Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Sebastian Chosiński |
| Tytuł | Kidusz Haszem |
| Opis | Tym razem Sebastian zabiera nas w mroczne czasy końca lat trzydziestych – w zmierzch, w czerwoną noc, w tajemnicę… |
| Gatunek | dramat, historyczna, obyczajowa |
Kidusz HaszemSebastian ChosińskiKidusz Haszem– Złego diabli nie biorą… Tak przecież mówi wasze przysłowie? – upewnił się. Maryna, nieco uspokojona, stanęła na paluszkach, by pocałować go w policzek i, zrazu niechętnie, potem ponaglana przez Libra, z większym już przekonaniem ruszyła z powrotem do domu. Liber splunął przez ramię, jakby chciał odegnać od siebie złe duchy, i skręcił w uliczkę prowadzącą do rynku. Z okien kamieniczek sypały się przekleństwa posyłane pod nie wiadomo czyim adresem; choć wszyscy się domyślali, nikt nie był pewien w stu procentach, kogo należy obarczyć winą za niecodzienny o tej porze dnia harmider w miasteczku. Tymczasem w oddali rozległa się kolejna eksplozja. Głuchy wybuch, który spowodował jeszcze większy wybuch paniki. Liber przyspieszył kroku. Na rynku mieściła się siedziba miejscowych władz i posterunek policji. Jeśli ktoś miał być dobrze poinformowany co się dzieje, to właśnie oni. Widział już z daleka stojący w centralnym punkcie rynku pomnik jeźdźca na koniu, gdy nagle czyjaś ręka chwyciła go za kołnierz kurtki i wciągnęła do bramy. Na moment stracił równowagę i runął na ziemię. Kiedy próbował się podnieść, ukłuły go wycelowane dokładnie w jego pierś trzy lufy karabinów. Pierwsza myśl, że ma do czynienia z wojskowymi, rozpierzchła się jak stado przepiórek. Mężczyźni ci nie mieli bowiem na sobie żadnych mundurów, jedynie stare, powycierane marynarki i założone na ręce ponad łokciami czerwone opaski. – Ty kto? – spytał ten, który stał w środku, może najważniejszy z całej trójki, skoro pierwszy zabrał głos. – Liber Goldstadt – przedstawił się, przez cały czas klęcząc. – Żyd, znaczy się? Kiwnął potakująco głową. Na głupie pytania nie zwykł odpowiadać. – Dokąd idziesz? – Na rynek. – Broń masz? Liber powoli, by nie wzbudzać paniki, poklepał się po kieszeniach kurtki, a następnie – wyprostowawszy się już – również spodni. Nie uwierzyli mu, bo po chwili zrobili dokładnie to samo jeszcze raz. – Po co ty tam idziesz? – spytał ten sam, co poprzednio; w świetle budzącego się słońca wyglądał na najstarszego z całej trójki. Liber nie znał go, nie miał nawet pewności, czy jest tutejszy. Twarze dwóch pozostałych, znacznie młodszych, może nawet młodszych od samego Libra, wydawały mu się znajome; nie potrafił jednak dopasować ich do konkretnych imion czy nazwisk. – Dowiedzieć się, co to za wybuchy – wyjaśnił zgodnie z prawdą. – Wybuchy, i tyle! – usłyszał w odpowiedzi. – Nie lepiej to siedzieć w domu, u mamy, gorące mleko pić? Już chciał odpowiedzieć coś hardego, kiedy usłyszał za swoimi plecami czyjeś kroki i znajomy głos: – To młody Goldstadt, mieszka na przedmieściu, puśćcie go! Liber odwrócił się. Przed nim stał uśmiechnięty od ucha do ucha Janka Ostapienko. On również miał na ramieniu czerwoną opaskę, a w ręku pistolet. Skąd oni wzięli nagle tyle broni? – pomyślał Liber. Uścisnął dłoń podaną przez Jankę, a potem posłał nieprzyjazne spojrzenie pozostałej trójce. Mężczyźni opuścili karabiny i rozeszli się na swoje stanowiska, wyłapywać kolejnych mieszkańców zmierzających w stronę rynku. – Wybacz, stary – mruknął Janka. – Pomyśleli pewnie, żeś policjant. Usłyszałeś wybuch, to spieszysz na posterunek… – To źle? – zdziwił się Liber. Uśmiech przez cały czas nie schodził z twarzy Janki. Liber znał go od lat, ale nigdy nie widział aż tak radosnego. Bez wątpienia był on człowiekiem, któremu przyszłość jawiła się w jasnych barwach. – My już policji potrzebować nie będziemy… – wyjaśnił enigmatycznie Białorusin. – Policja zawsze jest potrzebna! – wtrącił Żyd. – Jeśli tak twierdzisz, to pewnie masz rację… Uczony jesteś! – Janka poufale klepnął go w ramię, tak mocno, że aż zabolało; rękę miał twardą, nawykłą do ciężkiej pracy na roli. – Ale to już inna policja będzie, nasza… – dodał. Przerwał na moment, biorąc głęboki oddech. Spojrzał w niebo i ręką zatoczył duży krąg, jakby objąć chciał nie tylko tę kamienicę, nieodległy zamek, miasto, nieboskłon, lecz także wszystko, co znajduje się poza ich polem widzenia. – Wszystko to teraz będzie nasze! – A ty kim będziesz? – Ja? – zamyślił się Ostapienko. – Człowiekiem będę, jak byłem do tej pory. – Rządzić nie chcesz? – Od rządzenia mądrzejsi ode mnie będą. O!… – krzyknął, jakby wpadł właśnie na genialny pomysł; palcem wskazującym ukłuł Libra prosto w pierś. – Takich jak ty nam potrzeba. Co to niejedną książkę w życiu przeczytali… – Na koniec zaśmiał się, ale jakoś tak nieszczerze, złowrogo. Liber odwrócił się od przyjaciela; nie chciał, aby ten zobaczył teraz jego twarz i wyrażającą skrajną dezaprobatę minę. – Iść muszę – stwierdził tylko. – Dokąd? – Zasięgnąć języka. – Więc idź, zasięgaj! Odprowadził go do ulicy i pożegnał, po raz kolejny mocno ściskając dłoń. Liber, nie zwracając uwagi na protesty pozostałej trójki, ruszył w stronę rynku. Zatrzymać go już nie mogli, a strzelać na pewno nie mieli odwagi. Zresztą, wcale nie był pewien, czy potrafią. Przed posterunkiem policji panował wzmożony ruch. Umundurowani mężczyźni wybiegali z budynku i wracali doń po chwili, zapakowawszy metalowe skrzynie na tył terenowego samochodu. Wokół zbierał się tłum gapiów; tłum jednak bardzo nietypowy, bo milczący, niemal nieobecny. Gapie przyglądali się policjantom, jakby ci odgrywali role w jakimś pantomimicznym przedstawieniu teatralnym. Biegali jak w transie, w ogóle nie zwracając uwagi na gęstniejący wokół nich kordon. W pewnej chwili nawet oni zamarli; z budynku obok, który pełnił rolę ratusza, wyszedł mężczyzna okołopięćdziesięcioletni w nienagannie skrojonym garniturze i kapeluszu na głowie. W rękach niósł dwie niezwykle ciężkie – z trudem bowiem utrzymywał je tuż nad brukowymi kostkami – walizki; mimo to dystyngowanym krokiem zmierzał do samochodu. Policjanci przerwali na moment swoje czynności i pomogli mu usadowić się na tylnym siedzeniu. Jeden z nich szepnął mu coś na ucho, po czym zniknął w korytarzu prowadzącym do posterunku. Tłum nie reagował; nie przejawiał żadnych uczuć ani emocji. Po pięciu minutach pojawił się na ulicy komendant posterunku. Zasalutował przed mężczyzną siedzącym w samochodzie i złożył raport: – Komisarz Jabłoński melduje, że oddział gotowy jest już do opuszczenia miasta, panie burmistrzu! Burmistrz bez słowa pochylił głowę, po czym uczynił w kierunku komendanta zapraszający gest ręką; policjant usiadł obok niego. Pozostała czwórka mundurowych zajęła miejsca na skrzyniach z tyłu. Odjechali nie żegnani nawet słowem. Liber ruszył za nimi, ale nie był w stanie dogonić samochodu; kierowca zresztą widząc, że ktoś rzucił się za nimi w pogoń, nacisnął jeszcze pedał gazu i wóz wkrótce zniknął Librowi z oczu, skręcając w jedną z bocznych ulic. Kiedy Liber wrócił na rynek, tłum biegał jak oszalały. Mężczyźni, kobiety, nawet nastoletnie dzieci, wszyscy z okrzykiem triumfu wpadali do opuszczonych przed chwilą budynków, wynosząc z nich, co tylko się dało unieść w rękach bądź na plecach. Nie powstrzymały ich nawet najbardziej siarczyste przekleństwa z ust młodego Ostapienki i jego trzech towarzyszy. Dopiero gdy padły ostrzegawcze strzały w powietrze, tłum znieruchomiał. Janka wyszedł mu naprzeciw; podszedł do niewiele od siebie starszego chłopaka trzymającego w ręku ozdobne krzesło i zdzielił go pięścią w twarz. Mężczyzna padł na bruk i zalał się krwią. W podobny sposób Ostapienko potraktował jeszcze troje młodych, po czym nie znoszącym sprzeciwu tonem oświadczył: – Wszystko ma wrócić na swoje miejsce, natychmiast! Liber trzymał się na uboczu; zauważył jednak, jak jeden z uderzonych przez Jankę mężczyzn podniósł się z ziemi i ze wściekłością w oczach ruszył ku Białorusinowi. Chciał nawet krzyknąć coś ostrzegającego w jego kierunku, ale Janka instynktownie poczuł, że ktoś zbliża się w jego stronę, odwrócił się natychmiast i wycelował w niego pistolet. Młodzieniec zamarł. – Sam mówiłeś, że kiedyś to wszystko będzie nasze, wspólne! – wygarnął Ostapience niemal prosto w twarz. – Kiedyś, to chyba znaczy, że dzisiaj, co?! Janka zaśmiał się na to obłąkańczo. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Hot 31
— Aleksander Krukowski
Honorowy obywatel
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Nocą umówioną, nocą ociemniałą
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Niech ogarnie cię lęk
— Sebastian Chosiński
Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Nic już nie słychać
— Sebastian Chosiński
Metanoia
— Sebastian Chosiński
Ktoś mnie zawołał: Sebastian!
— Sebastian Chosiński
Bóg jest czystą nicością
— Sebastian Chosiński
Non omnis moriar
— Sebastian Chosiński
