Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Milena Wójtowicz |
| Tytuł | Bardzo czarna dziura |
| Opis | Lublinianka, urodzona w 1983 r. Dużo czyta, najchętniej sięga po książki przy których może się śmiać – bardzo lubi cykl Świata Dysku Terry’ego Pratchetta. Od dwóch lat pisze humorystyczne opowiadania, ale publikacja na łamach „Esensji” jest jej debiutem. |
| Gatunek | humor / satyra, SF, space opera |
Bardzo czarna dziuraMilena Wójtowicz
Milena WójtowiczBardzo czarna dziura– Nie tak – przerwała jej niecierpliwie pilot. – Po prostu się przedstawiamy – galeon usiadł z powrotem, burcząc coś pod nosem. – Gdzie jesteśmy? – zapytała kapitana. – To ma wpływ na to kim pani jest? – I to jaki. Więc gdzie? – Dokładnie na granicy Strefy Nemidu i Imperium Dwudziestu Planet. – Świetnie. W takim razie jestem Rissa, główny mechanik na niezależnym statku „Pirania” i … – podrapała się w głowę. – Jak to szło? – Boska królowa, imperatorka Dwudziestu Planet… – podpowiedział galeon. – No właśnie. – … i uwielbiana pani swojego ludu. – To też? – zdziwiła się królowa. – A zresztą nieważne. A to jest Muriana, moja niania. Galeon powstał z godnością. – Muriana Da′tnk, córka rodu R′tch′ma, pierwsza opiekunka… – Wystarczy Muriana – przerwała Rissa. – Jak rozkażesz, milady – dwórka usiadła na kufrze. – Królowa imperium jest jednocześnie mechanikiem na pirackim statku? – powiedział z powątpiewaniem doktor. – Czy ja cię pytam, co robisz po godzinach pracy? – zauważyła kąśliwie królowa. – Nie macie wina? – To okręt wojskowy, nie tawerna – burknął doktor. – I wszyscy tego żałujemy. Naprawdę nie ma ani kropelki? – Szczerze mówiąc, milady… – Muriana wstała i podniosła wieko kufra. • • • Obwody dział „Piranii” przypominały pajęczynę, utkaną przez nietrzeźwego pająka. Zresztą na tym statku nie uchowałby się żaden trzeźwy pająk. Pirat patrzył na nie smętnie swoim jedynym, prawym okiem. Nad głową stał mu kapitan i irytował się. – Nie możesz tego po prostu naprawić? – Jak? – jęknął Yol. – Jestem nawigatorem, nie mechanikiem. – Ale chyba widziałeś, jak Rissa to robi. Yol zastanowił się chwilę. – Widziałem. – I wyglądało to na coś trudnego? – No, właściwie nie. Najpierw piła jedną butelkę alkoholu, potem drugą, a potem brała narzędzia, zaczynała śpiewać retyńską piosenkę o suśle i szła naprawić to, co było do naprawienia. – Tak robiła? – kapitan zmarszczył brwi. – Zawsze. – A zanim wypiła te dwie butelki? – To nie odróżniała śrubokręta od śruby. – I pomyśleć, ze ta kupa złomu jeszcze trzyma się razem… • • • Wielki wezyr stał przed ekranem na którym było widać pozostałe trzy statki i patrzył na nie zdegustowany. – Wiadomo już, czego tamci chcą? – Tak, przeczcigodny – minister skłonił się nisko. – Kapitan statku o nazwie „Pirania” odczuwa jako ujmę na swoim honorze to, że przetrzymują jego mechanika. – Tak powiedział? – wezyr zmarszczył brwi. Wiedział co nieco o Culu, miał nawet przyjemność, czy raczej wątpliwą przyjemność, rozmawiać z nim. – Dokładniej rzecz biorąc… – minister zaczął wyłamywać sobie palce – powiedział „żadne poprzekręcane mięczaki w piżamach nie będą demoralizować mojego mechanika”. – W piżamach? – Sądzę, iż miał na myśli mundury, przeczcigodny. – Aha. A ten drugi statek? – To Nemidzi. Twierdzą, że na pokładzie statku Zjednoczenia jest ścigany przez nich pirat. – Królowa – stwierdził wezyr. – Tak, przeczcigodny. Jeśli wolno mi zauważyć – minister zaczął się pocić – jestem pewien, że po wyjaśnieniu sytuacji, w imię dobrych stosunków Nemidzi odstąpią od tych żądań. – Bez wątpienia. A jak myślisz, jaką reakcję wywoła wiadomość, że boska królowa, imperatorka Dwudziestu Planet, uwielbiana pani swojego ludu, zupełnie nie interesuje się swoim imperium i swoim ludem, za to chętnie zapija się do nieprzytomności w towarzystwie najgorszych męt kosmosu i notorycznie napada wraz z załogą piratów na statki na terenach należących do naszych czcigodnych sąsiadów? Minister zrobił zeza, patrząc na kropelką potu, która właśnie zatrzymała się na czubku jego nosa. – Byliby… hmmm… zdziwieni, o przeczcigodny? – Nie