Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 11 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Milena Wójtowicz
‹Laser Alladyna›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	Laser Alladyna
Opis	Prezentujemy luźną kontynuację przygód bohaterów „Bardzo czarnej dziury”.
Gatunek	humor / satyra, space opera

Laser Alladyna

Milena Wójtowicz

« 1 2 3 4 »

Milena Wójtowicz

Laser Alladyna

Ilustracja: Piotr ‘Grabcu’ Grabiec

W ładowni zirytowany Movik po raz kolejny pocierał laser.

– To nic nie daje!

– Ależ przysięgam, że stąd wyszła – jeden z techników padł na kolana i zaczął bić się w piersi.

– Wypłynęła w postaci gazowej – skorygował drugi.

– Czy gaz może płynąć? – zastanowił się trzeci.

– Może już sobie poszła – zasugerował ten drugi.

– Jest tam, czy jej nie ma, sprawę trzeba zbadać – zadecydował Movik. – Rozebrać laser.

Z lufy wysunął się obłoczek dymu i uformował się w głowę otoczoną loczkami.

– Nie – chlipnęła głowa.

– Czy jest pani istotną znaną jako „Dżin”, podejrzaną o kilkuminutowe otępienie członków załogi statku floty Zjednoczenia Planet „Odkrywca”, rozdwojenie Alchadeldenarissy Be’re’te’ach’re, znanej także jako Rissa, boskiej królowej, imperatorki Dwudziestu Planet i uwielbianej pani swojego ludu, a także doradcy dyplomatycznego i głównego mechanika na statku Zjednoczenia „Odkrywca” i o próbę przejęcia kontroli nad rzeczonym statkiem?

Dżin pokiwała głową i pociągnęła nosem.

– Zechce więc pani podążyć za mną w celu przeprowadzenia konfrontacji.

Dżin wyczołgała się z lufy i poleciała za nim.

– Ja naprawdę nie wiedziałam, że jej będzie dwie – pisnęła żałośnie.

W ambulatorium Rissa nietrzeźwa poderwała się z leżanki.

– To ta abordażystka!!

Rissa trzeźwa zaszczyciła Dżin spojrzeniem.

– Ostrzegałam, ze ucieczka przed konsekwencjami jest niemożliwa.

– Ja naprawdę nie chciałam – Dżin skuliła się. – Skąd miałam wiedzieć, że z ciebie będą dwie ty?

– Nie zważanie na konsekwencje jest cechą ludzi o ciasnych umysłach – powiedziała Rissa trzeźwa.

– Ciągłe myślenie o konsekwencjach jest cechą ludzi paranoicznych – dorzuciła Rissa nietrzeźwa.

Spojrzały na siebie spode łba.

– Może należało by je rozdzielić? – zaproponował kapitan.

– Wykluczone – doktor zerknął na wyniki badań. – One są jedną osobą.

– Ma pan na myśli, że są tożsame genetycznie? – zapytał Movik.

– Mam na myśli, że są ogólnie tożsame. Nie wiem, jak to wyjaśnić, bo fizycznie obie są kompletnymi ludźmi, ale każda stanowi tylko połowę Rissy.

– Rzeczywiście, nie udało się panu tego wyjaśnić – stwierdził kapitan. – Umiesz je złączyć z powrotem? – zapytał Dżin.

– Ja nawet nie wiem, dlaczego ich jest dwie!!!

– Wy tu sobie radźcie, a ja pójdę do mesy poszukać czegoś do picia – oznajmiła Rissa nietrzeźwa.

– Rozsądna propozycja. Należy uzupełnić ubytek energii w organizmie. Czas na posiłek – powiedziała Rissa trzeźwa.

– Miłego myślenia – rzuciły obie jednocześnie przez ramię i wyszły.

– Mogę też już sobie iść? – pisnęła Dżin.

Kapitan zastanowił się.

– Właściwie to należało by ją gdzieś zamknąć.

– Ja nic złego nie zrobiłam – zaprotestowała Dżin.

– A ja jestem binuriańskim dzikiem – prychnął doktor.

– Jak chcesz, to mogę ci to załatwić – odgryzła się Dżin.

– Widzicie? Niebezpieczna dla otoczenia – stwierdził z satysfakcją doktor.

– Kapitanie?

– Wsadźcie ją z powrotem da lasera i zaspawajcie lufę.

– Nie!!! – zaprotestował Dżin.

– Kapitan wydał rozkaz. Do odwołania pozostanie pani w… areszcie domowym.

– Ale nie wyrzucicie mnie w kosmos, prawda??

– Kapitanie?

– Nie wyrzucimy. Tylko ją stąd zabierzcie. Doktorze, ma pan jeszcze te tabletki od bólu głowy?

Movik wrócił na mostek.

– Zabezpieczyliśmy podejrzaną – zameldował. – Statek nie wykazuje uszkodzeń.

– Świetnie. Co z Rissą?

– Jest w tej chwili w ambulatorium. Jedna z niej potknęła się i złamała rękę.

– A druga?

– W tej chwili funkcjonuje w jednej osobie.

Na mostek wszedł doktor, a za nim Rissa z zabandażowaną prawą ręką.

– To niesamowite!! – rozświetlił się doktor. – Ani śladu rozdwojenia jaźni. Nic!!! Ma wspomnienia dwóch siebie dotyczące ostatniej godziny, ale funkcjonuje jako jedna kompletna osobowość!!

– Co? – do kapitana nie wszystko dotarło.

– Jemu chodzi o to, że jak jestem jedna fizycznie, to psychicznie też – wyjaśniła Rissa siadając na pustym fotelu.

– Czuje się pani nieswojo, to oczywiste – ciągnął doktor.

– Wcale się nie czuję. W końcu mam pewność, że jak widzę siebie przed sobą, to jest to lustro. I wreszcie mi się jasno myśli.

– To oczywiste – rozbłysł doktor. – Wszyscy wiemy, że zarówno pani osobowość, jak i umiejętności, zmieniają się w zależności od stężenia alkoholu w pani krwi. Cokolwiek ta Dżin zrobiła, musiało ugodzić w barierę pomiędzy dwoma stronami pani natury!

– To może ja bym znowu była jedna – warknęła Rissa. – Bo jak na razie nie mogę się zdecydować, która z tych dwóch mnie jest bardziej niestrawna.

– W pewnym sensie nic się nie zmieniło – pocieszył ją kapitan. – Przecież wcześniej też byłaś genialnym pijanym mechanikiem albo twardym dyplomatą z zasadami.

– Ale wcześniej, kiedy byłam pijana, naprawiałam coś i śpiewałam o suśle, to gdzieś we mnie tkwiła ta godność i te zasady, a kiedy byłam twardą i nieustępliwą imperatorką, to gdzieś w środku tkwiło te sto pięćdziesiąt siedem zwrotek piosenki o suśle. A teraz wóz albo przewóz. Albo jestem wieczną pijaczką albo sztywną arystokratką. I to jeszcze na raz! Jak ja mam w takich warunkach normalnie funkcjonować???

– Może niech pani spróbuje wyjść z siebie – poradził ze współczuciem doktor. – Kiedy jest pani dwie, to bardziej niż problemy egzystencjalne zajmuje panią dogryzanie sobie.

Rissa zastanowiła się.

– A co mi tam. Wszystko lepsze od rozmyślań nad samą sobą – wstała z fotela i z siebie.

– Hmmm – doktor podrapał się w głowę.

– Dlaczego ja też mam złamaną rękę, jeśli to ona się potknęła? – zapytała Rissa trzeźwa.

– Bo jesteś mną – odburknęła Rissa pijana.

– To jeszcze nie powód.

– Kiedy jedna z was złamała rękę, to tak jakby Rissa złamała rękę … – próbował wyjaśnić doktor.

– Przez nią – wtrąciła Rissa trzeźwa.

– … a ponieważ wy obie jesteście Rissą, chociaż zajmujecie dwa różne miejsca w przestrzeni, to w tej samej chwili druga z was też złamała rękę.

– Właściwie to po połączeniu Rissa powinna być zalana w trupa, a obie cały czas powinny być pijane – zasugerował kapitan.

– Wydaje mi się, że alkohol jest ściśle związany z osobowością. Ale to wymaga dalszych badań – zamyślony doktor przysiadł na jakimś panelu.

– Kapitanie – odezwał się Movik. – Kontaktuje się z nami Ar’chat, wielki wezyr imperium Dwudziestu Planet.

– Tylko jego tu brakowało – jęknął kapitan.

– Może zwariuje – wysunęła supozycję Rissa nietrzeźwa.

– Obawiam się, że to prawdopodobne – dodała Rissa trzeźwa.

– Może panie by wróciły w siebie? – zaproponował doktor.

– I miałaby nie zobaczyć jego miny? Nie ma mowy – zaprotestowała Rissa nietrzeźwa.

– Moim obowiązkiem jest poinformowanie go o ewentualnych zagrożeniach wynikających z mego obecnego stanu – dodała Rissa trzeźwa.

– Jak chcecie – zgodził się kapitan. – Odpowiedzieć.

Na ekranie pojawiła się twarz wezyra.

– Moje serce raduje się, a myśli biegną ku dawno nie widzianym – skłonił głowę.

– Moje serce wita cię, a myśli wspominają twoją zacność – odpowiedziała Rissa trzeźwa.

– Chociaż to, czy w ogóle masz jakąkolwiek zacność, jest sprawą do przedyskutowania – dodała złośliwie Rissa nietrzeźwa.

Wezyr zamilkł. Nad okiem zaczęła mu pulsować żyłka.

– Tak, ich jest dwie – powiedział smętnie kapitan. – Nie, nie możemy panu oddać inteligentniejszej, bo w sumie ich jest jedna.

– Niech spróbuje naprawić przekaźnik jonowy, to zobaczycie, jaka jest inteligentna – mruknęła Rissa nietrzeźwa.

– Spróbuj poprowadzić jakiekolwiek negocjacje pokojowe, a zobaczymy jak szybko doprowadzisz do wojny – odcięła się Rissa trzeźwa.

Wezyr odzyskał głos.

– Jak? – powiedział słabo.

– Mieliśmy drobne kłopoty natury…

– Kosmojonowoparaanomalicznej – podpowiedział kapitanowi Movik.

– Właśnie. Kosmojono-i-tak-dalej. Rissa się nam czasami rozdwaja. To nie jest szkodliwe, ani nic z tych rzeczy. Chyba – za nim dwie Rissy przeszły do mniej wyszukanych obelg.

– Rozdwaja? – zapytał wezyr.

– Tak – doktor uśmiechnął się promiennie. – Następuje chwilowe rozdwojenie wzorców osobowościowych, połączone z rozdwojeniem formy fizycznej. Stan częściowo możliwy do kontrolowania, ale też w pewnym stopniu nieprzewidywalny.

Przez całą długość mostka przeleciała butelka i rozbiła się o ekran. Kapitan, ignorujący dotąd wyszukane wyzwiska, jakimi obrzucały się Rissy, poczuł się zmuszony zareagować.

– Rissa, natychmiast wejdź w siebie, to jest rozkaz!

Rissa spojrzała na siebie z niechęcią.

– Muszę? My się niezbyt dobrze dogadujemy.

– Dlatego wolę was mieć w jednym egzemplarzu. Przynajmniej będziecie się kłócić w duchu.

– Ty tu jesteś kapitanem – powiedziała Rissa i weszła w siebie.

Kapitan wziął pięć głębokich oddechów.

– Dobrze. Wszyscy funkcjonują w jednej osobie? Świetnie.

– Szczerze mówiąc, kapitanie… – wtrącił Movik. – Jak pan wie, nasz mechanik jest Txiltem i po ostatnim pączkowaniu jest go dwóch. Było trzech, ale jeden zdezerterował.

– Miałem na myśli tych, dla których występowanie w dwóch osobach jest stanem nienormalnym.

– W takim razie wszystkich nas jest po jednym.

– Dokładnie takiej odpowiedzi oczekiwałem – uśmiechnął się kapitan. – A teraz, wezyrze, co pana skłoniło do skontaktowania się z nami?

– Drobiazg – mruknął wezyr, machając lekceważąco ręką. – Mały konflikt militarny, właściwie nic wielkiego, w gruncie rzeczy królowa nam tam niepotrzebna.

– Ma rację – zgodziła się Rissa. – Królowa jest potrzebna przy konfliktach tylko wtedy, gdy podbija się kogoś i przejmuje nad nim absolutną kontrolę. To taki ceremoniał – przerwała. – Skąd ja to właściwie wiem?

Doktor przyjrzał się jej z naukowym zainteresowaniem.

– Zapewne rozdwojenie synaps spowodowało uaktywnienie dotychczas uśpionych receptorów zawierających wiedzę, jak być królową. To bardzo ciekawe. Kolejne testy….

– Malutki konflikt militarny? – skrzywił się kapitan.

– Kapitanie – odezwał się Movik. – Jak zechciał pan zauważyć, rolą Zjednoczenia jest zapobieganie konfliktom militarnym każdego kalibru.

– Właśnie to miałem na myśli – przytaknął boleśnie kapitan. – Wezyrze, z przyjemnością udzielimy Imperium pomocy przy rozwiązaniu tego konfliktu.

– Ależ nie trzeba. To naprawdę drobiazg, nie chciałbym kłopotać Zjednoczenia taką błahostką…

– To żaden problem. Nasze czujniki właśnie namierzają wasz statek. Polecimy za wami na miejsce konfliktu. Do zobaczenia na miejscu – wyłączając komunikator kapitan uśmiechnął się promiennie i nieszczerze. – Doktorze, więcej tabletek!

« 1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »