Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Agnieszka ‘Achika’ Szady |
| Tytuł | Próby i błędy |
| Opis | Czytelnicy Esensji zdążyli już poznać liczne opowiadania Achiki osadzone w świecie Gwiezdnych Wojen. W bieżącym i dwóch kolejnych numerach magazynu prezentujemy mikropowieść Autorki – kolejne wariacje na temat Nessie i jej mistrza, Qui-Gon Jilla. „Próby i błędy” to początek cyklu opowiadań osadzonych w alternatywnej wersji świata „Gwiezdnych wojen”. Akcja rozgrywa się w czasach Starej Republiki, tuż przed wydarzeniami z Epizodu I, które oczywiście w tej wersji również musiałyby wyglądać inaczej. |
| Gatunek | space opera |
Gwiezdne wojny: Próby i błędy – część 3Agnieszka ‘Achika’ SzadyGwiezdne wojny: Próby i błędy – część 3Podniosła się i usiadła na łóżku, przerzucając nogi przez krawędź. Sen istotnie pomógł: pamięć poprzedniego dnia była wciąż żywa, ale nie bolała już tak mocno – zupełnie jak gojąca się rana z miotacza. Nessie szybko postarała się odwrócić swoje myśli od niebezpiecznych tematów pomogło jej w tym coraz gwałtowniej narastające burczenie w brzuchu. Szybko umyła się i ubrała nie wiedziała, która godzina jest na stacji, bo zapomniała o sprawdzeniu czasu lokalnego, miała jednak nadzieję, że niezależnie od pory, w kantynie dadzą jej coś do jedzenia. Wyszła z kabiny. Boczny korytarzyk był pusty, ale kiedy wyszła na główny ciąg komunikacyjny, znalazła strzałki z oznaczeniami. Mijani członkowie personelu stacji zerkali na nią z ciekawością, czasem z uśmiechem. Być może wieść o przybyszach już się rozniosła. Udało jej się znaleźć mesę bez pytania o drogę. Drzwi były otwarte i już na korytarzu słychać było przytłumiony gwar wielu głosów. Nessie zawahała się na moment – jeżeli na coś nie miała w tej chwili ochoty, to na przebywanie w towarzystwie tłumu. Głód jednak przeważył, więc zacisnęła zęby i prostując dumnie ramiona weszła do środka. W jadalni znajdowali się niemal wyłącznie uciekinierzy z pirackiej bazy: większość jadła, część po prostu siedziała i gadała, nie mając chwilowo co ze sobą zrobić. Na jej widok rozmowy ścichły zauważalnie, by po chwili odżyć, w nieco bardziej szeptanej postaci. Nessie przywołała na twarz uprzejmy uśmiech i nie patrząc na nikogo podeszła do robota obsługującego kuchnię. Wybrała pierwszą z brzegu potrawę, nawet nie zwracając uwagi, co to jest, wzięła talerz na tacę i odwróciła się w stronę stolików. Prawie nie było wolnych miejsc. Jednym spojrzeniem ogarnęła salę spostrzegła w kącie pod ścianą Britte i Ruvika. Rodzeństwo rzuciło jej spod oka niepewne spojrzenie i pilnie zajęło się dojadaniem swojej galaretki owocowej. Nessie westchnęła w duchu. Powinna chyba z nimi porozmawiać, więc równie dobrze może to zrobić od razu. Podeszła do ich stolika. Na szczęście pozostali pasażerowie przestali już gapić się na nią ukradkiem, jakby stracili zainteresowanie. – Mogę się przysiąść? – Tak – odparła uprzejmie Brittelin. Niemal namacalnie czuła mur, który wyrósł między nimi. Czy to dlatego, że widzieli, jak walczyła i zabijała, czy dlatego, że… Zdecydowanie odpędziła tę myśl. Nie, oczywiście, że nie. Nikt oprócz Jedi nie mógłby się domyślić, że przeżyła dotknięcie Ciemnej Strony. – Dobrze się czujecie? – zagadnęła na próbę. – Tak, a ty? – Też dobrze. – Przecież byłaś ranna, widziałem! – odezwał się Ruvik. – To nic takiego – odparła i ugryzła się w język, bo pomyślała, że to brzmi jak tania