Kto by pomyślał, że i w Islandii, tak niedawno nękanej przecież bankowym kryzysem, można nakręcić dynamiczny, świetnie skonstruowany thriller o mafijnym życiu. A jednak. „Zagrywka Czarnego” to kino doskonale skomponowane i posiadające wyrazistych, bardzo sympatycznych i naturalnie się zachowujących bohaterów, wizerunkowo bliższych osiedlowej paczce kumpli od siłowni i piwa, niż grupie bezwzględnych rekinów podziemnego światka. Czasami można wręcz złapać się na tym, że wszyscy – może prócz jednej osoby – traktują przestępcze życie jako coś w rodzaju dobrej zabawy, gdzie mniejsze znaczenie ma uzyskiwanie pieniędzy nielegalnymi kanałami, niż zacieśnianie kontaktów towarzyskich i czerpanie życia pełnymi garściami. Bohater, przypadkiem wplątany w konflikt z prawem, w nadziei na pomoc w oczyszczeniu z zarzutów, pomaga kumplowi z dzieciństwa odzyskać ukryte w zaplombowanym przez policję mieszkaniu narkotyki i w efekcie dostaje u niego zatrudnienie jako kierowca. Nowe życie wygląda całkiem różowo, zwłaszcza że w jego otoczeniu pojawiają się ładne dziewczyny, a pieniądz spływa gładko i obficie, ale chwile beztroski – tym radośniejszej, że polecony przez kumpla prawnik swobodnie zdjął ciążące nad bohaterem zarzuty – nie trwają długo. Działająca od przypadku do przypadku grupa łączy siły z przybyłym z Kopenhagi znajomym kumpla, osobą mocno zdemoralizowaną i bezwzględną, i zaczyna planować dynamiczny rozwój handlu narkotykami. To, co dotąd było czymś w rodzaju szczeniackiej zabawy, powoli, acz nieubłaganie, przeistacza się w precyzyjnie skonstruowaną i doskonale naoliwioną machinę dystrybucyjną, wymagającą od bohatera coraz większych poświęceń. Film, posiadający zresztą sprytne zakończenie, jest zrobiony trochę według starych zasad. W fabule dominuje podbudowa psychiczna bohaterów i wartka, inteligentnie skonstruowana akcja, natomiast niewiele jest tutaj tego, co stanowi wyznacznik innych, bardziej „nowoczesnych” thrillerów – brutalnych porachunków, podczas których pomocnicy planu odkręcają szlauch z malinowym syropem, a dźwiękowcy chwytają za naręcze chrustu, przygotowując się do „łamania kości”. Nie ma tu też tak naprawdę wątku romansowego, mimo że przez ekran wciąż przewija się atrakcyjna dziewczyna, będąca obiektem niekończących się westchnień bohatera (i co normalniejszych widzów płci męskiej). Dzięki temu trochę trudniej przewidzieć kierunek rozwoju intrygi, a przede wszystkim nie sposób się na seansie nudzić. Zapewne spora w tym zasługa producenckiej kontroli Chrisa Briggsa, który zdobywał doświadczenie nadzorując powstawanie kolejnych „Hosteli”, ale tym, co rzeczywiście przyczyniło się do doskonałego odbioru filmu, jest więcej niż sensowna reżyseria oraz wiarygodne aktorstwo.

Kanada, która w ostatnich latach stała się zagłębiem telewizyjnej konfekcji podrzędnego sortu, od czasu do czasu potrafi wypuścić w świat również i całkiem porządny film. Jedną z takich produkcji jest „Czarny ptak”, zaskakująco mocno działający na wyobraźnię dramat o wyobcowanym, niemal przez wszystkich nękanym za swoją odmienność nastolatku, który w wyniku nieszczęśliwego zbiegu okoliczności zostaje oskarżony o zamiar wymordowania członków szkolnej drużyny hokejowej. Zafundowana mu gehenna korowodu procedur prawnych, umieszczenia w więzieniu dla nieletnich, a potem społecznego ostracyzmu, przy jednoczesnym braku wsparcia od żyjącej w innej części kraju, lekkomyślnej matki, zdawałoby się powinna złamać w nim ducha i zniszczyć jego światopogląd. Nie jest to jednak takie oczywiste, mimo że bohater wygląda na nastolatka bezwolnego i pozbawionego silniejszej osobowości. Zaproponowana przez Buxtona historia, luźno oparta na głośniejszych przypadkach postawienia w ostatnich latach w stan oskarżenia nastolatków, momentami wręcz szokuje bezwładnością i bezdusznością urzędniczej machiny, miażdżącej swoimi trybami wszystkich oskarżonych, niezależnie od tego, czy rzeczywiście popełnili zarzucany im czyn, czy nie. Na to nakłada się wynikający ze specyfiki kanadyjskiego prawa zakaz ujawniania jakichkolwiek danych postawionej w stan oskarżenia osoby nieletniej, przez co media nie mogą nagłośnić procesu i rozbudzić dyskusji o zasadności oskarżeń. Naturalnie, przedstawiona opowieść jest nieco przerysowana, bo wierzyć się nie chce, by tak łatwo było wtrącić do więzienia kogoś, wobec kogo tak naprawdę nawet nie zostało porządnie przeprowadzone śledztwo, ale potrafi ona uświadomić, że kolejne modyfikacje prawa, szczęśliwie na razie tylko tego zaoceanicznego, prowadzą tak naprawdę do skazywania już nie tylko za czyn, ale i za zamiar, a wręcz i za luźną wypowiedź, która mogłaby być – przynajmniej wedle śledczych – zalążkiem takiego zamiaru. „Czarny ptak”, nie wystawiający zbyt pochlebnej oceny kanadyjskiemu wymiarowi sprawiedliwości, nie oddziałuje jednak tak silnie, jak by mógł. Ma bowiem trochę nazbyt rozwlekły początek, w dodatku sugerujący obcowanie ze średnio porywającym, skierowanym do młodzieży kinem o trudach życia ucznia ubierającego się i zachowującego inaczej, niż rówieśnicy, ma też trochę dziwnie skonstruowaną postać głównego bohatera, początkowo miękkiego, niezdecydowanego i poszukującego wsparcia u innych, potem – w sumie ni z gruszki, ni z pietruszki – zaczynającego postępować nad wyraz świadomie i inteligentnie. Na szczęście są to jedynie drobne niedogodności, absolutnie nie wpływające na ogólną wymowę filmu.