Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 5 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Monica Ali
‹Nieopowiedziana historia›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNieopowiedziana historia
Tytuł oryginalnyUntold Story
Data wydania5 czerwca 2012
Autor
PrzekładTomasz Bieroń
Wydawca Zysk i S-ka
ISBN978-83-7506-931-0
Format340s. 135×205mm
Cena37,90
Gatunekobyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Wielka sława to balast
[Monica Ali „Nieopowiedziana historia” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Pomysł na tę powieść to prawdziwy samograj: księżna Diana nie zginęła w wypadku, ale żyje w ukryciu i z dala od wielkiego świata. Niestety, dużo gorzej z wartością literacką książki. Aż trudno uwierzyć, że „Nieopowiedziana historia” wyszła spod pióra tej samej pisarki, która za swój debiut („Brick Lane”) była w 2003 roku nominowana do Nagrody Bookera.

Joanna Kapica-Curzytek

Wielka sława to balast
[Monica Ali „Nieopowiedziana historia” - recenzja]

Pomysł na tę powieść to prawdziwy samograj: księżna Diana nie zginęła w wypadku, ale żyje w ukryciu i z dala od wielkiego świata. Niestety, dużo gorzej z wartością literacką książki. Aż trudno uwierzyć, że „Nieopowiedziana historia” wyszła spod pióra tej samej pisarki, która za swój debiut („Brick Lane”) była w 2003 roku nominowana do Nagrody Bookera.

Monica Ali
‹Nieopowiedziana historia›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNieopowiedziana historia
Tytuł oryginalnyUntold Story
Data wydania5 czerwca 2012
Autor
PrzekładTomasz Bieroń
Wydawca Zysk i S-ka
ISBN978-83-7506-931-0
Format340s. 135×205mm
Cena37,90
Gatunekobyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Świat uwielbia takie historie: „Elvis żyje!”, żyje także wiele innych sław, uznanych powszechnie za zmarłe. To byli ludzie tylko bardzo już zmęczeni swoją sławą i życiem, więc postanowili sfingować swoją śmierć, żeby odgrodzić się od świata i zażywać upragnionego świętego spokoju. Główny motyw „Nieopowiedzianej historii” nawiązuje do takich często rozpowszechnianych mitów o nieżyjących celebrytach. Co prawda, te legendy racjonalnością nie grzeszą, ale przecież nie brak im zwolenników.
W swoim nowym życiu księżna Diana ma na imię Lydia i mieszka – a jakże! – w Kensington, w miasteczku na głębokiej amerykańskiej prowincji. Szkoda tylko, że w całej książce jest to właściwie tylko jeden taki moment humorystycznego „przymrużenia oka” pisarki. Gdyby inne aluzje do prawdziwego życia Diany, które tu znajdujemy, były równie zabawne, wyszłoby to powieści zdecydowanie na korzyść. Zdecydowanie trudno mi więc zgodzić się z okładkowym blurbem Joanne Harris, że jest to „książka wyjątkowo zabawna”.
Dianę-Lydię poznajemy w 2007 roku, mija więc dokładnie 10 lat od jej zniknięcia. Bohaterka ”Nieopowiedzianej historii” nie zginęła w wypadku, jak to miało miejsce w rzeczywistości, ale usuwa się ze świata w inny sposób. Można to odczytać jako intrygująco przedstawioną przez autorkę „wariację na temat” licznych teorii spiskowych, które pojawiały się przy okazji wyjaśnień okoliczności śmierci księżnej Diany.
W swojej powieści Monica Ali odwraca – tak często wykorzystywany w literaturze popularnej – schemat baśni o Kopciuszku. Tu jest inaczej: królowa (świadomie i na własne życzenie) zostaje Kopciuszkiem. Diana w jej prawdziwym życiu otoczona była bajkowym luksusem, zachwycała urodą, a jako uwielbiana na całym świecie „królowa ludzkich serc” budziła entuzjazm swoją troską o cierpiących i pokrzywdzonych. Powieściowa Lydia to kobieta bez właściwości: przeciętna i zwyczajna, a jej życie jest nijakie. Być może jest to zamierzony przez autorkę efekt, ale nie jest przekonujący, bo całość wydaje się po prostu nudna.
Postacie są zarysowane słabo i schematycznie, trzy przyjaciółki Lidii są tak bezbarwne, że właściwie nie da się ich od siebie odróżnić. O Carsonie, z którym spotyka się Lydia, też trudno powiedzieć coś oryginalnego. Najlepiej udała się autorce postać Grabowskiego, bezdusznego paparazziego, który wnosi do książki trochę adrenaliny i ożywienia. To człowiek swoich czasów, który dla pieniędzy jest gotów na wszystko i nie ma przy tym żadnych skrupułów.
Do głosu dochodzi też Lawrence, były sekretarz i zaufany przyjaciel Diany z jej poprzedniego życia. Poznajemy jego notatki, w których opisuje, jak pomagał Dianie uciec i zmienić tożsamość. Środkową część powieści wypełniają listy Diany-Lydii do Lawrence’a. Czytamy więc, że udało się jej przetrwać pierwsze miesiące w USA, oswoić się z rozłąką z synami, znaleźć pracę i nowych znajomych. Ta próba retrospekcji raczej nie jest fortunna, bo książka się rozłazi i traci spójność. Wszystkie listy czytane pod rząd są nużące. Być może efekt byłby lepszy, gdyby rozmieścić je pojedynczo w całej powieści?
Zakończenie książki przypomina sztukę teatralną. Choć wydaje mi się dosyć przerysowane, to przynajmniej trochę ratuje „Nieopowiedzianą historię” od nijakości i nadaje jej wyrazistości. Autorce udaje się skłonić nas do refleksji na temat granic prywatności człowieka, nie tylko tych poddawanych próbie w konfrontacji celebryty z paparazzim, ale także napotykanych w sobie, gdy budujemy swoje relacje przyjaźni i miłości z bliskimi. Książkę można też odczytać jako studium skrajnej i nieodwracalnej samotności człowieka. Monica Ali stawia też tezę, że osoby znane są na swój sposób wykluczone społecznie, bo przecież nigdy nie będą mogli żyć zwyczajnym życiem. Wielka sława to dla nich balast, czasami ponad ich psychiczne siły.
„Nieopowiedziana historia” to powieść raczej średnia. Największą jej zaletą jest pomysł. Wiele osób często zastanawia się, jak wygląda życie osoby sławnej i rozpoznawalnej. Monica Ali idzie o krok dalej, próbując opisać powrót do zwykłego życia kogoś, kto już nie chce być żerem dla paparazzich. Szkoda jednak, że tego motywu literackiego nie można było ograć inaczej: pełniej, dowcipniej i bardziej przekonująco.
koniec
16 sierpnia 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Nie bądź jak kura w Wołominie!
Sebastian Chosiński

