Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Richard Case, Kelley Jones, Mark McKenna, Grant Morrison
‹Doom Patrol #2 (wyd. zbiorcze)›

EKSTRAKT:100%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDoom Patrol #2 (wyd. zbiorcze)
Scenariusz
Data wydania23 października 2019
RysunkiMark McKenna, Richard Case, Kelley Jones
PrzekładJacek Drewnowski
Wydawca Egmont
CyklDoom Patrol
ISBN9788328142831
Format444s. 170x260mm
Cena119,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Dziwowiska część druga
[Richard Case, Kelley Jones, Mark McKenna, Grant Morrison „Doom Patrol #2 (wyd. zbiorcze)” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Doom Patrol” z czasów Granta Morrisona sprowadzono wreszcie do Polski. Pierwszy tom opowieści o bohaterach „najdziwniejszych z dziwnych” okazał się komiksem z najwyższej półki, zarówno pod względem rysunku jak i scenariusza. Tom drugi to po prostu dalszy ciąg – lektura obowiązkowa dla osób zachwyconych pierwszym.

Marcin Knyszyński

Dziwowiska część druga
[Richard Case, Kelley Jones, Mark McKenna, Grant Morrison „Doom Patrol #2 (wyd. zbiorcze)” - recenzja]

„Doom Patrol” z czasów Granta Morrisona sprowadzono wreszcie do Polski. Pierwszy tom opowieści o bohaterach „najdziwniejszych z dziwnych” okazał się komiksem z najwyższej półki, zarówno pod względem rysunku jak i scenariusza. Tom drugi to po prostu dalszy ciąg – lektura obowiązkowa dla osób zachwyconych pierwszym.

Richard Case, Kelley Jones, Mark McKenna, Grant Morrison
‹Doom Patrol #2 (wyd. zbiorcze)›

EKSTRAKT:100%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDoom Patrol #2 (wyd. zbiorcze)
Scenariusz
Data wydania23 października 2019
RysunkiMark McKenna, Richard Case, Kelley Jones
PrzekładJacek Drewnowski
Wydawca Egmont
CyklDoom Patrol
ISBN9788328142831
Format444s. 170x260mm
Cena119,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Bohaterowie komiksu to tacy „X-Meni” w krzywym zwierciadle (obie grupy wymyślono w tym samym czasie – na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku). Dowódcą i założycielem grupy jest (choć nie łysy, lecz mocno owłosiony) Niles Caulder – trochę szalony naukowiec jeżdżący na wózku inwalidzkim i używający „hiperczapki, łączącej jego świadomość z każdym możliwym punktem w znanym wszechświecie”. Mają swoją zaawansowaną technicznie siedzibę i wielkie sale treningowe. Podobnie jak mutanci Marvela są społecznymi wyrzutkami – powody są jednak różne. Krótko mówiąc, podopieczni Cauldera są ekstremalnie dziwni. W skład drużyny wchodzą między innymi: ludzki mózg z depresją zawiadujący mechanicznym ciałem – Robotman; trzy istoty w jednym, czyli kobieta, mężczyzna i „duch negatywny” – Rebis; dziewczyna z kilkudziesięcioma osobowościami – Szalona Jane; nastolatka z twarzą szympansa, która urealnia swoje lęki – Dorothy Spinner; oraz kilkoro innych nie mniej pokręconych indywiduów. Wydawać by się mogło, że w pierwszym tomie grupa walczyła już z najbardziej szalonymi i groteskowymi zagrożeniami jakie mogły przyjść Morrisonowi do głowy – Nożycoludzie, Bractwo Dada, fikcyjne miasto Orqwith przenikające do rzeczywistości, Kult Nienapisanej Księgi, Dekreator czy Piąty Jeździec Apokalipsy. No to zajrzyjcie do tomu drugiego.
Osoby, które oglądały niedawno pewien świetny serial (zatytułowany „Doom Patrol” oczywiście) zauważą od razu, że podstawą jego fabuły był właśnie run Granta Morrisona. Czego my tu nie znajdziemy – jest inteligentna ulica-transwestyta, która pojawia się w różnych miejscach świata; gładko ogolony nerd walczący z „zarostem na ulicach”; Flex Mentallo, czyli „człowiek mięśniowej tajemnicy”, który kształtuje rzeczywistość napinając bicepsy; Agenci Normalności, mający na celu wykorzenienie wszelkich dziwactw na świecie; demony w kablach telefonicznych; surrealistyczne koszmary podziemi Pentagonu, gdzie znajdziemy najgłębiej skrywaną tajemnicę świata i oczywiście wielka kosmiczna wojna – Husyccy Ultrakwistyczni Geomanci z Kalejdoświata (miejsca gdzie nie ma czasu ani przestrzeni) walczą z Ortodoksją Owadziej Sieci, którą dowodzą tajemniczy Anatematycy. No pewnie, przecież to oczywiste.
Wszystkim zaczynającym przygodę z tą serią (nieważne już od którego tomu) należy się ostrzeżenie. To nie jest komiks, którego siła leży w zrozumiałej, w pełni kontrolowanej przez autora i czytelnika fabule. Wręcz przeciwnie – to właśnie ta całkowita nieprzewidywalność, absurd, groteska i wariactwo stanowią jego największy atut. Jedną z członkiń Bractwa Dada była pewna kobieta, władająca każdą supermocą, której nie można było sobie wyobrazić. Podczas walki trzeba zatem eliminować jej moce poprzez myślenie o nich – latanie, superwzrok, telekineza, supersiła itd. Niestety ona na koniec i tak załatwi przeciwnika tym, czego nie był w stanie wyartykułować. Tak samo jest z komiksem – możesz wyobrażać sobie wszystkie dziwactwa, jakie przyjdą ci do głowy – „Doom Patrol” i tak cię zaskoczy.
Bardzo ważne jest to, aby podczas lektury, mocno skupić się na tekście. Pierwsze wrażenie nieprzygotowanego czytelnika jest takie, że ma do czynienia z absurdalnym bełkotem. I w sumie opinia taka nie będzie pozbawiona odrobiny prawdy. Wrażenie to jednak zanika, gdy spojrzymy na odbieraną treść z pewnego dystansu i uświadomimy sobie, co dokładnie robi Morrison. Czerpie garściami z filozofii, psychoanalizy, psychiatrii, logiki, fizyki a nawet matematyki – i „fabularyzuje idee”. I zawsze traktuje przetwarzane pojęcia bardzo instrumentalnie. One nie mają być objaśniane komiksem, lecz wręcz przeciwnie – mają być użyte do jego budowy, wykrzywione i skarykaturowane. Idzie mu to nad wyraz sprawnie – przypomina to momentami metodę Stanisława Lema z „Dzienników gwiazdowych” czy „Cyberiady”. Tylko, że u Morrisona cała ta ekwilibrystyka słowotwórcza, znaczeniowa i pojęciowa nie ma takiej intelektualnej siły jak u naszego Mistrza. Lem nie pisał literatury rozrywkowej – a Morrison właśnie przede wszystkim.
Dlatego zapomnijcie o ścisłym trzymaniu się naukowych prawideł. Wszystkie rzeczy jakie znajdziecie w komiksie – paradoksy logiczne, wewnętrzne sprzeczności, ludzi hipotetycznych, anihilacje czasu i przestrzeni, surrealizm, rozpad rzeczywistości, sny w snach w snach, teorie gnostyczne, teorie umysłu oderwanego od fizycznego ciała, dualizmy, dialektyki, determinizm, chaos – są narzędziami autora, z którymi poczyna sobie jak chce. Najważniejsze jednak jest to, że Morrison nigdy nie traci nad nimi kontroli i nie wykrzywia tego, co leży u samego ich sedna.
Drugi tom „Doom Patrol” zawiera szesnaście odcinków, które wyszły pierwotnie od sierpnia 1990 do grudnia 1991 roku. Za rysunki dwunastu z nich odpowiada etatowy już ilustrator runu Granta Morrisona – Richard Case. Pozostał on w serii o trzy numery dłużej niż scenarzysta – bez Granta to nie było już to. Case wspominał kiedyś, że do pracy nad tym tytułem przekonała go pewna uwaga Morrisona – „Doom Patrol musi składać się z tak dziwnych indywiduów, obok których za żadne skarby nie chciałbyś usiąść w metrze”. Wystarczy tylko spojrzeć na okładki pojedynczych numerów, niezmiennie rysowane przez Simona Bisleya – zdecydowanie coś w tym jest.
Siadając do lektury należy pójść za słowami Robotmana, który powiedział: „Nie pierwszy już raz rzucamy się na oślep w coś głupiego!” i się rzucił. Zróbcie tak samo. Trafiając wtedy do pewnej podziemnej sali pod Pentagonem (nazywanej „salą déjà vu”), będziecie mieli wrażenie, że kiedyś już tam byliście.
koniec
4 grudnia 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Holmes w tunelu czasoprzestrzennym
Maciej Jasiński

26 IV 2024

„Sherlock Holmes Society” to popkulturowy miszmasz, w którym mieliśmy w jednej historii zombie, Kubę Rozpruwacza, pana Hyde’a i wiele różnych innych motywów. Czwarty album serii domykał większość wątków, dlatego ostatnie dwa albumy to jakby nowe otwarcie. A skoro tak, to autorzy postanowili przebić to, co już było. Nic więc dziwnego, że piąta część rozpoczyna się od wybuchu bomby atomowej w samym centrum Birmingham.

więcej »

Zagubiony w samym sobie
Andrzej Goryl

25 IV 2024

„Czarny Młot” to seria, która miała bardzo intrygujący początek, ciekawie się rozwijała, ale jej zakończenie było co najmniej rozczarowujące. Po drodze ukazało się też kilka komiksów pobocznych, które w większości nie prezentowały zbyt wysokiego poziomu. Podobnie sprawa się ma z najnowszą publikacją z tego uniwersum – albumem „Pułkownik Weird. Zagubiony w kosmosie”.

więcej »

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Niewidzialny wróg
— Marcin Knyszyński

Neil Gaiman byłby dumny
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Nie daj się tyranii przewidywalności!
— Marcin Knyszyński

Najdziwniejsi z dziwnych
— Marcin Knyszyński

Wstęp do armagedonu?
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Beznadziejna piątka
— Marcin Knyszyński

Oto koniec znanego nam świata
— Marcin Knyszyński

Miecze i sandały
— Marcin Knyszyński

Z rodzynkami, czy bez?
— Marcin Knyszyński

Hola, hola, panie Straczynski!
— Marcin Knyszyński

Żadna dziura nie jest dość głęboka
— Marcin Knyszyński

Uczta ekstremalna
— Marcin Knyszyński

Straczynski Odnowiciel
— Marcin Knyszyński

Cztery wywiady, coś tam pomiędzy i pogrzeb
— Marcin Knyszyński

Bez emocji
— Marcin Knyszyński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.