Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Agnieszka ‘Achika’ Szady |
| Tytuł | Na straży |
| Opis | Opowiadanie chronologicznie umieszczone pomiędzy „Na krętym szlaku” a „Daleko od domu”. Pełna przygód akcja opisuje dzieje rycerzy Jedi w alternatywnej wersji wszechświata „Gwiezdnych wojen” (pomiędzy Epizodem III a IV). |
| Gatunek | space opera |
Gwiezdne wojny: Na strażyAgnieszka ‘Achika’ SzadyGwiezdne wojny: Na strażySiedzieli w jego ziemiance, grzejąc się przy ogniu. Yoda poczęstował ją obiadem: papkowatą potrawą z jakiejś miejscowej rośliny. Nie była smaczna, ale Nessie jadła przez grzeczność. A on, oczywiście, doskonale o tym wiedział i chichotał cicho pod nosem. Cały Yoda. Mistrz miał rację; rzeczywiście sobie poradziła. Polubiła tę planetę, polubiła Larsów – mrukliwego Owena, rozmawiającego tylko o pracy na farmie i cichą, nieśmiałą Beru, a co najważniejsze, polubiła bystrego, niebieskookiego dzieciaka, którego odtąd miała strzec. Owen początkowo zachowywał się wobec niej nieufnie, choć bez okazywania otwartej niechęci. Po prostu należał do tych ludzi, którzy uważają rycerzy Jedi za wtrącających się w nie swoje sprawy mądrali, dysponujących podejrzanymi sztuczkami. Nessie miała wrażenie, że chyba nie przypadli sobie z Obi-Wanem do gustu. Do niej jednak stary farmer przyzwyczaił się dość szybko. Beru odnosiła się do Nessie z pełnym rezerwy szacunkiem, ale widać było, że cieszy się z obecności drugiej kobiety na farmie. Wprawdzie Nessie, wychowana na wojownika, niewiele miała do powiedzenia w sprawach typowo kobiecych, jak stroje czy gotowanie, była jednak lepszym towarzystwem, niż mówiący głównie o maszynach rolniczych Owen. Oboje traktowali Luke’a jak własne dziecko. Amidala dobrze wybrała opiekunów. Wprawdzie Nessie aż zamarła, kiedy Kenobi powiedział jej, że wiedzą, że ojcem małego jest Vader – ona sama dwa razy by się zastanowiła, zanim zdradziłaby komuś, że ma na wychowaniu dziecko Sitha. Gdyby to od niej zależało, ograniczyłaby się do informacji, że Luke jest dzieckiem obdarzonym Mocą, które trzeba ukryć przed siepaczami Palpatine’a. Przy rozpętanej przez Imperatora nagonce na Jedi nikogo by to zapewne nie zdziwiło. Po kilku tygodniach zrozumiała jednak, że dla tych ludzi zarówno Vader jak i Imperator są jakimiś odległymi, niemal nieprawdziwymi istotami, a słowo ,,Sith” nic im nie mówi. To, co dla niej było jak najbardziej realną grozą, dla nich stanowiło abstrakcję. Owszem, realne było Imperium z jego podatkami, poborem do wojska i garnizonem szturmowców stacjonującym w Mos Espa. Ale Jedi, Sithowie, Moc – to nie były sprawy, które w ich oczach miały związek z drobnym, jasnowłosym chłopcem powierzonym ich opiece. Zresztą Owen parę razy podkreślał, że dzieci nie należy winić za postępowanie rodziców. • • • Dzień, w którym całe dotychczasowe życie Luke’a legło w gruzach zaczął się zupełnie zwyczajnie. Przy śniadaniu wujek Owen jak zwykle opowiadał o maszynach, które kupi, jeżeli zbiory okażą się pomyślne. Potem Nessie pojechała do miasta do pracy, a ciocia zapędziła Luke’a do sprzątania jego pokoju, gdzie bałagan zdawał się zawsze robić zupełnie sam. Kiedy uporał się z tym zadaniem, zaszył się w garażu, majstrując przy modelu statku kosmicznego, który próbował zbudować z resztek starych robotów i rozmaitego złomu. Na tym przyjemnym zajęciu upłynęło mu kilka godzin. W pewnej chwili nadstawił uszu: wydawało mu się, że słyszy szum silnika. Zdziwił się – było jeszcze za wcześnie na powrót Nessie, zresztą odgłos jej śmigacza rozpoznawał doskonale. Kto to mógł być… ? Luke wyjrzał przez drzwi i zaraz się schował, rozpoznawszy imperialne mundury wysiadających z dwóch pojazdów ludzi. Czego szturmowcy mogli szukać na ich farmie? Nie wiedział, ale był już dość duży, żeby rozumieć, że słowo ,,Imperium” nie oznacza niczego dobrego. Wujek Owen, podobnie jak inni mieszkańcy Tatooine nieraz psioczył na imperialną władzę i wspominał ,,dawne, dobre czasy Starej Republiki”. Luke pamiętał też, jak w wiadomościach podali informację o pacyfikacji Fra Mauro i Naboo. Nie wiedział, co to jest pacyfikacja, ale ciocia Beru chodziła wtedy przez kilka dni z zapuchniętymi oczami. Wtedy też powodem było coś, co zrobiło Imperium. Przyczaił się pod wąskim okienkiem tak, aby móc wyglądać na podwórze, samemu nie będąc widzianym. Nie wiedział, dlaczego właściwie to robi – wujek często powtarzał, że uczciwi obywatele nie mają się czego obawiać – ale coś mu nakazywało pozostać w ukryciu. Wstrzymał oddech i zaczął słuchać, o czym mówią. Wujek Owen stał przed drzwiami domu z rękami założonymi na piersi; za nim pojawiła się wycierająca ręce w fartuch ciocia. Dowódca szturmowców podszedł do nich, podczas, kiedy jego ludzie formowali za nim luźną grupę z bronią gotową do strzału. Luke zauważył, że nie są to żołnierze z miejscowego garnizonu – wskazywały na to ich nieopalone twarze. – Czy pan jest prawnym opiekunem chłopca nazwiskiem Luke Skywalker? – zapytał oficer. Ciocia Beru podniosła rękę do ust jakby w przerażeniu, ale zaraz opanowała się. – Jestem opiekunem chłopca nazwiskiem Luke Lars – odparł spokojnie wujek. – Adoptowałem go. Nie wiem, jak brzmiało jego poprzednie nazwisko. Luke podskórnie wyczuł, że wujek nie mówi prawdy. Nie miał pojęcia, skąd to wie, sam nie znał swojego prawdziwego nazwiska, często jednak umiał rozpoznać, kiedy ludzie kłamią. Nessie czasem żartobliwie mówiła, że niedługo będzie w tym tak dobry, jak prawdziwy rycerz Jedi. – Nieważne – uciął oficer. – Mamy rozkaz go zabrać. Gdzie on jest? – Jak to ,,zabrać"? – wtrąciła się drżącym głosem Beru. – Nie możecie tak po prostu odbierać ludziom dzieci! Jakim prawem? Nic wam nie zrobił! – Mamy rozkaz – powtórzył mężczyzna twardo. – Przyprowadźcie chłopca albo sami go poszukamy. – Ale… – Spokojnie, Beru – Owen położył jej dłoń na ramieniu. – Zaraz po niego pójdę – powiedział do dowódcy. Luke zobaczył, jak wujek cofa się o kilka kroków, do sieni. Sięgnął ręką w jej głąb, z prawej strony drzwi – tam, gdzie zawsze wisiała strzelba przygotowana na wypadek ataku Ludzi Pustyni. A potem wszystko wydarzyło się w jednej sekundzie. Na widok broni w ręku Owena szturmowcy otworzyli ogień. Stary farmer zachwiał się i osunął martwy, nie zdążywszy oddać nawet jednego strzału. Beru z rozpaczliwym krzykiem rzuciła się przy nim na kolana; z nienawiścią spojrzała na imperialnych żołnierzy i sięgnęła po upuszczoną przez męża strzelbę. Podniosła ją do oka z prędkością, o jaką Luke nigdy by jej nie posądzał, ale oni byli szybsi – dwa wystrzały i Beru upadła na ciało męża. – Szukać dzieciaka! – rozkazał dowódca. Luke zmartwiał przy okienku. Scena, która przed chwilą rozegrała się na jego oczach, była tak okropna, że nie mógł w nią uwierzyć, jak z koszmarnego snu. To niemożliwe, z chaosu panującego w jego głowie wypłynęła rozpaczliwa myśl. Niemożliwe… Kilku żołnierzy weszło do domu, pozostali rozproszyli się, zaglądając we wszystkie zakamarki. Za chwilę wejdą do garażu i go znajdą… Luke wiedział, że powinien coś zrobić, ale był tak przerażony, że nie mógł się poruszyć. Nagle rozległ się wizg hamującego śmigacza. Nessie wpadła między szturmowców jak demon zagłady. Trzech padło pod ciosami jej miecza, zanim w ogóle zdążyli zrozumieć, co się dzieje; zasiekła jeszcze dwóch, reszta rozprysnęła się po obejściu, kryjąc za rozmaitymi osłonami i zasypując ją ogniem. Błyskawicznie odbijała wystrzały błękitnym ostrzem; poruszała się tak szybko, że oko ledwie wychwytywało jej ruchy, ale żołnierzy było zbyt dużo; jednemu udało się ją trafić, na szczęście miał akurat broń ustawioną na ogłuszanie. Luke bez tchu patrzył, jak Nessie pada na kolano, udało jej się jednak podnieść miecz i zasłonić przed kolejnym strzałem, a po chwili otrząsnęła się z oszołomienia. – Luke! Bierz śmigacz!! Zdrętwiały z przerażenia chłopiec dopiero po chwili zrozumiał, czego od niego chce. Wysunął się ze swej kryjówki i przemknął do zaparkowanego w szopie drugiego pojazdu. Nessie walczyła dalej, choć poruszała się wolniej i trochę sztywno. Ona jest Jedi. Ma miecz świetlny. Nessie jest Jedi. Jak to możliwe? Chaotyczne myśli kłębiły mu się w głowie, kiedy automatycznymi ruchami uruchamiał śmigacz. Wyjechał na podwórze, Nessie wskoczyła w biegu, cały czas odbijając strzały z miotaczy. – Jedź!!! Posłusznie dodał gazu i w tumanie pyłu popędzili przez pustynię. Luke ciągle jeszcze był w szoku, ale udało mu się zebrać myśli. – Dokąd?… – Do Mos Eisley – odpowiedziała Nessie nie patrząc na niego. Siedziała w fotelu pasażera zgarbiona, chowając twarz w dłoniach. Nawet przez szum silników słychać było jej ciężki oddech. Kiedy ostrym skrętem wyminął skały, przeciążenie szarpnęło nią jak szmacianą lalką, wydawało się, że zupełnie nie ma siły utrzymać pionu. – Nessie, nic ci nie jest? – przestraszył się Luke. Jeżeli jest ranna… o nie. Byli sami na środku pustyni i ścigało ich Imperium. Jeśli teraz Nessie się coś stanie… – Nic, nic – powiedziała dziwnie zdławionym głosem, nie podnosząc głowy. – Oberwałam z broni ogłuszającej. Zaraz mi przejdzie. Luke zamrugał oczami. Wiedział doskonale, że trafienie z broni ogłuszającej każdego pozbawia przytomności. Ona jest Jedi. Wszystkie historie, o których tyle słyszał, nagle stawały się prawdą na jego oczach. Zawsze marzył, żeby zobaczyć prawdziwego Jedi w walce, ale nigdy nie przypuszczał, że to może być takie straszne. Oszołomiony, przerażony i skołowany skupił całą uwagę na kierowaniu śmigaczem. |
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Baśń o trzech siostrach
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Żołnierzyki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Prima Aprilis: Odyseja ko(s)miczna
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Gwiazdka Semiramis
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kraina podwórek
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
