Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Varia

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Przestrzeń, czas i ruch
Sean Carroll
Bestia
Ryan Green
Crescendo
Becca Fitzpatrick
King
Jonathan Eig
Masters of Death
Olivie Blake
Niezwykłe życie Nellie Bly
Nicola Attadio
Róże i fiołki
Gry Kappel Jensen
Ziarno
Michał Żuchowski

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Mała draka w fińskiej dzielnicy
Marta Kisiel
Okiść
Andrzej Pilipiuk

więcej »

‹Polcon 2007›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Organizator	KF „Rassun”, S.M.E.R.F., SMGB „Bazyliszek”, WKF „Pegaz”, ZSFP
Cykl	Polcon
Miejsce	Warszawa, hotel „Gromada”
Od	30 sierpnia 2007
Do	2 września 2007
WWW	Strona

Barbarzyńska fanka w piekle organizatorów

Agnieszka ‘Achika’ Szady

« 1 2 3

Barbarzyńska fanka w piekle organizatorów

Miałam nadzieję, że nasza drużyna – której na początku szło tak sobie – szybko odpadnie i będę mogła pójść na „Casting na Luke’a i Leię”, który zaczynał się o godz. 19. Poprosiłam Fokę, żeby tuż przed 19 zrobiła odsiew drużyn i zrobiła, ale my nadal utrzymaliśmy się na placu boju. Ponieważ casting był dwie sale dalej, a kolejka drużyn długa, wymknęłam się i poszłam popatrzeć. Duran był tym razem ubrany w dżinsy i charakterystyczną flanelową koszulę w kratę, miał reżyserskie krzesełko i kamerzystę pod ręką. Do odtwarzania roli Lei zgłosił się jakiś facet, dostał rudą perukę z loczkami i coś w rodzaju prześcieradła, które Duran wsadził mu przez głowę i przepasał.

Leia (któremu jedna ręka zaplątała się w fałdach i niemal została przytroczona): Zaczekaj, popraw to, bo mam jedną rączkę bardziej…

Casting na Leię – od lewej Leia, Tarkin, Lucas, operator<br/>fot. © Agnieszka Szady

Casting na Leię – od lewej Leia, Tarkin, Lucas, operator
fot. © Agnieszka Szady

Reżyser dał Lei kartkę z rolą i ekspresywnie udzielał jej pouczeń, jak ma odgrywać scenę rozmowy z Tarkinem przed wysadzeniem Alderaanu. Aktor-Leia wdzięczył się i wszystkie kwestie wygłaszał tonem słodkiej idiotki, Duran-Lucas desperował i wykrzykiwał: „Jesteś wredną kobietą i w dodatku zaraz masz umrzeć! Zagraj to jak wredna kobieta, która ma umrzeć!!!” i ogólnie wygłupiali się na całego. Cyknęłam kilka zdjęć i wróciłam na konkurs w idealnym momencie, bo Foka właśnie szykowała się do przerzucenia kolejki naszej drużyny na później.

Po zajęciu III miejsca poszliśmy na górę, do sali Onyx. Oficjalne zamknięcie rozpoczęło się przedstawieniem, a właściwie miniaturą sceniczną według opowiadania J. Zajdla „Towarzysz podróży” – o naukowcu, który w pociągu opowiada o odkryciu innego wymiaru. Bardzo podobało mi się użycie białego drążka jako drzwi do przedziału, które aktorzy odsuwali i zasuwali przy wchodzeniu.

Następnie Szaman i Andrzej znowu odczytali sponsorów „dzięki którym macie te piękne torby, smycze i inne punkty programu” (tym razem podzielili się tak, że to Szaman czytał wszystkie długie nazwy). Organizatorzy przyszłorocznego Polconu w Zielonej Górze dostali koszulkę organizatorską, urnę zajdlową i… szczotkę do zamiatania. Został też wręczony Puchar Mistrza Mistrzów i wyczytany zdobywca największej liczby punktów w konkursach – nagrodą był monitor LCD, ale to się rozstrzygnęło dopiero w niedzielę, po ostatnich konkursach.

Rozdanie Zajdli prowadził Rafał Ziemkiewicz z żoną Aleksandrą Ciejek. Jeremiasz i Maja pocałowali się na scenie, popozowali ze statuetkami do zdjęć i część oficjalna zakończyła się przedstawieniem teatru Słudzy Metatrona według opowiadania Pratchetta „Rybki małe ze wszystkich mórz”.

Kuba Ćwiek: Po raz pierwszy w historii zespołu wystawiamy komedię. To znaczy, po raz pierwszy świadomie.

Musztra szturmowców – pluton egzekucyjny gotowy do akcji<br/>fot. © Agnieszka Szady

Musztra szturmowców – pluton egzekucyjny gotowy do akcji
fot. © Agnieszka Szady

Przedstawienie nie było wprawdzie specjalnie śmieszne, raczej lekko ponure i skłaniające do refleksji, ale opowiadanie-pierwowzór też takie jest. Natalka Młynarz była cudowną Nianią Ogg, Babcię Weatherwax grała Alex, obecna szefowa ŚKF, oprócz tego w sztuce wystąpiło jeszcze kilkanaście osób. Ogromnie spodobali mi się Misiek i Kuba, którzy robili za obsługę sceny, wnosząc i wynosząc różne rzeczy, a że mieli koszulki z napisem na plecach „GSP Dibbler spółka z o.o.”, chodzili w taki sposób, żeby cały czas być plecami do publiczności, „bo przecież kazałeś promować logo”, jak potem wyjaśnili PWC-owi grającemu Dibblera. Szkoda tylko, że brak odpowiedniego nagłośnienia uniemożliwiał zrozumienie większości kwestii – mnie udało się to tylko dlatego, że przeszłam do pierwszego rzędu i usiadłam na podłodze.

W niedzielę poszłam o godz. 10 na prelekcję Kuby Ćwieka o voodoo. Po drodze zajrzałam jeszcze do bloku starwarsowego na „Dlaczego nikt nie rysuje Jar-Jara” – na przyniesionych specjalnie stolikach leżały kartki i ołówki, a prowadząca pokazywała uczestnikom, jak się rysuje Yodę. Ponieważ nie było tablicy, asystent z kamerą filmował jej przez ramię to, co tworzyła, a my widzieliśmy wszystko na stojącym obok ekranie. Pomysłowe. Na końcu był chyba jakiś konkurs, ale czas spędziłam słuchając, jak Kuba opowiada o co bardziej znanych postaciach voodoo (Baron Samedi itp.) oraz rozwiewa pewne mity – zombie służyły do pracy, krew do dekoracji (jako spoiwo farb do malowania twarzy), a większość zaklęć to były czary miłosne. Na koniec powiedział, że jeśli ktoś szuka krwawych i makabrycznych opowieści o wudu, to niech nie szuka u źródeł, tylko w kulturze zachodniej.

Konkurs na robienie mecha z kartonu – zwycięska drużyna<br/>fot. © Agnieszka Szady

Konkurs na robienie mecha z kartonu – zwycięska drużyna
fot. © Agnieszka Szady

Przeszłam do sali starwarsowej na prelekcję o tworzeniu filmów fanowskich prowadzoną przez Durana. Zdumiałam się, że w Polsce powstaje obecnie całkiem sporo tego typu produkcji, w dodatku niektóre po angielsku, żeby ułatwić im zdobycie popularności w sieci. Chłopcy omawiali różne problemy związane z tworzeniem filmów – wymyślanie historii, w której epoce świata GW najlepiej ją osadzić i jakie to ma wady i zalety; dekoracje, efekty specjalne, problem z pozyskaniem do obsady osób w wieku nieco starszym od studencko-licealnego. Nie poruszono tylko jednej kwestii – poziomu aktorstwa, które w takim np. „XIII Epizodzie” jest – moim zdaniem – rozpaczliwe.

Potem poszłam na prelekcję Pawła Ziemkiewicza „Filmy klasy Z”. Zgromadziła ona liczną widownię. Paweł prezentował plakaty, zwiastuny i fragmenty straszliwych filmów fantastycznych kręconych głównie w latach 50. Nareszcie zobaczyłam parę scen ze słynnego „Ataku morderczych pomidorów” – byłam zdziwiona, bo spodziewałam się samobieżnych, agresywnych krzaków, tymczasem po ekranie toczyły się półtorametrowej średnicy OWOCE pomidorów – nie mam pojęcia, w jaki sposób atakowały ludzi, chyba rozgniataniem… Było też parę urywków z filmów o armii USA walczącej ze smokiem – z efektami specjalnymi, których „Wiedźmin” by się nie powstydził… Wiele radości wzbudził też zwiastun filmu „Nymphoid Barbarian in a Dinosaur Hell” (dawno temu Paula Braiter wspominała o jego istnieniu w swoim felietonie w „Feniksie” – Paweł powiedział, że kilka lat poświęciła, żeby to dzieło zdobyć) – tak głupi, że zdawało się, że to jeno parodia. Zdaje się, że osią akcji filmu jest ludzkość całkowicie zniszczona przez dinozaury i cofnięta do poziomu pierwotnego (ale niektórzy mają karabiny), w dodatku przeżyła tylko jedna kobieta – tytułowa „barbarzyńska nimfa”. Świetna była też scena z innego filmu, w której odzianego w przepaskę biodrową bohatera ścigało… mordercze drzewo, z wykrzywioną buźką wyrzeźbioną na pniu niczym pokraczna wizja enta, poruszające się kaczym kroczkiem na korzeniach. Tego się nie da opisać, to trzeba zobaczyć!

Mech bojowy i konstruktor – czy mech płci żeńskiej to meszka?<br/>fot. © Agnieszka Szady

Mech bojowy i konstruktor – czy mech płci żeńskiej to meszka?
fot. © Agnieszka Szady

Utrzymując się wciąż w klimacie filmowym wróciłam na blok starwarsowy, by wysłuchać prelekcji „Efekty specjalne w Gwiezdnych wojnach”. Duran z ekipą mieli kamerę podłączoną do rzutnika i model AT-AT, za pomocą którego demonstrowali różne triki. Trochę szkoda, że nie wykorzystali komputera i rzutnika do zilustrowania prelekcji odpowiednimi fragmentami filmu, ale i tak sporo się dowiedziałam o kręceniu scen bitwy na Hoth w „Imperium kontratakuje”.

Zanim zaczął się następny punkt programu, wyskoczyłam do sali obok, gdzie właśnie kończył się konkurs robienia mechów (robotów bojowych) z kartonu. Indiana i Spider wykonali wspaniały model ze Spiderem w środku i plastikowymi butelkami jako wyrzutniami rakiet. Druga drużyna przebrała dziewczynę za błyszczącego folią aluminiową humanoidalnego robota z jakiejś japońskiej kreskówki, a trzecia miała rodzaj szafki zrobionej z kilku pudeł – w trakcie prezentacji pociągnęli za sznurek i „drzwiczki” się otwarły, ukazując „broń ideologiczną”, czyli plakaty reklamujące różne gry RPG. Wiele radości sprawiła wszystkim prezentacja drużyn, bo każdy twórca musiał opowiedzieć o funkcjonowaniu i możliwościach swojego mecha – wymyślali bardzo zabawne rzeczy. Spider i Indiana dostali pierwszą nagrodę.

Konkurs wkładania zbroi szturmowca na czas<br/>fot. © Agnieszka Szady

Konkurs wkładania zbroi szturmowca na czas
fot. © Agnieszka Szady

Odrobinę spóźniona poszłam następnie na „Musztrę prawdziwych szturmowców” – trwała już pierwsza konkurencja, czyli obstawianie pomieszczenia z bronią gotową do strzału, a następnie wycofywanie się do jednego punktu na środku sali i zastyganie w formie malowniczej grupki. Niezmordowany Duran, przebrany tym razem za imperialnego oficera, starannie tłumaczył, jak mają stać i gdzie celować, aby zapewnić sobie maksimum bezpieczeństwa.

Do drugiej konkurencji mnie wciągnięto – dostaliśmy domowej roboty modele jakiejś broni (nie umiem powiedzieć czy starwarsowej, równie dobrze mógł to być model polskiego pistoletu maszynowego czy coś – w pierwszej chwili nawet nie wiedziałam, za który koniec się to trzyma…), uczyliśmy się robić „baczność”, „spocznij” i „prezentuj broń”, a następnie oddawać salwę honorową nad trumną poległego oficera, którego z poświęceniem grał rozciągnięty na podłodze Duran. W pewnej chwili powiedziałam, że jako urodzona rebeliantka nie mogę się powstrzymać, podeszłam i „zastrzeliłam” go, co nie wiedzieć czemu wzbudziło salwę śmiechu i oklasków.

Potem siadłam i robiłam zdjęcia, jak kolejna wzięta z łapanki ekipa uczy się być plutonem egzekucyjnym. Duran mieczem świetlnym dawał znak do salwy, wygłupiając się przy tym, ile wlezie, publiczność miała za zadanie krzyczeć „BUM!”, a ofiarą był chłopak w jaskrawofioletowej nylonowej peruce (jako Leia). Było dużo śmiechu, bo za pierwszym razem nie upadł, za to dramatyczne runął na ziemię stojący dwa metry dalej jego kolega. Duran dobrał więc z publiczności jeszcze trzy osoby, żeby szturmowcy mieli łatwiejszy cel. Wszyscy doskonale się bawili.

Ostatnim punktem programu i jednym z dwóch w ogóle ostatnich o tej godzinie (15:00) było zakładanie zbroi szturmowca na czas. Nie brałam udziału, ale kibicowałam entuzjastycznie kolegom z klubu – na jednym zbroja wyraźnie wisiała, zaś na drugim się nie dopinała. Jak na późną porę ten punkt programu zgromadził wręcz rekordową liczbę osób – w porywach do prawie dwudziestu.

Polcon 2007 zgromadził ponad dwa tysiące ludzi (licząc z wejściówkami jednodniowymi). Należy go zaliczyć do szczególnie udanych Polconów, między innymi ze względu na duże zaangażowanie organizatorów i gżdaczy, którzy zawsze byli pod ręką. Mam nadzieję, że za kilka lat ta impreza znów zawita do Warszawy.

« 1 2 3

9 października 2007

1) „To jest test na inteligencję!”. Kurt Vonnegut jr, „Syreny z Tytana”

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Od Lukrecji Borgii do bitew kosmicznych
Agnieszka ‘Achika’ Szady

1 XII 2023

Czy Magda Kozak była pierwszą Polką w stanie nieważkości? Ilu mężów zabiła Lukrecja Borgia? Kto pomógł bojownikom Bundu w starciu z carską policją? I wreszcie zdjęcie jakiego tajemniczego przedmiotu pokazywał Andrzej Pilipiuk? Tego wszystkiego dowiecie się z poniższej relacji z lubelskiego konwentu StarFest.

więcej »

Razem: Odcinek 3: Inspirująca Praktyczna Pani
Radosław Owczarek

16 XI 2023

Długie kolejki, brak podstawowych towarów, sklepowe pustki oraz ograniczone dostawy produktów. Taki obraz PRL-u pojawia się najczęściej w narracjach dotyczących tamtych czasów. Jednak obywatele Polski Ludowej jakoś sobie radzą. Co tydzień w Teleranku Pan „Zrób to sam” pokazuje, że z niczego można stworzyć coś nowego i użytecznego. W roku 1976 startuje rubryka „Praktycznej Pani”. A o tym, od czego ona się zaczęła i co w tym wszystkim zmalował Tadeusz Baranowski, dowiecie się z poniższego tekstu.

więcej »

Transformersy w krainie kucyków?
Agnieszka ‘Achika’ Szady

5 XI 2023

34. Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi odbywał się w kompleksie sportowym zwanym Atlas Arena, w dwóch budynkach: w jednym targi i program, w drugim gry planszowe, zaś pomiędzy nimi kilkanaście żarciowozów z bardzo smacznym, aczkolwiek nieco drogim pożywieniem. Program był interesujący, a wystawców tylu, że na obejrzenie wszystkich stoisk należało poświęcić co najmniej dwie godziny.

więcej »