przechwałka. – To znaczy, chciałam powiedzieć, że to nic poważnego, powierzchowne oparzenie… Chociaż bolało okropnie – dodała, starając się jakoś zmniejszyć dystans między sobą a rodzeństwem. – Ojej. To przykre – bąknęła Britte Linn. Była grzeczna, ale sztywna, zupełnie, jakby rozmawiała z kimś obcym. Albo dużo starszym wiekiem. – Co teraz będzie z wami… no, ze wszystkimi? – atmosfera skrępowania zaczęła udzielać się Nessie. Przełknęła kilka kęsów swojej potrawy, choć jedzenie niemal stawało jej w gardle. – Nic. Firma przewozowa podstawi jakiś statek, który nas stąd zabierze. Podobno jest już w drodze. – Aha. To dobrze. Do mesy wtoczył się Deezet. Chwilę rozglądał się, błyskając światełkami, po czym zlokalizował Nessie i podjechał do niej. – Wiadomość od inżynier Seny Aygen. Ktoś czeka na panią na lądowisku siódmym. Czy pójdzie pani teraz? Nessie skinęła głową, czując nagły ciężar w żołądku. „Ktoś na lądowisku” to mógł być tylko wysłannik Świątyni. Szybko się uwinęli. Wydawało jej się, że lot z Coruscantu powinien trwać dłużej niż te kilkanaście godzin, ale nie miała teraz głowy do wyliczeń. Wstała od stolika, odsuwając ze zgrzytem krzesło. – Cześć, Britte, cześć, Ruvve. Miło było was poznać. Już się pewnie nie zobaczymy, więc… niech Moc będzie z wami. – Cześć – odparło rodzeństwo chórem. Pokiwali dłońmi w pożegnalnym geście. Nessie odpowiedziała im smutnawym uśmiechem i podążyła za robotem, wrzucając po drodze tacę z resztkami jedzenia do zsypu. Deezet szybko toczył się przed siebie, musiała iść dość wyciągniętym krokiem. Usiłowała opanować zamęt w myślach i ułożyć sobie, co powinna powiedzieć. Szli dość długo, skręcając co chwila w liczne odgałęzienia korytarzy, zjechali windą kilka pięter w dół. Rozsunęły się przed nimi jedne pancerne grodzie, potem drugie… Lądowisko musiało być już niedaleko. Wzięła głęboki, niemal bolesny oddech. Spokój. Spokojnie i odpowiedzialnie. A potem niech się dzieje, co chce. Otworzyły się kolejne wrota, przez które wpłynął zapach ozonu i rozgrzanego metalu. W hangarze stał niewielki, szybki statek z oznaczeniami Świątyni Jedi. A obok statku… – Obi-Wan! – korzystając z faktu, że w hangarze nie było ludzi, podbiegła do rycerza i impulsywnie uściskała, niemal tonąc w fałdach brązowego płaszcza. Kenobi objął ją z lekkim skrępowaniem – nie przepadał za manifestacjami uczuć. Nessie zresztą też nie, w tej chwili jednak wyraźnie zrozumiała, jak bardzo przez ostatnie dni brakowało jej czyjegoś przyjaznego dotyku. – Rozmawiałem już z inżynier Aygen – powiedział Kenobi, odsuwając ją delikatnie. – Nieźle sobie poradziłaś. Nessie potrząsnęła głową, nie patrząc mu w oczy. Nieźle… Gdyby tylko wiedział… – Uratował nas rycerz Tehawaru Keti-Kayoba – odparła tonem bez wyrazu. – Nie ja. Twarz Kenobiego lekko zmierzchła. – Tak, wiem… wiem, co się stało. Współczuję ci – pocieszającym gestem dotknął jej ramienia. – Zabieramy jego ciało na Coruscant, jest już w lu… znaczy, hm, tego. Na statku. Zabezpieczone. Możemy lecieć, chyba że chcesz się z kimś pożegnać. – Nie – odrzekła krótko, kierując się w stronę kokpitu. Na chwilę podniosła wzrok na idącego obok Obi-Wana. – Nawet nie zdążyłam go dobrze poznać – powiedziała cicho. – Zamieniliśmy ledwie kilka słów. To takie… – Wiem, o co ci chodzi. Silniki były jeszcze gorące, więc wystartowali od razu. Obi-Wan zgrabnie wyprowadził stateczek z hangaru i niemal od razu wszedł w