Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Piosenki Wojciecha Młynarskiego

Esensja.pl
Esensja.pl
Dziś, w tym smutnym dniu, tylko w jeden sposób możemy oddać hołd Wojciechowi Młynarskiego – wspominając nasze ulubione piosenki. Oto wybór redaktorów Esensji.

Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Marcin T.P. Łuczyński, Konrad Wągrowski

Piosenki Wojciecha Młynarskiego

Dziś, w tym smutnym dniu, tylko w jeden sposób możemy oddać hołd Wojciechowi Młynarskiego – wspominając nasze ulubione piosenki. Oto wybór redaktorów Esensji.
Jesteśmy na wczasach
Przemysław Ciura
Jeden z największych przebojów Wojciecha Młynarskiego, co przekłada się na to, że zapewne też najlepiej rozpoznawalny jego utwór. Piosenka zaśpiewana z wielkim kunsztem i zaaranżowana z niesamowitą werwą, dzięki którym – i pomimo lekkiego charakteru – można kwalifikować ją nie tylko jako prostą przyśpiewkę o wczasowych przygodach pewnej femme fatale. Jest to między innymi, podany z lekko prześmiewczą, ale w gruncie rzeczy przyjazną nutą, barwny opis wielkomiejskiego środowiska peerelowskich uprzywilejowanych, którzy „piękne okoliczności przyrody” mają w zwyczaju wykorzystywać jako atrakcyjne tło dla swoich towarzyskich zabiegów. Podany z hipnotyzującym wyczuciem przedstawionej opowieści, utwór niesie ze sobą ostrze satyry i charyzmę tanga, idealnie nadając się do tańca. Podejmując zaś, z humorem i dystansem, wątek nietrafionego, wariackiego zadurzenia, stanowi jeden z najsmakowiciej rozbudowanych dowcipów o muzykach.
Jeszcze w zielone gramy
Konrad Wągrowski
Piękna, ponadczasowa (bo przecież w dzisiejszych czasach jeszcze bardziej niż w PRL „Przez kolejne grudnie, maje każdy goni jak szalony”) piosenka o tym, że póki życia, póty nadziei. Cudnie wypadają poetyckie metafory owej nadziei – tytułowe „w zielone gramy”, „Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną / Jeszcze zimowe śmiecie na ogniskach wiosny spłoną”, „Różne drogi nas prowadzą, lecz ta, która w przepaść rwie / Jeszcze nie, długo nie”, „W najróżniejszych sztukach gramy, lecz w tej, co się skończy źle / Jeszcze nie, długo nie!”. Ciekawe są możliwości interpretacyjne tego tekstu – w wersji Młynarskiego jest to butna wiara we własne siły mimo upływających lat, mimo tego, że „skroń niejedna siwa”. Z kolei w interpretacji grupy Raz Dwa Trzy otrzymujemy zupełnie inne znaczenie tych samych słów – to już rozpaczliwa próba oszukania samego siebie mimo nieubłaganego upływu czasu. Ale ta wieloznaczność tekstu z pewnością jest jego siłą.
W Polskę idziemy
Marcin T.P. Łuczyński
Znana środowiskowa anegdota, opowiedziana ongiś w telewizji przez Macieja Stuhra, podczas jakiegoś jubileuszowego programu prowadzonego przez Piotra Bałtroczyka, mówi o tym, jak to „młody Stuhr” po pierwszym bodajże udanym występie jego kabaretu „Po żarcie” na Pace przybiegł uradowany do swojego ojca i z entuzjazmem oznajmił: „Tato! Graliśmy na scenie!” Na co szanowny senior zareagował z flegmą: „Chwileczkę, powoli. Po pierwsze: nie ’graliśmy’ tylko ’występowaliśmy’, a po drugie nie ’na scenie’ tylko ’na estradzie’. Bo ’grana na scenie’ to pan Trela w Teatrze Starym”.
Ta słodka w sumie anegdota rzuca pewien cień na występy estradowe, czyniąc je niejako „brzydszą siostrą” poważnej, szacownej sztuki teatru. Każdy w miarę dobrze zorientowany człowiek wie, że to nieprawda, że również estrada piosenki czy kabaretu ma swoje prześwietne gwiazdy. Wczoraj odeszła jedna z nich. Człowiek-obserwator, który sam kiedyś opowiedział anegdotę o sobie samym, a której przy tej smutnej okazji nie sposób ominąć. Otóż miał on we zwyczaju nosić w kieszeni marynarki dwa złote, które zawsze dawał któremuś z niewielkiej grupki miejscowych pijaczków (wszyscy takich widzieliśmy, każdy z nas zapewne raz w życiu usłyszał: „Kierowniku, brakuje nam tylko pięćdziesiąt groszy”). Lokalne towarzystwo bardzo go lubiło za tę pieniężną zapobiegliwość. Któregoś razu, jak wspominał Młynarski, wychodząc z domu przekonał się, że najdrobniejszym bilonem, jaki ma w portfelu, to pięć złotych. Zabrał pieniążek i poszedł swoją zwyczajową trasą. Traf chciał, że akurat właśnie tego dnia jego znajoma ekipa gościła reprezentację z innej dzielnicy, więc grono było cokolwiek liczniejsze. Młynarski podszedł, wręczył monetę skarbnikowi grupy, której ten się przyjrzał uważnie, po czym pokiwał głową i skwitował: „Podziwiamy pana intelygencję”.
Takie historie pozwalają lepiej zrozumieć, dlaczego było możliwe napisanie piosenki „W Polskę idziemy”, wspaniale wykonywaną i interpretowaną w kabarecie „Dudek” przez Wiesława Gołasa. Bo to jest bardzo ciepła, nostalgiczna i ogromnie tolerancyjna opowieść o tych Polakach, którzy lubią „dać w szyję”. To jest, obok „Naszej Europy” autorstwa Jana Kaczmarka, jeden z najtrafniejszych poetyckich obrazów epoki, w której ludzie się odnajdywali nierzadko poprzez huczną zabawę, gdzie liczył się kompan do kieliszka i perspektywa rychłej powtórki. W Polskę idziemy, drodzy panowie, w Polskę idziemy. Tam, gdzie szaro i brudno, i na trzeźwo smutno, tam po kielonku nadal jest szaro i brudno, ale już się człowiek nie przejmuje. Nim pierwsza seta zaszumi w głowie drugą pijemy. Za wszystko w zasadzie, do dna, jak leci, za fart, za dzieci, za zdrowie żony. W świecie, w którym niewiele można, w którym perspektywy nie są różowe, ale też nie czarne, za przeszłość, co czasami zawstydza, a czasami rozbawia, za te wszystkie popełnione głupoty i niewykorzystane szanse, było, nie było… w to głupie ryło, w ten dziób spragniony. Bo zawsze nadchodzi jakieś jutro, nowe otwarcie, kolejny tydzień, kolejny ciężki poniedziałek na drodze do piąteczku. Więc potem wyśnimy sen kolorowy, sen malowany, z twarzą wtuloną w kotlet schabowy, panierowany.
W Polskę idziemy, drodzy panowie, w Polskę idziemy. Nim pierwsza seta zaszumi w głowie do ludzi lgniemy.
Prześliczna wiolonczelistka / Lubię wracać tam, gdzie byłem
Wojciech Gołąbowski
„Prześliczną wiolonczelistkę” Skaldowie nagrali kilka lat przed moim narodzeniem – wkrótce minie mu pół wieku! Całkiem udany mariaż muzyki rozrywkowej z klasyczną – poprzez wstawki grane, jakże by inaczej, na wiolonczeli – swym rytmem, radością wymowy, stawia piosenkę w czołówce największych polskich przebojów. W teledysku w rolę prześlicznej wiolonczelistki wcieliła się takaż właśnie Ewa Szykulska; niemniej każdemu, komu w młodości serce drgało na widok tej czy innej Wioletty, wie, jak natrętna potrafi być melodyczna fraza „prześliczna wio-, wiolo-"…
A po latach? Gdy po Wiolettach pozostały tylko piękne wspomnienia, a po lecie przychodzi jesienna zaduma, „Lubię wracać tam, gdzie byłem” Zbigniewa Wodeckiego „wyrywa” – jak trafnie skomentowano na YouTubie – „duszę z zawiasami”. Jak „Prześliczna…” jest pieśnią młodości, tak do „Lubię…” trzeba dorosnąć, przeżyć te parę lat więcej. No i mieć wspomnienia, przy których potrafi zakręcić się w oku łza…
Róbmy swoje
Adam Kordaś
Wojciech Młynarski swym wspaniałym poetyckim wyczuciem słowa nie tylko dogłębnie wzruszał ale też chyba próbował trochę „naprostowywać” otaczającą rzeczywistość komentując jej nie zawsze najpiękniejszą facjatę. Czymże bowiem są piosenki jak „Przyjdzie walec i wyrówna” albo „Ballada o dwóch koniach” jeśli nie prztyczkiem w nos dla tych wszystkich „cwaniaczków” którym się roi, że skoro chwilowo dzierżą bat, mogą wszystko. Już nie wspominając o uniwersalnym hymnie jakże aktualnym zwłaszcza w naszych czasach – „Co by tu jeszcze…” Jednak choćby piosenka „A wójta się nie bójta” dowodzi, że patrzył też bardzo trzeźwo na rozmaitych „naprawiaczy” tego skądinąd niedoskonałego świata… Ech, strasznie szkoda, że takich niebanalnych ludzi ubywa a tych od „co by tu jeszcze…” coraz więcej… No nic, pomimo wszystko – „Róbmy swoje” :)
koniec
16 marca 2017

