Jeśli mam być szczera, to bardzo zdziwiła i zniesmaczyła mnie ta recenzja. Zastanawiam się co tak naprawdę kierowało autorką , gdy porównywała ona Hikikomori i postać Jonanasza do przygód Harrego Pottera, któremu nic nie umując, jest przygodą dla dzieci oraz lekturą nie wymagającą wielkiego wysiłku. Samo zestawienie tych konkretnych pozycji już na początku sprawia w moim odczuciu wrażenie celowego zabiegu, który ma na celu zdeprecjonowanie książki T. Przewoźnika oraz pokazania "poczucia humoru" autorki. Wątpliwego poczucia humoru dodam.

Przede wszystkim Zofia Marduła szufladkując Hikikomori i nadając je określone "łatki" bardzo spłaszczyła powieść. Nie wiem, czy to odbiór autorki był tak płytki, czy to celowo zabieg, ale wyszczególnienie już na początku terminów takich jak: środki psychoaktywne, neurolingwizstyczne programowanie, czy już później - tantryczny seks było błędem. Wydaje się, że pisząca recenzję umieściła w niej tylko to co sama chciała widzieć.Szast- prast, recenzja- przeczytałam, skomentuję, zamknę temat. Tak nie powinno się robić...



A co z rzeczami, które w Hiki naprawdę mają wartość? Z genialnym obrazem dojrzewania? Z uczeniem się swoich emocji? Z poświęceniem i cierpieniem tak dużym na róznych poziomach, że człowiek czytając zaczyna się zastanawiać, czy sam nie jest przykładem znieczulicy? W świecie, gdzie wszystko dzieje się w niesamowitym tempie, w świecie, w którym zastanawianie się nad swoimi uczuciami i tym co nami powoduje jest byciem "emo" , Hikikomori jest doskonałym przykładem, a nawet wykładnią tego, że powinno się nauczyć na nowo myśleć. Jeśli dodać do tego naprawdę widoczną mądrość, płynącą podejrzewam z osobistych doświadczeń autora, oraz poczucie humoru i szczyptę jakże widocznej ironi, to jest to książka warta przeczytania dla każdego lubiącego myśleć czytelnika. Co więcej. Najlepszym jednak co autor mógł zrobić i co zrobił, jest brak jakiegokolwiek oceniania. Rzeczy dzieją się po prostu. Nie ma tutaj żadnego motta, żadnych wciskanych na siłe wartości, żadnej moralnej nauki. Książka daje nam posmak tego, co nasz własny świat już dawno utracił. Po prostu bycie.

Madaleno, bo to recenzja, nie laurka. Ty lukrujesz, autorka recenzji zachęca do przeczytania.
A książka ciekawa, polecam.

Jej, Magdaleno, twoje zdanie nie jest jedynym obowiązującym...
Miałam okazję czytać Hikikomori i gdybym to recenzowała, ocena byłaby przynajmniej 10 procent niższa. W obrazie dojrzewania nie dostrzegłam niczego genialnego, nie zastanawiałam się czy nie jestem przykładem znieczulicy, zbyt wielu mądrości też tam nie było. Ot przyzwoita powieść, do przeczytania, ale bynajmniej nie genialna... i raczej się nie dziwię, że żadne wydawnictwo tego nie wzięło.

No przepraszam bardzo, to profesjonalny magazyn czy facebook? ;p