nadprzestrzeń. – Dlaczego przysłali akurat ciebie? – zapytała Nessie, odpinając pasy i odwracając się na fotelu w jego stronę. – Po prostu byłem najbliżej. Skończyłem akurat misję w układzie Abregado i Rada kazała mi przylecieć tutaj. Złapali mnie przez radio prawie w ostatniej chwili. – A co ci… powiedzieli? – z trudem przełknęła ślinę przez ściśnięte gardło. Obi-Wan uśmiechnął się, szelmowsko unosząc brew. – Oprócz tego, że samowolnie oddaliłaś się ze Świątyni? Niewiele. A jest coś, o czym powinienem wiedzieć? – Nie uciekłam tak sobie – powiedziała Nessie. – Chciałam lecieć do sektora Yeris, znaleźć Qui-Gona. No, a po drodze trafili się ci piraci… i resztę już wiesz. – Co, aż tak się stęskniłaś za mistrzem? – zażartował Kenobi. – Nie, nie stęskniłam. Miałam sny, w których… – zająknęła się i nagle urwała, widząc twarz przyjaciela. Był blady jak kreda. – Ty też? – zapytał zdławionym głosem. Nessie z przerażeniem wpatrywała się w niego i czuła, że sama blednie. Okropne uczucie zalęgło jej się na dnie żołądka. Ledwie zauważalnie skinęła głową. – Co widziałaś? – Niewiele… właściwie nic – z trudem zmuszała gardło do mówienia, jakby bojąc się, że wypowiedziane na głos słowa staną się rzeczywistością. Opuściła wzrok na swoje splecione kurczowo dłonie. – To były… bardziej uczucia niż obrazy. Cały czas miałam wrażenie, że Qui-Gon mnie woła, nawet w dzień. I że grozi… że grozi mu jakieś niebezpieczeństwo. Kenobi kiwał głową, jakby wszystko mu się doskonale zgadzało. – A ty? – bała się, co usłyszy w odpowiedzi. Zapatrzył się przed siebie, w pusty ekran. – Walka – powiedział w końcu. – Jakiś korytarz, pola siłowe… nie wiem, co to było. I to, że do niego biegnę, i… Urwał, potarł mocno dłonią czoło. Potem spojrzał na Nessie. Patrzyli na siebie długą chwilę z jednakowym strachem. Każde chciało powiedzieć coś pocieszającego, ale żadne słowa nie przychodziły im do głowy. Obi-Wan nagle zdecydowanym ruchem odwrócił się do pulpitu sterowniczego i zaczął przeprogramowywać kurs. Nessie patrzyła mu na ręce nie będąc chwilowo w stanie uporządkować myśli. – Co robisz? – spytała głupio, bo ze swego miejsca doskonale mogła odczytać nazwy i symbole pojawiające się na małym monitorze komputera nawigacyjnego. |
Lady Sith nie potrzebowała widzieć Twi’lekanki, żeby całą sobą czuć efekt działania Mocy. Dziewczyna żyła jeszcze, właściwie Beyre bawiła się nią dopiero, nie czyniąc przy tym poważniejszej krzywdy. Na to przyjdzie czas.
więcej »
Sala tronowa w pałacu imperatorskim i ona sama leżąca na podłodze, z trudem łapiąca haustami powietrze. Niebieskie błyskawice zgasły sekundę wcześniej, a Lord Sidious podszedł nieśpiesznie i najwyraźniej nie mogąc darować sobie ostatniego akcentu, kopnął Beyre w żołądek.
więcej »
Człowiek szedł powoli, prowadząc przed sobą Windu, czy Beyre, czy jak jej tam. Domniemana lady Sith miała ramiona wykręcone do tyłu, a nadgarstki zapewne skute kajdankami. Fett zasłaniał się nią w taki sposób, że Bossk nie widział jego dłoni.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Baśń o trzech siostrach
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Żołnierzyki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Prima Aprilis: Odyseja ko(s)miczna
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Gwiazdka Semiramis
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kraina podwórek
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