Komentarze

17 III 2017   09:30:13

Nie załapałam się na dyskusję w tym błyskawicznym rankingu, bo dodałabym jeszcze - kultowy nieomalże - "Obiad rodzinny". :-) No i przez te grzybki...

17 III 2017   10:50:24

Dzięki za przypomnienie kilku piosenek i inspirację do szukania kolejnych. Bo to jest tak, że człowiek może się (jak ja) na Młynarskim wychować i nawet sobie tego nie uświadamiać. Co pokazuje jego znaczenie oczywiście!

17 III 2017   12:00:11

Ja tymczasem chciałbym prosić żeńską część redakcji Esensji:

https://m.youtube.com/watch?v=YagylX_9Fss

A dla wszystkich niech wieczną zagwozdką będzie:
"W co się bawić"

18 III 2017   08:48:39

"Doceniamy pańską intelygencję", było. Reszta się jakby zgadza. Pozdro :-)

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Tegoż autora

Zbierając okruchy przeszłości
— Wojciech Gołąbowski

Gdy szukasz własnej drogi
— Wojciech Gołąbowski

Tylko praca dyplomowa, niestety
— Wojciech Gołąbowski

O pożytkach ze zdrowych zębów oraz powrót do Liszkowa
— Wojciech Gołąbowski

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.