Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Anna ‘Cranberry’ Nieznaj |
| Tytuł | Nocą wszystkie koty są czarne |
| Opis | Anna „Cranberry” Nieznaj (ur. 1979 r.), absolwentka matematyki, programistka. Mężatka, ma dwoje dzieci, mieszka w Lublinie. Debiutowała w 1996 r. pod panieńskim nazwiskiem Borówko. Publikowała w Science Fiction, SFFiH, Esensji, Fahrenheicie i Szortalu. Laureatka konkursów Pigmalion Fantastyki 2010 („Kredyt”) i „Science Fiction po polsku 2” w 2013 r. („Dziewczynka ze strychu”), finalistka Horyzontów Wyobraźni 2011 („Cyberdziadek”). „Nocą wszystkie koty są czarne” to samodzielne opowiadanie będące częścią dłuższej historii o genetycznie modyfikowanych agentach wywiadu. |
| Gatunek | sensacja, SF |
Nocą wszystkie koty są czarneAnna ‘Cranberry’ NieznajNocą wszystkie koty są czarneIos była mała i pusta. Opływali ją od wschodu, mijając strome rude zbocza. Trasa biegnąca lądem z Manganari do głównego miasta i potem w dół do portu musiała być karkołomna. Po wojnie turystyka w tym rejonie odżyła, ale mimo upływu blisko czterech dekad to nadal nie było to, co kiedyś. Wysepki zamiast porastać kolejnymi hotelami, raczej zdziczały jeszcze bardziej. Przy tym, o ile Hiszpanie, przerażeni wizją powtórki z arabskiej obecności na półwyspie, zamknęli radykalnie szlaki przemytnicze z Afryki Północnej, o tyle na Morzu Egejskim między stęsknionymi do słońca wczasowiczami przewijali się też ludzie skupieni na swoich drobnych, lub całkiem sporych, nielegalnych interesach. Działo się to za częściowym przyzwoleniem odpowiednich służb, tkających swoją sieć wpływów, wędrujących w labiryncie wysepek po nitce do kłębka, aż na Bliski Wschód. Wodolot zatoczył szeroki łuk i wpłynęli do nieco większej zatoki. Zachodzące słońce oświetlało skalistą górę nad portem, oblepioną białymi sześciennymi domkami o granatowych okiennicach. Dimitris pokazał młodym hotelowy bungalow, tuż nad plażą, w odległości spaceru zakurzoną szosą od przystani. – Facet siedzi w pokoju, cały czas – dodał. – Chyba ze dwa razy wyszedł na balkon. Znaleźli sobie dobry punkt widokowy, w tawernie na świeżym powietrzu. – Promem ktoś ma przypłynąć. To jest kluczowy moment, chcą zgarnąć ich dopiero wszystkich razem. Noc zapadała stopniowo. W bungalowie zamknięto okiennice i zapalono światło. W końcu do portu zawinął wielki prom, groteskowy w małej zatoce, jak zabawka z zestawu o zupełnie innej skali niż wyspa. Fala, jaką wywołał, aż chlupnęła o plażę, w ciemności za niskim murkiem. Na betonowe nabrzeże wyjechał jeden samochód i wyszła grupka podróżnych. Żaden z nich nie ruszył w stronę obserwowanego hotelu, a kilka minut później prom odpłynął. – Coś się sypnęło… Dimitris nawet nie maskował napięcia. Zdenerwowany, bawił się breloczkiem z kluczykami do suzuki i nagle podzielił się z Kotami wiedzą, którą – skoro mówił im o tym teraz – powinien był im pewnie zaserwować od razu na wstępie. – Ten blog, to oni znaleźli przypadkiem. Jeden zespół trafił do szejka po linii kontaktów z podejrzanymi ludźmi, drugi zupełnie niezależnie znalazł go jako autora bloga. Kiedy okazało się, że można dziadka pod tym pretekstem choćby na chwilę aresztować, sprawę przejął w całości kontrwywiad. Bo przede wszystkim chodzi o to, że szejk był niby taki leciwy, ale on normalnie pracował nadal na kontrakcie! Tylko, że jakimś krótkim. Jako ekspert dla przedsiębiorstwa, które na zasadzie outsourcingu współpracowało z producentem sztucznych inteligencji używanych w przemyśle.  Ilustracja: Magdalena Wolff – Jakim przemyśle? – pytanie Sanji zabrzmiało raczej wisielczo. – Producent głównie chwali się zleceniami dla farm wiatrowych na Bałtyku, wiecie, te wielkie wiatraki generujące prąd. Zanim zdążyli cokolwiek odpowiedzieć, na telefon Katranidisa przyszła wiadomość. Grek wstał od stolika. – Zmiana planów. Muszę was tu na jakiś czas zostawić, trzymajcie się w nocy z dala od hotelu. Popović i Rueckner odprowadzili wzrokiem Dimitrisa, który szedł szybko w kierunku wodolotu. – Powiedział „w nocy”. Ale chyba wolałby, żeby aresztowali tego gościa natychmiast. – Ja też bym wolała. • • • Większość przyjezdnych zatrzymywała się na Horze czyli w miasteczku wysoko nad portem, więc tawerna, w której siedziały Koty, wyglądała raczej na taką dla miejscowych – krzesła nie od kompletu, papierowy obrus. Paragon dostali w kieliszku, żeby nie porwał go wiatr, ale w porównaniu z Manganari tutaj panowała ciepła, spokojna cisza. Kelner z zatkniętym za ucho kwiatem oleandra miał gości w nosie, przekonany, poniekąd słusznie, że nikomu tu nigdzie się nie śpieszy. Rozmawiał z zasuszonym, spalonym słońcem mężczyzną, który – jak zorientowały się Koty z drobnych, w zasadzie nieuchwytnych przesłanek – miał chyba niewiele ponad sześćdziesiąt lat, ale dla nieuważnego obserwatora wyglądał i na dziesięć więcej. Grek przeniósł wzrok na trójkę młodych ludzi akurat w momencie, kiedy Sanja wyjadała coś Peterowi z talerza, a Szymczyk, oparta o ramię kumpla, piła piwo z jego szklanki. Dziadek zarechotał i zawołał po angielsku, z tutejszym akcentem: – O, a tym to wesoło! Jeden chłopak, dwie dziewczynki, zupełnie jak w Kalifacie. – Przecież to moje siostry! – oświadczył Rueckner z głębokim przekonaniem, mimo że jedyne geny, jakie mieli wspólne, pochodziły od kota. – W Arabii to byśmy tu siedziały w czarnych abajach i tylko by nam oczy znad nikabów błyskały – Lwie Serce pokazała gestami, jak ponuro i groźnie wyglądałyby wtedy. Mężczyzna śmiał się do jasnowłosej Kotki, ale niewinnie, jak do dziecka. – Oj, nie lubisz ty Kalifatu, co, dziewczynko? Dzisiaj młodzi raczej się polityką nie interesują, to tylko, my, stare dziady, rozprawiamy o dawnych bojach. – Pan walczył? – Sanja podsunęła mu krzesło. – Toż my tu wszyscy weterani! Jeden własnymi rękami bronił Krety przed arabskim desantem, drugi Cypr Turkom odbijał, a jakby się lepiej rozejrzeć, to by się pewnie znalazło i takich spod Maratonu – Grekowi najwyraźniej dopisywał świetny humor. – Nie, tak serio, to nie walczyłem. Służyłem na morzu, na unijnym okręcie, wiele się nie nawojowałem. Nastrój zepsuł mu się nagle, Koty zamarły. Peter szepnął coś do kelnera i ten po chwili postawił przed starym marynarzem kieliszek ouzo. – Ratowaliśmy cywilów z Palestyny, Żydów, Arabów. No… Wtedy. Popović wzdrygnęła się. Pod sam koniec wojny, będącej w dużym stopniu serią wewnętrznych rewolucji, wspieranych tylko z Rijadu, w najbardziej zapalnym punkcie regionu zakotłowało się ostatecznie. Unia pośredniczyła w rozmowach pokojowych, ludzie usiłowali uciekać na własną rękę. Gołym okiem było widać, że za chwilę Kalifat zaleje swoją potęgą wszystko, aż do morza, choćby na mocy porozumień oddana miała być tylko – i aż – Jerozolima. Tyle, że izraelski generał, który miał w tym przekazaniu wziąć udział – on uważał się za patriotę. W tamtych czasach naprawdę nie było trudno o fanatycznego generała, ani też o dostęp do broni atomowej. Święte Miasto przestało istnieć. Nuklearna Masada. Na wybrzeżu wybuchła ostateczna panika. – Ewakuowaliśmy tylu ludzi, ilu tylko się dało. Znaleźliśmy się w strefie skażonych deszczy. Ja jestem zdrowy jak ryba, ale mój syn urodził się z ciężką wadą. Mówią, że to nie od tego. – Stary wzruszył ramionami. – Wyście tam, na północy Unii, już od iluś pokoleń prawdziwej wojny na oczy nie widzieli. – No, bez przesady – żachnęła się nagle Sanja. – A chociażby zamach w tunelu pod kanałem La Manche? – Ale to chyba przed waszym urodzeniem? Skinęła głową. Niewątpliwie przed, w związku przyczynowo-skutkowym. Kiedy w czterdziestym szóstym w tunelu pod kanałem terroryści rozpylili fosgen, klimat polityczny osiągnął ten punkt, w którym zostało zmienione prawo. A w związku z tym mógł ruszyć Projekt, od strony naukowej gotowy już od dłuższego czasu. Dwa i pół roku później urodził się Steven Griffin, pierwszy Kot, a kilka tygodni po nim – Sanja. Potem cała reszta, partiami po pięcioro. Gdyby nie zamach, byłaby zupełnie innym… kimś. Normalnym człowiekiem. Pewnie i tak wstąpiłaby do armii, starsza z córek swojego ojca, traktowana zawsze raczej jak chłopak. Może latałaby myśliwcem jak stary Popović, może służyła w wywiadzie jak Katranidis, no i w sumie jak ona sama teraz. Ale wszystko byłoby inaczej. Grek, widząc wyraz twarzy Kotki, uciął temat: – Jesteście młodzi, dość gadania o takich rzeczach! Powinniście iść na Horę, pić całą noc, tańczyć, spać na szosie! • • • Z zaleceń weterana skorzystali tylko o tyle, że rozłożyli się na ciepłym piasku plaży, z zamiarem złapania kilku godzin cennego dla nich snu. Za ulicą i żywopłotem z hibiskusów kelner gasił światła na tarasie tawerny. Rueckner już przysypiał. Lwie Serce zwinęła się przy nim, przeżegnała się i z półprzymkniętymi powiekami modliła się, przesuwając palcem po różańcowym pierścionku. Sanja siedziała jeszcze chwilę, patrząc na czarną wodę zatoki. Twarz muskał jej upalny wiatr, pachnący solą, wiejący od Kalifatu. Popović pomyślała nagle o Stevenie. Na pewno nie można było o nim powiedzieć, żeby był praktykującym muzułmaninem, zwłaszcza, że byłoby to po prostu niewykonalne przy trybie życia Kota. Jadł, co mu dawano, w wolnym czasie chodził z wszystkimi na imprezy i pił na nich, choć nigdy nie upijał się tak naprawdę. Oczywiście nie modlił się pięć ani nawet trzy razy dziennie, ale Sanja widziała go kilka razy przy modlitwie. Znała słowa, uczona arabskiego od dziecka. Pomyślała, że to właśnie byłby jeden z takich momentów, kiedy Steven, jak Maja, mógłby chcieć porozmawiać z Bogiem. Stąd Mekka wydawała się być dużo bliższa. |
Może nie od samego początku mnie wciągnęło, ale potem było coraz lepiej. Całkiem wartka akcja, ciekawie rozwinięta. Sam pomysł wykorzystania modyfikowanych agentów jest frapujący. Koty mają te same zdolności, ale różnią się pod względem osobowości. To sprawia, że każdy z nich ma w sobie coś charakterystycznego tylko dla siebie. Fajnie napisane. Podobało się.
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Gwiezdne wojny: Padawanka
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Gwiezdne wojny: Drapieżnik
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Gwiezdne wojny: Szczeniaki
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Gwiezdne wojny: Jango i Boba
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Gwiezdne wojny: Przed burzą
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Gwiezdne wojny: Bliźniaki
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Gwiezdne wojny: Obława
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Gwiezdne wojny: Światełko
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Gwiezdne wojny: Mos Eisley 2000
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Muszę powiedzieć, żeee... podobało mi się, nawet bardzo.
Akcja toczyła się wartko, ale bez zbędnego pośpiechu i w sposób dla mnie przynajmniej nieprzewidywalny. Zakończenie okazało się w pełni satysfakcjonujące i świetnie rozegrane.
A jako piękne dopełnienie, ten śródziemnomorski klimacik.