Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 14 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Milena Wójtowicz
‹(Nie)Szczęśliwy traf›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić
Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	(Nie)Szczęśliwy traf
Opis	Urodziłam się w 1983 r (na razie przyznaję się do wieku) w Lublinie i jak na razie nie zamierzam się stąd wyprowadzać. Zdałam nową maturę, znaną jako „koszmar maturzystów” i od października przeistoczę się w studentkę socjologii. Do tej pory opublikowałam 5 opowiadań w sieci: „Bardzo czarna dziura” (Esensja, marzec 2001), „Pomyłka” (Fahrenheit i Fantazin), „Zeznanie o pewnej mutacji” (FiF), „Głupi człowieku” (FiF), „Najwspanialsi z wspaniałych” (FiF) i dwa w SF: „Wielka wyprawa małej Żaby” (SF nr 12), „Piekło i inni” (SF nr 17).
Gatunek	fantasy

(Nie)Szczęśliwy traf

Milena Wójtowicz

« 1 2 3 4 5 6 »

Milena Wójtowicz

(Nie)Szczęśliwy traf

– Wyłaź – zasugerował.

– Ni-nie – kupka skuliła się jeszcze bardziej.

Książę sięgnął pod stół i złapał wilkołaka za ogon.

– Powiedziałem: wyłaź – pociągnął.

Wilkołak zaskomlał i próbował przytrzymać się podłogi. Lanfred wyciągnął go spod stołu przy akompaniamencie pazurów rysujących posadzkę.

– Zzz-zostaw! Jj-ja jj-je-jestem grrroźźny! I zzz-znam ww-wieedźdź…

– Wiedźmę – podpowiedział Herbert.

– Wwi-edźdźmę – powtórzył wilkołak.

– Wiedźmy są złe. I brzydkie. Zamieniają ludzi w żaby. A wilkołaki boją się srebra – Herbert popisał się wiedzą zaczerpniętą z bajek.

– Tt-tak – gorliwie przyświadczył wilkołak. – Ona zz-zamieni ww-was w żżż-ża-a…

– Żaby – dokończył litościwie książę. – To gdzie ta wiedźma?

W tym momencie drzwi gospody otworzyły się z hukiem – do środka wpadła smukła osoba w czarnej pelerynie. Karczmarz schował się za przewrócony stół.

Nowo przybyła cisnęła pelerynę w kąt.

– Zmokłam – warknęła. – I zaraz się przeziębię. I nogi mnie bolą, bo goniłam Amadeusza. I nic mi nie wychodzi. I jestem koszmarnie głodna. I mam wszystkiego dość – wyrzuciła z siebie jednym tchem, po czym rozejrzała się po wnętrzu. – Co tu się działo?

Widok był bardzo interesujący. Podłoga karczmy pokryta była resztkami szkła i rozlanym piwem. Uciekający rabusie poprzewracali krzesła. Jeden stół był przewrócony i częściowo zdemolowany. Karczmarz usiłował się za nim schować, co ze względu na tuszę nie bardzo mu wychodziło. W jednej z kałuż piwa leżał nieprzytomny opryszek. Papuga była zajęta przecinaniem knebla kawałkiem stłuczonego szkła. Przy kominku stał książę, trzymający wilkołaka za ogon i rozpromieniony Herbert.

– Całkiem tu sympatycznie. Tylko powinniście zatrudnić nową sprzątaczkę – stwierdziła. – Macie tu coś do picia?

– Tak, tak – karczmarz poderwał się ze swojej kryjówki. – Zaraz wszystko podam.

Kobieta ostrożnie przeszła nad śpiącym osiłkiem i znalazła się tuż przy księciu. Była prawie jego wzrostu. Miała gęste, długie czarne loki i ciemne oczy. Ubrana była w czerwona szatę z kapturem i głębokim rozcięciem do kolan. Na szyi miała dziwny amulet na szerokim rzemieniu. Do skórzanego pasa przypięty był sztylet. Miała w sobie coś niezwykłego, coś czego nie można było sprecyzować, ale z całą pewnością coś było nie tak.

– Puść go – zaproponowała księciu.

– Jego? – książę podniósł gwałtownie skomlącego wilkołaka w powietrze. – Mógłby kogoś pogryźć.

Kobieta wybuchnęła śmiechem.

– On? Stokrotka nie skrzywdziłby nikogo. On się boi własnego cienia.

– Stokrotka? – powtórzyli jednocześnie książę i Herbert.

– Tt-tak mm-m-am nn-na immię – przyznał wilkołak. Gdyby nie to, ze cały był pokryty futrem, można by powiedzieć, ze się zaczerwienił. – M-mamusia b-bardzo lu-lubiła kwwiatki – dodał wyjaśniająco.

Książę postawił wilkołaka na posadzce. Obok Herbert zwijał się ze śmiechu. Tymczasem papudze udało się pozbyć knebla.

– Nędzni rabusie – krzyknęła histerycznie. – Pokłońcie się Lucilli, księżniczce Zamku Księżyca albo gińcie marnie.

Kobieta przyjrzał się jej z uwagą.

– Zabawna – usiadła przy stole. – Co z tym napojem?

Karczmarz wybiegł zza kontuaru z kuflami, potykając się po drodze. Postawił je na stole, rozlewając przy okazji połowę. Kobieta odsunęła się od rozlewającego się po stole płynu.

– Fatalna obsługa. Towarzystwo też nie najlepsze – spojrzała krytycznie na papugę, Herberta i księcia. – Stokrotka, w co ty się tym razem wpakowałeś?

– Ja tylko przechodziłem – jęknął wilkołak siadając przy stole. – Tak ładnie zapachniało, że postanowiłem zajrzeć do środka. A potem… A potem jakoś tak wyszło. Chciałem wyjaśnić, ale wszyscy uciekli. Jak zwykle zresztą.

– Pewnie spodziewali się, że popodgryzasz im gardła albo chociaż wyprujesz wnętrzności.

– Przecież ja tego nie robię – rozpaczliwie jęknął wilkołak. – Ja nikomu nie chcę robić krzywdy. To mnie wszyscy chcą skrzywdzić – spojrzał na księcia wzrokiem kopniętego szczeniaka. Lanfred poczuł się winny wszystkich zbrodni świata.

– Ja nie wiedziałem – zaczął się tłumaczyć. – W gruncie rzeczy jestem przeciwny przemocy. Gdyby nie bezsensowna agresja przekazywana młodzieży, byłoby o czterdzieści sześć procent mniej przypadków wykroczeń w młodym wieku.

– Czterdzieści siedem – poprawiła wiedźma.

– Słucham? – książę oderwał swoją uwagę od wilkołaka, żeby skupić się na tym co powiedziała.

– Precyzyjnie mówiąc, czterdzieści siedem i jedna dziesiąta – powiedziała opróżniając w zadumie kielich.

Książę patrzył na nią w osłupieniu. Herbert stracił zainteresowanie rozmową w momencie, gdy karczmarz postawił przed nim miskę gorącego gulaszu. Potrawa odwróciła też uwagę wilkołaka, który w przeciwieństwie do chłopca zażądał sztućców i rozpoczął konsumpcję w stylu, jakiego nikt w tej gospodzie nigdy nie widział. Papuga wzgardziła podsuniętym jej krakersem i usiadła na stole.

– Jak zapewne wiesz… – zwróciła się do kobiety.

– Zapewne nie wiem. – odparła nieznajoma.

– Czego nie wiesz? – zapytała zbita z tropu papuga.

– Tego co chcesz mi powiedzieć. Wiec mów.

Papuga próbowała wysilić się i zrozumieć o co chodzi. Na jej dziobie pojawił się wyraz intensywnego wysiłku, który ustąpił miejsca rezygnacji.

– Jestem Lucilla, księżniczka Zamku Księżyca, najpiękniejsza kobieta świata…

– Papuga – poprawiła ja rozmówczyni.

–… a to mój narzeczony, najwaleczniejszy książę Lanfred z Zamku Północnego – kontynuowała papuga ze stanowczym postanowieniem, żeby skończyć przemowę niezależnie od wszystkiego. – A to jego dzielny giermek Herbert. Wyruszyliśmy by ukarać czarnoksiężnika, który sprowadził mnie do takiej postaci. Uprzejmość nakazywała, żebyś ty przedstawiła się pierwsza – dodała zgryźliwie.

– Iskierka, wiedźma – kobieta patrzyła na nią z wyraźnym rozbawieniem. – Stokrotkę już znacie.

Herbert podniósł głowę znad miski.

– Wiedźmy są brzydkie – stwierdził wyzywająco.

Iskierka spojrzała na niego ciemnymi oczami.

– A ja nie jestem?

Herbert przyjrzał się jej podejrzliwie.

– Raczej nie… – pokręcił głową. Papuga dziobnęła go w ramię.

– Mówiłem, że nie masz kwalifikacji – mruknął z satysfakcja Stokrotka.

Iskierka demonstracyjnie odwróciła się do niego plecami i zainteresowała się Lanfredem.

– Musiałeś być, książę, bardzo niezadowolony, kiedy ktoś zmienił twoją narzeczoną w ptaszka.

– Co…? – Lanfred oderwał się od rozmyślań. – Nie było mnie przy tym. To znaczy, to jeszcze nie była moja narzeczona. To znaczy…

– Jak długo wy się właściwie znacie? – wtrącił Stokrotka.

– Półtora dnia – usłużnie podpowiedział Herbert.

– To bardzo długo – wiedźma uśmiechnęła się delikatnie. – I przez cały czas księżniczka jest ptaszkiem?

– Papugą – odburknęła papuga. – Jeśli jesteś wiedźmą, to mnie odczaruj.

– Nie.

– Czemu nie? – zapytał książę – To świetny pomysł! – nie musiałby wędrować po jakichś pustkowiach, mógłby wrócić do swoich książek… Zaraz przypomniał sobie, że wróciłby do nich z księżniczką przy boku. To już nie wydawało mu się takie wspaniałe.

– Lepiej wygląda jako papuga. Tylko mogłaby mniej mówić – odparła Iskierka.

– Zmień mnie natychmiast! – zażądała papuga. – A może nie umiesz?

– Umiem, tylko zaklęcia przemiany nie wychodzą mi ostatnio najlepiej – przyznała wiedźma. – Chyba trochę z nimi przesadziłam.

– Ttt-trochę – mruknął pod nosem Stokrotka. – Trochę to mało powiedziane.

– Nie narzekaj. I ciesz się, że masz więcej niż trzy cale wzrostu.

– Za to mniej niż trzy metry – odparł z żalem Stokrotka. – A więc jesteś z Zamku Północnego – odwrócił się do księcia. – Z tego Zamku Północnego, zamieszkanego przez potomka walecznych rodów i jego zdegenerowanego syna – intelektualistę?

« 1 2 3 4 5 6 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »