Usytuowany gdzieś między „Memory” a „Dobble” „Bałagan w przedszkolu” Reinera Knizii zapewnia kilkadziesiąt minut (tj. kilka rozgrywek) rodzinnej zabawy. O ile nie potraktujemy instrukcji zbyt dosłownie.
Mała Esensja: Sprzątanie poprzez odkładanie na bok
[Reiner Knizia „Bałagan w przedszkolu” - recenzja]
Usytuowany gdzieś między „Memory” a „Dobble” „Bałagan w przedszkolu” Reinera Knizii zapewnia kilkadziesiąt minut (tj. kilka rozgrywek) rodzinnej zabawy. O ile nie potraktujemy instrukcji zbyt dosłownie.
Dziękujemy wydawnictwu Muduko za udostępnienie egzemplarza gry na potrzeby recenzji.
Reiner Knizia
‹Bałagan w przedszkolu›
W pudełku znajdziemy 48 okrągłych, kartonowych, grubych kafelków z trzema obrazkami na każdym, kwadratowy kafelek bałaganu oraz sześć skrzyneczek, do których będziemy kafelki odkładać. Przynajmniej w teorii, bo w praktyce papierowe pudełeczka są po pierwsze nieco za małe (tak o milimetr-dwa), by kółeczka swobodnie się w nich mieściły, po drugie, zbyt delikatne, by w razie błędu móc je otwierać i wyciągać fanty. Najlepiej więc o nich zapomnieć i pozostawić w opakowaniu.
W grach opartych o mechanizm znany z „Dobble” każdy kafelek łączy z dowolnym innym jednym wspólnym elementem. Jednak mając tylko trzy obrazki jednocześnie, nie można tego zapewnić – odkrytych musi zostać więcej kafelków. Z kolei w grach typu „Memory” dany obrazek występuje jedynie dwukrotnie – a tu na oko czterokrotnie (przyznam szczerze, nie sprawdzałem dokładnie).
Mamy więc cztery tuziny okrągłych kartoników do obracania oraz jeden kwadratowy do „zaklepywania”. Gracze po kolei obracają wybrany kafelek, poszukując na nim któregoś z już „dostępnych” obrazków. Jeśli ktoś taki zauważy, szybko kładzie dłoń na „bałaganie” i głośno oznajmia, co znalazł. Gdy wszystko się zgadza, gracz zabiera oba krążki (jeśli nie, musi oddać jeden z wcześniej zagarniętych) i odkłada gdzieś na bok – jak już wspomniałem, oryginalne pudełka („skrzynki”) lepiej zostawić w spokoju.
Biorąc pod uwagę docelową dolną granicę wiekową graczy – cztery lata – obrazki zostały dobrane tematycznie. Mamy tu klocki, lalki, misie, wiaderka, kredki i wszelkie inne zabawki, jakie tylko możemy znaleźć w przedszkolu, ładnie narysowane przez Annę Teodorczyk. Wymówienie przez malucha każdego z przedmiotów na obrazkach nie powinno sprawiać żadnych trudności. Pani psycholog w dołączonej opinii podkreśla, że gra ta będzie pozytywnie wpływać nie tylko na kształcenie spostrzegawczości i refleksu, lecz także na rozwijanie mowy, zwłaszcza u dzieci z różnymi zaburzeniami (np. autystycznymi).
Dla starszych graczy proponowane są bardziej skomplikowane warianty gry: gdy dany obrazek musi wystąpić jednocześnie na trzech odkrytych kafelkach oraz jeszcze trudniejszy, gdy dwa obrazki z danego żetonu występują na dwóch innych, a trzeci nie został jeszcze odkryty. My sami z kolei odkryliśmy jeszcze zabawę typu „Domino”, próbując z odkrytych kafelków utworzyć… hm, wężem tego nazwać nie można, twór bardziej przypominał płaską strukturę skomplikowanej cząsteczki chemicznej.
Niemniej wspólnych zabaw można z pewnością wymyślić o wiele więcej (jak choćby dodając do gry zakrywanie kafelków rodem z „Memory”). Zwłaszcza, gdy po jednej-dwóch, góra trzech tradycyjnych rozgrywkach dziecko się znudzi lub, co gorsza, wciąż przegrywa ze starszym rodzeństwem.
