Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Aukcja wybitnych obrazów 18 marca

Agra-Art
1 2 »
Dom Aukcyjny Agra-Art zaprasza na aukcję dzieł sztuki w dniu 18 marca 2012 – wszystkie obiekty można już oglądać na www.agraart.pl i w naszej Galerii.

Agra-Art

Aukcja wybitnych obrazów 18 marca

Dom Aukcyjny Agra-Art zaprasza na aukcję dzieł sztuki w dniu 18 marca 2012 – wszystkie obiekty można już oglądać na www.agraart.pl i w naszej Galerii.
Józef Brandt, SPOTKANIE NA GROBLI, olej, płótno, 70×110cm<br/>www.agraart.pl
Józef Brandt, SPOTKANIE NA GROBLI, olej, płótno, 70×110cm
www.agraart.pl
Józef Brandt (1841-1915) był jednym z najwybitniejszym polskich malarzy batalistów. Naukę malarstwa rozpoczął w Warszawie pod okiem Juliusza Kossaka. W latach 1858-1860 był w Paryżu, gdzie podjął studia inżynierskie. Niebawem zarzucił je jednak na rzecz malarstwa i kształcił się w pracowni Leona Cognieta. Po powrocie do kraju, w 1861 debiutował na wystawie w warszawskim TZSP. Od 1863 kontynuował studia w monachijskiej ASP u Franza Adama. W 1870 otworzył w Monachium własną pracownie i niebawem stał się przywódcą, „generałem” tamtejszej polskiej kolonii artystycznej i nauczycielem wielu malarzy. Po 1877 miesiące letnie spędzał w Orońsku, zapraszając na plenery grono swych uczniów. Został honorowym profesorem Akademii w Monachium (1878), członkiem Akademii w Berlinie (1877) i Pradze (1900). Odznaczony wysokimi orderami, wyróżniany medalami i nagrodami na międzynarodowych wystawach, cieszył się prawdziwie europejską sławą. Mieszkając i tworząc poza krajem zawsze wyraźnie podkreślał swoją polskość; dając jej wyraz choćby poprzez podpisywanie obrazów Józef Brandt z Warszawy. Malował bitwy, potyczki, podjazdy – epizody z historii polskich wojen kresowych i wojen szwedzkich XVII wieku, a także sceny rodzajowe – jeźdźców, polowania, jarmarki. Jego barwne, pełne ruchu i perfekcyjne warsztatowo obrazy podziwiano powszechnie, jako najlepszy przykład wysoko wówczas cenionej „szkoły polskiej”. Ale podczas gdy niemiecki czy francuski widz dostrzegał w nich przede wszystkim egzotykę i barwy Orientu, dla Polaków były to płótna „prawdziwe, naturalne, swojskie jak fragmenty z pamiętników Paska albo Rzewuskiego, przetransponowane na barwy i linie”.
Eugeniusz Zak, AUTOPORTRET, 1916, olej, płótno, 100×80cm<br/>www.agraart.pl
Eugeniusz Zak, AUTOPORTRET, 1916, olej, płótno, 100×80cm
www.agraart.pl
Eugeniusz Zak (Żak) (Mogilno/Mohylno w dawnej guberni mińskiej 1884 – Paryż 1926) dzieciństwo spędził w Mogilnie (Mohylnie) i (od 1892) w Warszawie. W roku 1902 wyjechał do Paryża, gdzie studiował w École des Beaux-Arts u Jeana Léona Gérôme’a i w Académie Colarossi u Alberta Besnarda. W 1903 podróżował do Włoch, był w Rzymie, we Florencji, Pizie, Mediolanie. Następnie pojechał do Monachium, gdzie przez pół roku kształcił się u Antona Ažbego. W 1904 powrócił do Paryża i zadebiutował w Salonie Jesiennym. W Paryżu pozostał do 1914, później przeniósł się do Vence i Nicei. Lata 1916-1921 spędził w Polsce. W 1921 wyjechał do Niemiec; mieszkał w Bonn (gdzie wykonał polichromie do willi architekta F.A. Breuhausa), później w Berlinie. W 1923 wrócił do Paryża. Wiele wystawiał, biorąc m.in. udział w paryskich Salonach, w wystawach w Barcelonie (1912), Wenecji (Biennale 1914), Wiedniu (1915). Czynnie uczestniczył także w polskim życiu artystycznym – należał do Tow. Artystów Polskich „Sztuka”, wystawiał też z Formistami, był współzałożycielem ugrupowania „Rytm”. Był jednym z najwybitniejszych polskich artystów tzw. École de Paris. Inspiracji szukał w sztuce renesansu, w malarstwie Cezane’a i Picassa. We wcześniejszym okresie twórczości malował portrety oraz wykonywał – inspirowane sztuką renesansową – sangwinowe rysunki głów i popiersi. Malował też idealizowane, liryczne i poetyckie w nastroju sceny w pejzażu, a po 1920 kompozycje figuralne z jedną lub kilkoma postaciami pasterzy, tancerek, arlekinów we wnętrzach lub w pejzażu. Jego obrazy przesycone są łagodnym nastrojem melancholii i zadumy. Wiotkie sylwetki przedstawianych postaci artysta poddawał swoistej stylizacji – wydłużając proporcje i nadając im giętkie, niemal taneczne pozy. Obrazy te odznaczają się dekoracyjnością, rytmicznymi, „tanecznymi” układami form, miękkim światłocieniowym modelunkiem, a często także efektami fakturowymi.
Magdalena Abakanowicz, STUDIUM FAKTUR, 1964, tkanina mieszana, sznurek bawełniany, sizal, 104×145cm<br/>www.agraart.pl
Magdalena Abakanowicz, STUDIUM FAKTUR, 1964, tkanina mieszana, sznurek bawełniany, sizal, 104×145cm
www.agraart.pl
Magdalena Abakanowicz (ur. Falenty k. Warszawy 20 VI 1930, mieszka w Warszawie) studiowała w Gdańsku (1949-1950) i w warszawskiej ASP (1950-1954). Wykładała w PWSSP w Poznaniu (1965-1990). Od pocz. lat 60. zajmowała się tkaniną unikatową, tworząc autorskie formy przestrzenne, nazwane od jej nazwiska „abakanami„. W 1965 zdobyła Złoty Medal na II Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie. W latach 70. zaczęła tworzyć cykle figuralne z juty utwardzanej żywicą: „Alteracje„ (od 1974), „Plecy„ (1976-80), „Embriologia„ (1978-80), „Tłumy” (od 1986). Od lat 80. artystka uprawia rzeźbę plenerową, używając drewna, gliny, kamienia i odlewów (grupy „Tłum„, „Katharsis„ w prywatnej kolekcji we Włoszech, „Negev„ – 7 kolosalnych kamiennych kół w parku Israel Museum w Jerozolimie). W 1987 zaczęła pracę nad „Grami wojennymi„, wielkimi formami przypominającymi pociski, konstruowanymi z naturalnego drewna i żelaza. Od 1991 rozwija koncepcję „architektury arborealnej„, pierwotnie projektowanej jako przedłużenie osi La Defense w Paryżu, którą propaguje jako rozwiązanie problemów wielkich aglomeracji. Uczestniczyła w najważniejszych przeglądach sztuki współczesnej, jak Biennale w Sao Paulo (1965, 1979), Biennale w Wenecji (1968, 1980) i in. Jest laureatką wielu polskich i zagranicznych nagród.
Tadeusz Makowski, CHŁOPCZYK. PORTRET FRANCOISA, 1927, olej, płótno, 46.3×33.2cm<br/>www.agraart.pl
Tadeusz Makowski, CHŁOPCZYK. PORTRET FRANCOISA, 1927, olej, płótno, 46.3×33.2cm
www.agraart.pl
Tadeusz Makowski (1882-1932) – malarz, grafik; w latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów podróżował do Wenecji, po ich ukończeniu wyjechał do Paryża i tam pozostał na stałe. W czasie I wojny światowej przebywał w Bretanii, przyjaźniąc się z Władysławem Ślewińskim. W 1916 wrócił do Paryża, skąd wyjeżdżał do Owernii, Holandii i Belgii. W początkach twórczości inspirował się malarstwem P. Puvis de Chavannesa. W latach 1912-1915 w jego obrazach widoczna jest fascynacja kubizmem, w latach późniejszych także inspiracje dawnym malarstwem holenderskim i polską sztuką ludową. Z czasem artysta coraz bardziej upraszczał formę, dochodząc do stworzenia „własnego systemu znaków plastycznych„. Szczególnie często malował dzieci, w latach późniejszych także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Wiele wystawiał we Francji, natomiast w kraju nie był specjalnie znany. Jedyna większa wystawa jego prac odbyła się w roku 1936 w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Dziś jest uznany za jednego z najciekawszych malarzy polskich okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jego twórczość, wnikliwie opracowana i omówiona w pismach prof. W. Jaworskiej, prezentowana była w 1960 na wystawie monograficznej w Muzeum Narodowym w Warszawie, na wystawie w 1990/1991 prezentowanej w Bochum i Muzeum Narodowym w Warszawie i na ostatniej wystawie w Muzeum Śląskim w Katowicach i ponownie w Muzeum w Warszawie.
Józef Chełmoński, WILGA I KRASKA, 1896, olej, płótno, 40×57.5cm<br/>www.agraart.pl
Józef Chełmoński, WILGA I KRASKA, 1896, olej, płótno, 40×57.5cm
www.agraart.pl
Józef Chełmoński (1849-1914) – malarz realista, czołowy reprezentant warszawskiego środowiska artystycznego schyłku XIX i początku XX wieku; jeden z największych polskich pejzażystów, niezrównany mistrz obrazów z motywami animalistycznymi – szczególnie koni w ruchu, twórca barwnach scen rodzajowych z życia wsi polskiej i ukraińskiej. Uczeń Wojciecha Gersona i monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych, dwanaście lat spędził w Paryżu, gdzie wystawiał na oficjalnych Salonach i odnosił wielkie sukcesy. Po powrocie do kraju osiadł w małym majątku Kuklówce na Mazowszu, gdzie podjął ponownie studia z natury, tworząc wyciszone i pogłębione pejzaże, urozmaicone niekiedy sylwetkami zwierząt i ptaków, często o wymowie symbolicznej.
Wilhelm Kotarbiński, W CISZY WIECZORNEJ. ZADUMANA, OK. 1900, olej, płótno, 151.3×98cm<br/>www.agraart.pl
Wilhelm Kotarbiński, W CISZY WIECZORNEJ. ZADUMANA, OK. 1900, olej, płótno, 151.3×98cm
www.agraart.pl
Wilhelm Kotarbiński (1849-1922) kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Rafała Hadziewicza (lata 1867-1871), a od roku 1872 także w Akademii Św. Łukasza w Rzymie. Po ukończeniu studiów otworzył w Rzymie własną pracownię, w której udzielał także lekcji rysunków; jego uczennicą była m.in. Maria Baszkircew. Do kraju wrócił w 1888 i odtąd przebywał głównie we własnym majątku Kalsk (lub Kulsk) na Białorusi. Stamtąd wielokrotnie wyjeżdżał do Kijowa, gdzie miał pracownię w hotelu Praga, uczestniczył w wystawach kijowskiego Tow. Artystycznego, a w 1893 był współzałożycielem Tow. Malarzy Kijowskich. Wraz z P. Swiedomskim, M. Niestierowem i M. Wrublem pracował przy dekoracji freskami kijowskiego soboru Św. Włodzimierza (ukończone 1894-1895). Był także autorem dekoracyjnych plafonów i malowideł ściennych m.in. w domu M. Tereszczenki i w pałacu B. Chanenki w Kijowie oraz w salonach pałaców w Petersburgu i Moskwie. Malował przede wszystkim kompozycje o tematach biblijnych bądź antycznych – z życia starożytnego Wschodu, Grecji i Rzymu; tworzył też pejzaże oraz sceny fantastyczne i symboliczne. Jego obrazy wyróżniają się wyrafinowaną kolorystyką, swobodną techniką, swoistą stylizacją form i specyficznym, często tajemniczym nastrojem. Największa popularność artysty przypada na dziewięćdziesiąte lata XIX wieku, kiedy – ze względu na „antyczną” tematykę swych obrazów – bywał porównywany z Siemiradzkim. Dzieła Kotarbińskiego rzadko pojawiają się na rynku sztuki; większość jego prac zaginęła bądź uległa zniszczeniu w czasie pierwszej wojny światowej i rewolucji bolszewickiej.
Stanisław Żukowski, STRUMIEŃ LEŚNY ZIMĄ, 1926, olej, płótno, 63.5×76.5cm<br/>www.agraart.pl
Stanisław Żukowski, STRUMIEŃ LEŚNY ZIMĄ, 1926, olej, płótno, 63.5×76.5cm
www.agraart.pl
Stanisław Żukowski (1875-1944) – malarz pejzażysta; w latach 1892-1901 studiował w Moskiewskiej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury, m.in u Siergieja Korowina, Abrama Archipowa i Isaaka Lewitana. Po studiach pozostał w Rosji. Od 1896 uczestniczył w wystawach Towarzystwa Pieriedwiżników; w roku 1907 otrzymał tytuł akademika. Od 1923 stale mieszkał w Warszawie, gdzie wielokrotnie wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Był przede wszystkim znakomitym pejzażystą; malował także wnętrza i rzadziej portrety. Jego obrazy, zawsze wysoko cenione, niejednokrotnie były odznaczane medalami na wystawach – m.in. w roku 1912 na międzynarodowej wystawie w Monachium nagrodzono złotym medalem Jesienny wieczór. Podczas pobytu w Rosji, artysta najczęściej podpisywał swoje prace cyrylicą, później alfabetem łacińskim. Wiele jego obrazów znajduje się w polskich zbiorach muzealnych oraz w muzeach Moskwy, Petersburga i Mińska. Katalog znanych dzieł artysty zawiera bogato ilustrowana monografia, autorstwa M.U.Goriełowa [Stanisław Julianowicz Żukowskij, Moskwa 1982].
1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Znak i kolor w Radomiu
MCS „Elektrownia”

19 IV 2024

Rajmund Ziemski
Znak i kolor
Wernisaż: 12 kwietnia 2024
Wystawa czynna do 8 września 2024
Kuratorzy: Katarzyna Ziemska i Paweł Witkowski

więcej »

Promocja: Przebarwienia na twarzy - jak sobie z nimi radzić?

19 IV 2024

Przebarwienia na twarzy mogą mieć naprawdę różne pochodzenie. Mogą być wynikiem zarówno działania słońca, jak i zmian hormonalnych, stanów zapalnych, a także niewłaściwej pielęgnacji skóry. Zobacz jak sobie radzić z przebarwieniami.

więcej »

Zwierzę Ci się, kochanie, w Zielonej Górze
BWA Zielona Góra

16 IV 2024

Nati Krawtz – Zwierzę Ci się, kochanie
kuratorka: Elżbieta Nieroba
otwarcie 19.04 godzina 19:00
wystawa czynna do 19.05.2024

więcej »

Polecamy

Zobacz też

Tegoż autora

Agra-Art
— Aukcja internetowa w Agra-Art

Agra-Art
— Aukcja Dzieł Sztuki w Warszawie

Agra-Art
— Fangor, Nowosielski, Yerka w Agra-Art

Agra-Art
— Beksiński, Dwurnik, Yerka w Agra-Art

Agra-Art
— Aukcja sztuki dawnej i współczesnej w Warszawie

Agra-Art
— Aukcja internetowa – Sztuka Współczesna

Agra-Art Dom Aukcyjny
— Aukcja internetowa – Sztuka Współczesna

Agra-Art Dom Aukcyjny
— Podkowiński, Chełmoński, Boznańska w Agra-Art

Agra-Art Dom Aukcyjny
— Sztuka dawna i współczesna na aukcji w Warszawie

Agra-Art Dom Aukcyjny
— Aukcja wybitnych obrazów w Warszawie

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.