałbyś spokój, nie jest tak źle.

– Nie ja tu jestem ciężko zakochany, więc owszem: jest mi źle. Jest mi zimno, nogi bolą mnie od łażenia, chciałbym wreszcie wrócić do siebie, rozgrzać się trochę, pogadać…

– Do nas, z łaski swojej. – Rokita natychmiast wpadł mu w słowo. – Do nas chciałbyś wrócić, napchać kałdun obiadem, który przygotuje moja kobieta i z moją kobietą chciałbyś sobie pogadać.

Rudy zakrztusił się gwałtownie zawartością wychylonej właśnie szklanki. Kaszlał przez chwilę, a potem zaczął bezczelnie rechotać, nic sobie nie robiąc z marsowej miny towarzysza.

– Bardzo bym chciał zobaczyć reakcję Jagi na tę „twoją kobietę”. Wiesz, w sumie to już niedługo będę miał doskonałą okazję, jak również obejrzeć sobie dokładnie wszystko, co ci potem zrobi.

– Boruta… – w głosie bruneta dało się wychwycić nutkę niepewności.

– To powiedz mi, czego tu szukamy.

– Widzisz, w zasadzie to nie powiedziała – przyznał niechętnie Rokita. – Czy raczej wyrażała się w tej kwestii dość enigmatycznie…

– Serdeńko ty moje – Boruta nachylił się nieco nad stołem – przestań mnie tu elokwencją czarować, bo nic ci z tego nie przyjdzie. Odporny jestem na ten krzywy uśmieszek. I w ogóle nie szczerz się tak, żebyś ząbków przedwcześnie nie stracił. Gadaj, co mówiła.

– Niewiele. Kazała odwiedzić ten jakże uroczy lokal i czekać na osobnika, którego podobno poznamy bez chwili wahania.

– Doskonale. Zatem siedzimy w jakiejś budzie na końcu świata, czekamy na nieznanego nam typa, o którym nawet nie wiemy, jak wygląda, bo twoja kobieta wysłała nas tu, nie wiadomo w jakim celu. A wiadomo chociaż z jakiej przyczyny?

– Miała sen… – wymruczał niewyraźnie Rokita, czując, jak bardzo się tym zdaniem pogrąża.

– No, trzymajcie mnie! – Boruta tym razem nie zdołał pohamować wybuchu złości, co na chwilę przykuło uwagę pozostałych zgromadzonych w lokalu. Ponieważ jednak nie doszło do rękoczynów – nikt nie wyciągnął noża ani nawet nie rozbił butelki – miejscowi szybko stracili zainteresowanie dwójką obcych.

– Miała sen? – rudzielec nadal nie krył oburzenia. – Proroczy zapewne.

– Nie kpij. Wiesz dobrze, że z jej snami należy się liczyć – bąknął niepewnie jego towarzysz.

– Tak, w jakichś pięćdziesięciu procentach przypadków – prychnął Boruta. – A co jeśli to akurat to drugie pięćdziesiąt procent, serdeńko?

– Nie kpi ze sny panna Jaka – zaskrzeczało cicho na wysokości ucha ciągle niezadowolonego Boruty.

Obydwaj mężczyźni jak na komendę odwrócili się w kierunku, z którego doleciał ich ten niecodzienny komunikat, czyli w stronę baru, z której spodziewali się co najwyżej wizyty nadgorliwej kelnerki. Tymczasem za stolikiem, dokładnie naprzeciw wejścia, mimo że nie widzieli, by wcześniej ich mijał, stał niewielki i wyjątkowo charakterystyczny człowieczek, którego rzeczywiście nie sposób było pomylić z nikim innym.

Skośne oczy osadzone głęboko w mocno pomarszczonej i ogorzałej twarzy spoglądały bystro na dwóch siedzących za stołem. Odziany był w pamiętającą przynajmniej początek minionego stulecia kurtkę z wyprawionej skóry renifera, takież spodnie oraz stosowne do nich, obszyte futrem buty, a na głowie miał najdziwniejszą czapę, jaką zdarzyło im się widzieć. Kształtu ni to stożka, ni pieroga, kosmata i nieco klapnięta na lewą stronę przyciągała spojrzenie niczym magnes. Człowieczek ściągnął ją z głowy ruchem tak szybkim, że ledwo zdążyli spostrzec, co się stało. Siwe, proste włosy sterczały na wszystkie strony wokół ledwie rysującej się łysiny.

Bez najmniejszego ostrzeżenia jego mina zmieniła się z w pełni poważnej, marsowej w radosną. Obdarzył mężczyzn szczerym uśmiechem, który sprawił, że pomarszczona twarz jeszcze bardziej zaczęła przypominać zmięte prześcieradło, i szurając nogami, pociesznym truchtem okrążył stolik. Z niejakim trudem wgramolił się na krzesło, bez wahania chwycił jedną szklankę, nalał sobie do pełna i opróżnił duszkiem. Odetchnął i uśmiechnął się jeszcze szerzej, choć nie wydawało się to możliwe.

