Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Agnieszka ‘Achika’ Szady |
| Tytuł | Daleko od domu |
| Opis | W osiem lat po upadku Starej Republiki Imperium rośnie w siłę, wprowadzając wojskowy terror na kolejnych planetach. Nieliczni ocaleli z pogromu rycerze Jedi ryzykują życiem za każdym razem, gdy ujawniają swoją tożsamość. Jak w takich warunkach uratować dziecko poszukiwane przez samego Dartha Vadera? Alternatywna minipowieść ze świata „Gwiezdnych wojen”, będąca kontynuacją wątków przedstawionych w fanfikach „Próby i błędy”, „Druga strona Mocy”, „Na krętym szlaku” oraz „Na straży”, którego jest bezpośrednią kontynuacją. |
| Gatunek | SF |
Gwiezdne wojny: Daleko od domuAgnieszka ‘Achika’ SzadyGwiezdne wojny: Daleko od domu– Lepiej się stąd zabieraj. Przed chwilą widziałam w okolicy Jaspersa. Wymachuje miotaczem i odgraża się, że jak cię dopadnie, to na zawsze cię oduczy oszukiwania w sabaka. Przemytnik skrzywił się, jakby go ząb rozbolał, rozejrzał się z niepokojem i już go nie było. Kobieta usiadła na jego miejscu i pociągnęła ze swojego kufla. – Sebcio próbował się do was dostawiać? – zachichotała. – Nie przejmujcie się, on zaczepia wszystkie babki. Popatrzyły na nią z kamiennymi twarzami. – Może potrzebujecie ochrony? Chwilowo jestem bez zajęcia. – Dzięki, ale same nieźle się chronimy – nie wytrzymała Cranberry, odchylając się tak, żeby było widać miecz świetlny u jej boku. Tamta zmrużyła oczy. – No proszę, rycerze Jedi – stwierdziła. – Nieustraszeni obrońcy prawa. Może nie powinnam z wami rozmawiać… bo jeszcze mnie aresztujecie albo co… Nessie uśmiechnęła się nieznacznie. – Nie jesteśmy tu po to, żeby kogokolwiek aresztować. – O, to mam szczęście!… Zanim zdążyła jeszcze coś powiedzieć, tuż za nią stanęło dwóch mężczyzn o wyglądzie, który nawet jak na standardy kantyny był wyjątkowo nieprzyjemny. – Dobrze, że jesteś, Zantara – odezwał się jeden. – Co z naszymi pieniędzmi? Kobieta zesztywniała na moment, potem bardzo powoli odwróciła się w jego stronę. – Oddałam wam przecież wszystko. – Zapomniałaś o odsetkach. – Jakich odsetkach, ty złodzieju? – Doszliśmy do wniosku, że za długo zwlekałaś z oddaniem. Należy się jeszcze ćwierć należności. – Pocałujcie mnie gdzieś. – Ależ Zantara, tobie to tylko jedno w głowie – mężczyzna w paskudnym uśmiechu ukazał metalowe zęby. Łowczyni nagród bardzo powoli opuściła prawą rękę w stronę kabury miotacza. Obaj przemytnicy byli szybsi: w ułamku sekundy miała lufę przy karku. – Rączki na stół, cwaniaczko, i nie próbuj żadnych sztuczek! – Chwileczkę – Nessie podniosła się z miejsca. – Spróbujmy załatwić tę sprawę bez strzelania… – Nie wtrącaj się, smarkulo – warknął mężczyzna. – Daj spokój, to Jedi – zmitygował go drugi. – Nie zaczynaj z nią. Jego towarzysz nie zwrócił na to uwagi. – Znam prawo. Jedna ze stron musi oficjalnie poprosić o rozstrzygnięcie. – Nie w przypadku zagrożenia życia – odparła Nessie. – Wtedy każdy Jedi ma obowiązek interweniować. – Ja wam zaraz pokażę zagrożenie życia!… – przemytnik odwrócił się błyskawicznie i strzelił w nią. Smugi laserowego ognia odbiły się od niebieskiego ostrza, choć nikt z obecnych nie spostrzegł, żeby dziewczyna sięgała po miecz. Trafiony w udo napastnik zgiął się, z wściekłością wypluwając z siebie przekleństwa w kilku językach. Jego towarzysz schował broń, chwycił go wpół i wyprowadził z kantyny. Cranberry, stojąca z dłonią na rękojeści miecza, obrzuciła kantynę czujnym spojrzeniem, wyglądało jednak na to, że incydent nie zwrócił niczyjej uwagi. Stali bywalcy nie takie rzeczy już widzieli. – Nie prosiłam was o pomoc – burknęła dla porządku kobieta. Nessie z uśmiechem zasalutowała jej mieczem, jednym płynnym ruchem zgasiła go i przypięła do pasa. – Drobiazg. Tamta obrzuciła ją długim spojrzeniem. W końcu na jej wargach wykwitł nieco bezczelny uśmiech. – W każdym razie, dzięki. Jakbyście kiedyś potrzebowały transportu albo ochrony, to pytajcie o mnie. Guri Zantara. Dla przyjaciół: Guri. Odwróciła się i wyszła z kantyny swoim rozkołysanym krokiem. • • • Po kilkunastu godzinach lotu wylądowali wreszcie na Tangrene. Luke nigdy nie wyobrażał sobie, że w jednym miejscu może zgromadzić się tyle osób. Owszem, słyszał opowieści o innych planetach i czasami oglądał reportaże na holonecie, ale czymś zupełnie innym było zobaczenie tego na własne oczy. Tłum ludzi i obcych najróżniejszych ras przemieszczał się we wszystkich kierunkach, najwyraźniej wszystkim bardzo się spieszyło. Co chwila ktoś potrącał Luke’a, tak, że w końcu zdecydował się chwilowo porzucić dumę i wziął Mabel za rękę. Gwar rozmów i komunikaty wygłaszane przez megafon zlewały się w jego uszach w chaotyczny szum, od którego niemal bolała go głowa. Nawet zapachy były tu zupełnie inne, niż na Tatooine. Największe miasta na jego rodzinnej planecie nie mogły równać się z tym, co tutaj było zaledwie drugorzędnym pasażerskim portem. Luke tylko parę razy odwiedził Mos Eisley i słabo je pamiętał, a Mos Espa i Anchorhead były sennymi, farmerskimi miasteczkami, gdzie w południe wszelki ruch zamierał na kilka godzin. Poza tym na Tatooine ludzie nigdy nie podchodzili tak blisko do siebie. Może dlatego, że było tam więcej miejsca. Tutaj Luke cały czas miał wrażenie, że za chwilę ktoś go rozdepcze. Uskoczył przed bothańską rodziną holującą gromadkę rozbrykanych dzieci, potknął się, schował za Mabel. Na szczęście po chwili zatrzymała się przed jakimś kontuarem. Luke musiałby stanąć na palcach, żeby coś zza niego widzieć, ale nie był aż tak ciekaw. Przykucnął, opierając się o niego plecami. Poprzez hałas dzwoniący w jego głowie słyszał pojedyncze słowa z tego, co jego nowa opiekunka mówiła do kobiety po drugiej stronie. Potem poszła sprawdzić coś na górującej nad halą przylotów olbrzymiej tablicy świetlnej. – Statek na Ukio mamy za cztery godziny – musiała się nachylić, żeby Luke ją słyszał. – Chodźmy coś zjeść. Zaprowadziła go do portowej restauracji szybkiej obsługi. Luke nie miał apetytu, choć żołądek skręcał mu się z głodu. Z trudem wmusił w siebie mleko z jakimiś chrupkami. Potem Mabel zabrała go na zwiedzanie pasażu handlowego. W innych okolicznościach byłoby to pasjonujące przeżycie, ale teraz zamieniło się w istną torturę, zwłaszcza, że uparła się szczególnie dokładnie zwiedzać sklepy z odzieżą, co chwila przykładać do siebie jakieś sukienki czy bluzki i pytać, co o nich sądzi. Na szczęście w widoczny sposób nie oczekiwała odpowiedzi, żywo rozmawiając ze sprzedawczyniami i innymi klientkami. Luke starał się nie dać po sobie poznać, jak bardzo go to nudzi. Jedi powinien być cierpliwy. Marzył o tym, żeby wreszcie znaleźć się na statku i zaszyć w jakiś kąt, gdzie byłby zupełnie sam. Na razie jednak nie było na to widoków. Po kilku niekończących się godzinach chodzenia, przystawania i oglądania, wrócili wreszcie do portu. Luke starał się zwracać uwagę na wszystko, pamiętając pouczenia Nessie, że rycerz Jedi jest zawsze czujny i skupiony na tym, co go otacza. Miał jednak wrażenie, że ogląda jakiś niezwykle chaotyczny holofilm. Przechodzili przez jakieś korytarze i bramki; wreszcie znaleźli się na statku, gdzie odetchnął z ulgą, nareszcie odcięty od wszechobecnego tłumu. Stary liniowiec, choć ciasny, niemal świecił pustkami, dzięki czemu Luke dostał dwuosobową kabinę tylko dla siebie. Była wprawdzie tak mała, że w przejściu obok piętrowych łóżek z trudem zmieściłby się dorosły mężczyzna, ale chłopcu to nie przeszkadzało. Z rozmachem usiadł na dolnej koi, oparł się o ścianę i przymknął oczy, nareszcie sam. W uszach huczało mu jeszcze od tych wszystkich dźwięków i był zbyt zmęczony, by spać. Siedział nieruchomo przez jakiś czas, w końcu postanowił spróbować relaksacyjnej medytacji, której zaczęła go uczyć Nessie. Zrzucił buty i usiadł na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. Plecy prosto, wyrównać oddech… jak to było? „Postaraj się wsłuchać w siebie, zjednoczyć z otaczającym światem…” Nie żeby chciał się jednoczyć z tymi plastikowymi obiciami i porysowaną ścianką działową, ale trochę uspokojenia na pewno by mu się przydało. Był to zdecydowanie najbardziej męczący dzień w jego życiu. Nie najgorszy, ale najbardziej męczący, bo najgorszy był wtedy, kiedy ciocia i wujek… Miałeś o tym nie myśleć!, upomniał sam siebie, ale za późno: oczy zapiekły go od powstrzymywanych łez. Zaraz potem ogarnęła go złość na samego siebie. No tak. To już po medytacji. Nessie i Obi-Wan ciągle powtarzali, że jakiekolwiek bawienie się w medytację kiedy człowiek nie jest całkowicie wolny od tych… jak im tam, negatywnych uczuć, może być niebezpieczne. Luke miał już zdecydowanie dość niebezpiecznych rzeczy w swoim życiu. Usiadł normalnie i zastanowił się, co robić. W ciasnej kabinie nie było zbyt wielu możliwości, a wychodzić nie chciał. Wzrok jego padł na leżące na podłodze buty i przez następną godzinę bezskutecznie starał się Mocą podnieść jeden z nich. Wszystkim, co uzyskał, było leciutkie drgnięcie buta, a Luke i tak nie był pewien, czy nie spowodowały tego raczej jakieś wibracje podłogi. Jednak konieczność całkowitego skupienia się na próbach pozwoliła mu w pewien sposób odpocząć. Przynajmniej od niewesołych myśli. Ćwiczył tak, dopóki Mabel nie przyszła zabrać go na kolację. Jedzenie na statku było takie sobie, ale Luke nagle stwierdził, że wrócił mu apetyt. |
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Baśń o trzech siostrach
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Żołnierzyki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Prima Aprilis: Odyseja ko(s)miczna
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Gwiazdka Semiramis
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kraina podwórek
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
