Rzecz rozgrywa się pod koniec bieżącego stulecia. Ludzkość za pomocą napędu antygrawitacyjnego opanowała Układ Słoneczny. Ale historia lubi się powtarzać. Tak jak wszystkie kolonie, hiszpańskie, brytyjskie, francuskie i inne, prędzej czy później postanowiły oderwać się od metropolii tak i świecie przyszłości zaczęły działać polityczne siły odśrodkowe. Interesy CIC (Konfederacja Kolonii Przemysłowych) i Federacji Ziem Zjednoczonych zaczynają się rozjeżdżać a jednocześnie wygląda na to, że pamięć o hekatombach dwóch wojen światowych sprzed półtora wieku zatarła się. Skutek jest taki, że zniknęły hamulce przed użyciem broni, które przyjęło się nazywać „ostatecznymi” (wiecie – bomba atomowa, Gwiazda Śmierci). I taka broń została użyta w świecie Universal War One. Jak wiadomo (z wydanego w zeszłym roku drugiego tomu zbiorczego cyklu) jest nią słynny wormhole czyli mała czarna dziura. Już na samym początku mamy okazję zobaczyć w akcji głównych bohaterów czyli członków eskadry Purgatory (ang. czyściec) w trakcie badania tajemniczego fenomenu, który pojawił się w okolicy Urana. I od razu tutaj ujawnia się to, co jest największym atutem i motorem całego komiksu czyli różnice w charakterach poszczególnych bohaterów. Część z nich mieliśmy okazję poznać we wspomnianym drugim tomie, niektórzy, z przyczyn obiektywnych do drugiego tomu nie dotrwali. Dowódcą eskadry jest June Williamson pasująca bardziej na opiekunkę niemowlaków a nie oficera floty. Jej przeciwieństwem jest Amina, wywodząca się rodziny muzułmańskiej, która do floty wstąpiła wbrew woli ojca. Męską część zespołu otwiera tchórzliwy acz wrażliwy Mario Delgado. John „Balti” Baltimore to najodważniejszy i jednocześnie najmniej roztropny członek eskadry. Pyskaty i dosyć nerwowy Edward Kalish Warrington jest „Einsteinem” zespołu, co może być przydatne gdy się spotyka czarną dziurę. Najmniej sympatyczne wrażenie z całej ekipy sprawia Milorad i rzeczywiście będą z nim kłopoty. Komplet domyka Kate, która podobnie jak Williamson nie pasuje do reszty eskadry. Córka admirała von Richtburga, jako jedyna nie dostała przydziału do eskadry za wcześniejsze „zasługi”. Bo trzeba wiedzieć, że nabór do tej jednostki był wzorowany na „Parszywej dwunastce”. Oczywiście grzechy, wykroczenia czy nawet zbrodnie poszczególnych postaci zostały tak przedstawione, żeby czytelnik zachował do nich odpowiedni poziom sympatii. I właśnie ich charaktery bardziej niż rozkazy, czy działania wroga napędzają fabułę. Po dosyć długim wprowadzeniu, które kończy się z jednej strony zniszczeniem sporego kawałka pierścieni Saturna a z drugiej swoistą spowiedzią członków Purgatory z wcześniejszych win, zaczyna się właściwa akcja. Rozpoczyna ją Balti, który czuje niedosyt po akcji z Saturnem i podejmuje kolejną próbę spenetrowania czarnej ściany wormhole’a. Powraca po chwili umierający ale w nie swoim statku. Bajram zaczyna swoją zabawę z czasem i robi to całkiem sprawnie. Nie wszystkie wyjaśnienia odnośnie fizycznej natury wormhole’a, przekazywane nam słowami Kalisha, brzmią wiarygodnie ale to tylko rozrywkowy komiks a nie „Krótka historia czasu”. Ale już koncept z różnym upływem czasu w różnych „warstwach” czarnej dziury przedstawiony jest logicznie i jest bardzo sprawnie wykorzystany w akcji. Przypomina to nieco scenę z „Hyperiona” Simmonsa, w której Chyżwar przebywając w czasoprzestrzeni „szybkiego” czasu zabija przeciwników zanim ci zorientują się, że cokolwiek im grozi.