Tomasz Kołodziejczak:

„Armadę” polubiłem od pierwszej chwili, gdy zobaczyłem rysunki do pierwszego tomu. Zaplanowaliśmy go do druku w odcinkach w ŚK, potem z rożnych przyczyn od razu przerzuciliśmy do serii albumowej. Wygląda na to, że z powodzeniem, bo komiks zbiera dobre opinie i sprzedaje się nieźle.

Lubię wszystkie tomy tej serii – zarówno 1, utrzymany w klimacie hard SF, 2 – przygodowy, jak i 3 – zawierający elementy political fiction. Podoba mi się to właśnie, że autorzy opowiadają różnorodne historie, nie stroniąc od zmiany nastrojów, scenografii, charakteru przygód. Zresztą – konwencja space opery, którą uprawiają, doskonale się do tego nadaje, pozwalając umieszczać bohaterów w rożnych światach i wśród różnych istot.

Trzeci album uważam za najciekawszy plastycznie. Kreska jest dynamiczna, czytelna, fajne wrażenie robi drugi plan z realistycznymi rysunkami (np. obrazy na ścianach).

Mam jedno zastrzeżenie – autorzy w kolejnych tomach wysyłają bohaterkę na coraz bardziej mroźne planety, a to niestety sprawia, że musi ona zakładać coraz grubsze kożuszki. Co zdecydowanie obniża atrakcyjność wizualną kadrów…

Mam nadzieję, że ten trend zostanie powstrzymany w albumie czwartym.

Konrad Wągrowski:

Przyznam się, że oczekuję od komiksów przede wszystkim rozrywki. Po całym dniu w pracy, gdy wracam do domu, czuję, że lektura ciekawego albumu jest tym, czego mi najbardziej potrzeba. Przez pewien czas uważałem, że relaks to wszystko co mogę od komiksu otrzymać – ale potem poznałem „Wieczną wojnę” Marvano na motywach powieści Haldemana… I okazało się, że komiks może dać też coś więcej, wzruszyć, zmusić do myślenia. Obecnie, kupując jakiś nowy album, mam luksus – oczekuję rozrywki, ale jeśli historia dodatkowo zrobi na mnie wrażenie, traktuję to jako bardzo miłą niespodziankę. Pierwsze dwie części „Armady” dostarczyły mi właśnie rozrywki – dowcipne, kolorowe historie, bardzo ładnie rysowane (koledzy recenzenci „Esensji” też pewnie będą pisać o „interesującej kresce”, ale tak naprawdę wszyscy wiemy o co chodzi), choć przyznam, że część druga mnie nieco zmęczyła. Z pewną rezerwą sięgnąłem więc po część trzecią …i otrzymałem świetną historię science fiction, opartą na doskonałym pomyśle, spójną, o znakomitym zakończeniu. Choć jest ona bardziej ponura, mniej kolorowa, jest też poważniejsza w treściach – być może dlatego właśnie zrobiła na mnie wrażenie. Brawo! Z niecierpliwością oczekuję następnej części.

Wojciech Gołąbowski:

W pierwszej Armadzie urzekła mnie kolorystyka, idealnie zespolona z dopracowaną graficznie kreską. Krajobraz, postacie, gadżety techniczne… Także zagospodarowanie marginesów stron. Wreszcie niekonwencjonalne podejście do dymków: o ile dobrze pamiętam, każda występująca w historyjce postać, dysponująca własnym przecież charakterem głosu, obdarzona została przez rysownika innym rodzajem dymku. Bez większego trudu można było sobie wyobrazić różnicę pomiędzy nimi – niemal słyszało się je w uszach.

W drugim albumie z serii brakło indywidualnego podejścia do wypowiedzi postaci. Wszystkie dymki stały się jednakowe. Szkoda. Zostało to jednak zrekompensowane sporą dawką humoru. Podobnie, jak w części pierwszej, rysunki były dopracowane i pięknie kolorowane – podkreślając akcję, pozwalając wejść nieco głębiej w klimat opowieści. Szkoda także, że od początku rzuca się w oczy kilka błędów merytorycznych, ale… Kilka świetnych pomysłów pozwala na szeroki uśmiech. A niektóre plansze (bądź ich fragmenty) chciałoby się powiększyć do rozmiarów fototapety…

Natomiast część trzecia… Cóż. Nie bawi. Szara, smutna historyjka – co znowu wspaniale podkreśla kolorystyka – nie jest przeznaczona dla tych samych czytelników co dwie poprzednie. To po prostu nie ta sama Armada. Jest tu, owszem, wiele celnych uwag, wiele mądrych słów – ale brak jasnych, barwnych stron; brak powodów do uśmiechu; brak humoru opowieści – a właśnie do tego przyzwyczaiły mnie poprzednie albumy z tej serii. I właśnie tego oczekiwał będę od każdej kolejnej Armady.

Marcin Herman:

„Armada: W trybach rewolucji” to najlepsza z dotychczas wydanych części komiksu o przygodach sympatycznej Navis. W warstwie fabularnej odnajdziemy wiele aluzji do znanej nam historii Europy, co podkreśla realistyczny rysunek. Wraz z bohaterami przenosimy się z uprzemysławianej Anglii, poprzez Francję, do targanej rewolucją Rosji, aż na koło podbiegunowe. A to wszystko w oprawie science-fiction. I co najważniejsze, zakończenie wreszcie zaskakuje!