Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Isabel Allende
‹Violeta›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułVioleta
Tytuł oryginalnyVioleta
Data wydania23 sierpnia 2023
Autor
Wydawca Marginesy
ISBN978-83-67790-54-3
Format344s. 145×220mm
Cena49,90
Gatunekobyczajowa
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Od pandemii do pandemii
[Isabel Allende „Violeta” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Violeta” ma stuletnią narratorkę, której życie – w miarę spełnione - to jednocześnie kronika niepewnych i trudnych czasów.

Joanna Kapica-Curzytek

Od pandemii do pandemii
[Isabel Allende „Violeta” - recenzja]

„Violeta” ma stuletnią narratorkę, której życie – w miarę spełnione - to jednocześnie kronika niepewnych i trudnych czasów.

Isabel Allende
‹Violeta›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułVioleta
Tytuł oryginalnyVioleta
Data wydania23 sierpnia 2023
Autor
Wydawca Marginesy
ISBN978-83-67790-54-3
Format344s. 145×220mm
Cena49,90
Gatunekobyczajowa
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Inspiracją do napisania tej powieści było dla Isabel Allende odejście jej 98-letniej matki kilka lat temu. Urodzonej, tak samo jak powieściowa Violeta, w 1920 roku, w roku pandemii grypy hiszpanki. Był to jeden z wielu „czarnych łabędzi”, które determinowały ludzkie losy w XX wieku. Powieść chilijskiej pisarki dokumentuje większość z nich, portretując jednocześnie główną bohaterkę i jej imponującą umiejętność dostosowania się do trudnej rzeczywistości.
To dziwić nie powinno. Sama Isabel Allende (urodzona w 1942 roku) ma za sobą wiele trudnych przeżyć, by wymienić tylko konieczność emigracji z Chile po dokonanym tam zamachu stanu, czy też śmierć ukochanej córki. Nietrudno dostrzec w „Violecie” elementy autobiograficzne.
Jest rok 2020, czas, gdy światem rządzi koronawirus. Dla głównej bohaterki to symboliczne domknięcie ram życia: od pandemii do pandemii. U schyłku życia Violeta pisze listy do wnuka Camilo, chcąc, aby dowiedział się o niej jak najwięcej. Jej historia, a zarazem dzieje całego stulecia, zostały ujęte w czterech częściach.
Narracja toczy się gładko i sprawnie. Isabel Allende to uznana i wytrawna autorka opowieści, w tym punkcie nie zawodzi i tym razem. Stawia zresztą na to, co z powodzeniem wypróbowała już w przypadku innych swoich książek, na przykład w „Portrecie w sepii”, gdzie opowiedziała historię Aurory de Valles, osnutą na tle wydarzeń XIX wieku. Podobnie jest w „Violecie”, gdzie życie i losy głównej bohaterki ściśle powiązane są z historią XX wieku. Ten literacki pomysł nie jest zresztą nowy, wykorzystał go między innymi Carlos Fuentes w powieści "Lata z Laurą Díaz" (wydanej w 1999 roku).
Jest w "Violecie" dużo historii, ale też i polityki. Choć Isabel Allende nie wymienia nazwy kraju, w którym toczy się akcja powieści, nie ma wątpliwości, że chodzi o Chile. Przypomina się tu wiele wydarzeń z przeszłości tego państwa. Ale autorka widzi wszystko jeszcze szerzej: obnaża okrucieństwo dyktatury w Argentynie i wspomina szereg globalnych wydarzeń z XX wieku: między innymi wielki kryzys zapoczątkowany w 1929 roku, drugą wojnę światową oraz przemiany obyczajowe w USA w latach 60. XX wieku.
„Violetę” można też odczytywać jako powieść o feministycznej emancypacji – główna bohaterka, zamknięta w kleszczach patriarchalnego społeczeństwa, znajduje jednak sposób, aby dostrzec w nim swoje niekwestionowane miejsce i wywalczyć niezależność. To także ważny wątek większości książek Isabel Allende. Tutaj ten element może się wydawać trochę utopijny, bo takich kobiet sukcesu jak główna bohaterka zapewne było niewiele, a co więcej, można odnieść wrażenie, że Violecie wszystko przyszło tak lekko i łatwo. Warto jednak zwrócić uwagę na dosyć drobiazgowo opisywane tutaj relacje głównej bohaterki z mężczyznami.
Bodaj najbardziej poruszający jest wątek Nieves, córki Violety. Jej historia nie ma szczęśliwego zakończenia, tak samo, jak nie miała go prawdziwa historia Pauli, córki Isabel Allende, która zmarła przedwcześnie z powodu choroby. Jest tu wiele analogii. Doświadczenie śmierci własnego dziecka to, jak się wydaje, najbardziej traumatyczne przeżycie. Wątek Nieves z pewnością jest dla pisarki czymś szczególnym.
„Violeta” ma epicki rozmach i barwną fabułę, choć to, że jest opowiedziana w formie retrospekcji, może trochę znużyć. Zamysł powieści jest jednak ciekawy: dwie pandemie stanowią umowne ramy czasowe życia głównej bohaterki. Violeta, dostrzegając między nimi podobieństwa, chce nam powiedzieć: nic nowego pod słońcem, wszystko już było, takie „czarne łabędzie” zdarzały się i zdarzać się będą. Sztuką życia jest dostosowanie się do trudnych i niepewnych czasów. Pomóc może także dbałość o łączność między pokoleniami, tak jak czyni to główna bohaterka. Choć, jak się wydaje, Violeta i Camilo nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego, kobieta stara się pozostawić w jego życiu wyraźny ślad. I zastanawia się jednocześnie: „przeżyłam całe stulecie i czuję, że czas przeciekł mi przez palce. Gdzie odeszło te sto lat?”.
koniec
16 września 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Jak to dobrze, że nie jesteśmy wszechwiedzący
Joanna Kapica-Curzytek

28 IV 2024

Czym tak naprawdę jest tytułowa siła? Wścibstwem czy pełnym pasji poznawaniem świata? Trzech znakomitych autorów odpowiada na te i inne pytania w tomie esejów pt. „Ciekawość”.

więcej »

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Zmieniać obyczaje
— Joanna Kapica-Curzytek

Pomiędzy obowiązkiem a głosem serca
— Joanna Kapica-Curzytek

Droga do Kalifornii
— Joanna Kapica-Curzytek

Wszyscy jesteśmy migrantami
— Joanna Kapica-Curzytek

Komediodramatycznie…
— Joanna Kapica-Curzytek

Jeśli nie harlequin, to co?
— Joanna Kapica-Curzytek

Nic, tylko siadać i czytać
— Joanna Kapica-Curzytek

Maya po przejściach
— Joanna Kapica-Curzytek

Tegoż autora

Jak to dobrze, że nie jesteśmy wszechwiedzący
— Joanna Kapica-Curzytek

Studium utraty
— Joanna Kapica-Curzytek

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
— Joanna Kapica-Curzytek

Superwizja
— Joanna Kapica-Curzytek

Destrukcyjne układy
— Joanna Kapica-Curzytek

Jeszcze jeden dzień bliżej naszego zwycięstwa
— Joanna Kapica-Curzytek

Wspierać rozwój
— Joanna Kapica-Curzytek

Jak w operze
— Joanna Kapica-Curzytek

Nie wierzyć w nieprawdę
— Joanna Kapica-Curzytek

Smuga cienia
— Joanna Kapica-Curzytek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.