Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Varia

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Czerwony świt
Pierce Brown
Debit
C.J. Tudor
Duffy
Dan Kavanagh
Kłamca 5. Zbiorowa tricksteria
Jakub Ćwiek
Mara Dyer. Tajemnica
Michelle Hodkin

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Euro 2004: Ach, co to był za mecz!

Piotr Dobry

„Mecz stulecia!”, „Najbardziej emocjonujący spektakl w historii!”, „Boskie spotkanie pierwszego stopnia!”, grzmią nagłówki tabloidów ze wszystkich kontynentów. Piłkarska reprezentacja reżyserów z Hollywood zmierzyła się z drużyną reżyserów z Europy w meczu, który rozegrano na stadionie Esensjoneiro w Internetio.

Piotr Dobry

Euro 2004: Ach, co to był za mecz!

Przedmeczowe oczekiwania obu drużyn były równie wygórowane. – Wygramy ten mecz. Hollywood jest bez szans. Po naszej stronie jest tradycja i kultura, po ich tylko znane nazwiska. Wpuścimy ich w kanał tak mocno, że zostaną po nich tylko popioły. Dla nas to jak polowanie na muchy – dowodził trener Europy Andrzej Wajda. – Od pierwszej minuty zaciśniemy na przeciwniku szczęki. Jestem święcie przekonany, że na naszych twarzach zagości uśmiech triumfu, zaś na ich jedynie kolor purpury – nie pozostawał dłużny trener Hollywood Steven Spielberg. Zgodni byli tylko w jednym. – To gra o wielką stawkę. Oficjalnie oświadczam, że w razie przegranej zgolę brodę i zrobię „Listę Schindlera 2” – kpił Spielberg. – To być albo nie być na arenie światowej. Jeśli przegramy, podam się do dymisji. Wykluczam jednakże taką możliwość. To będzie starcie człowieka z żelaza z panną nikt – przyrównywał Wajda. – Pokażemy europejską klasę. Od razu po wygranym meczu zabieram się za równoległą realizację „Legendy o św. Aleksym” i „Rozmowy Mistrza Polikarpa ze Śmiercią”.

Takie buńczuczne kwestie padały na konferencji prasowej. A ile bramek padło podczas meczu? Kto wygrał? Zapraszamy na relację z tego niezwykłego spotkania.

Składy wyjściowe obu drużyn

EUROPA

Pedro Almodovar (bramkarz)

Lars von Trier (obrońca)

Andrzej Jakimowski (obrońca)

David Mackenzie (obrońca)

Aki Kaurismaki (obrońca)

Paul Greengrass (pomocnik)

Guy Ritchie (pomocnik)

Danis Tanovic (pomocnik)

Danny Boyle (pomocnik)

Peter Mullan (napastnik)

Andriej Zwiagincew (napastnik)

HOLLYWOOD

Thomas McCarthy (bramkarz)

Antoine Fuqua (obrońca)

Cameron Crowe (obrońca)

Ron Howard (obrońca)

Steven Soderbergh (obrońca)

Joel Coen (pomocnik)

Stephen Sommers (pomocnik)

Bryan Singer (pomocnik)

Sam Raimi (pomocnik)

David Fincher (napastnik)

Michael Bay (napastnik)

Sędziował Fernando Meirelles (Brazylia).

50.000 kibiców zgromadziło się tego wieczoru na trybunach stadionu Esensjoneiro. Piłkarze wyszli na murawę. Tradycyjnie zaczęto od hymnów obu drużyn. Dla Europy zaśpiewał zespół Ich Troje. Dla Hollywood – Śpiewający Detektyw. Rozpoczął się show!

Pierwszy gol padł już w 2 min. – znakomity rajd lewym skrzydłem przeprowadził Ritchie, dośrodkował do Greengrassa, a ten uderzył z 8 m lekko po ziemi, ale jak się okazało skutecznie. Trochę zaspał przy tej akcji McCarthy, który zachował się niczym dróżnik nie opuszczający rogatki na czas – piłka była na wyciagnięcie ręki. Punkt dla Europy był już jednak faktem, dotrzymał słowa Greengrass, który przed meczem butnie zapowiadał zgotowanie przeciwnikom „krwawej niedzieli”.

Ekipa Hollywoodu natychmiast rzuciła się do odrabiania strat. Na efekt nie trzeba było długo czekać – w 5 min. po dalekim wybiciu przez McCarthy’ego piłkę przejął Bay i z 30 m (!) urządził Europejczykom armageddon – po wysokim lobie futbolówka z impetem równym bombie spadającej na Pearl Harbor wpadła tuż pod poprzeczką do bramki. Almodovar był bez szans.

Dwie minuty później niespodziewanie potężnym strzałem z 21 m próbował wyrównać porachunki Ritchie, ale ten przekręt mu nie wyszedł – piłka trafiła w słupek.

Hollywood odpowiedziało akcją, po której mogła paść trzecia bramka – w 11 min. po podaniu Singera Joel Coen nie wykorzystał świetnej okazji trafiając wprost w jednego z obrońców. – Joel, to było śmiertelnie proste! – zawył podrygujący nerwowo przy linii boiska Spielberg. Sytuacja szybko się zemściła. Atak przypuścił Mullan mijając bez problemu Coena (który zachował się jak „człowiek, którego nie było”), dośrodkował w pole karne i po pięknej główce Zwiagincewa Europa prowadziła w 17 min. 2 : 1.

Podbudowani Europejczycy poczynali sobie coraz śmielej, mieli mnóstwo dogodnych sytuacji, ale kolejna bramka padła dopiero 28 minut później. Coen z okrucieństwem nie do przyjęcia sfaulował w polu karnym Tanovica, za co otrzymał czerwoną kartkę, a jedenastkę wykorzystał Danny Boyle. Na przerwę drużyna Hollywoodu schodziła z marsowymi minami, stratna o jednego zawodnika i przegrywająca 3 : 1.

Zaraz po przerwie rzucili się jednak szturmem do ofensywy. Po zagraniu Sommersa w pole karne w dogodnej sytuacji do strzału znalazł się Raimi. Próbował mu przeszkodzić Jakimowski, ale nieszczęśliwie oślepiony słońcem zmrużył oczy i przewrócił się o własne nogi. Nic już nie mogło zatrzymać Raimiego, plan był prosty – przymierzyć i wystrzelić jak Spider-man siecią z nadgarstka – co też pomocnik grający na co dzień w klubie EvilDead uczynił, w 47 min. niwelując przewagę Europy do jednej bramki.

Zaledwie minutę później wydarzyło się coś, co zszokowało wszystkich kibiców, szczególnie licznie zgromadzone na widowni siostry magdalenki wyglądały jak kobiety na skraju załamania nerwowego. Pedro Almodovar nieoczekiwanie wybiegł z bramki, rzucił się na Finchera i zaczął go całować! Ten nie pozostał dłużny, mocnym ciosem w szczękę powalił przeciwnika na murawę i z okrzykiem „fight club! zrobię z ciebie mydło!” począł go okładać pięściami po twarzy. Sędzia zareagował błyskawicznie – obaj zawodnicy zobaczyli czerwone kartoniki i wśród gwizdów publiczności zeszli z boiska.

Almodovara zastąpił rezerwowy bramkarz Wolfgang Becker i gra została wznowiona. W 54 min. jak Grinch święta ukradł Howard piłkę Kaurismakiemu, jak Apollo 13 wzbił się w powietrze nad von Trierem i strzałem pięknym co najmniej jak umysł Nasha zdobył wyrównującą bramkę. – Gracie jak idioci, jakbyście tańczyli w ciemnościach! – wydzierał się zza bocznej linii pod adresem obrońców Wajda. – Po cholerę mi taki człowiek bez przeszłości i przyszłości – warczał na Kaurismakiego. – Przełam lepiej tę falę, albo wracaj do Dogville! – krzyczał do von Triera.

Poskutkowało. W 59 min. falę obrony Hollywoodu przełamał jednak nie von Trier ani też żaden inny zawodnik Europy, tylko Fuqua, który niefortunnym podaniem do McCarthy’ego strzelił samobója. – To był twój dzień próby, ale królem Arturem to ty nie jesteś! – uszczypliwie zaatakował zawodnika Spielberg. Po tych słowach posłał go na ławkę, wprowadzając w jego miejsce Clinta Eastwooda. Zmieniony został także wyjątkowo niedysponowany w tym spotkaniu McCarthy – na bramce zastąpił go Danny DeVito.

Nie była to fortunna decyzja. DeVito dwoił się i troił, ale już w 63 min. został pokonany przez Zwiagincewa. W 70 min. na 6 : 3 podwyższył Mackenzie i wydawało się, że nic już nie pomoże grającej w dziewięciu drużynie Hollywoodu.

Bohater spotkania Clint Eastwood na przedmeczowym treningu

I wtedy wydarzył się cud. Władzę absolutną przejął ten, po którym spodziewano się najmniej – siedemdziesięcioczteroletni Clint Eastwood. W 82 min. na linii ognia Eastwooda znalazł się Becker i – goodbye, Lenin! – cudowny strzał z woleja prosto w lewe górne okienko był nie do obrony. W 85 min. po dośrodkowaniu Singera z rzutu wolnego Eastwood ponownie umieścił piłkę w siatce. Trzy minuty później z rzutu karnego dośrodkowywał Sommers, Eastwood główkował i... gooooooooool! – hollywoodzcy kibice oszaleli! Dwie minuty przed końcem spotkania było 6 : 6, a wszystko dzięki geniuszowi człowieka, który tamtego wieczoru pokazał całemu światu, co znaczy gra bez przebaczenia.

Europejskich piłkarzy całkowicie zamurowało. Nie wierzyli własnym oczom. Załamany trener Wajda już nie był tak pewny siebie. Już wiedział, że tego spotkania nie wygrają, toteż krzyknął do zawodników, by skupili się najmocniej jak potrafią na defensywie i grali na remis, by chociaż zachować twarz.

Na próżno. W 90 min. Eastwood po raz czwarty udowodnił, kto tu jest dobry, a kto zły i brzydki. Udowodnił, że napis „tylko dla orłów”, który miał na koszulce, nie był jedynie pustym sloganem. – Zagraj dla mnie Misty! – wydarł się rozradowany Spielberg, gdy Eastwood mijając szalonym zrywem kolejnych przeciwników wbiegł na pole karne. Kopnięta z siłą magnum piłka uderzyła w Beckera, który... wpadł wraz z nią do bramki! Sekundę później sędzia odgwizdał koniec meczu. Niewiarygodne, ale prawdziwe – Hollywood wygrywa z Europą 7 : 6!!!

Euforii jaka wybuchła w tym momencie nie da się opisać. Pamiętamy co się wydarzyło w Madison County, ale to, co się wydarzyło na stadionie Esensjoneiro, przeszło wszelkie pojęcie! W takiej chwili jak ta nawet komentatorom trudno zachować bezstronność. Radujmy się więc. Raz, że było nam dane oglądać najwspanialszy spaghetti western w dziejach. No a dwa, że Wajda obiecał nic już nie kręcić!