Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 14 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Milena Wójtowicz
‹Bardzo czarna dziura›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	Bardzo czarna dziura
Opis	Lublinianka, urodzona w 1983 r. Dużo czyta, najchętniej sięga po książki przy których może się śmiać – bardzo lubi cykl Świata Dysku Terry’ego Pratchetta. Od dwóch lat pisze humorystyczne opowiadania, ale publikacja na łamach „Esensji” jest jej debiutem.
Gatunek	humor / satyra, SF, space opera

Bardzo czarna dziura

Milena Wójtowicz

1 2 3 … 6 »

W ciągu ostatnich dziesięcioleci Imperium przechodziło burzliwe zmiany wewnętrzne. Rządząca dynastia, dla bezpieczeństwa, starała się, żeby co najmniej trzy sztuki potencjalnych następców tronu znajdowały się w bezpiecznych kryjówkach. Miejsce pobytu nie zawsze było szczęśliwie dobrane i w rezultacie jeden z książąt splamił honor rodziny dołączając do pokojowego, demokratycznego Zjednoczenia Planet, inny uciekł z dworu do pustelni na opuszczonej planecie, doszło do kilku mezaliansów, a obecna królowa, wychowywana między innymi w siedzibie mrocznej sekty zabójców, w tawernach portowych, w szkole inżynierów i w tajemniczych świątyniach, przyłączyła się jednej z pirackich band.

Milena Wójtowicz

Bardzo czarna dziura

Milena Wójtowicz
‹Bardzo czarna dziura›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Milena Wójtowicz
Tytuł	Bardzo czarna dziura
Opis	Lublinianka, urodzona w 1983 r. Dużo czyta, najchętniej sięga po książki przy których może się śmiać – bardzo lubi cykl Świata Dysku Terry’ego Pratchetta. Od dwóch lat pisze humorystyczne opowiadania, ale publikacja na łamach „Esensji” jest jej debiutem.
Gatunek	humor / satyra, SF, space opera

Najwyższy spośród ministrów, pierwszy spośród wszystkich najpotężniejszych przemierzał nerwowo korytarze. Gdyby nie to, że budulec był trwały, wydeptałby w podłodze małą kotlinę. Człowiek, przed którym drżeli władcy sąsiednich światów, dreptał nerwowo, stanąwszy przed problemem, który przerastał nawet jego. Największym zmartwieniem pierwszego wezyra Imperium Dwunastu Planet, było to, że miał królową.

Nie była specjalnie kłopotliwa. Nie próbowała rządzić, nie interesowała jej polityka, nie znosiła narad. Prawdę mówiąc, w ogóle jej nie było. To znaczy nie było jej w pałacu. Gdzieś indziej z pewnością była. Wezyr mógł przyjąć z bardzo dużym prawdopodobieństwem, że znajduje się na pokładzie statku pirackiego „Pirania”, przebywającego obecnie w sąsiedniej galaktyce. Bardzo prawdopodobne było również, że w tej chwili dokonuje abordażu, rabuje, morduje albo upija się do nieprzytomności w towarzystwie innych piratów. Istniało również małe prawdopodobieństwo, że zgodnie ze swoją funkcją głównego mechanika akurat coś naprawia, ale wezyr znał swoją królową i wiedział, że to naprawdę mało prawdopodobne.

– Wy tu sobie rządźcie, ja się jadę zabawić – i odleciała na pokładzie pirackiego statku.

Oczywiście, czasami wracała. Zwykle trzeba ją było przekonywać, bo uważała, że najgorsze doki są lepsze od wygodnej i śmiertelnie nudnej planety-stolicy Imperium. Zazwyczaj starała się przebywać co najmniej dwie galaktyki od niej.

Wezyr wcisnął przyciski na panelu komunikatora międzyplanetarnego. Miał nadzieję, że królowa będzie w zasięgu. Wysyłanie posłańców było bardzo czasochłonne, tym bardziej, że dopiero trzeci albo czwarty docierał do celu, a poprzedni ulegali przykrym wypadkom, nierzadko spowodowanym przez piratów z „Piranii”, którzy wyznawali zasadę „najpierw wystrzel parę rakiet, a jak coś / ktoś zostanie, to porozmawiajcie o pogodzie”.

Przez chwilę w paśmie komunikacyjnym panowała cisza, a potem ekran włączył się i pokazał twarz jasnowłosego mężczyzny z przepaską na lewym oku. Z tyłu stał drugi mężczyzna, w mundurze gwardii jednego z sąsiednich królestw i walił jednookiego w głowę czymś, co wyglądało na oderwaną poręcz fotela.

– Witam – rzekł wezyr. – Moje serce raduje się, a… – rozpoczął oficjalne powitanie.

– Dobra, auu! Dobra, znamy to – przerwał mu niezbyt przytomnie jasnowłosy, próbując bezskutecznie uniknąć uderzeń przeciwnika. – Słuchaj mamy akurat drobną bitwę, mógłbyś… AUU! ..skontaktować się później? – pod ciosami obsunął się z panelu komunikacyjnego.

Tymczasem przez widocznych w tle walczących przebiła się niczym galeon na pełnych żaglach potężna postać. Wezyr rozpoznał Murianę, opiekunkę królowej. Dziecię królewskiej krwi nie powinno samo przebywać poza pałacem, dlatego z każdym ewentualnym następcą, odsyłanym w bezpieczne miejsce posyłano zaufanego wychowawcę. Przez wszystkie lata spędzone z królową Murianie udało się nauczyć ją dwóch rodzajów haftów, jednego poematu i grania na harfie. Królowa korzystała tylko z tej ostatniej umiejętności, akompaniując pijackim przyśpiewkom.