3 V 2024

Szczęsny to ma klawe życie! Nie nudzi się nawet jednego dnia, ponieważ w peerelowskiej Warszawie zbrodnie popełniane są bez opamiętania. A że jest inteligentny i zawsze dopina swego, wzbudza podziw współpracowników i przełożonych. Miewa też magnetyczny wpływ na kobiety, chociaż nie pozwala sobie zamącać umysłu ich urodą. Dlatego też udaje mu się w końcu rozwikłać w „Dwóch włosach blond” wielce skomplikowaną intrygę kryminalną.

więcej »

Przerwane beztroskie dzieciństwo
Marcin Mroziuk

2 V 2024

Z jednej strony „Sprzedawca marzeń” to po prostu wciągająca powieść przygodowa, z drugiej zaś strony książka Katarzyny Ryrych przybliża młodym czytelnikom gęstniejącą atmosferę przed wybuchem II wojny światowej i cierpienia ludności cywilnej na jej początku.

więcej »

Krótko o książkach: Komu mogłoby zależeć?
Joanna Kapica-Curzytek

2 V 2024

W „PS. Dzięki za zbrodnie” jest bardzo dużo tropów prowadzących w stronę klasycznej powieści detektywistycznej. Znajdziemy tu wszystko, co najlepsze w gatunku cozy crime.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Esensja czyta: Styczeń 2012
— Miłosz Cybowski, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Konrad Wągrowski

Muzułmańską imigrantką w Londynie być
— Maciej Popis

Tegoż autora

Jak to dobrze, że nie jesteśmy wszechwiedzący
— Joanna Kapica-Curzytek

Studium utraty
— Joanna Kapica-Curzytek

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
— Joanna Kapica-Curzytek

Superwizja
— Joanna Kapica-Curzytek

Destrukcyjne układy
— Joanna Kapica-Curzytek

Jeszcze jeden dzień bliżej naszego zwycięstwa
— Joanna Kapica-Curzytek

Wspierać rozwój
— Joanna Kapica-Curzytek

Jak w operze
— Joanna Kapica-Curzytek

Nie wierzyć w nieprawdę
— Joanna Kapica-Curzytek

Smuga cienia
— Joanna Kapica-Curzytek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.