Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Sebastian Chosiński |
| Tytuł | Ktoś mnie zawołał: Sebastian! |
| Gatunek | SF |
Ktoś mnie zawołał: Sebastian!Sebastian ChosińskiKtoś mnie zawołał: Sebastian!Zaczaił się w pobliżu miejsca, w którym dzień wcześniej odkrył wnyki. Wszedł, jak najwyżej potrafił, na drzewo i obserwował, walcząc z wszechogarniającym go co jakiś czas zmęczeniem i potrzebą snu. Spędził na drzewie kilka godzin, nim wreszcie doszły go z oddali czyjeś głosy. Było ich dwóch. Obcych! Ich zarośnięte, ogorzałe od wiatru i zapewne zimowych mrozów twarze nie wzbudzały zaufania. Byli bardzo pewni siebie, mówili głośno, jakby pewni byli, że w pobliżu nikogo nie spotkają. Ale was czeka niespodzianka! – ucieszył się Sebastian, mocniej przywierając do konaru potężnego buku. Niewiele stąd wprawdzie widział, ale przynajmniej miał pewność, że i jego nikt nie dostrzeże. Zresztą, nie musiał nic widzieć, ważne, że słyszał, o czym mówią. A rozmowa zrobiła się po chwili bardzo głośna. – Cholera! Gdzie są wnyki? – spytał jeden z mężczyzn. – Nie wiem – odparł, zgodnie z prawdą, drugi. – Przecież wczoraj tu były. Sam je zakładałem. – Zakładaliśmy – poprawił go towarzysz. – Ale teraz ich nie ma. Gdzie więc są? – Może pomyliliśmy drogę? – Nic nie pomyliliśmy! Szliśmy dokładnie po śladach, które wczoraj zostawiłem! Zdenerwowani, kręcili się po okolicy, wciąż jeszcze wierząc, że tylko nieznacznie zboczyli z drogi. Po pół godzinie dali sobie spokój i przysiedli na powalonych przez wiatr gałęziach. Długo patrzyli na siebie w milczeniu, aż w końcu jeden z nich, niższy i, sądząc po głosie, chyba także młodszy, zwrócił się do swego towarzysza: – Myślisz o tym samym, co ja? – Myślę, myślę! – odparł z narastającą złością starszy. – Ale to niedorzeczne. Od tylu miesięcy kręcimy się po lesie i jeszcze nie spotkaliśmy żywej duszy. Dlaczego właśnie teraz?… Młodszy tylko wzruszył ramionami. – To by znaczyło, że jednak nie jesteśmy sami. – Że jest ktoś jeszcze. Kto? – Inni ludzie. – Ludzie? – Stary poderwał się na równe nogi. – Może nawet dzieci?! – Niewiele brakowało, aby z otwartej dłoni na odlew uderzył młodszego. W ostatniej chwili pohamował się jednak. Co tamten może na to, że głupi… Sebastian, doskonale słyszący każde słowo, zesztywniał z wrażenia. Co on powiedział? – zastanawiał się, czy dobrze zrozumiał słowa starego. „Może nawet dzieci?” A może tylko mu się wydawało?… Nie, on to powiedział naprawdę! – Gdzie oni niby mieliby być? – Z zadumy wyrwał chłopca głos młodszego z kłusowników. – Za lasem! – Ten las jest wielki. Nie ma końca. Tak mówi stary Petroniusz! – A skąd on to może wiedzieć? Widział kiedy co więcej aniżeli czubek własnego nosa?… – Po prawdzie, to kto go tam wie – przyznał młodszy. – Trzeba by tam kiedy pójść… i sprawdzić – powiedział stary, dłonią wskazując kierunek, z którego przyszedł Sebastian, a gdzie mieściła się ich osada. Chłopiec zadrżał, ciarki przeszły mu po plecach i niewiele brakowało, aby puścił się gałęzi i spadł na ziemię, niemal prosto pod nogi kłusowników. Ale mieliby wtedy zdobycz! Nie potrafił już skupić myśli na rozmowie mężczyzn. Pragnął tylko jednego: by poszli już sobie, by mógł zejść z drzewa i pognać jak najszybciej do swoich i opowiedzieć im wszystko, co zobaczył i usłyszał. O tym, że po drugiej stronie lasu też żyją ludzie, którzy – kto wie – może pewnego dnia odnajdą ich osadę. I co wtedy zrobią?! – myślał, biegnąc co sił. Co kilka, kilkanaście metrów potykał się, przewracał, rozdeptywał z trudem budowane przez zwierzęta schronienia, potem podnosił się i biegł dalej, byle tylko jak najszybciej znaleźć się w domu, byle ostrzec współmieszkańców przed grożącym im niebezpieczeństwem. Ale czy w osadzie znajdzie się ktoś, kto zechce go wysłuchać, kto mu uwierzy?… Sonii nie było w domu. Gdzie się mogła podziać? Do kogo pójść? I dlaczego właśnie teraz, kiedy potrzebuje jej rady? Pobiegł do domu Rosalindy. Była rówieśniczką Sonii. W czasach, gdy żyli jeszcze rodzice, dziewczynki wychowywały się razem. Drzwi otworzył mu Jakub, starszy od Sebastiana zaledwie o trzy lata, ale zachowujący się w stosunku do niego niezwykle wyniośle, co najmniej jakby wiekiem przewyższał go o dwa pokolenia. – Czego chcesz? – spytał, widząc podenerwowanego chłopca. – Chciałbym porozmawiać z Rosalindą. – O czym? – Szukam siostry – wyjaśnił, siląc się na względną grzeczność. – Tu jej nie ma – odparł Jakub i już chciał zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, kiedy za jego plecami pojawiła się śnieżnobiała twarz Rosalindy, rozjaśniana dodatkowo przez kępki długich blond włosów. – To ty, Sebastianie? – zdziwiła się. – Myślałem, że może Sonia jest u ciebie. Nie ma jej w domu. Ale skoro nie, to pójdę szukać jej gdzie indziej… – powiedział jednym tchem. Dopiero gdy na moment, dla zaczerpnięcia oddechu, przerwał, Rosalinda weszła mu w zdanie: – Jesteś bardzo zdenerwowany. Stało się coś? Przez chwilę zastanawiał się, czy odpowiedzieć, ale w końcu doszedł do wniosku, że i tak wszystkim opowie, dlaczego więc nie zacząć od Rosalindy i Jakuba. – Wpuść go do środka! – zakomenderowała dziewczyna; Jakub, wykonując jej polecenie, rozwarł drzwi tak szeroko, by Sebastian mógł wejść do przytulnego pomieszczenia. To był zupełnie inny dom niż jego i Sonii. Czuć było w nim ciepło domowego ogniska. Poza tym młodzi kochali się. Nic dziwnego zresztą: Rosalinda była jedną z najpiękniejszych dziewczyn w osadzie, a Jakub jednym z najprzystojniejszych chłopców. – Co cię tak wytrąciło z równowagi? – spytała z troską dawna przyjaciółka siostry. – Byłem dziś w lesie… – zaczął tłumaczyć Sebastian. – Codziennie tam biegasz – wtrącił, rechocząc, nie wiadomo zresztą dlaczego, Jakub. – Ale nie każdego dnia znajduję takie rzeczy. – A co znalazłeś? – zainteresowała się Rosalinda. – Nie „co„, a raczej „kogo„! Parka spojrzała na siebie, nie bardzo wiedząc, jak traktować słowa młodziana. Stroi sobie z nich żarty, czy też rzeczywiście spotkał w lesie… kogoś? – To byli ludzie, Sebastianie? – spytała z niedowierzaniem Rosalinda. – Dwaj dorośli mężczyźni – odparł. – Dorośli? – powtórzył Jakub, jakby chciał się upewnić, że przed chwilą słuch nie wprowadził go w błąd. – Jeden mógł mieć około trzydziestu lat, ten drugi, starszy, był chyba już po czterdziestce. – Co tam robili? – Polowali na zwierzęta. – Widzieli cię? Sebastian energicznie zaprzeczył ruchem głowy. Rosalinda bez słowa sięgnęła po rozłożony na oparciu fotela ciepły pled i zarzuciła go sobie na ramiona. W przedpokoju zdjęła domowe kapcie i wzuła na bose stopy sandały. Potem zwróciła się do Sebastiana: – Chodź, razem poszukamy twojej siostry! 3. Długo w noc trwała narada, podczas której starano się znaleźć odpowiedź na jedno jedyne, nurtujące teraz wszystkich mieszkańców, pytanie: Co robić? Zdania były podzielone. Jedni chcieli, aby zorganizować wyprawę, która przedrze się przez las i odszuka osadę, w której mieszkają tamci dwaj, napotkani przez Sebastiana, mężczyźni. Drudzy z kolei uważali, że nie należy robić nic, to znaczy żyć tak, jak żyli do tej pory, nikomu w niczym nie wadząc. Oni postawili również na forum zgromadzenia wniosek zabraniający chłopcu dalszych eskapad do lasu. – Jeśli nieznajomi go spotkają i złapią – nieszczęście murowane – argumentował jeden z najstarszych mieszkańców osady, prawie trzydziestoletni, Mateusz. – Ale jeśli zabronicie mu chodzić do lasu, skąd weźmiecie grzyby na swoje stoły? – zaatakowała Mateusza Sonia. – Bez grzybów możemy się obejść! – odparował tamten. Jeszcze inni twierdzili, że na razie nie należy podejmować żadnych działań. – Czekać! – zawyrokował Jakub, przyjaciel Rosalindy. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Hot 31
— Aleksander Krukowski
Honorowy obywatel
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Nocą umówioną, nocą ociemniałą
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Niech ogarnie cię lęk
— Sebastian Chosiński
Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Nic już nie słychać
— Sebastian Chosiński
Metanoia
— Sebastian Chosiński
Kidusz Haszem
— Sebastian Chosiński
Bóg jest czystą nicością
— Sebastian Chosiński
Non omnis moriar
— Sebastian Chosiński