Muriana przebiła się przez walczących, obrzucając ich zdegustowanymi spojrzeniami i dotarła przed ekran komunikatora.

– Moje serce raduje się, a myśli moje biegną ku dawno nie widzianemu – wyrecytowała odpychając dwóch zmagających się zapaśników.

– Moje serce wita cię, a myśli wspominają twą zacność – odparł wezyr.

– Przepełnia mnie duma z odwiedzin tak wspaniałego gościa – Muriana wykonała pełen szacunku ukłon, przydeptując jednocześnie jakiegoś gwardzistę.

– Przepełnia mnie szacunek do wspaniałego domu w którym goszczę – jakiś pobity pirat przetoczył się przed ekranem.

– Mów więc, o przeczcigodny – Muriana zrzuciła pirata z panela komunikatora.

– Me serce zabrzmi radością, gdy oczy me ujrzą mą boską panią, władczynię imperium.

– Przekażę jej, o czcigodny – Muriana odwróciła się od panela w stronę tłumu walczących. – Milady! – wrzasnęła, przekrzykując wrzawę. – Czcigodny wielki wezyr pragnie byś ucieszyła jego serce i udzieliła mu zaszczytu rozmowy z…

– Dobra, słyszałam – obok Muriany pojawiła się druga postać, o dwie trzecie od niej szczuplejsza.

Wezyr skłonił się głęboko.

– Moje serce raduje się, a…

– Tak, wiem – królowa wcisnęła się pomiędzy Murianę a panel. – Po prostu mów czego chcesz.

Wezyr podniósł głowę. Na ekranie widział twarz królowej i Murianę odpychającą walczących, którzy mogliby przeszkadzać w rozmowie. Królowa miała duże oczy i ciemne włosy, przycięte krótko i splecione w przylegające do głowy warkoczyki. Na policzku, tuż przed lewym uchem widniała podłużna blizna, biegnąca w dół po szyi. Kilka kolejnych, krótszych blizn miała na ramionach. Ubrana była, jak zwykle, w pobrudzone spodnie i czarną tunikę przepasaną żelaznym pasem. Wyjątkowo miała na tym powyginaną kolczugę. W jednej dłoni trzymała paralizator, w drugiej tradycyjny wygięty miecz. Nie wyglądała na imperatorkę dwudziestu planet.

– Pani, nasi sąsiedzi, Unia Talaidzka…

– To ci z uchem na czubku głowy? – przerwała królowa.

– Tak, pani. Od wielu lat toczą wojnę ze Związkiem Trzech Księżyców…

– To ci nudziarze… – westchnęła królowa. – Napadliśmy ich transport ze dwa tygodnie temu. Najpierw chcieli negocjować pokój, a potem zwalili na nas ze cztery niszczyciele. Rozwalili nam lewy silnik. Przez trzy dni grzebałam w przewodach, żeby go uaktywnić!

– Twa cierpliwość jest godna najwyższych pochwał – powiedział wezyr. – Ostatnio obie strony postanowiły zawrzeć rozejm i zwróciły się do nas, jako ze słyniemy ze swojej neutralności…

– A słyniemy? – zdziwiła się królowa.

– Tak, pani. Od dwustu lat Imperium nie było zaangażowane w żaden konflikt – wyjaśnił cierpliwie wezyr.

– Chwileczkę, a ta sprawa z…

– Mówiłem o angażowaniu się oficjalnie. Dochodząc do sedna, obie strony spotkają się u nas za trzy dni i obyczaj nakazuje, abyś ty, pani, jako imperatorka Dwudziestu Planet, powitała ich i oficjalnie rozpoczęła negocjację.

– Muszę? – jęknęła królowa.

– To potrwa tylko jeden, góra dwa dni – powiedział zachęcająco wezyr. – Potem wasza wysokość może wrócić do … innych spraw.

– Niech będzie. Już lecę – królowa wyłączyła komunikator, potem rozejrzała się po mostku. – Kapitanie – krzyknęła w stronę kilku gwardzistów zwalających się na kogoś. – Biorę urlop!

Gwardziści oderwali się od podłogi i polecieli w różne strony, odsłaniając barczystego mężczyznę.

– A silnik?

– Skończę, jak wrócę. Za tydzień – obiecała królowa. – Nianiu, bagaże!

Muriana przemieściła się do wyjścia, zadeptując przy okazji parę osób. Królowa podążyła za nią, wciskając po drodze miecz i paralizator jakiemuś piratowi.

Muriana zabrała z komnat kufer, który niosła bez zbytniego wysiłku. Królowa nie potrzebowała wielu rzeczy, co bardzo ułatwiało szybkie podróżowanie. Opiekunka rozsiadła się w wahadłowcu w miarę wygodnie, co znacznie utrudniał rozmiar fotela, wyraźnie nieprzystosowany do jej rozmiaru.

– Ruszamy, panienko?

– Tak, nianiu. Zrobimy skok w nadprzestrzeń, wyhamujemy przed mgławicą, ominiemy deszcz meteorytów, potem znowu nadprzestrzeń i za godzinę jesteśmy w granicach imperium.

– Spodziewam się, że będzie nas oczekiwał królewski statek, jak zawsze – powiedziała Muriana.

– Też się tego obawiam – mruknęła królowa.

• • •

1 2 3 … 6 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »