Jeszcze jest w kompozycjach kwintetu mnóstwo metalcore’owego pierwiastka – i nie ma w tym nic złego, szczególnie że nie jest to grupa debiutantów, a cały czas rozwijający się, coraz dojrzalszy zespół – również pod względem warsztatu. Niemałe znaczenie dla ostatecznego kształtu albumu miał z pewnością producent krążka, Terry Date – znany z pracy między innymi nad płytami Pantery, Limp Bizkit, Deftones czy Soundgarden. O fuszerce w kwestii brzmienia nie mogło być zatem mowy. Najważniejsze jest jednak otwarte podejście artystów do muzyki: na „Sempiternal”, pomimo zachowanego znanego rdzenia utworów, dość odważnie sięgnięto do brzmień elektronicznych. Ponadto często nie stanowią one tylko ubarwienia kompozycji, bez którego utwory mogłyby się obejść, ale pełnią w nich rolę niemal równoważną z gitarami. Instrumenty klawiszowe współtworzą dramaturgię piosenek i wprowadzają ogromne dawki melodii, tym samym nadając kawałkom niesamowicie chwytliwy charakter. Idealnym przykładem jest już wprowadzający w album, przepełniony emocjami „Can You Feel My Heart?”. Głośny, elektroniczny motyw, średnie tempo, spokojne, delikatne dźwięki gitar w zwrotkach – bliżej tutaj do melodyjnego post-hardcore’u niż metalowej agresji. Następny na liście „The House of Wolves” to pierwszy naprawdę mocny strzał, z obowiązkowym skandowaniem, wpadającym w ucho refrenem i całkiem udanym riffem. Nie można zbyt wiele zarzucić temu utworowi, jednak przy pozostałych wydaje się zapychaczem – choć naprawdę dobrym. W „Empire (Let Them Sing)” za to Bring Me The Horizon znów sięgają do post-hardcore’owych brzmień i elektroniki dodającej kompozycji dodatkowych smaczków i nieco dusznego klimatu. „Sleepwalking” to trochę powielenie patentu z pierwszego utworu, choć w jeszcze bardziej przebojowej wersji – i zarazem jest to pewnie kolejna piosenka doskonale spisująca się w warunkach koncertowych. Ciekawie wypadają też, pojawiające się jeszcze w kilku miejscach na płycie, wplecione w aranżację partie instrumentów smyczkowych. Taki zabieg może wydawać się nieco pretensjonalny i dodający muzyce niepotrzebnego patosu, ale w tym przypadku odrobina rozmachu działa zdecydowanie na korzyść twórców. Na miano hitu zasługuje też „Go to Hell, for Heavens Sake” ze świetnym motywem klawiszowym, lekko „połamanym” rytmem w refrenie i zgrabną solówką gitarową. Kulminacyjnym momentem płyty jest singlowy „Shadow Moses”, idealnie reprezentujący „Sempiternal”: są i brutalne, gitarowe riffy, niemalże popowo chwytliwy refren, smyczki, elektronika, i… spinający utwór klamrą fragment z partią chóru. Może się wydawać, że to solidna przesada i pewnie trochę jest w tym racji, jednak, jakkolwiek to zabrzmi, tutaj wypada ona wyjątkowo przekonująco. Druga połowa płyty w niczym nie ustępuje pierwszej, przede wszystkim za sprawą agresywnego, skandowanego „Antivist” i prawie siedmiominutowego, wieńczącego album „Hospital For Souls” – prawdziwej wisienki na tym muzycznym torcie.