Sanderson planuje trzy tomy, dwa już się po angielsku ukazały (z czego Zysk już ma w zapowiedziach pierwszy "Pomruki burzy") a ostatni prawdopodobnie wyjdzie pod koniec tego roku.
Jeszcze tego nie czytałem, ale opinie fanów wydają się entuzjastyczne - wiele się dzieje i wyraźnie czuć już nadchodzący koniec.

Przede wszystkim, dzięki za wytrwałość i zrecenzowanie całości! Przyjemnie czytało się o Twoich wrażeniach. Co prawda gdzieniegdzie troszkę się powtarzasz, ale absolutnie nie jest to Twoja wina; odpowiedzialność ponosi sam cykl. ;)

Ad. przypis 1: Sądzę, iż można to tłumaczyć tym, że pierwotnie kolejne tomy ukazywały się w odstępie roku-półtora (a z czasem i dwóch). Należało więc przypomnieć czytelnikowi o pewnych faktach, na zasadzie "Previously on LOST". Ta reguła tyczy się zapewne większości cykli. A że owe przypominajki przeszkadzają komuś czytającemu ciurkiem, to już inna sprawa.

Ad. Twoja dygresja końcowa: Piszesz: "Naprawdę jest tego aż nadto, by stworzyć coś o zdecydowanie większej sile wyrazu". Niby tak, ale IMO mówienie o zaprzepaszczonej szansie byłoby przesadą (nie twierdzę bynajmniej, że Ty sugerujesz "zaprzepaszczoną szansę"). Nie sztuką jest stworzyć -- na przestrzeni 15 lat i 9000 stron -- fantastyczny misz-masz czerpiący i z kultury chrześcijańskiej, i ze wschodniej mistyki, i z mitologii nordyckiej, i z mitów arturiańskich. Wyzwanie polega na dokonaniu atrakcyjnej dla czytelnika syntezy tego wszystkiego oraz na uzupełnieniu jej wciągającą, trzymającą w napięciu fabułą. Tutaj Jordan poległ na całej linii. W moich oczach cykl staje się więc świadectwem jego pisarskiej nieudolności, a nie literackiego pecha (że facet miał dobry pomysł, ale mu nie wyszło).

Ad. ostatnie zdanie: Mnie od wielu lat zastanawia, dlaczego nagminnie powstają remake'i filmowe, ale nikt nie przetwarza na nowo pomysłów literackich. "Władca Pierścieni" spod pióra Sapkowskiego, "2001: Odyseja kosmiczna" spod pióra Dukaja -- to byłoby coś. :)

Podejrzewam że z książkami jest trudniej ze względu na prawa autorskie. Do scenariusza filmu prawa najczęściej ma jakaś wytwórnia, zgody na remake książki musiałby udzielić autor/jego spadkobierca. Ale i tak czasem powstają, ostatnio „Fuzzy Nation” czyli „Little Fuzzy” (u nas: „Kudłaczek”) H. Beama Pipera w wersji Johna Scalziego http://www.goodreads.com/book/show/9647532-fuzzy-nation

Na początek, chciałabym podziękować wszystkim, którzy czytali i komentowali :)
@Borys
Starałam się w miarę możności ograniczyć powtórki ale nie wszędzie mi się udało.

Z tym powtarzaniem w książkach to niby tak, choć jednak wolę, gdy autor liczy na dobrą wolę czytelnika, który w razie czego po prostu zajrzy do tomów poprzednich. Zresztą - rozumiem przypominać jakieś kluczowe wątki fabularne - ale po raz dziesiąty opisywać wygląd postaci, czy to, że Perrin bardzo kocha Faile - to czytelnik raczej pamięta.

Co do potencjału - nie chodziło mi o brak szczęścia, raczej o to - jak piszesz - że autor nie udźwignął całości. Jednak uważam, że stworzenie owego miszmaszu wyjściowego osiągnięciem było, gdyż zarys początkowy prezentował się całkiem nieźle i naprawdę miał potencjał.

@Beatrycze

"Zresztą - rozumiem przypominać jakieś kluczowe wątki fabularne - ale po raz dziesiąty opisywać wygląd postaci, czy to, że Perrin bardzo kocha Faile - to czytelnik raczej pamięta"

Jeżeli jest to ten sam czytelnik, którego poklask dla Jordana wpycha kolejne tomy na szczyty list bestsellerów, i jeżeli jego pamięć jest równie słaba co gust literacki -- to wtedy pamiętać tych rzeczy bynajmniej nie będzie i przypominać mu je należy. :P


"stworzenie owego miszmaszu wyjściowego osiągnięciem było"

Tutaj bym polemizował. Jedynym dobrym i oryginalnym pomysłem wyjściowym było według mnie stworzenie "osobnych" magii dla kobiet i mężczyzn. Cała reszta to już zapożyczenia i dorzucanie nowych elementów do WoT-owego settingu bez ładu i składu, według własnego widzimisię: "A z Perrina zrobimy wilkołaka, a z Mata inkarnację generała, a z Randa Króla Rybaka...".

@Borys

To zapewne kwestia gustu. Bywały książki (choć tytułów nie pomnę), w czasie lektury których miałam wrażenie, iż autor nawrzucał wszystkiego, co mu do głowy przyszło i zrobiła się z tego radosna sieka bez ładu i składu.

Wbrew pozorom nagromadzenie elementów, pomysłów i nawiązań jest sprawą bardzo grząską - może rozbić świat albo obnażyć miałkość wizji. Bo wszystko to, co autor umieścił musi się na którymś głębszym poziomie łączyć, co nie każdemu się udaje. Na mnie świat Jordana sprawiał wrażenie spójnego pomimo tych rozmaitych elementów zewsząd i to uważam za zaletę.