Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Sebastian Chosiński |
| Tytuł | Ktoś mnie zawołał: Sebastian! |
| Gatunek | SF |
Ktoś mnie zawołał: Sebastian!Sebastian ChosińskiKtoś mnie zawołał: Sebastian!– Czekać?! – zakrzyknął Sebastian, do tej pory zachowujący zaskakującą dla niego samego powściągliwość. – Czekać, aż nas znajdą. – I co wtedy? – To zależy – odparł Jakub. – Jeśli będą mieli uczciwe zamiary, możemy połączyć nasze osady. – A jeżeli nie? – wtrącił Mateusz. – Wtedy będziemy się bronić. – Ale jak? Nie mamy siekier ani toporków. – To je zrobimy! – powiedział z naciskiem na ostatnie słowo Jakub, czym zaimponował Sebastianowi, choć ten z natury brzydził się przemocą. Jakub jednak przynajmniej, jego zdaniem, nie chciał bezczynnie czekać na rozwój wydarzeń. Kłusownicy nie wzbudzili w Sebastianie zaufania. Aż strach było pomyśleć, co mogłoby się stać, gdyby wpadł w ich ręce. A gdyby w ręce takiej bandy wpadli wszyscy mieszkańcy osady? Tak, Jakub miał tym razem rację. Należało czekać, nie wychylać się, ale gdy już przyjdzie do konfrontacji – odpowiedzieć im siłą. Zgodnie z przewidywaniami, narada nie przyniosła jednomyślności. Sebastian wracał z Sonią do domu markotny, kiedy nagle dogonili ich Jakub i, idąca kilka kroków za nim, Rosalinda. – Poczekajcie! – poprosił Jakub. Sonia przystanęła, Sebastian poszedł dalej. – Sebastianie, przecież Jakub cię prosi! – zawołała za nim siostra. Chłopak zatrzymał się i, odwróciwszy na pięcie, spode łba spojrzał na starszego o kilka lat kolegę. – To głupcy, prawda? – stwierdził Jakub, mając zapewne na myśli Mateusza i jego popleczników. – Dobrze im w tej zapyziałej wiosce i pewnie zadowoleni by byli, gdyby do końca życia nie musieli wyściubić z niej czubka swego nosa – perorował. Skąd w nim nagle tyle złości? – zastanawiała się Sonia; także Rosalinda z trudem poznawała swojego chłopaka. Ten zaś poklepał Sebastiana po ramieniu i powiedział: – Zuch z ciebie! – Zuch… – powtórzył bezwiednie Sebastian. Po chwili jednak oprzytomniał, na powrót stał się uważny i ostrożny. – Chcesz czegoś ode mnie? – Żebyś powiedział… – Wszystko już powiedziałem – wtrącił Sebastian. – Daj spokój! – Nie mam nic do dodania – powtórzył brat Sonii. – Ale mnie nie o to chodzi. – A o co? – podejrzliwość nie opuszczała Sebastian. Nie lubił Jakuba – i tyle! Jakub wiele lat pracował na tę niechęć i jeden wieczór tego nie odmieni. – Nie mów mi tylko, że nie jesteś ciekaw, co jest po drugiej stronie lasu… – powiedział ni to od niechcenia Jakub. Wiedział jednak doskonale, jak ogromne wrażenie wywrze to stwierdzenie na Sebastianie. – Czyżbyś chciał?… – nie dokończył; nie miał śmiałości. – Znasz drogę! – Znam tylko część drogi. – Na początek wystarczy. Doszli do domu Sonii i Sebastiana i zatrzymali się przed progiem. – Prześpij się z tym, mały! – powiedział Jakub i, klepnąwszy młodziana poufale w ramię, odszedł; zniknął w ciemnościach razem ze swoją dziewczyną. Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi, Sonia naskoczyła na brata. – Wiem, czego on od ciebie chciał! – krzyczała mu niemal do ucha. – Ale nie myśl sobie, że cię puszczę! Nigdzie nie pójdziesz! Chłopiec zmełł w ustach przekleństwo. Nie chciał być wulgarny w stosunku do siostry. Nie zasługiwała na to. Choć często jej miłość uwierała go, przeszkadzała i drażniła, cenił sobie jej przywiązanie i oddanie. Był pewien, że i tak zrobi to, co uzna za słuszne, ale nie chciał przy tym krzywdzić siostry bardziej, niż będzie to konieczne. – Soniu, ty płaczesz – stwierdził z zaskoczeniem, widząc dwa strumyki łez spływające po policzkach dziewczyny. – Nie, to nie łzy – odparła, przecierając dłonią twarz. Przeszli do kuchni. W piecu nie dogasł jeszcze ogień i z tamtego kierunku rozchodziło się na całe pomieszczenie rozleniwiające ciepło. – Powiedz, że nigdzie nie pójdziesz… nie pójdziesz z nim… z Jakubem… – mówiła błagalnym szeptem. Niewiele brakowało, aby padła przed nim na kolana. – Nie zostawisz mnie samej, prawda? Co miał jej odpowiedzieć? Że jeszcze dzisiaj gotów byłby spakować do plecaka wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy i ruszyć do lasu, mając nadzieję na odnalezienie wioski zamieszkanej przez innych ludzi? Otóż to: czy ludzie byliby dlań motorem napędowym? Na pewno dla Jakuba, ale czy dla niego także? Postawiła przed nim na stole talerz smażonych ziemniaków. – To bardzo niebezpieczne, Sebastianie? – Chciała, aby zabrzmiało to jak ostrzeżenie, a wyszło jej pytanie. Chłopak pokręcił głową w taki sposób, że nie wiedziała, czy odpowiedział „tak”, czy też „nie”. Zdawała sobie sprawę, że na siłę w domu go nie zatrzyma. Że jeśli zechce pójść, to pójdzie. Że nawet lepiej będzie, gdy zrobi to za jej przyzwoleniem, pożegnawszy się z nią, aniżeli zerwie się w środku nocy lub tuż przed świtem i ucieknie z własnego domu jak złodziej. Będzie mi go brakowało – myślała, patrząc jak brat pałaszuje buchające jeszcze parą gorące ziemniaki. – W zasadzie już pogodziłam się z jego odejściem. Odwróciła się plecami do Sebastiana, przytulając niemal twarz do pieca. Zamknęła oczy i odpłynęła do krainy dzieciństwa. Rodzice! Umierali na jej ramionach, a ona nie była w stanie im pomóc. Czuwała dzień i noc; po dwóch tygodniach ze zmęczenia zasnęła i właśnie wtedy odeszli, oboje. Długo się potem gryzła ze swoim sumieniem, że przegapiła ten moment, że nie zdążyła się pożegnać. Wówczas też obiecała sobie, że już nikogo nigdy nie straci w ten sposób – po cichu, bez słowa pożegnania. Brzęk talerza wrzuconego przez Sebastiana do zlewu wyrwał ją z zamyślenia. Spojrzała na brata, młodszego o kilka lat, z troską, ale i pewną dumą. Matkowała mu nie tylko dlatego, że uważała to za swój obowiązek; ten chłopak po prostu dał się lubić. Czasami sprawiał całe mnóstwo kłopotów, ale chwil, kiedy rozświetlał jej beznadziejnie szarą codzienność radością i śmiechem, też było niemało. – Proszę tylko, byś mi powiedział. – O czym, Soniu? – Co postanowicie… Kiedy to ma się stać… – Dobrze – obiecał, choć był pewien, że, nawet nie złożywszy tej obietnicy, o wszystkim, co zaplanują razem z Jakubem, siostra dowiedziałaby się pierwsza. I wtedy usłyszał z jej ust słowa, które głęboko wryły mu się w pamięć: – Może gdzieś tam, daleko, spotkasz naszych rodziców… – Przecież o-oni – zająknął się – u-umarli. – Nie – odparła Sonia. – Oni tylko odeszli do innego świata. Ten świat czeka też na nas. Może właśnie do niego chcesz wyruszyć?… I nie czekając na dalsze pytania brata, wyszła do pokoju. Po chwili usłyszał docierający stamtąd odgłos dziewczęcego płaczu. Przecież ona ma dopiero osiemnaście lat – wytłumaczył sobie niemęskie zachowanie siostry. 4. Powiedział Sonii o wszystkim w wieczór poprzedzający wymarsz. Dziewczyna nie próbowała już namawiać go, by został. W ciągu kilku dni, które minęły od pamiętnej narady, przyzwyczaiła się do myśli, że i jego – podobnie jak przed laty rodziców – będzie musiała stracić. Nad ranem, gdy ją obudził, by powiedzieć, że wychodzi, wstała z łóżka i odprowadziła go do drzwi, kreśląc za nim – kiedy już zniknął z zasięgu jej wzroku – znak krzyża. Tak zawsze robiła matka, gdy ojciec opuszczał dom na dłużej… Szli we trójkę. Oprócz Sebastiana i Jakuba, do grupy postanowił dołączyć jeszcze Marek. Był młodszym od niego o rok kuzynem chłopaka Rosalindy. Gdy tylko dowiedział się od Jakuba, co wspólnie planują, nie odstępował go na krok, nim ten nie przyobiecał mu, że zabiorą go ze sobą. Wyruszyli jeszcze przed świtem, gdy słońce szykowało się dopiero do pobudki i swego codziennego, uświęconego tysiącletnim rytuałem, marszu po nieboskłonie. – Rosalinda zrobiła mi zapasy na tydzień – pochwalił się Jakub, potrząsając wypchanym po brzegi tobołkiem. – Mam nadzieję, że w tym czasie dotrzemy do drugiego końca lasu. – Może i dotrzemy, ale co nas tam czeka… – zauważył filozoficznie Sebastian. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Hot 31
— Aleksander Krukowski
Honorowy obywatel
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Nocą umówioną, nocą ociemniałą
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Niech ogarnie cię lęk
— Sebastian Chosiński
Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Nic już nie słychać
— Sebastian Chosiński
Metanoia
— Sebastian Chosiński
Kidusz Haszem
— Sebastian Chosiński
Bóg jest czystą nicością
— Sebastian Chosiński
Non omnis moriar
— Sebastian Chosiński
