Motyw piratów, majestatycznych żaglowców i poszukiwania skarbów od lat nie traci na popularności. Nie powinno zatem dziwić, że także wśród planszówek tematy te cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem twórców. Nie inaczej jest w niewielkiej grze karcianej „Korsar”, w której czeka nas niełatwa walka o to, kto wzbogaci się na jak największej liczbie obładowanych złotem galeonów.
Mała Esensja: Najważniejsze jest złoto
[Reiner Knizia „Korsar” - recenzja]
Motyw piratów, majestatycznych żaglowców i poszukiwania skarbów od lat nie traci na popularności. Nie powinno zatem dziwić, że także wśród planszówek tematy te cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem twórców. Nie inaczej jest w niewielkiej grze karcianej „Korsar”, w której czeka nas niełatwa walka o to, kto wzbogaci się na jak największej liczbie obładowanych złotem galeonów.
Dziękujemy wydawnictwu Trefl za udostępnienie egzemplarza gry na potrzeby reenzji.
W jednej talii znajdują się karty galeonów oraz karty piratów (w czterech kolorach), każda o innej liczbie reprezentującej wartość (w przypadku tych pierwszych) lub siłę (w przypadku tych drugich). Dodatkowo dołączono również karty kapitanów (po jednym na każdy kolor) oraz jednego admirała.
Wszystkie te karty prędzej czy później trafią nam w ręce, ale to wcale nie oznacza, że jesteśmy w ich posiadaniu! Żeby zdobyć galeon trzeba nie tylko zagrać jego kartę przed siebie, ale też zwyciężyć w niełatwym boju z innymi graczami. Dopiero kiedy galeon znajdzie się na stole, możemy zacząć wykładać karty piratów, dokładając je do okrętu, który chcemy zdobyć. Ze względu na odmienną kolorystykę kart, jedną z podstawowych reguł jest to, że w walce o jeden galeon możemy korzystać tylko z jednego koloru kartoników, a przy tym barwa musi różnić się od tej użytej przez przeciwnika. Żeby wygrać bój, musimy w wyłożonych piratach jednego koloru mieć więcej punktów niż wynosi suma kart zagranych przez pozostałych graczy. Zasady, wbrew pozorom, są o wiele łatwiejsze niż sugeruje instrukcja i jedna partia w zupełności wystarcza, by w pełni oswoić się z grą.
Trzeba przyznać, że kiedy już poznamy reguły i opracujemy podstawową taktykę (rzadko warto bić się do ostatniego statku o nisko punktowane galeony), „Korsar” przedstawia się jako niezwykle szybka i dynamiczna zabawa, w której albo mamy co zagrać, albo nie. Jeśli nie, dociągamy kartę (możemy ich mieć na ręku tyle, ile nam się podoba) i gra toczy się dalej. Jednocześnie nie ma tu zbyt wiele miejsca na opracowywanie długofalowych planów, bo wszystko zależy od kart, które wpadną nam w ręce. Losowość jest szczególnie dotkliwa w rozgrywce dla dwóch graczy, kiedy jedyne co nam zostaje przez kilka kolejnych rund to dociąganie kart i liczenie na to, że wreszcie będziemy mogli coś zagrać. Ciekawe, że podobny problem nie występuje w grze dla trzech osób, która, choć równie dynamiczna, pozbawiona jest przestojów.
Choć „Korsar” opisany jest jako gra, w której udział może brać do ośmiu graczy, w niektórych konfiguracjach (sześć i osiem osób) możliwa jest tylko gra drużynowa, w której gracze wspólnie zdobywają galeony; rozgrywka dla trzech i pięciu osób jest już bardziej indywidualna (każdy walczy o swoje), przy czterech graczach możemy wybrać jeden z dwóch wariantów, zaś w siedem osób zagrać się zwyczajnie nie da. Trzeba przyznać, że ze względu na tempo rozgrywki, tytuł ten o wiele bardziej nadaje się dla grona starych wyjadaczy lub na towarzyskie spotkanie, niż dla młodszych graczy (próg wiekowy jest zresztą postawiony dość wysoko). W ogólnym rozrachunku „Korsar” okazuje się dość średnią karcianką, której mechanika nie ma zbyt wiele wspólnego z tematem.