Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 5 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Herbie Hancock
‹River: The Joni Letters›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRiver: The Joni Letters
Wykonawca / KompozytorHerbie Hancock
Data wydaniawrzesień 2007
Wydawca Universal
NośnikCD
Czas trwania66:19
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) Court And Spark7:36
2) Edith And The Kingpin6:33
3) Both Sides Now7:39
4) River5:26
5) Sweet Bird8:17
6) The Tea Leaf Prophecy (Lay Down Your Arms6:35
7) Solitude5:44
8) Amelia7:28
9) Nefertiti7:31
10) The Jungle Line5:00
Wyszukaj / Kup

Dwie strony rzeki
[Herbie Hancock „River: The Joni Letters” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Najnowsze nagranie Herbiego Hancocka „River: The Joni Letters” to muzyka folkowej legendy Joni Mitchell w jazzowej odsłonie. Bezdyskusyjnie jest to rzecz w dobrym tonie, album wyrafinowany i szykowny jak romantyczna kolacja w najlepszej restauracji. Szkoda tylko, że wspaniały nastrój psują czasem nietrafione decyzje marketingowe.

Paweł Franczak

Dwie strony rzeki
[Herbie Hancock „River: The Joni Letters” - recenzja]

Najnowsze nagranie Herbiego Hancocka „River: The Joni Letters” to muzyka folkowej legendy Joni Mitchell w jazzowej odsłonie. Bezdyskusyjnie jest to rzecz w dobrym tonie, album wyrafinowany i szykowny jak romantyczna kolacja w najlepszej restauracji. Szkoda tylko, że wspaniały nastrój psują czasem nietrafione decyzje marketingowe.

Herbie Hancock
‹River: The Joni Letters›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRiver: The Joni Letters
Wykonawca / KompozytorHerbie Hancock
Data wydaniawrzesień 2007
Wydawca Universal
NośnikCD
Czas trwania66:19
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) Court And Spark7:36
2) Edith And The Kingpin6:33
3) Both Sides Now7:39
4) River5:26
5) Sweet Bird8:17
6) The Tea Leaf Prophecy (Lay Down Your Arms6:35
7) Solitude5:44
8) Amelia7:28
9) Nefertiti7:31
10) The Jungle Line5:00
Wyszukaj / Kup
Umówmy się: nagranie „River…” nie jest dla słynnego jazzmana szczególnym wyzwaniem. Nie jest to ani milowy krok w karierze doświadczonego pianisty, ani zupełnie nowe, radykalne odczytanie twórczości Mitchell. Właściwie jej piosenki nie wydają się szczególnie trudne do jazzowej interpretacji. Ułatwia to jej rozpoznawalny sposób frazowania, mający ściśle jazzowe podłoże, swobodne traktowanie rytmu i wyjątkowa melodyjność utworów. A gdy za taki repertuar zabiera się jeden z największych jazzmanów w historii, rezultat powinien być oczywisty: doskonała płyta, nominacje do przeróżnych nagród, wysoka sprzedaż. À propos sprzedaży: w dniu wydania „River..." miała miejsce premiera nowego solowego krążka Mitchell „Shine" – znak jej świetnej formy i niezła reklama dla obu artystów.
Żeby wszystko grało, należało jedynie zadbać o dwie kwestie: dużą ilość znanych wokalistek (to dla przyciągnięcia klientów, którzy boją się jazzu jak diabeł święconej wody) i dużą ilość znanych muzyków (to już ukłon w stronę koneserów gatunku). W ten sposób z jednej strony zostanie zachowany tzw. jazzowy idiom, z drugiej zaś nie ma ryzyka utraty mniej „fachowej” klienteli. W branży przyjęło się nawet specjalne określenie na taką muzykę: wife friendly…
Zadanie doboru piosenkarek zostało wykonane na piątkę: Norah Jones, Corinne Bailey Rae, Luciana Souza, a nawet Tina Turner. Na deser Leonard Cohen i… sama Joni.
Wielkie nazwiska. Komercyjny aspekt wydawnictwa został zatem zabezpieczony. Gorzej z walorami artystycznymi. O ile Norah Jones oprócz znanego nazwiska włożyła w przedsięwzięcie swój talent, co zaowocowało bardzo dobrym, pełnym ciepła wykonaniem „Court and Spark”, o tyle np. Corinne Bailey Rae nawet o centymetr nie odstąpiła od wokalnej sztampy i sztywnych kanonów. Zaśpiewała „River” poprawnie, i owszem, gorzej, że nieciekawie, bez polotu, z asekuracją. Podobnie – a może i gorzej – rzecz ma się z Lucianą Souzą, która w „Amelii” wypadła marnie, śpiewając na pół gwizdka, bez cienia emocji. Honor płci pięknej ratuje (co zbytnio nie dziwi) sama Mitchell i Tina Turner. Głos Joni, mimo że obniżył się znacznie od czasów sławetnego „Blue”, wciąż przykuwa uwagę. A Tina? Cóż, ona po prostu jest stworzona do tej estetyki! Jej „Edith and the Kingpin” robi piorunujące wrażenie i obyśmy mogli jak najczęściej słyszeć ją w roli jazzowej diwy. No i last but not least: Leonard Cohen, który udowadnia, że nawet będąc piosenkarzem, nie trzeba śpiewać, by zachwycać. Wystarczy pięknie mówić. No i Cohen mówi, recytuje właściwie, „Jungle Line” przy dynamicznym akompaniamencie fortepianu Hancocka i wypada to wspaniale: mrocznie, elektryzująco. Elektryzujące napięcie czuć dosłownie w każdej sekundzie utworu. Powinno się to nagranie rozesłać młodym polskim poetom z adnotacją: „Tak się recytuje wiersze. Naśladować!”.
Wokale to jedna strona „Rzeki”. Po drugiej stronie znajdują się instrumentaliści, a raczej Instrumentaliści, bo takiego all-stars życzyłby sobie każdy muzyk. Po kolei więc: Panie i Panowie, na gitarze: Lionel Loueke! (oklaski); na perkusji, współpracownik Stinga i Joni Mitchell: Vinnie Colaiutaaa! (gorętsze oklaski); na kontrabasie, legenda tego instrumentu, namaszczony przez samego Milesa: Daaave Hollaand! (burzliwe oklaski, widownia wstaje z miejsc); oraz, na saksofonach tenorowym i altowym, mistrz nad mistrze, cappo di tutti capi: Waaayne Shooorter! (frenetyczne brawa, kobiety mdleją, mężczyźni płaczą).
Nie ma w tym ani cienia ironii: to jak zespół jest prowadzony przez Hancocka, to jak łatwo, telepatycznie niemal, odczytują swoje intencje, ich perfekcjonizm, talent i zaangażowanie zasługuje na najwyższe uznanie. Najlepszy przykład ich kunsztu można znaleźć w standardach: „Solitude” Duke’a Ellingtona i „Nefertiti” spółki Shorter/Hancock. W tym pierwszym można podążać za nicią muzycznego porozumienia między Hancockiem a Hollandem, a w drugim zachwycać się mistrzowską narracją Shortera i umiejętnymi kontrapunktami gitary Loueke. Niestety, na minus trzeba zaliczyć Hancockowi pewną zachowawczość: mistrzowie rzadko mogą zaszaleć i pokazać na co ich stać, częściej spychani są do roli tła dla głosu piosenkarek (jak we wspomnianym „River”). Byle tylko odbiorca nie zmęczył nadto umysłu jakimś skomplikowanym metrum czy ostrzejszą solówką.
Plusem z kolei jest obecność za konsoletą Larry’ego Kleina, producenta nagrań m.in. Madeleine Peyroux i Diane Reeves – udało mu się uzyskać niezwykle szlachetne głębokie brzmienie i umiejętnie rozmieścić plany dźwiękowe. Najbardziej skorzystał na tym dobrze uwypuklony kontrabas Hollanda, ale i brzmienie innych instrumentów jest bez zarzutu.
„River: The Joni Letters” to prawie wyśmienity album. Prawie, bo wytwórnia Verve, dla której od niedawna nagrywa Hancock, strzeliła samobója, zatrudniając dwie wokalistki na pewno sławne, ale w nie najlepszej formie. Żal również, że autor nie zdecydował się na bardziej odważne granie, stawiając na przystępność zamiast ekspresji.
Nie ma dwóch zdań: dzięki merkantylnym zabiegom „River…” sprzeda się dobrze. Istnieją jednak uzasadnione obawy, że płyta zamiast na półki wymagających fanów trafi do kawiarni w roli muzaka.
koniec
8 stycznia 2008
Skład:
Herbie Hancock: fortepian;
Wayne Shorter: saksofony sopranowy i tenorowy;
Dave Holland: kontrabas;
Vinnie Colaiuta: perkusja;
Lionel Loueke: gitara;
Norah Jones: wokal (1);
Tina Turner: wokal (2);
Corinne Bailey Rae: wokal (4);
Joni Mitchell: wokal (6);
Luciana Souza: wokal (8);
Leonard Cohen: wokal (10).