– My… – zaczął niepewnie Rokita.

– Nic nie mówi – dziadek uciszył go stanowczo. – Nie mówi, słucha. Ja wszystko wie, ja pomoże. Powie onej, że ziołka nie-nie. Ziołko nie pomoże. Moja pomoże. Da onej to.

Wyciągnął zza pazuchy podłużny owinięty w lnianą szmatę i obwiązany niestarannie rzemieniem pakunek nie większy niż średnich rozmiarów portfel.

– Nie otwiera! – prawie krzyknął, gdy zobaczył, że dłoń rudego zbliża się niebezpiecznie do zawiązanego na rzemieniu supła. – To dla onej. Niech ona otwierzy. Ale powie onej, że to już wszystko. Nigdy więcej. Nie ma długa.

Potem wstał i ruszył ku wyjściu.

– No, i wszystko jasne… – mruknął Boruta.

– Sprawdzamy, co jest w środku? – zapytał niepewnie Rokita, przyglądając się pakunkowi, jakby ten miał zaraz wybuchnąć.

– A co? Za wygodnie ci się żyje? Znasz Jagę, wścieknie się i przez najbliższy miesiąc będziemy musieli chodzić na obiady do McDonalda. Nie chce mi się jeździć aż do Suwałk po to gówno. Bierz to coś i wracajmy do domu. Na, tfu, lotnisko i tak mamy z piętnaście kilometrów marszu – westchnął nieszczęśliwy Boruta.

Jesienne sztormy nadeszły tego roku wcześniej niż zazwyczaj, uniemożliwiając rybakom wyjście w morze. Nie znaczyło to, oczywiście, że życie w porcie zamarło; wręcz przeciwnie, spraw do załatwienia zawsze było mnóstwo, a czasu nigdy za wiele. Wielodniowe rejsy, później oporządzanie połowu i sprzętu, wreszcie przygotowania do następnego wypłynięcia wyznaczały nietypowy i męczący rytm życia na wybrzeżu. Każdy wolał poświęcać wolne chwile na krótką wizytę w domu, przelotne spotkanie z najbliższymi czy chociaż nasiadówkę z kumplami w knajpie, dlatego dopiero gdy pogoda sama zmuszała do pozostania w porcie, rybacy niechętnie zabierali się za załatwianie zaległych spraw.

Kapitan „Mewy” był pod tym, jak i pod każdym innym względem, wyjątkiem. Nawet zasnute ołowiem niebo i siekący deszcz nie były w stanie skłonić go do pojawienia się w mieście, choć przecież nie powstrzymywały przed długimi spacerami po lesie.

Darek Światecki przybył do Ustki zaledwie dziesięć lat temu, kupił rozpadającą się chałupę Balcerzaków i znajdujący się w równie opłakanym stanie kuter. Już samo to wzbudziło niezdrowe zainteresowanie miejscowych, bo kto w dzisiejszych czasach brał się za ten trudny chleb? Ale Światecki nie przejmował się opiniami ludzi. Pierwszy nabytek zaledwie ogarnął, drugi wyremontował i zaczął wychodzić w morze.

Nie mógł wypływać sam, choć znający go nieco bliżej twierdzili, że najchętniej tak właśnie by czynił, zwerbował więc kilku równie dzikich rozbitków życiowych i na przekór losowi oraz niechęci sąsiadów rozwinął całkiem dobrze prosperujący interes. Pływający pod nim ludzie, o dziwo, wykorzystali daną im szansę i powoli wyszli z życiowego dołka, czego ich kapitan odmawiał z uporem.

Światecki zachowywał się tak, jakby marzył tylko o tym, by sczeznąć w rozpadającym się domu lub zalec na dnie Bałtyku, najlepiej z całą „Mewą”. Paradoksalnie jednak o podkomendnych dbał bardziej niż kwoka o swoje pisklęta, przez co służba na jego kutrze szybko stała się obiektem westchnień większości rybaków w Ustce. Wielu starało się zaskarbić sobie sympatię mało szablonowego szypra, ale nikt nie odniósł sukcesu – Światecki, na ile mógł, unikał kontaktów z ludźmi. Miasto odwiedzał tylko wtedy, gdy bezwarunkowo musiał, a w domu nie przyjmował nikogo. Wyjątek stanowili członkowie załogi, ale lata pracy z tym mrukliwym człowiekiem nauczyły ich, by nie naruszać jego prywatności w sprawach innych niż służbowe.

Wszystko to sprawiło, że Bogdan Nowak, bosman na „Mewie”, brnął teraz po kostki w błocie rozmiękłą leśną drogą do położonego trzy kilometry za miastem gospodarstwa. Bluźnił przy tym srodze na marznącą mżawkę i porywisty wicher, który sprawiał, że drobne krople wciskały się we wszystkie zakamarki ubrania. Z całego serca żałował, że nie założył roboczego sztormiaka, mimo że chodzenie w gumowym kubraku było co najmniej niewygodne.

« 1 2 3 4 5 … 15 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »