Najbardziej złożoną, nietypową postacią filmu Frankela jest redaktor naczelna Priestly, brawurowo zagrana przez tradycyjnie znakomitą Meryl Streep, która z niewiarygodną łatwością i swobodą przykuwa wzrok raz wygłaszając tyrady do swoich pracowników, raz ograniczając się do lakonicznego: „To wszystko”. Miranda to bogini w świecie mody, jednocześnie sędzia, szef i autorytet. Wprowadza terror wśród zastępów modelek, projektantów i asystentek, ale nie jest nienawidzona, a raczej szanowana – oczywiście tylko ze względu na swoją legendę i możliwości, jakie daje staż w jej redakcji. „Miliony dziewcząt zabiłyby za taką pracę” – powtarzają wielokrotnie postacie z filmu. Z tym że te miliony dziewcząt nie wiedzą, że poświęcenie się w stu procentach usługiwaniu królowej „Runway” przypomina zaprzedanie duszy tytułowemu diabłu, który – choć interesujący – nie jest tak zabawny ani sympatyczny jak chociażby bułhakowski Woland. Bohaterka Streep podporządkowała cale swoje życie karierze i pozycji, dlatego tego samego oczekuje od zastępów asystentek i stylistów. Tylko jej postać wyłamuje się z kategorii bohaterów produkowanych przez Hollywood: Priestly nie przechodzi żadnej przemiany i gloryfikuje świat, w którym tkwi już bez odwrotu. W opozycji do niej twórcy stawiają młodą, inteligentną idealistkę, Andy Sachs. Oczywiście podobne zestawienie owocuje moralnym, możliwym do przewidzenia z góry przesłaniem, wprowadzającym film na ścieżkę zakończenia jedynie słusznego, dydaktycznego i pozbawionego charakterystycznej dla pierwszych trzech czwartych filmu drapieżności. Anne Hathaway grająca Andy jest śliczna, ma dużo uroku i potencjał aktorski, ale póki co nie zaskakuje umiejętnościami, stając się – w dużej mierze z winy scenariusza – bohaterką sympatyczną, jednak o mętnych motywacjach i sprzecznym z generalnym przekazem filmu ugrzecznieniem. Postać Andy wykorzystano zwłaszcza do refleksji na temat młodych ludzi poświęcających się karierze a odwracających od bliskich. Niestety, wątek ten poprowadzono nieudolnie i szablonowo, co przypomina próbę wciśnięcia modelki o rozmiarze 38 w sukienkę o dwa numerki mniejszą. Po prostu „Diabeł ubiera się u Prady” utrzymuje uwagę nie na tematach kariera-rodzina, często już wykorzystywanych w kinie, a na obłudzie rozpanoszonej w każdym biznesie, portrecie kobiet we współczesnym świecie, brutalnej konkurencji i głupocie odchudzania się, wyśmiewając wszystko, ale wszystkiego zupełnie nie skreślając. Reżyser przekonuje, że w fabule orbitującej wokół mody jest miejsce na uniwersalizm, bo każde zajęcie, pasja czy praca mogą przeobrazić się w godny potępienia fanatyzm, a przechodzenie od skrajności w skrajność szkodzi w każdej sytuacji, nie tylko w anorektycznym, zepsutym środowisku mody.

Brak iskry ożywiającej historię Andy bynajmniej nie umniejsza przyjemności jej oglądania. Film Frankela został skonstruowany z najlepszych składników: dobrzy aktorzy nawet w rolach drugoplanowych (nietuzinkowy Stanley Tucci jako stylista Nigel), pełen gwiazd, dynamiczny soundtrack oraz przykuwająca spojrzenie interesującymi trikami praca kamery. Dzięki naczelnej Priestly „Diabeł...” nie pozostaje tylko ekspresywnym filmem obyczajowym, a oferuje kilka cierpkich, ale potrzebnych spostrzeżeń na temat rzeczywistości. A poza tym można się wreszcie dowiedzieć, że kiedy zapomnicie uprać rzeczy pasujące do siebie barwami, zawsze możecie wrzucić na siebie cokolwiek – nawet brązowy, skórzany pasek do zwiewnej błękitnej sukienki – byleby owe rzeczy odznaczały się w połączeniu artystycznym nieładem przywodzącym na myśl skrzyżowanie Pollocka z Pendereckim, a wtedy będzie modnie, zgrabnie i generalnie haute couture.