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

W starym domu nie straszy
Sebastian Chosiński

2 V 2024

Choć szwedzki pianista Adam Forkelid aktywny jest na scenie jazzowej od dwóch dekad, „Turning Point” to dopiero czwarte wydawnictwo, na którego okładce ukazuje się jego nazwisko. Mimo że płyt nagrał przecież znacznie więcej. Wszystkie utwory, jakie znalazły się na najnowszym krążku, są jego autorstwa, ale w ich nagraniu wspomogli go trzej inni doświadczeni artyści.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Od smutku do radości
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Wydany przed dwoma laty jazzowo-ambientowy album „Ghosted” Orena Ambarchiego, Johana Berthlinga i Andreasa Werliina był dla mnie nadzwyczaj miłym zaskoczeniem. Dlatego z wielkimi oczekiwaniami przystępowałem do odsłuchu jego kontynuacji. I tu również czekało mnie zaskoczenie, choć niekoniecznie takie, na jakiej liczyłem. Ale w końcu nie wszystko – na to, co dobre – musi powalać nas na kolana, prawda?

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Tegoż autora

Milczenie Boga
— Paweł Franczak

Są wielcy, nie Mali!
— Paweł Franczak

Pokój z Zornem!
— Paweł Franczak

Podsumowanie muzyczne roku 2008 (2)
— Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Zawód: kompozytor
— Paweł Franczak

Na żywo i z prądem
— Paweł Franczak

Pierwszy sort Chopina
— Paweł Franczak

Między arcydziełem a Radiem Maryja
— Paweł Franczak

Quo Vadis, rynku muzyczny?
— Paweł Franczak

Diament nieco zszarzały
— Paweł Franczak

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.