życzę sobie wiedzieć, jacy by byli – powiedział stanowczo wezyr. – Prędzej wywołam wojnę, niż pozwolę, żeby ktokolwiek dowiedział się, kim jest królowa. – Przecigodny… – Czego jeszcze chcesz?! – A co będzie, jeśli królowa im powie? Wezyr dostał dreszczy. Doktor bezskutecznie próbował odebrać Rissie butelkę. Z której strony nie próbował do niej podejść, zawsze natykał się na Murianę, blokującą przejście. – Pacjentka nie powinna pić alkoholu – jęknął desperacko. – Boska królowa wie, czego jej potrzeba, lepiej od jakiegoś konowała – oznajmiła niewzruszona dwórka. Rissa nie zwracała uwagi na żadne z nich, tylko jednym haustem opróżniła bukłak. – W końcu zaczynam czuć się normalnie – zerknęła na kapitana, pogrążonego we własnych myślach. – I co? Spojrzał na nią wyrwany z zadumy. – Z czym? – Z nami. Trzy statki żądają wydania nas. Który nas dostanie? – Na razie żaden. Muszę skontaktować się z radą Zjednoczenia. Chwilowo pozostaną panie na pokładzie „Odkrywcy”. Każę przydzielić wam kajuty. – Do boskiej królowej, imperatorki Dwudziestu Planet, uwielbianej pani swego ludu nie należy mówić w ten sposób – powiedziała mentorskim tonem Muriana. – Do boskiej królowej, imperatorki Dwudziestu planet, uwielbianej pani swego ludu należy zwracać się… – Rissa – zakończyła królowa. – To powinno wystarczyć. Gdzie ta kajuta? • • • Minister nerwowo dreptał po gabinecie wezyra. Ar′chat siedział za stołem z głową wspartą na dłoniach. Przed nim stał sekretarz, wyposażony w czytnik i pliki informacyjne. – Przedstawiciele Unii Talaidzkiej właśnie wyruszyli – poinformował sekretarz. – Delegacja Związku Trzech Księżyców jest w drodze od dwóch dni. Minister zatrzymał się. – Może odłożyć negocjacje? – zasugerował rozpaczliwie. – Albo ogłosić ciężką chorobę królowej? – Wykluczone – wezyr pokręcił głową. – Nie będzie już tak sprzyjającego momentu. – Ale królowa jest tam – minister machną ręką w stronę, gdzie znajdował się „Odkrywca” – a stolica tam – machnął ręką w przeciwną stronę. – A my jesteśmy tu – powiedział z namysłem wezyr. Podniósł głowę i spojrzał na sekretarza. – Poinformujcie Zjednoczenie, że w imię polepszenia stosunków dyplomatycznych… – Nie mamy z nimi stosunków dyplomatycznych – minister zamrugał ze zgrozą. – Oni są demokratyczni!!!! – Jak mówiłem – ciągnął wezyr – w imię poprawy naszych stosunków dyplomatycznych ze Zjednoczeniem, korzystając z obecności w pobliżu frachtowca „Odkrywca”, proponujemy im udział, dość bierny rzecz jasna, w nadzorowanych przez nas negocjacjach. Przekaż stronom negocjującym, że w imię naszej bezstronności zdecydowaliśmy się prowadzić negocjacje w przestrzeni, która zapewni nam konieczny spokój i w obecności przedstawicieli Zjednoczenia – wezyr westchnął z satysfakcją. – To wszystko. Możesz odejść. • • • Ogromnego kufra Muriana pilnowała jak oka w głowie, nie pozwalając nieść go żadnemu z członków załogi. Osobiście postawiła go na środku przestronnego pomieszczenia. Królowa rozejrzała się po kajucie. – Całkiem przytulnie. Zaczyna mi się tu podobać. – Przed drzwiami stoją straże – stwierdziła Muriana. – Zauważyłam. Ale nie wygląda na to, żeby zamierzali nam przeszkadzać. – W czym, milady? Czy planujesz ucieczkę? Czy masz zamiar porwać ten statek i rzucić wyzwanie Zjednoczonym Planetom? Czy zapiszesz swe imię w dumnej historii Imperium jako ta… – Na razie, nianiu, to ja się muszę wyspać. – Mogłabyś jednak, o boska królowo, chociaż dokonać drobnego sabotażu, by zrozumieli, że nawet słabe i odurzone nie zamierzamy czekać biernie na ślepy los i ich łaskę! – Mogłabym? – Rissa spojrzała na nią z bólem. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Łowcy łowców potworów
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Jak to z tym załatwianiem jest
— Wojciech Gołąbowski
Będąc młodą królewną…
— Agnieszka Szady
Świeża krew w fantastyce
— Agnieszka Kawula
Zasady tajemnic
— Milena Wójtowicz
Laser Alladyna
— Milena Wójtowicz
Łowy
— Milena Wójtowicz
Statystyka magii
— Milena Wójtowicz
Kocha? Lubi? Szanuje???
— Milena Wójtowicz
(Nie)Szczęśliwy traf
— Milena Wójtowicz
